O stole jeszcze raz... i ostatni raz.

Katedra św. Jakóba w Innsbrucku. Przepiękny, posoborowy stół i tandetny, landszafciarski rupieć w tle.

Jesuitenkirche, w Innsbrucku przy Karl-Rahners-platz

bez komentarza

A to już Herz-Jesu-Kirche (Kirche der Ewigen Anbetung) - Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa (Wieczystej Adoracji), Karl-Kapferer-Str. 7, Innsbruck (Austria). Msze trydenckie są odprawiane w każdą sobotę o 18:00.

Jak widać, z kościoła usunięto niegdyś ołtarz główny i msza jest odprawiana na posoborowym ołtarzu (na szczęście z portatylem) odpowiednio przystosowanym. Tabernakulum mieści się w jednym z ołtarzy bocznych (zachowanych). Co ciekawe, w Innsbrucku jest multum kościołów ( z katedrą św. Jakóba na czele), w których można by sprawować Mszę "przedsoborową" na istniejących ołtarzach, bez takiego wydziwiania, ale - jak się można spodziewać - jedna Msza w tygodniu, w dodatku w sobotę to i tak stanowczo zbyt wiele dla biskupa miejsca.

Kolejna katedra (St Gallen, Szwajcaria) i kolejny stolik typu IKEA wystawiony na podeście przed "zabytkową rupieciarnią", zamkniętą na 4 spusty.

I jeszcze garść zaleceń z Watykanu:

Chcemy podkreślić, że celebrowanie całej Mszy "twarzą do ludu" nie jest absolutnie niezbędne dla efektywności duszpasterskiej. Cała Liturgia Słowa, podczas której aktywne uczestnictwo wiernych jest dostatecznie osiągnięte przez dialog i pieśni, już odbywa się twarzą do ludu i jest bardziej "czytelna" poprzez użycie języka narodowego.

Soborowa Komisja Liturgiczna - Consilium, List, Le renouveau liturgique, N. 6, 30.06.1965.
Cytat za: abp. Hannibal Bugnini CM - Reforma Liturgiczna 1948-1975



Mimo wszystko, nie jest niezbędne dla osiągnięcia żywego i aktywnego udziału w liturgii, aby ołtarz umożliwiał celebrację "twarzą do ludu": Podczas Mszy, cała Liturgia Słowa jest celebrowana przy miejscu przewodniczenia, ambonie lub ambonce, czyli twarzą w kierunku zgromadzenia.

Soborowa Komisja Liturgiczna - Consilium, List L'heureux développement, N. 6, 25.01.1966,
Cytat za: abp. Hannibal Bugnini CM - Reforma Liturgiczna 1948-1975


i najlepsze na koniec:

Ustawienie ołtarza tak, aby umożliwiał odprawianie "twarzą do ludu" jest z pewnością czymś pożądanym przez obecne przepisy liturgiczne. Niemniej nie jest to wartość absolutna, ponad wszystkie inne ... Bardziej wierne duchowi liturgii w tych przypadkach [gdy jest już "stary" ołtarz] jest celebrowanie przy istniejącym ołtarzu z plecami zwróconymi ku ludowi niż utrzymywanie dwóch ołtarzy w tym samym prezbiterium. Zasada "jednego ołtarza w prezbiterium" jest teologicznie ważniejsza niż praktyka celebrowania "w kierunku ludu".
Komentarz KKBiDS ad altare, Nr 3.
Cytat za: Pismo urzędowe Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Notitiae Nr. 29 (1993 r.) s. 249


Co ciekawe, dzięki neonom (dla których nawet posoborowy ołtarz jest niekoszerny) mamy nawet TRZY ołtarze w prezbiterium...

Jak już zeszło na ołtarze i różne dostawki, to mam pytanie:

http://nspj.webd.pl/viewpage.php?page_id=26

W 1960 r. przeprowadzono remont kapitalny kościoła polegający min. na zainstalowaniu ogrzewania i obniżeniu okien w celu polepszenia
oświetlenia prezbiterium. Wykonano również tzw. ołtarz „posoborowy”.

Czy wiadomo, na ile rozpowszechnione było wstawianie ołtarzy 'posoborowych' na przełomie lat 50. i 60.?

Zasada "jednego ołtarza w prezbiterium" jest teologicznie ważniejsza niż praktyka celebrowania "w kierunku ludu".

Gdyby nie konserwatorzy zabytków, zapewne nie mieli by państwo teraz problemu dwóch ołtarzy.

I to co Pan powiedział, jest właśnie bardzo smutne.
Jeśli nawet niektóre zmiany po soborze były słuszne, to dlaczego tak chętnie i nagminnie niszczono wszystko co "stare" ... ?
Moja wypowiedź ma charakter czysto retoryczny. Wiemy dobrze, biorąc pod uwagę skalę i siłę tego zjawiska destrukcji, dlaczego tak się działo.

Gdyby nie konserwatorzy zabytków, zapewne nie mieli by państwo teraz problemu dwóch ołtarzy.

Smutne lecz prawdziwe.

Katedra św. Jakóba w Innsbrucku. Przepiękny, posoborowy stół i tandetny, landszafciarski rupieć w tle.

Choroba, nie szanuja tradycji, za duzo swiec., ale mozna zrozumiec, bo nieuzywany, a te siwece pewnie ladnie podswietlaja sylwetke kaplana....

Nie wspomne, ze najbardziej w prezbiterium rzuca sie w oczy krzeslo celebransa (bo wiadomo, kto jest najwazniejszy na mszy sw.):

WIadomo. Mistrz lozy.
http://wolnomularstwo.pl/images/stories/3_stufen_3wk.bmp

i artykulik z http://www.bibula.com/?p=351
niestety, zdjec nie ma.


 

Kościół czy loża masońska?
Aktualizacja: 2006-05-15 12:00 am

Praktyka pokazuje, że w posoborowej destrukcji Kościoła wielką rolę odgrywa taka przemiana architektury sakralnej, aby przestała ona przypominać o potędze artystycznej Kościoła i Jego historycznej stabilności, za to wtłaczała w wiernych przeświadczenie o konieczności nieustannego "nadążania za tym światem". Budynki kościelne - przypomnijmy i podkreślmy, że za każdym razem aprobowane przez miejscowych biskupów - są wizerunkiem odejścia od Boga, wizerunkiem apostazji, tak architektów jak i aprobujących projekty biskupów. Kościoły te, a szczególnie ich wnętrza zaczynają upodabniać się do budynków lóż masońskich i synagog. Nie powinno to dziwić, gdyż biskupi zatrudniają właśnie architektów, którzy specjalizują się w projektowaniu synagog, a więc podobieństwo nie jest przypadkowe, a trzeba powiedzieć jasno: jest zamierzone.
Dla przykładu oto tylko dwa zdjęcia: jedno przedstawiające wnętrze "kościoła katolickiego" (to z Chrystusem na szubienicy…), drugie wnętrze loży masońskiej. Powolny proces "zbliżania się do siebie" następuje. Szatan się cieszy.

 

Oj, żeby mi tak nad grobem Salve Regina zaśpiewano! (Marne szanse0

Panie Stanisławie! Jak dożyję, to przyjadę i zaśpiewam. Ma to Pan jak w banku. Ostatnio kilka razy byłem na pogrzebach i zawsze Zmarłemu/Zmarłej zaśpiewałem. Zawsze się ktoś dołączył. Niestety NIGDY nie był to kapłan Pewnie słów nie znają...

Panie Piotrze, (chyba nie mylę imienia). kiedy przeczytałem ten wpis to zimne ciarki przeszły mi po plecach. Co? Salve Regina? Tak, ale...chwila, chwila... jeszcze nie teraz. Ja tak trochę żartowałem. Jeszcze nie jestem przygotowany. Dziękuję za dobre chęci... ale jeszcze trochę poczekam, aż się wszyscy księża dobrze nauczą....no, powiedzmy za 15-20 lat...Może jeszcze ryt pogrzebu na przedsoborowy zmienią.
No, chciałbym przynajmniej I Komunii wnuczek dożyć... Jeszcze nie jest tak ze mną źle - tam,...nieznaczne nadciśnienie, łagodny przerost gruczołu prostaty.... ale tabletki biorę! Diety przestrzegam! Że co? Że nadwaga? A co ja poradzę, żeżona tak dobrze gotuje?
W każdym razie za dobre chęci dziękuję i... plusika wyślę. 

Panu Fidelisowi i Panu pjo długich lat w zdrowiu.
Ale problem jest.Ja już od jakiegoś czasu nosiłem się z zamiarem założenia wątku "Pogrzeb".Obawiałem się,czy zostanę poważnie potraktowany.Ale przecież nie tylko chrzty,bierzmowania,śluby i Msze św.w KRR są/będą nam potrzebne.Na moje wyczucie jestem teoretycznie w kolejce w stosunku do większości Państwa dość daleko z przodu,nieco za Panem Fidelisem,ale jak powiedział pewien mądry lekarz:"medycyna jast oparta nie na prawdzie,tylko na prawdopodobieństwie".A są też wypadki...Ja od dawna marzę,że chciałbym być chowany porządnie,po rzymsku,w mojej rodzinnej farze,gdzie byłem porządnie ochrzczony,jak również załapałem się jeszcze na I Komunię św. i bierzmowanie po rzymsku.I że wyniosą z prezbiterium ten stół i kaliskie mebelki.W obecnym stanie rzeczy na zorganizowanie pogrzebu po prostu zabraknie czasu.Najpewniejszym elementem dla Pana Fidelisa na dzisiaj wydaje się być Pan pjo...(Raz jeszcze długich lat w zdrowiu!)A może się mylę?

Witam, witam, panie M.
A ileż to wiosenek szanowny Pan sobie....?  My chłopy nie musimy się ceregielić. Ja w profilu szczerze podałem.
A z tym wątkiem "pogrzeb" to proszę śmiało. Ja też zamierzam wątek "Śmierć" poruszyć, ale tak na wysokości Wszystkich Świętych, kiedy klimacik zrobi się bardziej nastrojowy.
Dziękuję za życzenia. I pozdrawiam, jak rozumiem, krajana.

Może jeszcze ryt pogrzebu na przedsoborowy zmienią.

Do testamentu dopisać stosowne żądanie. Ja dopisałem. Że co? Że trzydziestoparoletni szczyl sporządził testament? A kto mi broni?