A. Wielomski: Encyklika Notre charge apostolique św Piusa X (o błędach chadecji)

https://www.youtube.com/watch?v=Ivs3WXbTtbE
Polecam wysłuchać ciekawego wykładu na wyżej wspomniany temat. 

Krótki komentarz Marka Jurka z 2010 r. do encykliki Notre charge apostolique:

Dziś mija sto lat od wydania przez świętego papieża Piusa X encykliki Notre charge apostolique. Papież potwierdził w niej aktualność cywilizacji chrześcijańskiej wobec pokus chrześcijaństwa zaadaptowanego do świata bez Boga. Św. Pius X pisał, że cywilizacji nie trzeba wymyślać od nowa, trzeba po prostu odbudować cywilizację chrześcijańską. Ostrzegał przed utopizmem chrześcijańskiej demokracji, pisząc, że skoro w społeczeństwie zawsze mogą pojawić się ludzie występni, władza państwowa musi być tym silniejsza – im groźniejszy jest egoizm złoczyńców. Przestrzegał przed wypaczonym pojęciem godności ludzkiej, przeciwstawianym wierności i posłuszeństwu. „Czyż bowiem święci – pytał – najposłuszniejsi z ludzi, byli wynaturzonymi niewolnikami?”. Uczył chrześcijańskiej miłości społecznej, która polega na integralnym zaangażowaniu na rzecz moralnych, intelektualnych i materialnych potrzeb bliźnich. Pokazywał, że wszystko to budowali wielcy biskupi i władcy Christianitas.

Napisana u progu XX wieku „Notre charge apostolique” to wielki manifest nieprzedawnialności zasad cywilizacji chrześcijańskiej. Bo i święty Pius X był papieżem na wskroś nowoczesnym. Rozumiał, że w dechrystianizującym się świecie to nie rządy będą oparciem porządku społecznego. Bronił wszędzie silnej opinii katolickiej. Dlatego podtrzymał opór wobec zaboru Państwa Kościelnego przez Włochy sabaudzkie, popierał monarchistyczną opozycję we Francji, strajki szkolne w Wielkopolsce młodzieży walczącej o polskie nauczanie religii. Gdy rząd niemiecki chciał narzucić niemieckiego biskupa prymasowskiej stolicy w Gnieźnie – Papież powiedział: nigdy nie powołam tam Niemca! Jego najważniejszym polskim doradcą był prał. Adam Sapieha, późniejszy Książę-Kardynał, który udzieli święceń kapłańskich ks. Karolowi Wojtyle. Ks. Sapiehę święty papież tak lubił, że kiedyś podarował mu w prezencie pudełko najprzedniejszych cygar.

http://prawicarzeczypospolitej.org/aktualnosci,pokaz,823

W tym temacie artykuł Jacka Bartyzela:

Druga śmierć Sillonu
(...)
https://pch24.pl/druga-smierc-sillonu/

W wykładzie od czasu do czasu przewija się wątek papieża Leona XIII, na Onepeterfive opublikowano krytyczny materiał poświęcony tej postaci. Zasadniczo autor tekstu obarcza go winą za umiarkowany liberalizm, polityczną zdradę francuskich, monarchistycznych katolików oraz agresywną uzurpację kompetencji do rozstrzygania kwestii wykraczających poza wiarę i moralność:

W poprzednim artykule wyjaśniłem nieporozumienie, które doprowadziło niektórych tradycjonalistów do obwiniania ultramontan i tak zwanego ducha Soboru Watykańskiego I za „papolatrię” okazywaną przez niektórych katolików, którzy wierzą, że papieżowi należy być posłusznym nawet wtedy, gdy działa on przeciwko tradycyjnemu nauczaniu Kościoła. Pokażę teraz, że to nie ultramontanie, ale liberalni katolicy przesunęli granice papieskiej nieomylności daleko poza granice wyznaczone przez dogmatyczną konstytucję Soboru Watykańskiego I [od redakcji: „liberalni” w XIX wieku oznaczali katolików, którzy chcieli iść na kompromis ze światem liberalnym stworzony przez masońską rewolucję francuską. Ta terminologia i jej znaczenie są podobne, ale także różnią się od terminu „liberał” używanego w języku angielskim w odniesieniu do żyjących dzisiaj duchownych.] Pastor Aeternus .

Ten dryf w kierunku absolutyzmu rozpoczął się wraz z zgromadzeniem (1884), papieską polityką skupiania się wokół Republiki, którą papież Leon XIII narzucił francuskim katolikom. Liberalni katolicy, pragnący pogodzić Kościół z rewolucyjną nowoczesnością, z entuzjazmem przyjęli ten kierunek działań. Wręcz przeciwnie, katolicy ultramontańscy podkreślali ograniczenia władzy nauczycielskiej papieża i sprzeciwiali się jego nieuzasadnionemu wtrącaniu się w doczesne sprawy Francji.

Epizod ten mistrzowsko przeanalizował profesor Roberto de Mattei w swojej książce Le ralliement de Léon XIII – L’échec d’un projet pastoral (Leo XIII's Ralliement  – The Failure of a Pastoral Project ). Aby uniknąć rozdziału między Kościołem a państwem francuskim, papież Pecci wezwał katolików do zjednoczenia się z Republiką i walki z prawami antyklerykalnymi wewnątrz systemu. Dyplomacja watykańska dążyła do uzyskania przychylności rządu francuskiego do odzyskania terytoriów, które odebrało jej Królestwo Włoch.

Nowa polityka Leona XIII miała dwie poważne trudności. Po pierwsze, zakwestionowanie monarchicznych przekonań większości francuskiego duchowieństwa oraz świeckich. Po drugie, francuskie wybory wyniosły do ​​władzy rządy masońskie i świeckie. Rządy te wprowadziły rozwód, wypędziły jezuitów, zabroniły księżom i zakonnikom nauczania w szkołach publicznych, zniosły naukę religii w szkołach i narzuciły duchownym służbę wojskową.

Papież Leon XIII był intelektualistą o solidnych zasadach, ale w sercu był liberałem. Naiwnie wierzył, że republikański antyklerykalizm można rozładować przekonując liberałów, że Kościół nie sprzeciwia się Republice a jedynie jej laickości. W przeciwieństwie do papieża francuscy wierni wyraźnie widzieli, że dechrystianizacja Francji nie była elementem pomocniczym, ale samą racją bytu republikańskiego reżimu. Dla tych katolików przyjęcie Republiki oznaczało poddanie się „duchowi republikańskiemu”, to znaczy egalitarnemu i antyreligijnemu uprzedzeniu ideologii rewolucyjnej z 1789 roku, któremu pozwolono następnie przeniknąć całe społeczeństwo.

https://onepeterfive.com/leo-xiii-first-liberal-pope-who-went-beyond-his-authority/