Nazwy części zmiennych

Witam,
chciałem się zapytać jak po soborze oficjalnie nazywają się części zmienne - po łacinie (w NOM). Czy jest to po prostu Introit(us), Offertorium, Communio, Postcommunio? Wszak Offertorium to ofiarowanie, a to nie jest równoważne z Przygotowaniem Darów. Podobnie z Postcommunio. A jak się nazywa pieśń na zakończenie?

http://slesicki.w.interia.pl/ordomissae.html

Na podanej stronie nie ma nazw poszczególnych śpiewów (części) zmiennych, tylko są nazwy części mszy. Nie o to było pytanie.

Witamy na Forum!

Przed soborem:
Antiphona ad Introitum, Antiphona ad Offertorium, Antiphona ad Communionem (wg "Graduale Romanum" z 1961 r.)

W nowym rycie:
Cantus ad introitum, cantus ad offertorium, cantus ad Communionem, psalmus aut aliud canticum laudis aut hymnus (wg "Missale Romanum" z 2002 r.; to ostatnie to śpiew na uwielbienie, nieobecny w starym rycie)

Dziękuję za odpowiedź. Rozumiem, że śpiew na rozesłanie (zakończenie)... wynika tylko z tradycji?

Po prostu nazywa się: "Benedicamus Dmno" i tyle.

Witam,
chciałem się zapytać jak po soborze oficjalnie nazywają się części zmienne - po łacinie (w NOM). Czy jest to po prostu Introit(us), Offertorium, Communio, Postcommunio? Wszak Offertorium to ofiarowanie, a to nie jest równoważne z Przygotowaniem Darów. Podobnie z Postcommunio. A jak się nazywa pieśń na zakończenie?

cantus ad introitum - śpiew na wejście, można zaśpiewać sive antiphona cum suo psalmo in Graduali Romano vel in Graduali simplici exstans, sive alius cantus, actioni sacrae, diei vel temporis indoli congruus, cuius textus a Conferentia Episcoporum sit approbatus; collecta - kolekta; psalmus responsorius - psalm responsoryjny, w NOMie można zamiast tego z lekcjonarza może odśpiewać responsorium graduale z graduału; acclamatio ante lectionem Evangelii - aklamacja przed Ewangelią, w Wielkim Poście można zaśpiewać alter psalmus seu tractus z Graduału; odpowiednika offertorium w NOMie nie mam, jest natomiast cantus ad offertorium - śpiew na ofiarowanie; sequentia - sekwencja; oratio super oblata - modlitwa nad darami; nie ma communio, jest za to cantus ad Communionem, w którego miejsce można zaśpiewać antiphona ex Graduali Romano sive cum psalmo sive sola, aut antiphona cum psalmo e Graduali simplici, aut alius cantus congruus a Conferentia Episcoporum approbatus; oratio post Communionem - modlitwa po komunii.

Przed soborem:
Antiphona ad Introitum, Antiphona ad Offertorium, Antiphona ad Communionem (wg "Graduale Romanum" z 1961 r.)

Takie nazewnictwo wprowadził Kodeks Rubryk z 1960 r. oraz Instrukcja Świętej Kongregacji Obrzędów o rewizji kalendarzy partykularnych oraz Propriów Oficjów i Mszy z 1961 r.
Do 1960 r. było po prostu:
Introitus, Offertorium, Communio

O! kolejny dowód na planową rewolucje metodą małych kroczków.

Dziękuję za odpowiedź. Rozumiem, że śpiew na rozesłanie (zakończenie)... wynika tylko z tradycji?

Tak. Nie ma o nim mowy w OWMR.

* * *

Łacińskie terminy dotyczące celebracji NOM można znaleźć w IGMR:
http://www.ewtn.com/library/CURIA/cdwlgrm.htm

O! kolejny dowód na planową rewolucje metodą małych kroczków.

Tak... Podobnie jak w 1964 r. zmieniono nazwę Secreta na Oratio super oblata. Obecnie ta część Mszy nie nosi już nazwy offertorium (ofiarowanie), tylko praeparatio donorum (przygotowanie darów), ale pozostała nazwa cantus ad offertorium.

O! kolejny dowód na planową rewolucje metodą małych kroczków.

Właśnie studiuję dzieło Roberto de Mattei http://www.wieden1683.pl/news/sobor-watykanski-ii-nieopowiedziana-historia/ i aż włos mi się jeży. Było i jest dokładnie tak jak Pan to ujął.

Niestety nie miałem okazji czytać tej ksiażki, ani Jota Unum, ani Ren wpada do Tybru. Zdanie wygłosiłem na podstawie urzędowych dokumentów w XXw. Lata `50 to już w zasadzie coroczna zmiana, lata `60 to zmiana wręcz cotygodniowa. W kontekście ciągłej zmiany trwającej w zasadzie od zakończenia wojny, lata `70 mszał Novus Ordo i pontyfikat rzeczywiście wydają się elementami stabilizacji. Problem niestety ma dawniejsze korzenie. Otóż proszę państwa zaczęło się za Piusa X. W kwestji nauki Chrystusowej był lwem i obrońcą, w kwestjach praktycznych był wodzony za nos nie mniej niż ostatni papieże. Za jego pontyfikatu doszło do kolejnych, po Leonie XIII "przełomów". Najważniejsze z nich to:
1. Likwidacja Ius Exclusivæ - czyli oddzielenie Kościoła od Monarchii, zniszczenie przymierza między namiestnikami Pana Boga
2. Zniszczenie muzyki kościelnej - póxniej opiszę o co chodzi
3. Reformacja brewiarza - zawsze było coraz więcej, od tamtej pory jest coraz mniej
4. Zmiany parafialne - najbardziej znana jest kwestja wczesnej komunji. Za Piusa X proboszczowie wyrażali niepochlebne zdania o ciagłej zmianie - cały czas nowe dokumenty, akta prawne, wskazania,, dotyczące wszystkiego, falbanek na komży, śpiewu w kościele, examinów na urzędy kościelne, wystroju wnętrza, zakazy, nakazy, definicje. Zarzucono duchowieństwo dokumentacją. Działało to jak dziś w Bruxeli.

W kontekście ciągłej zmiany trwającej w zasadzie od zakończenia wojny, lata `70 mszał Novus Ordo i pontyfikat rzeczywiście wydają się elementami stabilizacji.

Ale tę względną stabilizację zawdzięczamy wyłącznie odwołaniu abp. Bugniniego. W l. 70. XX w. miał się według niego rozpocząć ostatni etap reformy posoborowej, czyli "Adaptacja lub 'inkarnacja' rzymskiej formy liturgii do zwyczajów i mentalności każdego Kościoła partykularnego". Wydanie typiczne Mszału rzymskiego stałoby się wówczas tylko punktem wyjścia do różnorodnych Mszałów narodowych...