Dziecięce poszukiwania odpowiedzi na pytania błahe i całkiem poważne.

Jak obalić pogląd, że II ME nie jest najstarszą modlitwą eucharystyczną? Jeśli na Forum jest już wątek poświęcony tej kwestii (wydaje mi się, że już kiedyś natknęłam się na ten temat), to proszę o wskazanie. Jeśli nie ma, to gorąco proszę o oświecenie.
(Wyjaśnienie dla tych, w których moje pytania mogę rodzić posądzenie o prowokację czy inne złe intencje, co już kiedyś się zdarzyło - dziękuję Panu Bogu, że mam dostęp Mszy św. w krr i do FK - ogromnie cennego źródła wiedzy, której brakuje mi w różnych okolicznościach. Właśnie teraz taka okoliczność się zdarzyła i przychodzę po pomoc. Proszę o zrozumienie.)

II Modlitwę Eucharystyczną napisano dopiero w XX wieku. Starożytny Kanon Hipolita, z którym często się ją utożsamia, stanowił dla niej jedynie inspirację:
http://breviarium.blogspot.com/2007/04/rnice-midzy-2me-kanonem-hipolita.html
Dość długo uważano Kanon Hipolita za starszy od Kanonu Rzymskiego. Ta błędna opinia wślizgnęła się nawet do jednego ze starszych numerów „Zawsze wierni”. Tymczasem dziś wiemy, że w starożytności modlitwy tej najprawdopodobniej nie używano w obrządku rzymskim ani w ogóle w żadnej liturgii. Pierwsze świadectwa wskazują na jej użycie dopiero w średniowieczu i to w liturgii... etiopskiej.

Oczywiście, dzięki „bajce” o starożytności Kanonu Hipolita, udało się tę modlitwę „wylansować” jako eucharystyczną najpierw u protestantów, a po II Soborze Watykańskim – u katolików, pod postacią II Modlitwy Eucharystycznej.

W rozmowie może się Pani powołać na autorytet o. Macieja Zachary MIC (pkt 3.3.)
http://www.nowyruchliturgiczny.pl/2010/03/czy-jest-mozliwe-wspoistnienie-dwoch.html

Panie Bartku, serdecznie dziękuję za wyjaśnienie i linki. To jest wystarczająca pomoc. 

Szukałem po encyklopediach, wikipediach i słownikach. I niegdzie nie znalazłem wyjaśnienia tego zawiłego terminu. No właśnie, jak wyjaśnić często spotykany tutaj termin, zwięźle i logicznie. Oto i on:

brawarysta

Szukałem po encyklopediach, wikipediach i słownikach. I niegdzie nie znalazłem wyjaśnienia tego zawiłego terminu. No właśnie, jak wyjaśnić często spotykany tutaj termin, zwięźle i logicznie. Oto i on:

brawarysta

Hahahahahahaha

Szukałem po encyklopediach, wikipediach i słownikach. I niegdzie nie znalazłem wyjaśnienia tego zawiłego terminu. No właśnie, jak wyjaśnić często spotykany tutaj termin, zwięźle i logicznie. Oto i on:

brawarysta

Pan tak na poważnie.

Ja tam wiem, ale warto uściślić, bo nieznający spotykają się z tym terminem i nie wiedzą. Poza tym, być może każdy z nas rozumie to na troszkę inny sposób. Oprócz tego "Dziecięce poszukiwania" do czegoś w końcu zobowiązuje. W końcu to nie "Miś": "Nikt nie wie po co, więc nie musisz się obawiać, że ktoś zapyta".

Słownikowa definicja brawaryzmu była podana na takim nieistniejącym już serwisie "rebelya-­watch.­pl".
Szkoda, że jakiś "życzliwy" kompletnie usnął tę stronę... Niestety wtedy nie pomyślałem o jej zarchiwizowaniu.

II Modlitwę Eucharystyczną napisano dopiero w XX wieku. Starożytny Kanon Hipolita, z którym często się ją utożsamia, stanowił dla niej jedynie inspirację:
http://breviarium.blogspot.com/2007/04/rnice-midzy-2me-kanonem-hipolita.html
Dość długo uważano Kanon Hipolita za starszy od Kanonu Rzymskiego. Ta błędna opinia wślizgnęła się nawet do jednego ze starszych numerów „Zawsze wierni”. Tymczasem dziś wiemy, że w starożytności modlitwy tej najprawdopodobniej nie używano w obrządku rzymskim ani w ogóle w żadnej liturgii. Pierwsze świadectwa wskazują na jej użycie dopiero w średniowieczu i to w liturgii... etiopskiej.

jakie sa, jesli sa, argumenta przeciw hipotetycznemu stosowaniu oryginalnej formy kanonu hipolitowego w liturgii?

To, że tzw. Kanon Hipolita (a właściwiej: anafora z "Tradycji Apostolskiej", jako że autorstwo św. Hipolita Rzymskiego coraz intensywniej się kontestuje) ma formę anafory (zawiera dialog przed prefacją, słowa ustanowienia, końcową doksologię oraz wskazówki liturgiczne), według badaczy nie wystarcza jako dowód jej użycia w liturgii. To mógł być nawet utwór literacki liturgią inspirowany. Zresztą, małoż to mamy średniowiecznych mszałów-fałszywek, które uwiarygadniano dorabiając im tytuł np.: "Według Świętey, Nieprzerwaney a Niepodważalney Tradycyi samego Jakóba Apostoła"? Nawet do "Martyrologium Rzymskiego" trafiła pono jakaś buddyjska bajka...

W którymś z kolejnych tomów serii Źródło i szczyt (współwydawcy: Dominikański Ośrodek Liturgiczny i "Christianitas"), autorstwa Paula F. Bradshawa, ma się znaleźć rozdział traktujący o kontrowersjach wokół "Tradycji Apostolskiej".

Laudetur Jesus Christus! Czy można uczestniczyć w NOM na wzór KRR, np. klęcząc na Sanctus, czyniąc znak krzyża na Benedictus, oprócz, oczywiście przyjmowania Przenajświętszej Komunii na klęcząco?

Laudetur Jesus Christus! Czy można uczestniczyć w NOM na wzór KRR, np. klęcząc na Sanctus, czyniąc znak krzyża na Benedictus, oprócz, oczywiście przyjmowania Przenajświętszej Komunii na klęcząco?

Daje się, najtrudniej uniknąć grabulki na "znak pokoju".

Laudetur Jesus Christus! Czy można uczestniczyć w NOM na wzór KRR, np. klęcząc na Sanctus, czyniąc znak krzyża na Benedictus, oprócz, oczywiście przyjmowania Przenajświętszej Komunii na klęcząco?

Wg OWMRu - nie. Według Tradycji i własnego sumienia - jak najbardziej.

(...) oprócz, oczywiście przyjmowania Przenajświętszej Komunii na klęcząco?

A dlaczego ? I skąd to "oczywiście" ?!

A "oczywiście" nie jest oczywiste?