Ascetyka - walka duchowa - życie wewnętrzne

Tak, takie rzeczy powinny być od razu traktowane metaforycznie. Co mi po łzach, jak nie mam żalu choćby niedoskonałego. Co mi po radości, jeśli siedzę w grzechu śmiertelnym. Jedziemy czasem, i słusznie, po niektórych dziwactwach charyzmatycznych, ale i niektóre pozycje z naszej bajki są sentymentalne, oparte na pobudzaniu jakichś doznań, czuć, czy innych tego typu aktów. Nie jestem przeciwnikiem uczuciowej pobożności, nigdy bym nie chciał upokarzać ludzi, którzy płaczą przed obrazem Matki Bożej, albo na Gorzkich żalach, też chłodny racjonalizm, mądrzenie się nie jest ideałem. Tu chyba chodzi o pewien porządek. Co jest pierwsze, co jest główne, co jest poboczne, co jest zupełnie nieważne. Tak to widzę

Nigdy nie odczytywałem treści o tym, że należy opłakiwać swoje grzechy dosłownie ("litera prawa"). Nie da się wymóc na sobie emocji, na emocje można co reagować. Emocje w kontekście duchowym nie są niczym zasługującym, za nie łaski nie ma. Tego typu treści odczytywałem tak, że zamysł tych autorów ("duch prawa") jest taki, aby żałować za grzechy. Żal jest zasadniczo aktem woli, a nie uczuciem, łzami czy smutną miną.

Ja nauczyłem się jakoś czytać te teksty uczuciowe dzięki św. Tomaszowi z Akwinu. Niektóre rzeczy dawniej by mnie odpychały, z powodu stylu, uczuciowości, uniesień.
Ciężko mi kiedyś było czytać św. Teresę od Dzieciątka Jezus, bo taj widziałem Dzieje duszy. A to bardzo istotna książka. Podobnie św. Ludwik M. Grignon de Monfort, też ciężko mi się było przebić przez niektóre wypowiedzi. Ale było warto. Inny przykład dobrej autorki o ciężkim stylu to św. Małgorzata Maria Alacoque. Czytałem jej zapiski, wszędzie płacz i grzech i bieda. Ale też warto było. Bardzo dużo mnie kosztował dzienniczek św. Faustyny, który nie jest aż tak emocjonalny, miałem kilka podchodów, i też warto było.
Mimo wszystko wolę teksty mniej uczuciowe. Z tamtych autorów starałem się zobaczyć nie tyle co mówią o swoim przeżywaniu, ale bardziej o prawdach wiary.

Istotna jest dla mnie duchowość maryjna, zaznaczam u ważnych autorów ich wypowiedzi o Matce Bożej, np. w Dziejach duszy. Znaleźć jakieś teksty bardziej teologiczne, a mniej uczuciowe o Matce Bożej to nie tak łatwo, poza tym jest jakaś potworna redukcja całej duchowości maryjnej do naśladowania, że Maryja jest dla nas przykładem, jakby Matka Boża nie była wszechmocą błagającą, która jest można i rzeczywiście jest pośredniczką, ma wpływ na nas. Brakuje też bezinteresownego chwalenia Matki Bożej. Dobre są komentarze do litanii loretańskiej z tego bloga: https://swjana.pl/blog/

Żal jest zasadniczo aktem woli, a nie uczuciem, łzami czy smutną miną.

Pełna zgoda, aczkolwiek nie tak trudno o tym zapomnieć, przynajmniej niektórym.

To jest dość dobra książka, jak sądzę: https://docer.pl/doc/ncce1ev --- z takiej ascetyki codziennej i niekoniecznie jakiejś bardzo "apofatycznej" czy "ezoterycznej".