Dziecięce poszukiwania odpowiedzi na pytania błahe i całkiem poważne.

Co właściwie powiedział J.E Ks. Biskup Sławomir Oder do tradycjonalistów? Wspomniał Go profesor Kornat.

https://pch24.pl/podzeganie-do-dalszych-przesladowan-prof-kornat-o-kontrowersyjnych-slowach-franciszka-dalsze-ataki-sa-nieuniknione/

Sam się zastanowiłem. Wpisałem w googlach "Sławomir Oder", po niepowodzeniach ustawiłem filtry tygodniowe, miesięczne czy tam inne i wyszło mi to:

https://www.youtube.com/watch?v=19p6_p8dFsU

Asceza była popularna w średniowieczu, kiedy ludzie żyli pod wpływem teocentryzmu i myśli o śmierci.

Jednym z najbardziej znanych ascetów był święty Aleksy, który w dniu swojego ślubu opuścił swoją żonę, rodzinę i majątek, aby wyruszyć na samotną pielgrzymkę. Przez wiele lat żył w ubóstwie i cierpieniu, aż wrócił do Rzymu jako nieznany żebrak. Zmarł pod schodami domu swoich rodziców, którzy go nie rozpoznali. Dopiero po jego śmierci odkryto jego prawdziwą tożsamość i uznano go za świętego.

Asceza to nie relikt przeszłości, tylko rzecz, która ciągle jest aktualna. Podany przykład nie wyjaśnia tego, czym ona jest. Przedstawia tylko jaskrawy przykład ascezy. Poniżej cytat z książki "Zarys teologii ascetycznej i mistycznej (tom I)" autorstwa o. Adolfa Tanquerey'a:

Wyraz "ascetyczny" pochodzi od greckiego askesis (ćwiczenie, wysiłek) i oznacza wszelkie ćwiczenie mozolne, odnoszące się do wychowania człowieka pod względem fizycznym lub moralnym. (...)nauka będąca przedmiotem naszych badań [ascetyka], jest rzeczywiście nauką doskonałości chrześcijańskiej

Ascetyką są wszystkie przyziemne krzyże i krzyżyki, które dostajemy i ofiarujemy. Oba tomy tej lektury to szeroko opisują. Ascetyka to nie jest "sztuka" samobiczowania, czy wyniszczania organizmu - taką "wiedzę" można wyciągnąć ze szkoły.

https://shop.humblehousewives.com/products/miraculous-photograph-of-the-blessed-virgin-mary?variant=45436252029211

lub

https://www.etsy.com/listing/1276037400/miraculous-photograph-of-the-blessed

Przedstawianie Matki Bożej w rysach zwykłej dziewczyny jakoś tak dziwnie wygląda... To trochę idzie w parze z protestanckimi twierdzeniami, że Maryja była po prostu zwykłą kobietą, a do tego jeszcze matką człowieka, może wyjątkowego, ale tylko człowieka. Może i urodziło Jej się Jezusa, ale to tyle... Takie wizerunki jakoś niszczą sacrum.

Proszę zauważyć, że na etsy ten obraz sprzedają jako "cudowna fotografia NMP"  (miraculous photograph of the Blessed Virgin Mary) 
Nie dość, że fotografia, to jeszcze cudowna - pewnie któryś z apostołów miał polaroida

Z ciekawości wrzuciłem do wyszukiwarki etsy "photograph of Christ", wyszło mi coś takiego:

Pytanie z cyklu a co jeśli
Jeśli ktoś jest winny np państwu,jakiejś korporacji  jakąś tam kwotę to czy dozwolone jest aby oddał należność 1 miesiąc później , bo potrzebuje zapłacić za mieszkanie jedzenie  i czeka na wypłatę idąc do pracy ?
Co jeśli ktoś korzystając z niegodziwych pieniędzy zapłacił za mieszkanie i potem dzięki temu był w stanie pracować i dorobił się pieniędzy na życie  a dług oddał z opóźnieniem tego 1 miesiąca bo czekał na wyplate?

Pytanie z cyklu a co jeśli

Zabiera się pan do spisania quasi-chrześcijańskiego talmudu?

Czasem postawa "starego górala", który pilnuje roboty i nie zajmuje się sprawami nieistotnymi jest najbardziej efektywna.

Pierwszy list Jana, rozdział 5, werset 18

Wiemy, że każdy, kto się narodził z Boga, nie grzeszy,
lecz Narodzony z Boga strzeże go,
a Zły go nie dotyka.

Rygoryzmy zalecane w przeszłości zdają się nam dzisiaj nonsensem, ale zwykle były jakimś tam wyrazem dążenia do ideału. Chrześcijańska świętość to wszakże dążenie do ideału, który po ludzku wydaje się nieosiągalny - bo po ludzku jest nieosiągalny.  Ojciec Prokop w swoich "Żywotach świętych" napisał: "Pan Bóg wskrzesza świętych nie po to, abyśmy ich naśladowali, ale abyśmy widząc, do jakiego stopnia człowiek za łaską Bożą zapanować może nad ciałem, głęboko upokorzyli się."

Rozumiém, że to jest przeciwko tym żywotom nowożytnych świętych od wielkich męczarni. W ogóle jednak wszelkié dobro jak najbardziéj dobrze jest naśladować, a zacytowana opinja ojca Prokopa nie zasługuje na powielanié.

Lectio iv
Nemo est qui nesciat, Martyrum glorias ad hoc divino consilio a Dei populis frequentari, ut et illis debitus honor dicetur, et nobis virtutis exempla, favente Christo, monstrentur; ut, dum hæc ita celebrari perspicimus, cognoscamus quanta eos gloria maneat [? — Ahmed] in cælis, quorum natalitia taliter celebrantur in terris; quo possimus, etiam ipsi, talibus provocari exemplis, virtute pari, devotione consimili ac fide; ut, Christo præstante, dimicare et vincere hostem possimus, ut, parta victoria, cum iisdem Sanctis in regnis cælestibus triumphemus.
(...)
Lectio v
Quis est enim, qui, eorum volens merito copulari, nisi prius constantiam eorum teneat, sectetur fidem, imitetur virtutem passionis; eorum gloriam paribus vitæ lineamentis aut inveniat aut exquirat?  Qui, etsi martyrio par esse non possit; tamen muneris tanti dignitate se quisque bonis actibus præbeat. Adest enim clementissimus Deus, qui desiderantibus suis aut martyrium præbeat, aut, sine martyrio, cum Sanctis præmia divina retribuat.

(akcenty pominąłem)

Co katolicyzm mówi o stresie ? Wiele badań wskazuje na jego szkodliwość a komentarze użytkownika Feliks Koneczny na YouTube dają tezę że nastawienie na stres zwiększa chwałę Bożą ?

Wracam z typowym dla siebie pytaniem, które dla większości z Państwa jest pewnie banalikiem, a mianowicie:
jak uzasadnić, że trzymanie się za rąsie w trakcie Modlitwy Pańskiej nie jest poprawnym… gestem, postawą? Pytanie dotyczy oczywiście NOMu, ale cyklicznie uczestniczę w takich mszach ok. raz na miesiąc, na których coś takiego się dzieje (proszę nie rozjeżdżać mnie walcem za uczestnictwo w NOMie, taki na razie mój wybór, że nie rezygnuję z uczestnictwa w tym rycie, Pan Bóg osądzi, czy miałem do niego prawo, czy też nie). Jakich argumentów użyć, by uzasadnić przedstawioną powyżej tezę wobec osób, które się tej praktyki dopuszczają?
Dla nakreślenia sytuacji przytoczę argumenty, (poważniejsze, bo większość to: "tak jest fajnie") którymi te osoby się posługują:
- podkreślenie wspólnotowej modlitwy Dzieci Bożych,
- tak robili pierwsi chrześcijanie (klasyk szczegolnie przy handkomunii),
- wyrażamy naszą miłość ku bliźnim,
- to nasza tradycja, przepisy tego nie zakazują,
- itp. itd.

Wracam z typowym dla siebie pytaniem, które dla większości z Państwa jest pewnie banalikiem, a mianowicie:
jak uzasadnić, że trzymanie się za rąsie w trakcie Modlitwy Pańskiej nie jest poprawnym… gestem, postawą? Pytanie dotyczy oczywiście NOMu, ale cyklicznie uczestniczę w takich mszach ok. raz na miesiąc, na których coś takiego się dzieje (proszę nie rozjeżdżać mnie walcem za uczestnictwo w NOMie, taki na razie mój wybór, że nie rezygnuję z uczestnictwa w tym rycie, Pan Bóg osądzi, czy miałem do niego prawo, czy też nie).

Czy to jest w Polsce? Póki co w naszym kraju tego rodzaju błazenada jest stosunkowo rzadkim zjawiskiem, przynajmniej tak wynika z mojego doświadczenia. Czy chodzi Panu o msze dla jakiś infantylnych wspólnot?

Jakich argumentów użyć, by uzasadnić przedstawioną powyżej tezę wobec osób, które się tej praktyki dopuszczają

Właściwie to nie ma żadnych argumentów i szczerze powiedziawszy jest to jeden z mniej poważnych defektów mszy rytu montiniańskiego. 

Można sobie zadać pytanie, czym jest Msza Święta - jest Ofiarą, a co do Ofiary ma łapanie się za rączki? Chyba nie za wiele. Łapaniem się za rączki nie koncentrujemy się na Tym, Który się ofiaruje za nas na krzyżu, tylko na sobie wzajemnie. To odciąga uwagę od istoty Ofiary. To też ściąga myśli i duszę na dół, a modlitwa (istotny element Mszy) jest wzniesieniem duszy ku Bogu. Jeśli ktoś/coś odciąga nas od samej Ofiary, to to już śmierdzi bez wgłębiania się w szczegóły.
Może to przypadek, bo lista jest niekompletna, ale żaden z podanych przez nich argumentów nie odnosi się do większej chwały Bożej (AMDG), raczej do siebie samych i wspólnoty. Jeśli "tak jest fajnie", to znaczy, że traktują to jako urozmaicenie tej "nudnej" Mszy - no i "w końcu coś się dzieje!".
Wniosek z tego wychodzi taki, że człowiek musi się zastanowić czym jest Msza i co on chce na niej uczynić. Jeśli chce wziąć udział w Ofierze, to się skupi na ołtarzu i na Tym, Który się za nas ofiaruje. Jeśli przyszedł na spotkanie wiernych (bo taki charakter czy nazewnictwo NOM w tym kontekście czasami stosuje) i chce towarzystwa, to się będzie łapał za rączki, rozglądał po twarzach i szeroko uśmiechał - bo ile można ziewać... Ksiądz zrobi swoje przy stole, ja swoje ze wspólnotą. I jest akcja i każdy ma zajęcie.

Czy to jest w Polsce? Póki co w naszym kraju tego rodzaju błazenada jest stosunkowo rzadkim zjawiskiem, przynajmniej tak wynika z mojego doświadczenia.

Z mojego też. Wydaje mi się, że raczej trzeba się specjalnie starać, żeby trafić na taką praktykę.