Pytania liturgiczne błahe i trywialne (KRR)

Czyli idąc tym tropem, jeśli jest pojedynczy śpiewak to śpiewając sam sobie odpowiada przy Kyrie, Gloria, Credo, Agnus etc. Także gdy są obecni ludzie niezdolni do śpiewania.

Jeśli jest taka sytuacja, to należy tak zrobić.
De Ritibus Servandis in Cantu Missae raczej nie przewiduje takiej sytuacji (że nie ma scholi/chóru), więc sądzę, że należy takich sytuacji unikać. Choć wiadomo jak jest...

Wydawnictwa popiusowe(X) są cokolwiek mocno życzeniowe.

Czyli idąc tym tropem, jeśli jest pojedynczy śpiewak to śpiewając sam sobie odpowiada przy Kyrie, Gloria, Credo, Agnus etc. Także gdy są obecni ludzie niezdolni do śpiewania.

Jeśli jest taka sytuacja, to należy tak zrobić.
De Ritibus Servandis in Cantu Missae raczej nie przewiduje takiej sytuacji (że nie ma scholi/chóru), więc sądzę, że należy takich sytuacji unikać. Choć wiadomo jak jest...

Wydawnictwa popiusowe(X) są cokolwiek mocno życzeniowe.

De modo utendi Graduali Romano z Graduale De Tempore Et De Sanctis z 1896 r. pisze dokładnie tak samo o ilości kantorów i o chórach.

L.I.Ch.

Jaka jest symbolika tego że kapłan czyta modlitwy z mszało od strony epistoły?

Odwrócę problem. Z jakiegoś powodu stawia się mszał po prawej stronie kapłana i ołtarza. Jako że Ewangelja musi być głoszona na północ a od pewnego momentu czyta się ją ze mszału, to przed Ewangelją przenosi się mszał na stronę lewą - północną i się go stawia pod kątek, tak że obrócony kapłan czyta Ewangelję na północ.

Odwrócę problem. Z jakiegoś powodu stawia się mszał po prawej stronie kapłana i ołtarza. Jako że Ewangelja musi być głoszona na północ a od pewnego momentu czyta się ją ze mszału, to przed Ewangelją przenosi się mszał na stronę lewą - północną i się go stawia pod kątek, tak że obrócony kapłan czyta Ewangelję na północ.

Lekcje czytana jest na południe (przynajmniej symboliczne) ze wzgledu na to że symbolizuje ono światło i naród Izraelski do którego wpierw przemawiał Bóg a Ewangelia czytana jest na północ symbolizującą ciemność czyli świat pogańki do którego także miała być głoszona nauka o zbawieniu po zmartwychwstaniu Chrystusa i rozesłaniu Apostołów na cały świat. Takie same strony czytań obowiązują również w mszy pontyfikalnej gdzie używany jest lekcjonarz i ewangeliarz. Czemu jednak kapłan czyta moditwy z mszało na stronie północnej? i czemu wyjątkiem są modlitwy od ofetorium do końca komuni św.?

Żeby zaoszczędzić biegania 

"Po tych modlitwach przenosi się mszał na prawy róg ołtarza. I to dlaczego? Myśl i w tym drobnym szczególe tkwi głęboka. Znamy wszyscy wyrażenia Pana Jezusa, według którego przy sądzie ostatecznym ludzie sprawiedliwi będą po Jego prawicy, ludzie zaś źli po lewicy Jego. Strona prawa oznacza zatem wesele, radość, miejsce zaszczytu, lewa smutek, miejsce odrzucenia. Stąd lewy róg ołtarza wyobraża żydów, którzy światłem nauki Chrystusowej pogardzili, prawy zaś pogan, którzy wiarę przyjęli. Jak Chrystus i apostołowie od niewdzięcznego ludu wybranego do pogan się zwrócili i im naukę Boską opowiadali, tak odwraca się i kapłan podczas Mszy św. od lewego rogu ołtarza, przy którym urywki z starego testamentu czytał, i udaje się na prawą stronę, skąd radosną nowinę, ewangelię Chrystusową głosi. Z tego powodu nazywa Kościół prawy róg ołtarza rogiem ewangelii, lewy rogiem epistoły.
Pod koniec Mszy św. mszał znowu na stronę epistoły się przenosi. To znaczy, że według proroctwa Jezusa przy końcu świata żydzi się nawrócą i razem z poganami jedną wielką owczarnią pod jednym pasterzem utworzą.
Przenoszenie mszału ma nadto jeszcze historyczne znaczenie. W dawnych wiekach nie przystępował kapłan przez całą mszą katechumenów aż do rozpoczęcia mszy wiernych tj. ofiarowania do ołtarza, Siedząc po stronie epistoły odmawiał modlitwy, słuchał śpiewania epistoły, graduału i ewangelii, zwyczaj który dzisiaj jeszcze w katedrach podczas uroczystej biskupiej Mszy św. zachowują. Dopiero po odprawieniu katechumenów i niewiernych z kościoła przychodził kapłan na środek ołtarza i ofiarę sprawować począł. Mszał leżał po prawej stronie ołtarza, bo na lewej rozłożone już były ofiary ludu. Po Komunii św. zaś strona epistoły była wolną, a prawa zajęta przez diakonów, którzy oczyszczali naczynia św. i składali płótna używane przy św. ofierze. Mszał przenoszono zatem na lewą stronę ołtarza. W Mszy św. cichej czytał kapłan przy ołtarzu po stronie epistoły to wszystko, co podczas uroczystej Mszy św. odmawiał siedząc. Mszał przeto na początku Mszy św. leżeć musiał na lewym rogu ołtarza".

http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/plain-content?id=214540

Czyli:
Przewodnik Katolicki. 1897 R.3 nr33 - Pismo dla Rodzin, Bractw i Stowarzyszeń Katolickich

Skąd wzięło się przekonanie, że pieśni pasyjne można śpiewać na Mszy dopiero od Pierwszej Niedzieli Męki Pańskiej (wcześniej jedynie pokutne)? Spotykam się z taką opinią wśród niektórych tradsów.
W moim starym (wydanie międzywojenne) Siedeleckim w dziale Pieśni na Wielki Post takiego podziału nie ma, pojawia się on dopiero w znacznie nowszych wydaniach.

To posoborowie. Pieśni o męce Pańskiej można na mszach cichych w ogóle śpiewać cały rok.

Skąd wzięło się przekonanie, że pieśni pasyjne można śpiewać na Mszy dopiero od Pierwszej Niedzieli Męki Pańskiej (wcześniej jedynie pokutne)? Spotykam się z taką opinią wśród niektórych tradsów.
W moim starym (wydanie międzywojenne) Siedeleckim w dziale Pieśni na Wielki Post takiego podziału nie ma, pojawia się on dopiero w znacznie nowszych wydaniach.

Ja na przykład do niedawna taka opinię głosiłem na swoich blogach, czego teraz się wstydzę

A czy mogliby Panowie poradzić, jakich argumentów użyć wobec osoby głoszącej takie teorie?

@Teresa
Otarliśmy się o podobny problem w tej dyskusji: http://krzyz.nazwa.pl/forum/index.php/topic,5425.0.html

Koryfeusze posoborowia lubują się w wyznaczaniu ścisłych granic w liturgii, nie lubią "uprzedzania", stopniowania nastroju w ciągu roku liturgicznego (m.in. dlatego skasowano Przedpoście). Sam podział na pieśni pokutne i pasyjne jest czysto zewnętrzny; zapomina się o tym, że Męka Pańska jest ku pokucie doskonałą podnietą.

W rozmowie z takimi osobami wskazałbym na treść ostatnich zwrotek pieśni pasyjnych. One są zwykle wezwaniem do pokuty! Konflikt w scholi można zażegnać, śpiewając po kilku pierwszych zwrotkach tradycyjnych pieśni zwrotkę(-i) ostatnią(-e).

Np. z pieśni "Wisi na krzyżu":

Rozbrat Ci, świecie, dziś wypowiadam,
Z grzechów się szczerze wyspowiadam.
Ach, ach, serdecznie żałuję,
Bo Cię, Boże mój, miłuję.

Co do źródła przekonania, jakoby pieśni pasyjne były stosowne jedynie na okres pasyjny Wielkiego Postu (od I Niedzieli Męki Pańskiej), są nim niewątpliwie posoborowe regulacje prawne niższej rangi. Mam natomiast problemy z odszukaniem takowych wydanych przed 1962 rokiem, nawet dotyczących Mszy czytanej.

Trafiłem jedynie na:

1. Instrukcja Świętej Kongregacji Obrzędów o muzyce sakralnej i liturgii (3.09.1958) 

[O Mszach czytanych]
30. Drugi sposób uczestnictwa polega na tym, że wierni biorą udział w Ofierze Eucharystycznej modląc się i śpiewając wspólnie. Należy postarać się o to, aby modlitwy i śpiewy jak najbardziej odpowiadały poszczególnym częściom Mszy, z zachowaniem wszakże przepisu n. 14 c.

2. Dyrektywy Episkopatu Polski w związku z instrukcją Kongregacji Obrzędów z dnia 3.09.1958 o muzyce sakralnej i liturgii (15.09.1962)

52. Duszpasterze dołożą starań, by podczas Mszy św. czytanej organiści dobierali pieśni odpowiadające treścią poszczególnym częściom Mszy świętej. Najstosowniejsze są pieśni mszalne. Co do śpiewów w czasie Mszy św. śpiewanych, należy zachować przepisy Instrukcji Episkopatu z dnia 7 lipca 1961 r. [nie porusza ona tematu części zmiennych Mszy – przyp. Bartek]


Jak widać, ani słowa o potrzebie dostosowania pieśni do okresu liturgicznego, czytań czy nawet antyfon mszalnych.

Dzięki! 

Pytanie przesłane mi przez kolegę - sam nie znam odpowiedzi, może ktoś z Państwa pomoże:

Dlaczego, wedle tego co jest napisane w Liber usualis, w Wlk. Czwartek
można śpiewać mszę IV lub IX, skoro są to msze przepisane,
odpowiednio, na święta II klasy i święta maryjne?