"Papież, który uwierzył" - o wpływie Wojtyły na kult Bożego Miłosierdzia

Pod takim tytułem, ukazała się książka  Ewy K. Czaczkowskiej:

"Papież, który uwierzył" - o wpływie Wojtyły na kult Bożego Miłosierdzia

(...)

W latach 50. większość polskich biskupów prosiła o wyciszenie kultu Bożego Miłosierdzia, a Stolica Apostolska sprzeciwiała się mu. Z niektórych kościołów usuwano wizerunki Jezusa Miłosiernego. O tym, że Faustyna została wyniesiona na ołtarze, a jej przesłanie mogło trafić do serc milionów wiernych na całym świecie, w ogromnej mierze zadecydowały nieustępliwe działania Karola Wojtyły.

Autorka odsłania watykańskie kulisy, ukazując nieznane fakty dotyczące zaangażowania biskupa Wojtyły na rzecz kultu Bożego Miłosierdzia. Dociera do jego korespondencji z Watykanem z czasów, gdy był metropolitą krakowskim. Przybliża znaczenie pojęcia miłosierdzia w papieskim nauczaniu. Przedstawia opowieść o niezwykłym duchowym porozumieniu dwojga polskich świętych - mistyczki i papieża - połączonych wiarą w Boże Miłosierdzie.
(...)
Publikacja składa się z dwóch części - historycznej, w której autorka prezentuje dokumenty i wypowiedzi świadków wydarzeń, oraz teologicznej - w której przestawia to, co o Bożym Miłosierdziu mówił i pisał Jan Paweł II.

Fragment książki, dotyczący wizji św. s. Faustyny o Janie Pawle II, można przeczytać na portalu Stacja7.pl.

http://ekai.pl/diecezje/x95807/papiez-ktory-uwierzyl-o-wplywie-wojtyly-na-kult-bozego-milosierdzia/


Może ktoś przeczyta i podzieli się swoją recenzja?

Były dwa główne powody wydania przez Święte Oficjum dekretu zakazującego nowego kultu. Na pierwszy złożyło się między innymi rozpowszechnianie wyrwanych z kontekstu albo niedokładnych fragmentów „Dzienniczka" siostry Faustyny, drugim zaś było – co może dziś szokować – stanowisko większości polskich hierarchów.

Fragment książki „Papież, który uwierzył. Jak Karol Wojtyła przekonał Kościół do kultu Bożego Miłosierdzia"

(...)

http://www.rp.pl/Plus-Minus/312309911-Czaczkowska-Wojtyla-broni-Faustyny.html#ap-3

Fragment z artykułu "Jak biskupi krakowscy Bożego Miłosierdzia bronili" Ewy K. Czaczkowskiej w dodatku Rzeczpospolitej
"Plus Minus" nr 53 (1193), wydanie W 1 nr 1 (10334), 2-3 stycznia  2016, s. 38 - 39 :

"(...) Święte Oficjum przyjęło dekret w sprawie kultu Bożego
Miłosierdzia 19 listopada 1958 roku, ale opublikowano go w formie
notyfikacji cztery miesiące później. W dokumencie z listopada 1958
roku Święte Oficjum kwestionowało nadprzyrodzoność objawień siostry
Faustyny, sprzeciwiało się wprowadzeniu Święta Miłosierdzia Bożego,
zakazywało rozpowszechniania obrazków i pism propagujących nabożeństwo
w formach proponowanych przez siostrę Faustynę oraz udzieliło
poważnego ostrzeżenia księdzu Michałowi Sopoćce, nakazując, aby
"zaprzestał obrony i propagowania tych objawień i nabożeństwa".
Jednocześnie pozostawiało "roztropności biskupów" decyzję o stopniowym
usuwaniu obrazów namalowanych według wizji siostry Faustyny. Dokument
ten rozesłano do biskupów, generałów zakonów, oraz ośrodków
krzewiących nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. W notyfikacji
ogłoszonej 6 marca w "Acta Apostolicae Sedis" mowa jest jedynie o
wspomnianym zakazie rozpowszechniania obrazów i pism propagujących
nabożeństwo Bożego Miłosierdzia w formach przedstawionych rzez siostrę
Faustynę oraz oddaniu "roztropności biskupów" sprawy usuwania z
świątyń obrazów z podpisem "Jezu, ufam Tobie".

Skąd te różnice w treści dokumentów?

Ksiądz Julian Chróściechowski, marianin, od czasów drugiej wojny
światowej propagujący kult Bożego Miłosierdzia we Francji, pisał, że
już kilka dni po wydaniu dekretu Święte Oficjum wyjaśniło, iż "jeśli
dekret ten okaże się nieskuteczny, to Święte Oficjum wyda publiczne
oświadczenie w tej sprawie i poda je do wiadomości wszystkich
wiernych". To stało się właśnie w postaci ogłoszenia notyfikacji. Nie
miała ona na celu "unieważnienia pierwszego dekretu, lecz raczej
podanie go, aczkolwiek w formie złagodzonej, do wiadomości
publicznej." Również postulator w procesie beatyfikacyjnym księdza
Michała Sopoćki ksiądz, a obecnie biskup, Krzysztof Nitkiewicz w
jednym z wywiadów podkreślał, że "dekret nie został wprawdzie
opublikowany, ale taka była wówczas praktyka, że ogłaszano tylko
notyfikację zwierającą główną treść dokumentu". (...)
Dla zrozumienia trudności i delikatności materii, przed którą stanął
Karol Wojtyła jako metropolita Krakowa (został nim w 1964 roku),
starając się o zniesienie notyfikacji i beatyfikację siostry Faustyny
Kowalskiej, musimy najpierw opisać powody wydania dekretu przez Święte
Oficjum. Były dwa główne. Na pierwszy złożyły się przekłamania w
oficjalnym, przekazanym do Watykanu odpisie i tłumaczeniu
"Dzienniczka" na język francuski i włoski oraz rozpowszechnianie
wyrwanych z kontekstu albo niedokładnych jego fragmentów. Do tego
doszły nieprawidłowości w rozwoju kultu spowodowane brakiem jego
dostatecznych podstaw teologicznych, w tym błędna interpretacja obrazu
z podpisem "Jezu, ufam Tobie" (między innymi objaśnienie znaczenia
bladoczerwonych promieni jako kolorów polskiej flagi), a także błędy w
rozumieniu obietnic przypisanych do poszczególnych form kultu, co
prowadziło do zabobonnego ich traktowania. Drugim powodem, równie
istotnym, a może nawet decydującym dla Świętego Oficjum, było
stanowisko większości polskich biskupów. (...)"

http://archiwum.rp.pl/artykul/1296335-Jak-biskupi-krakowscy-bozego-milosierdzia-bronili.html