Forum Krzyż
Disputatio => Poczekalnia => Wątek zaczęty przez: Filip S w Marca 24, 2021, 16:53:34 pm
-
Polska prowincja dominikanów przechodzi właśnie swoje katharsis. Zakonnicy przyznają, że niewystarczająco wsparli osoby skrzywdzone w latach 1996-2000 we wrocławskim duszpasterstwie akademickim. Chcą wyjaśnienia sprawy do końca. „W sposób jak najbardziej jawny i możliwie szybki” – jak oświadczył prowincjał Paweł Kozacki OP.
Przejrzystość wymaga jednak stanięcia w pełnej prawdzie i uczynienia tego z własnej woli. Nie dzieje się ani jedno, ani drugie. Władze prowincji polskiej nie mówią wszystkiego, co już wiedzą. A cień na deklaracjach o samooczyszczeniu kładzie chronologia.
Okazuje się, że 2 marca br., pięć dni przed publiczną deklaracją ojców dominikanów o chęci wyjaśnienia sprawy ojca Pawła M., do prokuratury trafiła nowa – nieprzedawniona – sprawa kobiety skrzywdzonej przez tego zakonnika. Do czynów doszło wedle identycznego schematu przemocy duchowo-seksualnej, jak przed laty we Wrocławiu. Tym razem osobą skrzywdzoną jest siostra zakonna.
https://wiez.pl/2021/03/24/dominikanska-recydywa/
Artykuł bardzo dokładnie i szczegółowo opisuje proceder przestępczej działalności o Pawła Malińskiego OP. Od siebie dodam że tego typu skandale ujawniają bardzo poważny problem współczesnego Kościoła jakim jest pobłażliwy stosunek do grzechu, prędzej czy później taka postawa prowadzi do wybuchów skandali obyczajowych wśród duchowieństwa które z kolei stanowią cenną pożywkę dla anty-katolickiej retoryki wrogich wierze środowisk.
-
Wie Pan, akurat takie rzeczy - mix wykoślawionego, gnostycyzującego pseudo-mistycyzmu ze seksem - to regularnie powracały w dziejach Kościoła, w tym np. w XVII wieku w Hiszpanii (https://en.wikipedia.org/wiki/Alumbrados), wcześniej w średniowieczu itd. Oczywiście Kościół z tym walczył, ale to też nie było tak, że w pięć minut, czasami ciągnęło się to przez dekady.
-
To jest raczej historia przestępcy.
-
Wie Pan, akurat takie rzeczy - mix wykoślawionego, gnostycyzującego pseudo-mistycyzmu ze seksem - to regularnie powracały w dziejach Kościoła, w tym np. w XVII wieku w Hiszpanii (https://en.wikipedia.org/wiki/Alumbrados), wcześniej w średniowieczu itd. Oczywiście Kościół z tym walczył, ale to też nie było tak, że w pięć minut, czasami ciągnęło się to przez dekady.
W tybetańskim buddyzmie ważrajana i rosyjskim prawosławiu też pojawiały się podobne zjawiska, najbardziej znane przypadki to oczywiście Rasputin i lama Drukpa Kunleg (https://pl.wikipedia.org/wiki/Drukpa_Kunley). Mimo wszystko wydaje mi się że rażąca herezja praktykująca jakieś wyuzdane rytuały seksualne a przypadek rzeczonego dominikanina to nie do końca tożsame kwestie. Myślę że ów duchowny po prostu cynicznie wykorzystywał niewiarygodnie wielką niedojrzałość emocjonalną swoich ofiar, bardziej kojarzy mi się to z przypadkiem księdza Marciala Maciela który o ile dobrze pamiętam przekonywał kobiety m.in że papież Pius XII udzielił mu specjalnego indultu na legalny handjob a ich obowiązkiem jest go w ten sposób zaspokajać.
-
bardziej kojarzy mi się to z przypadkiem księdza Marciala Maciela który o ile dobrze pamiętam przekonywał kobiety m.in że papież Pius XII udzielił mu specjalnego indultu na legalny handjob a ich obowiązkiem jest go w ten sposób zaspokajać.
Dobre. Kolega pyta czy wciąż wystawiają. Stary wdowiec, a jego córka ma ładne koleżanki. Żenić się drugi raz nie zamierza i uznał że to wspaniałe rozwiązanie w tej sytuacji. Papieski indult na ciupcianie. Mój borze bukowy, to jest lepsze niż odpust od niepopełnionych grzechów!
-
Pamietaja panstwo slynna sprawe siostr Betanek? Tam tez byl zakonnik, ktory praktykowal polozenie sie, a po tych praktykach siostra przelozona miala az prywatne natchnienia Ducha Swietego.
-
Historia zboczeńca w habicie czy historia krycia zboczeńca?
Zboczeńcy będą się trafiać zawsze. Tu chyba idzie o krycie lub zaniechanie wielebnych przełożonych i całej wierchuszki zakonnej.
-
Zboczeńcy będą się trafiać zawsze. Tu chyba idzie o krycie lub zaniechanie wielebnych przełożonych i całej wierchuszki zakonnej.
Fakt, obecność zboczeńca chyba jakoś specjalnie im nie przeszkadzała. Tutaj dowiadujemy się że prowincjał dominikanów brał udział w imprezie sportowej w towarzystwie o. Pawła Malińskiego:
W niedzielę, 25 września w Warszawie odbył się 38. PZU Maraton Warszawski. Wśród ponad sześciu tysięcy biegaczy było dziewięciu dominikanów na czele z prowincjałem ojcem Pawłem Kozackim. Bracia postanowili uczcić w ten sposób Jubileusz swojego zakonu.
Prowincjałowi towarzyszyli ojcowie: Paweł Maliński, Rafał Jereczek, Marcin Jeleń, Patryk Zakrzewski i Maciej Kosiec, którzy tak jak ojciec Kozacki uczestniczyli już wcześniej w biegach maratońskich. Ojcowie: Mirosław Pilśniak, Tomasz Rojek i Stanisław Nowak pokonali ten dystans po raz pierwszy.
Uczestnicy maratonu wystartowali o godzinie 9 sprzed budynków Uniwersytetu Warszawskiego na Krakowskim Przedmieściu. Ponad czterdziestodwukilometrowy dystans kończył się na Wybrzeżu Gdańskim. Bracia dobiegli tam po 5 godzinach i 12 minutach – wspólnie przekraczając metę.
Gratulujemy! Mamy nadzieję, że to nie ostatni taki bieg.
https://info.dominikanie.pl/2016/09/dominikanie-przebiegli-maraton-warszawski-foto/
Wstyd, nawet więźniowie osadzeni w zakładach karnych wiedzą że od wykolejeńców należy trzymać się z daleka.
-
(https://info.dominikanie.pl/wp-content/uploads/2016/09/IMG_0024.jpg)
Jest wporzo. wszyscy uśmiechnięci, zamówili sobie firmówki. Paweł też wygląda wporzo.
-
Który to ojciec Paweł?
Pamietaja panstwo slynna sprawe siostr Betanek? Tam tez byl zakonnik, ktory praktykowal polozenie sie, a po tych praktykach siostra przelozona miala az prywatne natchnienia Ducha Swietego.
Pamiętam Romana K który nakazywał ściąganie wszystkiego danej zakonnicy - za to powinien ale wylecieć ze stanu duchownego. Owszem Zakonu go wywalono za nieposłuszeństwo, a później ulitował się pewien biskup go przyjął do diecezji.
(https://tvn24.pl/najnowsze/cdn-zdjecie7062bfac1b21e8389e246b0bc95e735e-ksiadz-od-betanek-odnaleziony-573058/alternates/FOUR_THREE_1280)
-
Który to ojciec Paweł?
W sensie Maliński? Ten z prawej stojący w środku pomiędzy Rafałem a Tomaszem. Ojciec Paweł Kozacki z kolei jest tym wysokim w ciemnych okularach i białej czapce.
-
Jak wynika z przytoczonej relacji ów upadły dominikanin był charyzmatykiem. Przypadek?
Niedługo po kolacji znalazłem się w jego pokoju. Kazał mi usiąść naprzeciw siebie i chwycił mnie za dłonie. Prosił, by Duch Święty zszedł do nas. Mruczał pod nosem, w czym rozpoznałem glosolalia, czyli „dar języków” znany mi już skądinąd z jakichś spotkań katolickiej Odnowy charyzmatycznej.
Uważałem Pawła za autorytet duchowy, choć dziwiło mnie nieco, że między kolejnymi spotkaniami zlecał mi czytanie poradników psychologicznych autorstwa ewangelikalnych kaznodziejów (na początku lat 90. w księgarniach pojawił się wysyp tej – dość tandetnej, pseudoteologicznej i pseudopsychologicznej – literatury). Nigdy w rozmowach ze mną nie odnosił się do dominikańskiej filozofii czy teologii uprawianej od wieków przez wybitne postaci Zakonu Kaznodziejskiego. Nie słyszałem od niego nic na temat św. Tomasza z Akwinu czy Mistrza Eckharta. Mówił za to dużo o „uzdrawianiu zranionych uczuć” czy „reperowaniu dziecięcych traum” oraz szukaniu w sobie „zranionego dziecka”. Uważał, że można je odkrywać i leczyć z pomocą gorliwej modlitwy charyzmatycznej. Praktykował ją konsekwentnie w indywidualnych spotkaniach ze mną. Trwały one godzinę, dwie, często przechodziły w spowiedź.
Opowiadał mi przy tym nieco o swoim życiu, m.in. o przemocy fizycznej i psychicznej, jakiej doznał od własnego ojca, czy o zmarłym we wczesnym dzieciństwie bracie. W ten sposób stawałem się coraz bardziej od niego zależny, bo uważałem za nieobojętne, że ktoś taki dzieli się ze mną intymnymi sekretami. Nie miałem pojęcia, że on nie chciał być mi wcale towarzyszem na duchowej drodze, lecz raczej przewodnikiem – „guru”, który naprawdę wierzył, iż słyszy w sobie „głos Ducha Świętego”, by móc dawać konkretne wskazówki życiowe innym. Twierdził otwarcie, że bez tych wskazówek nie będą w stanie otworzyć się na zbawcze działanie Boga i w związku z tym wystawię się na niebezpieczne działania złych duchów (demonologiczne motywy pojawiały się często w jego wypowiedziach i radach).
Na dalszych etapach naszej znajomości Paweł dopuszczał do modlitewnych spotkań ze mną także inne osoby. Grupa modliła się nade mną „językami”, ale od pewnego momentu uczestniczką tych modlitewnych seansów była również pewna około czterdziestoletnia „pani po przejściach” (przypominam sobie mgliście, że chyba pozostawała skłócona wtedy z mężem i samotnie wychowywała dziecko). Uznawano ją w grupie za „prorokinię”. W czasie modlitwy przychodziły jej do głowy różne obrazy (od abstrakcyjnych „wihajsterków” do nieco bardziej „narracyjnych” przedstawień). Paweł uważał, że ma dar tłumaczenia tych „proroctw”. Na ich podstawie zlecał wykonywanie różnych czynności.
Na indywidualnych, a nawet na grupowych modlitwach Paweł zaczął prosić Boga o odsłanianie grzechów, które na różnych osobach miały ciążyć od pokoleń (chodziło o sytuacje, gdy jakiś pradziadek czy babcia pewnej osoby popełnili w przeszłości coś bardzo niegodziwego; Maliński wierzył, że nawet po wielu pokoleniach takie przypadki umożliwiały działanie szatana w życiu potomków tamtych dawnych przestępców). To tropienie demonów przeszłości w teraźniejszości na pewno musiało być dostrzeżone przez ludzi z zewnątrz, także przez samych dominikanów. Być może nie widzieli w tym nic szczególnego (w końcu dopiero po wielu latach Kościół w Polsce zakazał „spowiedzi międzypokoleniowych” i tym podobnych praktyk). Pewnie dlatego Paweł mógł coraz bardziej rozszerzać swoją działalność. Pamiętam, że mniej więcej w połowie lat 90. przyjechał prowadzić rekolekcje w kościele na warszawskich Bielanach. Odprawiał mszę, którą przerywał raz po raz charyzmatycznymi modlitwami, prowadzonymi wraz z przywiezioną przez siebie z Poznania grupą akolitów. Niektórzy ludzie padali omdleni, inni drżeli niczym ja podczas egzorcyzmów w podpoznańskiej plebanii, inni jeszcze darli się w niebogłosy.
W końcu to właśnie dominikanie zaczęli od lat 70. (najpierw w Krakowie, a potem w Poznaniu) wprowadzać duchowość charyzmatyczną. Wiadomo też, że już w latach 80. w grupach charyzmatycznych działających w duszpasterstwach dominikańskich dochodziło do niepokojących ekscesów. W Krakowie interweniował ponoć w tej sprawie kard. Franciszek Macharski. Bardzo dziś chciałbym wiedzieć, jak doszło do tego, że polscy dominikanie – mimo swej wielowiekowej intelektualnej tradycji – godzili tę tradycję z duchowością charyzmatyczną.
Na początku przebiegało wedle takiego samego schematu, jaki znałem od lat: przyzywanie Ducha Świętego, glosolalia, prośba o proroctwa. Po chwili Paweł kazał mi jednak uklęknąć pośrodku modlitewnego kręgu. Wciąż słyszałem „modlitwę językami” i frazę „przyjdź Duchu Święty”. W pewnym momencie jedna z uczestniczek podbiegła do mnie i uderzyła mnie w twarz. Zaczęła wrzeszczeć: „Skurwysynu, po coś tu przylazł?!”. Inne dziewczęta też okładały mnie pięściami po plecach, wykrzykując słowa modlitw na przemian z wulgaryzmami. Tłukły mnie i policzkowały. Byłem kompletnie zdezorientowany. Nie wiedziałem co robić: oddać tym pogrążonym w amoku kobietom razy? Krzyczeć? Spojrzałem na Pawła. Stał w kącie, patrzył na mnie pełnymi jakiegoś triumfu oczyma i… chichotał. Zachęcał kobiety, by dalej „wyrzucały szatana” ze mnie.
https://wiez.pl/2021/03/26/u-dominikanow-nie-bylo-superwizji-tylko-struktura-klerykalnej-wladzy/
-
Dominikanie to też słynna "Beczka" i ojciec Badeni.
-
Dzis w Radio RMF byl o. Kozacki. Posoborowy kosciol w Polsce (kosciol =/= Kosciol) to jest zenada.
https://www.youtube.com/watch?v=QJBMucWyHto&ab_channel=RMF24
-
https://www.youtube.com/watch?v=tz6_YiglWm0
Ojciec Paweł Gużyński wykorzystując aferę mimochodem odgryza się za uciszanie i ujawnia ciekawy szczególik. ::)
-
https://www.youtube.com/watch?v=tz6_YiglWm0
Ojciec Paweł Gużyński wykorzystując aferę mimochodem odgryza się za uciszanie i ujawnia ciekawy szczególik. ::)
Niech Pan ujawni ten szczególik, bo ja nie mogę patrzeć na jego obślizłą fizjonomię.
-
Ojciec Gużyński twierdzi że 3 lata temu proponował powołanie świeckiej komisji do zbadania przestępstw i nadużyć seksualnych w zakonie dominikańskim ale wyłapał but w pysia m.in z powodu działań swojego współbrata który teraz biadoli że dominikanie stracili rzekomy, dobry pijar. Nie mam za grosz zaufania do niego ani innych dominikanów ale przypuszczam że w tej sprawie mówi prawdę choć zapewne kierowała nim chęć zemsty.
-
Merytoryczne i zasadne uwagi Tomasza Rowińskiego odnośnie dominikańskiej komisji wyjaśniającej:
https://www.youtube.com/watch?v=Ho_sw1tYIJY
O. Paweł Maliński, tak jak Jean Vanier założyciel wspólnoty Arka, wspólnoty w której żyją osoby niepełnosprawne intelektualnie z ich pełnosprawnymi przyjaciółmi [1] jest duchowym uczniem braci Philippe, napisał doktorat o teologii Marie-Dominique Philippe'a, bywał u niego na seminariach czy też sesjach filozoficzno-duchowych. Choć w jego doktoracie znajdziemy przypisy tylko do tłumaczeń, a nie oryginalnych wydań dzieł Phillipe’a, to jednak nie musiało to być przeszkodą by wystarczająco francuski rozumiał, “ze słuchu”. Na łamach “Przewodnika Katolickiego” wspominał swoje wrażenia z wykładów francuskiego współbrata. Dziś wiemy, było to szeroko opisywane, że zarówno bracia Philipe, jak i Jean Vanier łączyli swój autorytet duchowy z nakłanianiem kobiet do czynności seksualnych, którym nadawali znaczenie duchowe. Ten sam wątek znajdziemy w świadectwach dotyczących praktyk Pawła Malińskiego. Czy polski dominikanin przeszedł jakiś rodzaj praktycznego wtajemniczenia u swojego francuskiego współbrata, czy trucizna wystarczająco silna była ukryta gdzieś w pismach Francuza, czy też może miało tu miejsce inne mniej lub bardziej duchowe oddziaływanie? Powinno to zostać zbadane.
Z perspektywy wiary czyny o. Pawła Malińskiego trzeba uznać za zły owoc pewnej duchowej atmosfery, której uległa znaczna część ruchu charyzmatycznego we Francji, do którego zresztą przez lata należałem. Ruch ten zrodził liczne wspólnoty, które uważano za nadzieję Kościoła. Niestety wiele z nich ostatecznie przestało istnieć lub też przeszło dramatyczne perturbacje, pełne złamanych sumień i życiorysów. Mistycyzacja relacji międzyludzkich, łączenie erotyki i mistyki, tak bardzo promowane w Polsce przez różne katolickie periodyki, które miało być uwzniośleniem życia małżeńskiego, nową lepszą tego życia teologią i lepszą jego realizacją, skończyło się sakralną przemocą seksualną. A może tłumaczenie doświadczeń mistyków z przeszłości poprzez erotykę było tylko racjonalizacją dla erotycznych praktyk “nowej duchowości”?
http://christianitas.org/news/duchowe-korzenie-sprawy-o-pawla-malinskiego/
-
Świeckie ramię zadziałało:
https://wiadomosci.wp.pl/dominikanin-pawel-m-trafi-do-aresztu-uslyszal-7-zarzutow-jeden-z-nich-dotyczy-gwaltu-6624260222233120a (https://wiadomosci.wp.pl/dominikanin-pawel-m-trafi-do-aresztu-uslyszal-7-zarzutow-jeden-z-nich-dotyczy-gwaltu-6624260222233120a)
-
Świeckie ramię zadziałało:
https://wiadomosci.wp.pl/dominikanin-pawel-m-trafi-do-aresztu-uslyszal-7-zarzutow-jeden-z-nich-dotyczy-gwaltu-6624260222233120a (https://wiadomosci.wp.pl/dominikanin-pawel-m-trafi-do-aresztu-uslyszal-7-zarzutow-jeden-z-nich-dotyczy-gwaltu-6624260222233120a)
Kościół się sypie - przyznał przełożony Dominikanów. Czyli posoborowie się sypie. Ostatnia nadzieja - charyzmatycy, boszaborowcy, gulgulowcy, walą w dno popisowo: gwałcą zakonnice.
Zalinkowany powyżej Terlikowski słusznie w końcu (lepiej późno niż wcale) mówi o potrzebie wykrztuszenia słowa "przepraszam".
Od co najmniej 10 lat czekamy na słowa "przepraszamy" wobec tradycjonalistów; za kłamstwa, zwykłe chamstwo, arogancję "tryumfującego" posoborowia.
Stało się tak jak przewidywałem (za co obrywało mi się nawet na fk) jeżeli tradycjonaliści i inni nie wymuszą zmian w Kościele zrobi to lewica i media. Ostrzegałem przed żyrowaniem przestępczej działalności przez tradsów.
Teraz jest moment na upomnienie się o tradycję. Jeżeli tego nie zrobimy, nic się nie zmieni. Trzeba mówić co się robi z nieposłusznymi kapłanami niemającymi wsparcia rodziny i wiernych.
https://mszapiaseczno.blogspot.com/2010/12/realizzazione-pratica-del-motu-proprio.html
https://mszapiaseczno.blogspot.com/2010/06/46-wiernych-to-za-mao-jak-na-wspolnote.html
-
Zdjęcie panów dominikanów z biegu wygląda jak słit focia jakichś cwaniaczków z korpo. Ludzie ci nie budzą najmniejszego zaufania.
-
uwagi Tomasza Rowińskiego
Na jednym oddechu wymienia Christianitas i Więź. Smutne :'(
Ale uwagi o "obiektywizmie" Terlikowskiego choć subtelne, bardzo trafne.
-
Ale uwagi o "obiektywizmie" Terlikowskiego choć subtelne, bardzo trafne.[/font][/size]
Komisja jeszcze na dobre nie rozpoczęła prac a już Terlikowski nie omieszkał swoim starym zwyczajem mielić bez sensu jęzorem mimo iż wcześniej deklarował że nie będzie udzielał się w mediach odnośnie tej sprawy:
https://www.tygodnikpowszechny.pl/probierz-prawdy-167077
-
We Francji wyszła książka „La Trahison des pères” („Zdrada ojców”) - o molestowaniu i manipulacjach w ruchach charyzmatycznych.
https://wiez.pl/2021/04/16/jak-opatrznosciowi-mezowie-stali-sie-seksualnymi-drapiezcami/
-
Prowadzona we Wrocławiu w latach 1996–2000 przez Pawła M. Wspólnota św. Dominika miała wszystkie cechy sekty. O. Maciej Zięba OP i późniejsze władze zakonu przez ponad 20 lat reagowali nieodpowiednio – diagnozuje komisja Terlikowskiego.
https://wiez.pl/2021/09/15/dominikanie-raport-komisji-terlikowskiego-streszczenie/
Ważny fragment:
Zastosowana przez Pawła M. adaptacja ruchu charyzmatycznego w prowadzonej przez niego działalności duszpasterskiej była wadliwa, oparta na subiektywnych intuicjach i odczuciach, sprzeczna z regułami Kościoła katolickiego, z wykorzystaniem zniekształconych wątków mesjanistycznych, maryjnych i ekspiacyjnych. Od wczesnych etapów formacji zakonnika fascynowały przede wszystkim aspekty demonologiczne, co wpłynęło na kształtowanie się u niego coraz bardziej aberracyjnego ujęcia doktryny katolickiej.
Skrajna demonizacja rzeczywistości, wzmocniona modnymi w kręgach charyzmatycznych w latach 90. ubiegłego wieku lekturami (także powstałymi w protestanckich kręgach pentekostalnych) na temat tzw. modlitwy uwolnienia od wpływów zła osobowego oraz praktyk egzorcyzmalnych, utwierdziła Pawła M. w przekonaniu o jego wyjątkowej roli „terapeuty duchowego” w odniesieniu do powierzonych mu wiernych.
Ponadto zainteresowanie dziełami i osobą osławionych braci o. Marie-Dominique Philippe’a OP i (choć w mniejszym stopniu) o. Thomasa Philippe’a OP [1], zwieńczone obroną wątpliwej jakości doktoratu, jeszcze bardziej wzmocniło deformację wewnętrznego życia religijnego zakonnika. Paweł M. uznał bowiem, że jego powołaniem jest stworzenie – podobnie jak w przypadku dwóch francuskich dominikanów – „nowej wspólnoty” oraz zgromadzenia zakonnego, w których mógłby realizować jako przywódca i kierownik duchowy wyznawaną przez siebie wersję wiary chrześcijańskiej.