Odwrócenie kapłana

Właśnie, więc podsumowując, okazuje się, że dla oddania czci Chrystusowi Królowi nawet kalectwo nawet kule i starośc nie jest dla Tych Wspaniałych Ludzi przeszkodą. Jakże przykre i zatrważające jest to, ze tak wielu kapłanów, czyli tych, którzy przecież są "in Persona Christi" , którzy powołani są do sprawowania Przenajświętrzej Ofiary Naszego Pana, to przecież ich główne i w zasadzie Jedyne Istotne zadanie, postępują w taki sposób niekiedy, jakby nie zdawali sobie sprawy z Istoty Tego co się w tak Ważnym Momencie dzieje. Jest takie porzekadło: "Głowami złych księży jest piekło wybrukowane". Piszę to nie by kogokolwiek krytykować, ale by właśnie Kapłani zdali sobie w pełni sprawę z powagi sytuacji i zagrożeń dla nich samych i dla wiernych, które z tego bezsprzeczne wynikają.

Państwo zapominają, że Chrystus Pan ongiś był Królem, a teraz jest bratem

Państwo zapominają, że Chrystus Pan ongiś był Królem, a teraz jest bratem

Ale nadal jest BOGIEM. To się nie zmieni.

Pojmowanie Boga się za to zmieniło

Państwo zapominają, że Chrystus Pan ongiś był Królem, a teraz jest bratem

Ano napisał przecież Abp Marcel Lefebvre książkę "Oni Jego zdetronizowali":
http://www.tedeum.pl/tytul/449,oni-Jego-zdetronizowali

Więc wiemy

Pojmowanie Boga się za to zmieniło

Chyba w kościele posoborowym, albo u heretyków.
 Ja wiem o co Pani chodzi Pani mi, ale czy nie jest tak, że przyjmując to iż Chrystus powiedział, że jest naszym bratem automatycznie powoduje inne traktowanie Go przez nas. To by była jakaś degrengolada. Przede wszystkim BÓG, a dopiero potem reszta.

Pojmowanie Boga się za to zmieniło

A kiedy Chyba pod ścianą płaczu...

Kiedy? Nie ma ściśle określonego momentu, to proces i bynajmniej nie powolny.

Kiedy? Nie ma ściśle określonego momentu, to proces i bynajmniej nie powolny.

Czyli może to takie "światło" niektórym "dane", "światło" koloru zielonego jak ulubiony wystrój pewnych osobliwych "świątyń"...?

Obiecane świadectwo:

"Miałem 26 lat, mówił pewien członek konferencji św. Wincentego, gdy, przejeżdżając przez Lyon, wstąpiłem do Ars, aby zobaczyć ks. Wianneja, o którym tyle słyszałem. Chociaż nie zamierzałem być u spowiedzi, lecz gdy ujrzałem tłum ludzi spowiadających się, już poszedłem za ich przykładem około godz. 10-ej wieczorem. Przed udzieleniem rozgrzeszenia święty kapłan zapytał mię: Czy mieszkasz w swojem mieście rodzinnem? Tak, ojcze. Ile tam ludności? 25,000. Czy tam cię znają? O tak, prawie wszyscy. A zatem za pokutę tu w kościele, zanim go opuścisz, odmówisz akty wiary, nadziei i miłości; a gdy powrócisz do miasta rodzinnego, podczas zbliżających się procesyj Bożego Ciała dwa razy będziesz w nich uczestniczyć, idąc zaraz za baldachimem. Idź w pokoju.

W innych okolicznościach, t. j. gdybym odbywał spowiedź u innego kapłana, bezwątpienia prosiłbym go, aby mi tę drugą pokutę zamienił na inną; ale tutaj cześć dla świętego kapłana i wzruszenie powstrzymały mię od tego. Lecz jakże tej pokuty dopełnić? W mojej mieście tylko kobiety i dzieci szły za celebransem, mężczyźni zaś stali na trotuarze, aby się przypatrywać pochodowi. Co o mnie powiedzą? Nie chciałem uchodzić za pobożnego. Gdy więc przyszło Boże Ciało, na samą myśl, iż trzeba mi będzie wystąpić publicznie wobec wszystkich, dostałem febry. Cieszyłem się, że znalazłem wymówkę. Lecz gdy przyszła następna procesja, czułem się zdrowym. Gdy stanąłem za baldachimem, pot oblał mię całego. Te dwie godziny wydawały mi się, jakby 100 lat; nogi się uginały podemną.

W parę tygodni później odwiedził mię jeden z miejscowych wydatnych sądowników. Zaproponował mi, abym z nim i jeszcze z kimś założył konferencję św. Wincentego. Zacząłem się wymawiać. On tymczasem: Jakto, zawołał, miałeś pan tyle wiary i pobożności, żeś szedł za procesją, a odmawiasz nam tak łatwiej rzeczy! Zgodziłem się więc i odtąd, należąc do konferencji, co miesiąc do komunji przystępowałem i w zebraniach i w pracach konferencji stale uczestniczyłem. Rozpocząłem życie miłości i szczęścia. Nigdy odtąd nie oglądałem się na wzgląd ludzki."

(bp A.J. Nowowiejski: Pastorologja, Płock 1930, s. 262)

Widzę, że watek trochę się zoffował więc jedna refleksja na bieżący temat:

Zaznaczę, ze również wszędzie przyjmuję komunię na klęcząco i zawsze wcześniej proszę Boga, aby nie był to powód do pychy czy oceniania innych a jedynie oddanie Mu czci. Odnośnie jedności - nie mam żadnych wątpliwości - w końcu jak ktoś chce przyjąć handkomunię to nikt mu rozbijania jedności nie wypomina, dlaczego wiec klękający ma tę jedność rozbijać?

Wracając do tematu wątku, osobista opinia Wandy Półtawskiej, przyjaciółki Jana Pawła II:

Jakże cierpię teraz, gdy we wspaniałych kościołach szukam, gdzie właściwie jest tabernakulum - wyrzucone z centralnego miejsca nie wiadomo gdzie. Nie, nie zgodziłam się nigdy z tą decyzją Kościoła, żeby ksiądz w czasie Mszy św. stawał twarzą do ludu ani z tym, żeby tabernakulum wobec tego umieścić gdzieś z boku. W moim pojęciu ksiądz w czasie Podniesienia ma być w kontakcie z Nim, z Bogiem, i świat ma mu zniknąć z oczu, a zostać ma tylko Ten, który w jego ręce schodzi z nieba. A ludzie mają oglądać nie księdza, ale biały Opłatek, wzniesiony wysoko w kapłańskich rękach.

Czy to z książki "Rekolekcje Beskidzkie"?

@ wielebny ks. diakon 'pauluss'
Drogi Księże. Od kilku lat obserwuję, jak ginie cześć dla sacrum Najśw. Sakramentu, symboli religijnych i miejsc Bogu poświęconych. Ileż ja bym dał, żeby dzieci (którymi się opiekuję na wcale licznej i pobożnej parafii) przyklękały chociaż tylko przed podejściem i przyjęciem na stojąco Pana Jezusa w Komunii św., skoro nie można całkowicie na klęcząco (decyzja proboszcza). Niestety, widzą dorosłych i idą za ich przykładem; można im przypominać, mówić, ale przykład dorosłych jest silniejszy. A idzie to potem jak zaraza, nie przyklękają także wchodząc do świątyni, czy wychodząc z niej, czy przechodząc przed wystawionym Najśw. Sakramentem.

Moi ministranci nie przyklękają w czasie Mszy św., gdy przechodzą przed otwartym nawet tabernakulum, bo mój poprzednik nauczył ich, że nie trzeba, bo się przepisy zmieniły. Efekt? Podobny jak ze zmianą orientacji na ad populum. To nie tylko kwestia dyscypliny, żeby wszyscy tak samo, w porządku i równo. Za tym niestety idzie określona ideologia. I jak mamy zanik świadomości składania Bogu ofiary (samo pojęcie ofiary nic już dziś dla większości wiernych nie znaczy) przez "ad populum", tak następuje zanik czci i szacunku do Boga w Najśw. Sakramencie ukrytego, a bodaj i zanik wiary w Jego realną tam obecność, właśnie przez tak pozornie małą i nieistotną zmianę (bo przecież nie jest istotą Mszy św. postawa przyjęcia Komunii św.) postawy z klęczącej na stojącą. Postawa stojąca była zaś ideologizowana zdaje się w środowisku niemieckich teologów jako rzekomo bardziej wyrażająca godność człowieka... Ot, humanizm w miejsce teizmu.

A z doświadczenia powiem księdzu, że wcale nie jest to postawa usprawniająca, czy przyspieszająca rozdawanie Komunii św. (przy większej liczbie komunikujących boli ręka od ciągłego unoszenia w górę do ust, łatwiej też o wypadek "niewcelowania"), a kolejka wcale nie jest bardziej estetyczna od szerokiej ławy stojących za balaskami i czekających na uklęknięcie, śpiewających ludzi (jakoś w kolejce trudniej się śpiewa niż "w kupie" i ludzie idący do Komunii św. w kolejce wyłączają się ze śpiewu)

Z wielkim szacunkiem pochylam się (podając Ciało Pańskie) nad człowiekiem, który chce przyjąć Komunię św. na klęcząco i w nosie mam jego intencje. Nie mnie sądzić. I mam cichą nadzieję, że może komuś jego postawa da do myślenia, że to nie ciasteczko, ale żywy Bóg! Myślę że warto dla takiego świadectwa zapłacić cenę niejednakowości postawy.

Co do posłuszeństwa Kościołowi - tutaj byłbym ostrożny z oceną, bo świętych reformatorów wielu zakonów musielibyśmy uznać za nieposłusznych ich ówczesnym przełożonym, którzy nie widzieli wszak żadnego problemu w funkcjonowaniu ich zgromadzeń coraz dalej odchodzących od ducha Ewangelii.
Pozdrawiam.

Trudno nie podzielić poglądu x. kjgeneral... Dodam od siebie, że do zmiana orientacji niesie za sobą innego rodzaju sprzeczności. W wielu kościołach na środku prezbiterium znajduje się stół (rzadko można użyć słowa ołtarz), za stołem tabernakulum, po jednej stronie miejsce przewodniczenia, po przeciwnej (wysunięta do przodu) ambona. I kapłani w czasie Mszy wędrują po prezbiterium od lewej do prawej. Czasami czynią skłon przed ołtarzem (wypinając się do tabernakulum, im większy skłon tym większe wypięcie), czasami przechodzą obok tabernakulum i stołu jak gdyby nic, sporadycznie przyklękają. Z przerażeniem patrzę na Msze św. z użyciem kadzidła z dużą ilością skłonów i wypięć w stronę tabernakulum. I zastanawia mnie, czy naprawdę ważniejszy jest skłon w stronę ołtarza będącego w czasie Mszy symbolem Chrystusa od przyklęknięcia przed Chrystusem REALNIE obecnym w Najświętszym Sakramencie.

Pozdrawiam, szczególnie Księdza