Dynamiczny rozwój śląskich miast i ich awans cywilizacyjny w XIII w. był połączony z dobrą koniunkturą budowlaną. Kierowane przez mistrzów wędrowne zespoły murarskie i kamieniarskie, zrzeszające się w tzw. strzechach (później wypartych przez cechy), napływały na Śląsk z różnych terenów. W lokalnej architekturze ścierały się więc i nawarstwiały wpływy północnofrancuskie oraz saksońskie, westfalskie, brandenburskie, nadreńskie, czeskie, łużyckie, koncepcje zaczerpnięte z awangardowych na owe czasy budowli cysterskich. Wraz z bogaceniem się ziemi śląskiej tworzono większe, rozpisane na dziesięciolecia plany budowlane – dopiero one zapewniły wędrownym warsztatom budowlanym stabilność. Doświadczeni mistrzowie (czołową postacią we Wrocławiu był Pieszko) wypracowywali oryginalny repertuar środków architektonicznych. W konsekwencji, mniej więcej od drugiej ćwierci XIV w., gdy roczny dochód Wrocławia wzrósł dwukrotnie, zaczęła się na Śląsku (głównie Dolnym i Środkowym) formować wyrazista i, zdaniem badaczy, osobna wersja gotyku, zwana śląską szkołą architektury gotyckiej lub modus silesiacus (charakteryzowały ją m.in. monumentalność, surowość, akcentowanie elementów wertykalnych, łączenie murów ceglanych z detalem rzeźbiarskim z piaskowca).
Te kościoły ze zielonymi dachami to z jakich krajów?
Te trójgębe obrazy to z jakich epok?
Forum Krzyż
Autor
