Medytacje mniszek śląskich

W jakim języku medytowały śląskie mniszki? Przykład XVI-wiecznych psałterzy klarysek wrocławskich

(Anna Sutowicz)

Modlitwa oparta na recytacji psalmów stanowiła centrum Officium Divinum we wszystkich wspólnotach zakonnych od czasów starożytności chrześcijańskiej. Jako nawiązanie do praktyki pierwszych chrześcijan wymagana była zarówno w regule augustiańskiej, jak i w zakonie benedyktynów. Ten element wspólnotowego kultu zrósł się tak nierozerwalnie z kulturą czarnych mnichów i mniszek, że stał się do pewnego stopnia cechą rozpoznawczą ich religijności1 i warunkiem zachowania właściwej obserwancji zakonnej. Wspólne regularne spotkania w miejscu uświęconym, by w sposób określony przepisami i tradycją oddać się modlitwie psalmami i czytaniu fragmentów Pisma Świętego, odgrywały nieocenioną rolę w formowaniu duchowości wspólnot mniszych, w zamyśle św. Benedykta skupionej na stałym przeżywaniu obecności Bożej. Duchowość ta formowała się pod wpływem liturgii klasztornej, ulegając w określonych warunkach procesowi indywidualizacji postaw. Jednym z przejawów tego procesu pozostaje wykorzystanie psałterza w medytacji indywidualnej, pełniącej funkcję przedłużenia i pogłębienia modlitwy chórowej. Ten sposób modlitwy, polegający na powolnym powtarzaniu jednego lub kilku wersów wybranego psalmu, znany był już starożytnym mnichom.

całość: ---> http://www.legitymizm.org/w-jakim-jezyku-medytowaly-slaskie-mniszki