Nominacje i dymisje. Polityka personalna za Franciszka I

Pewną nowością jest to, że wśród nominatów są dwaj duchowni obrządków wschodnich, przy pominięciu ich arcybiskupów większych (grekokatolicki ukraiński i syro-malabarski).

Znamienne, że nie ma żadnego Polaka, w tym w szczególności Polaka (arcybiskupa). Już nie mogę się doczekać jak Pan Lappiy te nominacje przeanalizuje zrobi to, prawda? Przyszłego papieża będzie wybierało kolegium, w którym ok 80 procent kardynałów będzie z nominacji Franciszka, strach się bać...

Dziękuję za przywołanie mnie. Szczerze mówiąc nie miałem wielkiej ochoty biorąc pod uwagę w jakim kierunku to wszystko idzie, ale postarałem się zmobilizować
Najpierw uwagi wstępne. Kwestiami związanym z Kolegium kardynalskim interesuje się mniej więcej 20 lat. W czasach pontyfikatu Benedykta XVI byłem w stanie przewidzieć 70-80% nominacji. W zasadzie nie zdarzyło się żeby kardynałem został ktoś o kim nie słyszałem. Przy pierwszym-drugim konsystorzu Franciszka byłem sobą rozczarowany, że nominację dostał ktoś kogo nie kojarzyłem. Dopiero potem zrozumiałem, że niesłusznie. Nominacje obecnego papieża są całkowicie subiektywne, wymykają się jakiejkolwiek logice i nie mają nic wspólnego z realnym znaczeniem danego purpurata. Ten konsystorz jest tego świetnym przykładem.
Gdybym miał odpowiedzieć na pytanie dlaczego dana osoba dostanie w grudniu kapelusz:

Carlos Gustavo Castillo Matasoglio, arcybiskup Limy. Świetnie rozwalił diecezję po bardzo konserwatywnym kardynale Ciprianim Thorne. Miłośnik teologii wyzwolenia.

Vicente Bokalic Iglic, arcybiskup Santiago del Estero. Franciszek parę tygodni temu wymyślił, że ta diecezja zamiast Buenos Aires dostanie tytuł prymasowki. Dlaczego? Bo może. Co do samego nominata przez kilka lat był biskupem pomocniczym przy Bergoglio, niech coś chłopak ma na starość. Chociaż w sumie patrząc na aktualnego metropolitę Buenos Aires może i lepiej, że ten na swój biret musi poczekać...

Luis Gerardo Cabrera Herrera, arcybiskup Guayaquil. Jeśli mianować kogoś w Ekwadorze to logika podpowiadałaby Quito.  Na pewno jednak pozytywne wypowiedzi o Fiducia Supplicans arcybiskupowi Herrerze nie zaszkodziły.

Fernando Natalio Chomali Garib, arcybiskup Santiago de Chile. Wydaje się, że to jedna z mniej złych nominacji. Przynajmniej nie miał jakiś dramatycznie kontrowersyjnych wypowiedzi, w kwestiach światopoglądowych raczej głośno zdania nie wypowiadał.

 Tarcisio Isao Kikuchi, arcybiskup Tokio. Współautor jednego z artykułów w tomie poświęconym katolikom LGBT w Japonii,

Pablo Virgilio Siongco David, biskup Kalookan. Kolejna niszcząca hierarchię sytuacja w czasach Franciszka w której biskup zostaje kardynałem. Dzięki temu archidiecezja Manilli ma dwóch kardynałów, a wielka archidiecezja Cebu, ze świetnym arcybiskupem Palmą 0. Gratulacje. No, ale arcybiskup Palma nie miał entuzjastycznych wypowiedzi o Fiducia Supplicans w przeciwieństwie do kardynała Davida.

Ladislav Nemet, arcybiskup Belgradu. Wiceprzewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy. Dzięki tej nominacji Rada ma dwóch  na dwóch wiceprzewodniczących w randze kardynała i przewodniczącego w randze arcybiskupa (abp Grusas z Wilna). Ma to sens  Co do samego kardynała Nemeta wielki orędownik drogi synodalnej w Niemczech.

Jaime SPENGLER, arcybiskup Porto Alegre. Znowu to samo, ciepłe przyjęcie Fiducia Supplicans. Jest także zwolennikiem rezygnacji z celibatu, przynajmniej dla regionu Amazonii.

Ignace Bessi Dogbo, arcybiskup Abidżanu. Jedyna realna nominacja dla Afryki. Ewidentny policzek za ich reakcję na Fiducia Supplicans. W efekcie "papież peryferii" doprowadził do procentowo najniższego poziomu reprezenacji tego kontynentu od czasów Pawła Vi. Coż za niedopatrzenie. Sam arcybiskup Dogbo wydaje się iść w głównym nurcie episkopatów Afryki. To ważne, bo papieżowi rok temu udało się znaleźć jedynego progresywnego kandydata w RPA - abp Brisolina
.
Jean-Paul Vesco, arcybiskup Algieru. Mamy już jako kardynała hiszpańskiego reprezentanta w Maroku, to teraz czas na francuskiego w Algierii. Obie grupy z gigantyczną liczbą katolików. Egipt, Angola, Kamerun czy Senegal na swoich elektorów mogą wszak poczekać. Nie muszę chyba dodawać, że arcybiskup Vesco do pary z kardynałem Romero z Rabatu odcieli się od afrykańskiej linii interpretacyjnej Fiducia Supplicans.

Paskalis Bruno Syukur, biskup Bogoru. Indonezja dostaje drugiego kardynała, co więcej archidiecezja Dżakarty drugiego elektora. Kolejny świetny pomysł zważywszy na to, że w diecezji Bogor mieszka niecałe 100 tyś katolików. Dla porównania ponad 7mln wietnamskich katolików nie ma żadnego kardynała-elektora. Uwielbiam te logiczne nominacje naszego kadrowego.

Dominique Joseph Mathieu, arcybiskup Teheranu. To akurat może być ciekawy pomysł w kontekście polityki międzynarodowej. Chociaż drugi kapelusz dla Francuza posługującego poza granicami kraju. Swoją drogą dobrze, że dla arcybiskupa a nie nuncjusza. Trzeba byłoby sprawdzać czy dalej tam żyje duch jednego z jego wielkich poprzedników 

Roberto Repole, arcybiskup Turynu. Przed laty autor przełomowej książki o teologii papieża Franciszka  Niestety jej nie czytałem, musiała jednak być odkrywcza. Od dwóch lat na czele archidiecezji w Turynie, co jednak w tak nieprzewidywalnych czasach nic nie gwarantowało. Tym razem jednak wazeliniarstwo popłaciło.

Baldassare Reina,wikariusz generalny Diecezji Rzymskiej. Nominacja na wikariusza ogłoszona w dniu nominacji kardynalskiej. Cóż przynajmniej kończy długi okres wakatu na tym kluczowym stanowisku. I to jedyny plus. Wykonywał i wykonuje wszystkie polecenia papieża, który ręcznie steruje tą umęczoną diecezją. Ostatnio np rozwalił tradycyjny podział na okręgi.

Francis LEO, arcybiskup Toronto, gdybym dostał polecenie od obecnego papieża z prośbą o przygotowanie listy osób na nominacje kardynalskie arcybiskup Leo by się na niej nie znalazł. Ale tylko dlatego, że jego poprzednik, kardynał Collins to rocznik 1947. Dobry wybór i to mówię bez ironii. Jakiś typowy błąd Matrixa.

Randas Makrickas, archiprezbiter koadiutor Papieskiej Bazyliki Santa Maria Maggiore w Rzymie. Następca kardynała Ryłko w ulubionej przez papieża Bazylice. Tak realnie już nią rządzi od dłuższego czasu.

Mykoła Bychok, biskup eparchii Świętych Piotra i Pawła w Melbourne Ukraińców. To jest hit. Nie mam pojęcia kim jest bp Byczok oprócz tego, że ma 44 lata i staje się najmłodszym członkiem Kolegium. Podziwiam za to papieża, który tą jedną nominacją dał mokrą szmatę na twarz abp Fishera z Sydney i Szewczuka na Ukrainie. Oczywiście przypadkiem obaj bardzo konserwatywni.

I na koniec trzy perełki. Timothy Radcliffe o którym powiedziano już wiele w kontekście jego wypowiedzi dotyczących osób LGBT.

Fabio Baggio, podsekretarz Sekcji ds. Migrantów i Uchodźców w Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Człowieka. Pewnie niedługo następca kardynała Czernego na tym stanowisku. Ale czy na prawdę nie można było poczekać jak ten ostatni przejdzie na emeryturę?

 George Jacob Koovakad, urzędnik Sekretariatu Stanu, odpowiedzialny za organizację podróży papieskich. Klasyczna prywata. O samym nominacie oczywiście nikt nic więcej powiedzieć nie potrafi.

I na koniec kilka uwag natury generalnej:
Po pierwsze skandaliczne są nominacje ordynariuszy w sytuacji w której poprzednik nie przekroczył jeszcze 80 roku życia. Tutaj dotyczy to Toronto, Santiago de Chile i Abidżanu. Od momentu wprowadzenia ograniczenia 75 roku życia dla biskupów i 80 dla elektorów każdy papież czekał gdy poprzednik przekroczy 80 rok życia i dopiero włączał następcę do kolegium kardynalskiego. Wyjątki były absolutnie rzadkie (jak np dla Dziwisza w 2006 roku). U Franciszka takie nominacje to niestety standard. Rzuca się to w oczy zwłaszcza jeśli popatrzymy ile diecezji jest pomijanych.
Po drugie równie skandaliczne są nominacje dla biskupów nie będących ordynariuszami. Nie uważam, że należy bezwzględnie zawsze mianować po diecezjach kardynalskich, niemniej Kolegium powinno według mnie odzwierciedlać uniwersalność i powszechność Kościoła. Tą powszechność lepiej ukazuje arcybiskup Mediolanu od biskupa Como i arcybiskup Cebu od biskupa Kalookan.
Po trzecie patrząc po ludzku na to co się dzieje wybór chociażby umiarkowanego kandydata na następnym konklawe należy traktować jako cud.
Po czwarte przepraszam za sporą dawkę ironii w moim komentarzu. Patrząc na ten cyrk inaczej się nie da
Tradycyjnie będę wdzięczny za wszystkie polemiczne głosy.

W łódzkiej bazylice archikatedralnej miało miejsce niezwykłe wydarzenie.. Dwóch księży z archidiecezji łódzkiej przyjęło święcenia biskupie. Na uroczystość przybył nuncjusz apostolski w Polsce.

Dwóch nowych biskupów

Na pewno pierwszy raz w historii archidiecezji łódzkiej dwóch kapłanów przyjęło jednocześnie święcenia biskupie. Nowymi biskupami zostali franciszkanin ojciec Piotr Kleszcz i ks. Zbigniew Wołkowicz. Na uroczystość przybyli licznie wierni. Zapełniona została cała katedra. Licznie stawili się też księża z archidiecezji łódzkiej, ale też wspólnota franciszkańska.

Dobrze widzieć tak licznie zebrany Kościół łódzki – powiedział podczas wstępu do mszy św. kardynał Grzegorz Ryś. - Ale jest tu też jego przyszłość. Tą przyszłością są dwaj daj biskupi nominaci. Dziękujemy Bogu za was.

Na uroczystość przybył Antonio Guido Filipazzi, nuncjusz apostolski w Polsce. Jak podkreślił kardynał Ryś była to pierwsza wizyta dostojnika papieskiego w łódzkiej archikatedrze. Obecny był także kardynał Konrad Krajewski, biskup Krzysztof Nikiel. Przyjechał biskup Marek Solarczyk, ordynariusz diecezji radomskiej. biskup Damian Bryl, ordynariusz diecezji kaliskiej. Byli też bp. Marek Marczak, bp Ireneusz Pękalski, a także bp Wojciech Osial, ordynariusz diecezji łowickiej. Nie zabrakło bp Andrzeja Dziuby, emerytowanego ordynariusza tej diecezji.

Biskup czeka we wtorek!

Konsekracji nowych biskupów dokonał kardynał Grzegorz Ryś oraz arcybiskup Władysław Ziółek i biskup Wojciech Osial.

Uroczystość uświetnił swym śpiewem Mały Chór Wielkich Serc, który 28 lat założył i prowadzi biskup Piotr Kleszcz. Kiedy udzielał pierwszy raz błogosławieństwa jako biskup podszedł do dzieci z chóru i przybijał z nimi „piątkę”.

Pamiętajcie, we wtorek czekam na was na próbie! - powiedział potem.

Biskup Piotr Kleszcz złożył podziękowania w imieniu swoim i biskupa Zbigniewa Wolkowicza.

Przede wszystkim chcielibyśmy podziękować Panu Bogu! - powiedział biskup Kleszcz. - Nie wiem według jakiego klucza Pan Bóg nas wybrał. Nie czujemy się lepsi, mądrzejsi, bardziej święci. Skoro nas wybrał to dał łaski, byśmy to zadanie spełnili. Chcielibyśmy podziękować naszym kochanym rodzicom. Nasi tatusiowie odeszli z tego świata. Modlą się za nas i z nieba wypraszają łaski. Ale są z nami nasze kochane mamy. Choć stan zdrowia may Krysi i mamy Ani nie jest dobry to są z nami, zawsze kochane. Dziękujemy kochanym rodzicom, że przekazali nam życie, miłość. Biskup Zbigniew mówi, że jest dumny ze swego licznego rodzeństwa/. Ja mam chyba najlepszego brata na świecie. Zawsze stoi za mną murem, na dobre i na złe. Jako farmaceuta dba o moje zdrowie. Dziękujemy rodzinom, które często z daleka przyjechały, by być z nami. Dziękujemy papieżowi Franciszkowi, który jako następca św. Piotra dokonał wyboru.

Łodzianin biskupem

Ojciec Piotr Kleszcz jest łodzianinem. Ma 57 lat. Święcenia kapłańskie przyjął 29 maja 1993 roku z rąk arcybiskupa Józef Kowalczyk, ówczesnego nuncjusza apostolskiego w Polsce.. Przez pierwsze dwa lata kapłaństwa pracował w parafii w Łodzi-Łagiewnikach. Potem zaczął prace w łódzkiej parafii Matki Boskiej Anielskiej. Przez ostatnie lata był tam gwardianem i proboszczem.

Od wielu lat prowadzi znany nie tylko w Łodzi „Mały Chór Wielkich Serc”. Co roku w poniedziałek wielkanocny urządzał tam wielką bitwę wodną. Teraz jest biskupem tytularnym  Aque Albe di Bisacena. Zawołaniem biskupim jest „Pax et bonum” (Pokój i dobro), czyli pozdrowienie franciszkańskie.

Domaniew ma biskupa!

Natomiast ksiądz Zbigniew Wołkowicz urodził się w 1970 roku, ma więc 54 lata. Pochodzi z parafii Domaniew koło Poddębic. Święcenia kapłańskie przyjął 8 czerwca 1996 roku w Łodzi z rąk abp. Władysława Ziółka. Był ojcem duchownym i wykładowcą teologii duchowości w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi. Od 2019 do 2021 roku był ojcem duchownym Ogólnopolskiego Seminarium Duchownego dla Starszych Kandydatów do Święceń w Łodzi i wykładowcą teologii duchowości, a do 2021 roku był moderatorem roku propedeutycznego w łódzkim seminarium, a także wykładowca teologii duchowości. Ks. Zbigniew Wołkowicz został Biskupem tytularnym Vassinassy . Jego zawołaniem biskupim jest „Pro amicis suis” (Za przyjaciół swoich). Zawołanie pochodzi z Ewangelii Świętego Jana.

https://dzienniklodzki.pl/lodz-ma-dwoch-nowych-biskupow-swiecenia-biskupie-odbyly-sie-w-bazylice-archikatedralnej/ar/c1-18887419

Abp Adrian Galbas Sac dotychczasowy metropolita katowicki nowym arcybiskupem warszawskim.

https://pch24.pl/abp-adrian-jozef-galbas-sac-nowym-arcybiskupem-metropolita-warszawskim/?utm_content=buffera85f0&utm_medium=social&utm_source=facebook.com&utm_campaign=buffer&fbclid=IwY2xjawGVkPdleHRuA2FlbQIxMQABHYDD3BPKBUoO5EaBYEOuFrnXKi1eo5KLt6SG5zAKwgQbZb_ZvZKkvL5MDg_aem_74DLE70URvyaBFZjdEp8uw

Biskup elbląski Jacek Jezierski, zgodnie z przepisami prawa kanonicznego, złożył na ręce papieża Franciszka rezygnację z pełnienia urzędu.

"Kuria diecezji elbląskiej podaje do wiadomości, że biskup elbląski Jacek Jezierski, zgodnie z przepisami prawa kanonicznego, złożył na ręce papieża Franciszka rezygnację z pełnionego urzędu. Powodem rezygnacji jest wiek biskupa. Równocześnie biskup elbląski prosi o modlitwę w intencji wyboru jego następcy w urzędzie" – czytamy w komunikacie kurii w Elblągu.

Kościelne wymogi nakazują ordynariuszowi diecezji złożenie na ręce papieża rezygnacji z pełnionego urzędu w momencie osiągnięcia wieku emerytalnego – 75 lat. Nie oznacza to, że od razu przestaje pełnić swoje obowiązki. O tym, kiedy zostanie wyznaczony jego następca, zdecyduje Stolica Apostolska, która nie jest w tej kwestii związana żadnym terminem.

Kim jest biskup Jacek Jezierski?

Biskup Jacek Jezierski urodził się 23 grudnia 1949 r. w Olsztynie. W latach 1967-1974 studiował w Warmińskim Seminarium Duchownym Hosianum w Olsztynie. Święcenia kapłańskie przyjął 16 czerwca 1974 r. w kościele parafialnym pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Olsztynie. Jest teologiem dogmatykiem. Specjalizuje się w historii teologii i ekumenizmie. Opublikował wiele artykułów. Jest znawcą myśli sługi Bożego kard. Stanisława Hozjusza, biskupa warmińskiego. Wykładał teologię dogmatyczną w Warmińskim Instytucie Teologicznym w Olsztynie (1983-1999), w Wydziale Teologii UWM w Olsztynie (1999-2013) oraz Kolegium Teologicznym w Kaliningradzie (1993-2003). W latach 1998-1999 reprezentował archidiecezję warmińską w Zespole MEN ds. utworzenia Uniwersytetu w Olsztynie.

19 lutego 1994 r. został ustanowiony przez papieża Jana Pawła II biskupem pomocniczym archidiecezji warmińskiej ze stolicą tytularną Liberalia (Algieria). Święcenia biskupie przyjął 5 marca 1994 r. we współkatedrze św. Jakuba Apostoła w Olsztynie. Swoją dewizę biskupią – "Veritas Christi Liberat" (Prawda Chrystusa wyzwala) – wybrał dla upamiętnienia encykliki Jana Pawła II "Veritatis splendor". Odstąpił od zwyczaju ustanowienia herbu biskupiego.

10 maja 2014 r. papież Franciszek ustanowił bp. Jacka Jezierskiego biskupem elbląskim. Diecezję objął kanonicznie 28 maja 2014 r., zaś 8 czerwca 2014 r. odbył ingres do katedry św. Mikołaja w Elblągu.

13 sierpnia 2020 r., w związku z przejściem abp. metropolity gdańskiego Sławoja Leszka Głodzia na emeryturę, papież Franciszek ustanowił bp. Jezierskiego administratorem apostolskim sede vacante archidiecezji gdańskiej. Zarząd archidiecezją do 25 marca 2021 r.

Obecnie w ramach Konferencji Episkopatu Polski jest przewodniczącym dwóch gremiów: Rady ds. Ekumenizmu oraz Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną.

https://dorzeczy.pl/religia/656329/biskup-jezierski-zlozyl-rezygnacje-prosi-o-modlitwe.html

Polak biskupem w odległej Australii
https://episkopat.pl/doc/222993.ks-Jerzy-Kolodziej-zostal-mianowany-biskupem-diecezji-Banbury-w

Kard. McElroy idzie di Wszyngtonu, następny w wieku 70 lat (tak jakby w ostatniej chwili póki jeszcze administracja Bidena funkcjonuje, w "prezencie" dla Trumpa, i katolickiego konwertyty Vance'a w sam raz na 5 lat?)

No i zmiana w Dykasterii ds. Instytutów Życia Konsekrowanego. Zakonnica została prefektem ale i tak kard Aritme SDB będzie pro-prefektem.

Kard. McElroy idzie di Wszyngtonu, następny w wieku 70 lat (tak jakby w ostatniej chwili póki jeszcze administracja Bidena funkcjonuje, w "prezencie" dla Trumpa, i katolickiego konwertyty Vance'a w sam raz na 5 lat?)

No i zmiana w Dykasterii ds. Instytutów Życia Konsekrowanego. Zakonnica została prefektem ale i tak kard Aritme SDB będzie pro-prefektem.

To zemsta. Jeszcze kilka tygodni temu Mcelroy wypadł z gry (pomimo tego, że cały czas parli na niego Cupich i Tobin). Jednak opór nuncjusza,  a także co ciekawe samego Gregorego wydawał się rozstrzygający. Front runnerem miał być bp Shawn Mcknight, którego zwłaszcza rekomendował Wuerl. I paradoksalnie byłby to dobry wybór, także patrząc z perspektywy tradycyjnej.  Miał to być jednocześnie sygnał nowego otwarcia w relacjach USA-Watykan.
Co takiego więc się stało, że sprawa upadła a przeszedł Mcelroy? Ogłoszenie, że nowym ambasadorem USA w Watykanie ma być Brian Burch. Cupich przekonał Franciszka, że jest to ruch wymierzony personalnie w papieża (co zresztą jest prawdą) i trzeba odpowiedzieć mianując Mcelroya do DC.
Generalnie koniec starego i początek nowego roku to szereg katastrof nominacyjnych. Błyskawiczne zaakceptowanie przejścia na emeryturę świetnego biskupa Cerrato w Ivrei, wymuszona rezygnacja 3 lata przed terminem bp Reya, dziwna nominacja prefektki z jeszcze dziwniejszym tytułem proprefekta dla kardynała Artime i na końcu Waszyngton. A generalnie ten rok zapowiada się obficie w ważne nominacje. Następny w kolejce jest Wiedeń.

Właśnie w tym wszystkim najmniej niepokoi prefektka (może będzie więcej rozumiała niż kardynał z Focolari... Może...)...

Przy okazji zapytam - czemu bp Cerrato był świetny? Pytam bo znam Filipinów, którzy go znali, ale nie śledziłem osiągnięć jako biskupa. We Włoszech widzę duży ruch międzyregionalny - Rzymianie na północ, Mediolańczycy na południe, ostatnio transfer arcybiskupa z południa do Romanii-Emilii...

Co do Cerrato jak na standardy włoskiego episkopatu bardzo ortodoksyjny. Z przychylnością reagował na tradycyjne inicjatywy w diecezji, pobożnie odprawiany NOM, generalnie nie było się do czego przyczepić. Zwłaszcza, że mówimy o diecezji przeżartej modernizmem w czasach biskupa Bettazziego.
Co do prefektki ja też uważam, że jest na to przestrzeń, tylko nie do każdej dykasterii. O ile spokojnie można byłoby to przyjąć w przypadku dykasterii ds komunikacji, ds promowania integralnego rozwoju człowieka czy ds kultury i edukacji, tak część dykasterii zawiera sobie jednak mocny element jurysdykcji. Dykasteria, która ma możliwość zatwierdzania czy kasowania zakonów zalicza się do tej drugiej kategorii. I widzi ten problem chyba także papież, robiąc z kardynała Artime nie sekretarza a proprefekta, co biorąc pod uwagę skład innych dykasterii jest nielogiczne. Przypominam, że proprefekt dawniej oznaczał osobę stojącą na czele kongregacji, ale nie będącą jeszcze kardynałem. Wraz z ostatnią reformą kurii tytuł powrócił, ale jedynie dla dykasterii ewangelizacji narodów. Tam prefektem jest papież a dwoma sekcjami zarządzają właśnie proprefekci (Tagle i abp Fischella). Tutaj mamy jakiegoś potworka, który jest charakterystyczny dla tego pontyfikatu. Komplikujemy i osłabiamy jednocześnie tradycyjny model hierarchicznego kościoła. Analogicznie robi z nominacjami kardynalskimi.

Polski ksiądz w Watykanie! Papież Franciszek powierzył mu ważną funkcję

Papież Franciszek powierzył Polakowi jedno z najwyższych i najbardziej prestiżowych stanowisk w Kościele katolickim. Nowa nominacja dotyczy roli w Trybunale Roty Rzymskiej, który pełni kluczową funkcję jako najwyższy sąd apelacyjny w strukturach Kościoła. Wybór ten, ogłoszony w ostatnich dniach, spotkał się z ogromnym zainteresowaniem zarówno w środowiskach kościelnych, jak i prawniczych.

Ks. Tomasz Kubiczek został mianowany na stanowisko prałata audytora Trybunału Roty Rzymskiej – jednego z dwóch głównych trybunałów Kurii Rzymskiej. Rota Rzymska, jako najwyższy sąd apelacyjny w Kościele katolickim, odgrywa kluczową rolę w interpretacji prawa kanonicznego.

Rola Trybunału Roty Rzymskiej

Trybunał Roty Rzymskiej to jeden z dwóch głównych trybunałów Kurii Rzymskiej, który ma za zadanie rozpatrywać apelacje od wyroków sądów diecezjalnych. Zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego, organ ten pełni funkcję najwyższego sądu apelacyjnego w strukturze Kościoła katolickiego, odpowiadając za kluczowe sprawy związane z prawem kanonicznym i życiem Kościoła.

Rota Rzymska jest szczególnie znana z długoletniej tradycji oraz wielkiego poważania w świecie kościelnym. Zasiadający w niej audytorzy, w tym również ks. Tomasz Kubiczek, zajmują się najważniejszymi i najbardziej skomplikowanymi przypadkami apelacyjnymi, mając wpływ na interpretację i stosowanie prawa kościelnego.

Kim jest ks. Tomasz Kubiczek?

Ks. Tomasz Kubiczek pochodzi z parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel w Dąbrowie Górniczej-Strzemieszycach Małych. Święcenia kapłańskie przyjął w 2003 r., a następnie podjął studia teologiczne i prawnicze. Uzyskał doktorat z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, jednej z najważniejszych uczelni katolickich na świecie.

Jego droga zawodowa związana była z pracą w strukturach Kościoła, a od 2019 r. pełnił funkcję promotora sprawiedliwości w Trybunale Roty Rzymskiej. Funkcja ta, mająca na celu reprezentowanie strony Kościoła w sprawach sądowych, stanowiła dla ks. Kubiczka ważny etap w karierze prawniczej.

https://www.fakt.pl/wydarzenia/polski-ksiadz-w-watykanie-papiez-powierzyl-mu-kluczowe-stanowisko/tbb5j27

Dosyć kuriozalna sytuacja w Wiedniu. Kardynał Schonborn kończy dzisiaj 80 lat i jednocześnie papież przyjmuje jego rezygnację z funkcji metropolity. Jednocześnie nie wyznacza następcy a administratora, w dodatku nie biskupa pomocniczego, a zwykłego księdza. Schonborn złożył rezygnację zgodnie z przepisami 5 lat temu, czy to na prawdę za krótko żeby znaleźć następcę? A jak jest potrzebne jeszcze kilka tygodni to mógł dalej obowiązki pełnić kardynał, tak jak to było w przypadku kardynała O'Malley w Bostonie, którego Rezygnacja wraz z imieniem następcy nastąpiła ponad miesiąc po 80 urodzinach.

Nie rozstrzygając czy papież wyjdzie z obecnego kryzysu zdrowotnego czy też nie, nie ma raczej wątpliwości, że obecny pontyfikat jest już w absolutnie schyłkowej fazie. Manewry przed konklawe, jeszcze kilka tygodni temu dyskretne, teraz odbywają się już niemalże jawnie. W mediach pojawiają się coraz częściej analizy, a głos zabierają osoby, które mają o polityce kościelnej zerowe pojęcie. Nie śledzą na bieżąco ani działania kolegium kardynalskiego, ani realnych postaci, które będą kluczowymi rozgrywającymi. Kilka miesięcy temu, jeszcze przed poprzednim konsystorzem zrobiłem podstawową analizę Kolegium. Od tego czasu trochę się zmieniło, pojawili się nowi kardynałowie, część starszych straciła prawo głosu, stąd pozwalam zrobić sobie aktualizację, zachowując poprzedni schemat. Podzieliłem kardynałów na liberałów, na lewo od Franciszka, bergoglianów, umiarkowanych, generalnie bliskich linii papieża, ale albo rozczarowanych jego pontyfikatem, albo potrafiących się odciąć od niektórych posunięć papieża i na konserwatystów. Papabile wyboldowałem.

A) Liberałowie
Roberto Repole (1967) abp Turynu
Jose Cobo Cano (1965) abp Madrytu
Domenico Battaglia (1963) abp Neapolu
Victor Manuel Fernandez (1962) prefekt dykasterii Doktryny Wiary
Jean Paul Vesco  (1962) abp Algieru
Jaime Spengler (1960) abp Porto Alegre
Stephen Chow San-yan 1959 bp Hongkongu
Tarcisio Isao Kikuchi (1958) abp Tokio
Jean Claude Hollerich (1958) abp Luksemburga
Robert McElroy (1954) abp Waszyngtonu
Reinhardt Marx (1953) abp Monachium
Cristobal Lopez Romero (1952) abp Rabatu
Leonard Steiner (1950) abp Manaus
Carlos Gustavo Castillo Mattasoglio (1950) abp Limy
Blase Cupich 1949 abp Chicago
John Dew 1948 em abp Wellington
Wilton Gregory 1947 em abp Waszyngtonu
Jozef de Kesel 1947 em abp Brukseli
Timothy Radcliffe (1945) Były generał zakonu dominikanów

Wychodzi 19 kardynałów. Niestety poprzedni konsystorz bardzo tę grupę wzmocnił, pojawiło się na nim aż 7 kardynałów, których zaliczyłem do tej grupy. W dalszym ciągu to jednak jest stosunkowo mało liczebna grupa. Nie ma tutaj żadnego papabile, niemniej będą popierali najbardziej postępowych kardynałów z grupy drugiej.

B) Bergoglianie
Americo Aguiar 1973 bp Setubal
Rolandas Makrickas (1972) archiprezbiter Bazyliki Santa Maria Maggiore
Baldassare Reina (1970) wikariusz generalny Rzymu
Jose Tolentino Mendonca 1965 prefekt dykasterii Edukacji i Kultury
Mauro Gambetti 1965 archiprest Bazyliki św Piotra
Fabio Baggio (1965) podsekretarz dykasterii ds integralnego rozwoju czlowieka
Augusto Paolo Lojudice 1964 abp Sieny
Angel Fernandez Artime (1960) pro prefekt dykasterii ds Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego
Pablo Virgilio David (1959) biskup Kalookan na Filipinach
Angel Sixto Rossi 1958 abp Cordoby w Argentynie
Luis Antonio Tagle 1957 pro prefekt dykasterii ewangelizacji
Mario Grech 1957 sekretarz generalny Synodu
Ladislav Nemet (1956) abp Belgradu
Stephen Brislin 1956 abp Johannesburga
Robert Prevost 1955 prefekt dykasterii biskupów
Pietro Parolin 1955 sekretarz stanu
Angelo de Donatis 1954 penitencjarz większy
Joseph Tobin 1952 abp Newark
Vicente Bokalic Iglic (1952) abp Santiago del Estero w Argentynie
Oscar Cantoni 1950 bp Como
Arthur Roche 1950 prefekt dykasterii kultu Bożego i dyscypliny sakramentów
Carlos Aguiar Retes 1950 abp Meksyku
Giuseppe Petrocchi (1948) em abp L'Aquli
Marcello Semeraro 1947 prefekt dykasterii spraw kanonizacyjnych
Kevin Farrell 1947 Kamerling
Joao Braz de Aviz 1947 em prefekt dykasterii życia religijnego i konsekrowanego
Emil Paul Tscherrig 1947 em nuncjusz we Włoszech
Michael Czerny 1947 prefekt dykasterii integralnego rozwoju człowieka
Francesco Montenegro 1946 em abp Agrigento
Juan Jose Omellla 1946 abp Barcelony
Christophe Pierre 1946 nuncjusz w USA
Celestino Aos Braco 1945 em abp Santiago de Chile

32 kardynałów. Bardzo liczna grupa, która na konklawe zapewne stworzy blok z grupą pierwszą. Dwaj wyraźni papabile to Parolin i Tagle, przy czym akcje tego drugiego od kilku lat konsekwentnie lecą w dół. W przeciwieństwie do Parolina. I według mnie to właśnie sekretarz stanu prowadzi od paru miesięcy konsekwentną i niezwykle przemyślaną kampanię wyborczą. Trochę dystansuje się od papieża, miał ostatnio bardziej konserwatywne wypowiedzi, ale to zdecydowanie i jednoznacznie zła kandydatura.
Zaznaczyłem także Mario Grecha, bo jako osoba stojąca na czele synodu biskupów jest bardzo dobrze znana w kościelnych kręgach. Nie uważam jednak, aby miał realne szanse.

C) Niezależni/umiarkowani
Zaliczyłbym tutaj kardynałów, którzy w normalnych okolicznościach byliby uważani za bardziej liberalnych, ale w obliczu tego pontyfikatu wykazywali niezależność, stąd mogą chcieć kogoś mniej radykalnego, który ugasi palące kryzysy w kościele.

Mykola Bychok (1980) bp eparchii śś Piotra i Pawła w Melbourne
Giorgio Marengo 1974 prefekt apostolski Ułanbator
George Koovakad (1973) Prefekt dykasterii ds Dialogu Międzyreligijnego
Francoios Xavier Bustillo (1968) bp Ajaccio
Pierbattista Pizzaballa 1965 patriarcha Jerozolimy
Grzegorz Ryś 1964 abp Łodzi
Konrad Krajewski (1963) Jałmużnik papieski
Dominique Mathieu (1963) abp Teheranu
Fridolin Besungu Ambongo (1960) abp Kinszasy
Daniel Sturla 1959 abp Montevideo
Jean Marc Aveline 1958 abp Marsylii
Gerald Lacroix 1957 abp Ottawy
Fernando Chomali Garib (1957) abp Santiago de Chile
Matteo Zuppi 1955 abp Bologni
Claudio Gugerotti 1955 prefekt dykasterii Kościołów Wschodnich
Lazarus You Heung-sik 1950 prefekt dykasterii duchowieństwa
Philippe Barbarin 1950 em abp Lyonu
Timothy Dolan 1950 abp Nowego Jorku
Kazimierz Nycz 1950 em abp Warszawy
Josip Bozanic ((1949) em abp Zagrzebia
Peter Turkson (1948) em prefekt dykasterii ds promowania integralnego rozwoju człowieka
Giuseppe Betori 1947 em abp Florencji
Fernando Filoni 1946 wielki mistrz Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie
Vincent Nichols 1945 abp Westminster
Vinko Puljic 1945 em abp Sarajewa
Stanisław Ryłko 1945 em archiprezbiter Bazyliki Matki Boskiej Większej

Co najmniej 26 kardynałów. W tej grupie mamy dwóch bardzo mocnych papabile. Mój ulubiony, patriarcha Pizzaballa z Jerozolimy, który według mnie ma wszystko, aby być bardzo dobrym i ożywczym papieżem (z wyjątkiem wieku, który dla niektórych może być zbyt młody) oraz Zuppi. Teologicznie liberał, ale jednak popierający wolność dla mszy trydenckiej.

Bardzo ciekawy jest także kardynal Aveline z Marsylii. Już po wydaniu Traditionic custodes odprawił swoją pierwszą tradycyjną mszę. Dodając do tego bardziej umiarkowane od Zuppiego poglądy teologiczne może być na prawdę ciekawym wyborem dla sporej grupy elektorów.
Jeśli natomiast papieżem miałby zostać ktoś z Afryki to byłby to zapewne kardynał Ambongo z Kongo. To on stanął na czele oporu wobec niejasnych deklaracji wobec błogosławieństwa par jednopłciowych, ale z drugiej strony jest bliskim współpracownikiem papieża i starał się jednak występować jako mediator wobec dużo bardziej twardych deklaracji innych afrykańskich biskupów.

D) Konserwatyści.
Frank Leo (1971) abp Toronto
Virgilio do Carmo da Silva (1967) abp Dili w Timorze Wschodnim
Dieudonne Nzapalainga 1967 abp Bangui
Ignace Bessi Dogbo (1961) abp Abidżanu
Fridolin Besungu 1960 abp Kinszasy
William Goh 1957 abp Singapuru
Rainer Woelki 1956 abp Kolonii
Wim Eijk 1953 abp Utrechtu
Peter Erdo 1952 abp Budapesztu
Dominique Mamberti 1952 prefekt najwyższego trybunału Sygnatury Apostolskiej
Orani Joao Tempesta 1950 abp Rio de Janeiro
Kurt Koch 1950 prefekt dykasterii promowania jedności chrześcijan
James Michael Harvey 1949 archiprest Bazyliki św Pawła za murami
Anders Arborelius (1949) bp Sztokholmu
Daniel di Nardo 1949 abp Houston
Charles Maung Bo (1948) abp Yangon w Mjanmarze
Raymond Leo Burke 1948 em prefekt najwyższego trybunału Sygnatury Apostolskiej
Gerhard Ludwig Muller 1947 em prefekt dykasterii Nauki Wiary
Malcolm Ranjith 1947 abp Colombo
Thomas Collins (1947) em abp Toronto
John Njue 1946 em abp Nairobi
Antonio Canizares Llovera 1945 em abp Valencii
Robert Sarah 1945 em prefekt dykasterii kultu Bożego i dyscypliny sakramentów
George Alencherry 1945 em abp większy Ernakulam

Zaliczyłem tutaj 24 osoby. Część o poglądach bardziej tradycjonalistycznych (Burke, Sarah, Ranjith) część konserwatywnych w stylu ratzingerian czy wojtylian jak Eijk, Erdo czy Harvey. Kto z nich może być realnym papabile? Oczywiście dużo mówi się o kardynale Erdo, ale ja nie jestem aż tak do tego przekonany. To intelektualista trochę w stylu Ratzingera, mocno wycofany, mało charyzmatyczny. Kraj pochodzenia także jego atutem nie jest. Zdecydowanie wyżej stawiałbym tutaj kardynała Ranjitha ze Sri Lanki (wielki zwolennik tradycyjnej mszy) czy Goha z Singapuru o bardziej umiarkowanych i przez to strawnych dla większej liczby elektorów poglądach. Niezwykle odważnym a przez to ciekawym wyborem mógłby być natomiast robiący pożyteczną robotę w wydawałoby się umierającej Holandii kardynał Eijk. W razie przedłużąjącego się patu akceptowalny dla szerszej grupy byłby także kardynał Arborelius z Szwecji.

Z analizy wynika, że do grub A-B zaliczyłem 51 elektorów, zaś do C-D 50. Oprócz tego mamy jeszcze 37 osób, które nie jestem w stanie przypisać do konkretnej kategorii, chociaż zapewne większość z nich będzie się zaliczała bądź to do grupy B, bądź C.
Jakie można z tego wyciągnąć wnioski? Według mnie nie ma szans na papieża bardziej liberalnego od papieża. Jednym wyjątkiem mógłby być kardynał Zuppi, niemniej moim zdaniem i tak byłby to lepsze pontyfikat niż obecny. Nie ma także szans na nikogo skrajnie konserwatywnego w stylu Saraha czy Burke'a. Nie wyobrażam sobie także żeby wygrał ktoś spoza podkreślonych przeze mnie nazwisk.
Traydycjnie będę wdzięczny za wszystkie głosy w dyskusji.

nie ma szans na papieża bardziej liberalnego od papieża

Ano tak.

W mojej diecezji Bielsko-Żywieckiej został biskupem Robert Fedek w Chicago.

Już w najbliższą środę, 26 lutego, pochodzący z parafii hałcnowskiej biskup-elekt Robert Fedek przyjmie sakrę biskupią i zostanie biskupem pomocniczym archidiecezji Chicago.

„Ogarniajmy go naszą modlitwą, prosząc o obfitość Bożych łask na nowej drodze jego posługi” – zachęca rodzinna parafia kapłana, wybranego w grudniu ubiegłego roku na biskupa przez papieża Franciszka.

Uroczystości w katedrze w Chicago można oglądać online pod linkiem:

http://archchicago.org/bishopordination

Biskup-elekt Robert M. Fedek, mianowany biskupem tytularnym Dardano, urodził się 7 lipca 1979 r. w Bielsku-Białej w Polsce jako syn Józefy Marii (Robak) i Romana Kazimierza Fedków. Uczęszczał do bielskiej szkoły podstawowej i liceum ogólnokształcącego, a w 1998 r. wstąpił do Archidiecezjalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. W 2001 r. rozpoczął formację w Seminarium Biskupa Abramowicza w Chicago, a następnie w seminarium duchownym University of Saint Mary of the Lake – Mundelein Seminary, gdzie w 2005 r. uzyskał tytuł magistra teologii. W tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie.

W latach 2005–2010 biskup-elekt Fedek pełnił funkcję wikariusza parafii Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Mundelein. Był proboszczem parafii w Chicago: w latach 2010–2017 Matki Bożej Zwycięskiej, a w latach 2017–2020 Niepokalanego Poczęcia (Talcott).

W 2020 r. biskup-elekt Fedek został mianowany sekretarzem administracyjnym kardynała Cupicha. Służył również archidiecezji jako asystent dyrektora ds. powołań w Wikariacie I, członek Rady Prezbiterialnej i Kolegium Konsultorów oraz koordynator ds. duszpasterstwa polonijnego Archidiecezji Chicago.

Źródło:
https://diecezja.bielsko.pl/aktualnosci/biskup-elekt-robert-fedek-przyjmie-sakre-biskupia-w-chicago/