Koszmarki architektury "ducha Soboru"

Kościół św. Jana Chrzciciela w Uddingston w Szkocji (1987)



Poprzedni, neogotycki kościół wyglądał tak:

[…] awangardyzmy potrzebne są do udawania talentu. Bo nowa forma pojawia się niezwykle rzadko. Przetwarzanie formy zastanej — oto cała nowość arcydzieł. Kto tego nie potrafi — obrażony ucieka od form zastanych i stara się tylko o to, „żeby było inaczej”. Tak powstają różne awangardy. Tak powstają kicze, knoty i grafomańskie utwory.
Tak też powstają koszmarne budowle pseudo-sakralne. Zwłaszcza u nas, gdzie księża przeważnie nie mają smaku, zaś architekci nie mają na ogół pojęcia o sacrum. Prawie dwadzieścia lat temu proponowałem na piśmie (za pośrednictwem księdza Niewęgłowskiego) utworzenie przy Episkopacie stałej komisji artystycznej, która między innymi zajęłaby się rozpatrywaniem składanych w Kurii projektów budowy kościołów. Nie było najmniejszego odzewu. Minęły te dwie dziesiątki lat i mamy w Warszawie to, co mamy: odstręczające, nieudane knoty architektoniczne, udające budowle sakralne, w których nie daje się ani wysiedzieć, bo tak są szpetne, ani modlić, bo tak nie mają nic wspólnego ze świątynią. Niemal każdy z projektantów ma ambicje twórcze (szkoda tylko, że nie ma twórczych zdolności), stąd za żadne skarby nie skopiuje (co byłoby bezpieczniejsze) jakiejś pięknej świątyni z minionych stuleci. „Co? Style historyczne? Ależ, skąd! To już zamknięta karta. Trzeba tworzyć coś nowego”. A jak to „nowe” wygląda? Znowu, jak w innych dziedzinach sztuki współczesnej, stanowi ono realizację zasady „żeby było inaczej”. Rezultat? Żadnej jednolitej wizji potraktowania bryły, żadnej jednolitej, podporządkowanej potrzebie wyrażenia sacrum, wizji organizacji przestrzennej wnętrza. Wszystko bywa rządzone kaprysem i dowolnością, wszystko jest nijakie i przede wszystkim przypadkowe. Za wszystkim tym stoi przekonanie architektonicznego konowała, że z form architektury dotychczasowej nie da się już niczego nowego wykrzesać, tym bardziej, że operuje się dziś w budownictwie zgoła innymi technologiami.

Jerzy Narbutt, Co się skończyło? [w:] Uciec z wieży Babel, ss. 58–62, na ss. 60–61.

- Kilka razy widziałem jak przed moim domem ludzie robią znak krzyża, na wszelki wypadek, nie będąc pewnymi czy to nie kościół - mówi właściciel zupełnie nieprzeciętnego domu, który powstał pod Lublinem.

https://www.bryla.pl/bryla/56,85301,9637081,Dom_pod_Lublinem___zupelnie_nietypowy,,ga.html

https://www.google.com/maps/@51.2788555,22.5913154,3a,75y,162.96h,92.34t/data=!3m6!1e1!3m4!1sGdLCUuaz0XHQByuiCULA0A!2e0!7i16384!8i8192?entry=ttu

Nie wiem - śmiać sie czy płakać.

(może to już było na  tu na forum)

Kościół Nawiedzenia NMP w Rzymie (1971)

Pamiętam, jest taki poziom w Mass Effect 3. Ten z ratowaniem ostatniej płodnej samicy Krogan. Popatrzcie jaka pobożna gra - poziom wzorowany na świętym kościele rzymskim, bronimy cywilizacji życia i jeszcze Skutki Mszy w tytule!

Tak na pocieszenie, że to nie tylko kościoły bywają szkaradne, taką sobie fontannę zafundowali w Wiedniu ostatnio :


Zaledwie 1,8mln euro kosztowała, a sam Bundespräsident uświetnił otwarcie.

Coś pięknego 

Świątynia Opatrzności Bożej, wyciskarka do cytryn.

Kościół szpitalny pw. Matki Bożej Płaczącej w Palermo.

Nic dziwnego, że Płacząca.

Nowa posadzka kościoła św. Patryka w Newtownards: