Wieża Babel.

Zdaje się że reforma wprowadziła wersję Jakub.

Mnie ciekawi kiedy zreformowano biernik rzeczowników i zaimków r.ż. i zamieniając końcówkę "ą" na "ę". Przymiotniki i im podobne pozostawiono bez zmian. A może "ą" zawsze było błędem?

Jakób to pisownia bardzo stara, ale logiczna, biorąc pod uwag pochodzenie od łac. Iacobus, przez długie "o", które kiedyś po polsku zaznaczało się "ó" (kiedyś czytało się to jako "oo").

Tą dobroją żeną - to było w prasłowiańskim. W polszczyźnie rzeczowniki i zaimki przeszły w tę, żenę, a przymiotniki zmieniły -oją na ą...

Jeśli ktoś mówi: widzę tą kobietę - to nieświadomie cofa się 1000 lat wstecz W języku polskim zawsze był to błąd.

Nowakowa odmieniana jest częściej jako przymiotnik, ale już Nowakówna - zawsze jak rzeczownik

Z tym -ówna to trzeba uważać. Miałem  kolegę w klasie. Nazywał się Smoliga i miał młodszą siostrę, która z tego powodu bardzo cierpiała, no bo jak? Smoligówna!
Polszczyzna na szczęście znalazła wyjście w formie - żanka, zatem Smoliżanka.
A załóżmy, że ktoś nazywa się Liżega, Wąchaga. Wówczas młodsza siostra.... aż wstyd wyartykułować. Stąd mamy eleganckie - żanka i będzie; Wąchażanka.
Piękna jest nasza mowa ojczysta.

Jeśli ktoś mówi: widzę tą kobietę - to nieświadomie cofa się 1000 lat wstecz W języku polskim zawsze był to błąd.

W moich rodzinnych stronach (płn-wsch. krańce) tak się właśnie mówi.
Teraz mieszkam w Warszawie, ale znawcy językowi po tym właśnie błędzie, który zdarza mi się wciąż popełniać, rozpoznają, że nie jestem stąd

ale odziedziczyłem ze swoich stron inną cechę językową, z której jestem dumny jak paw DŹWIĘCZNE "H"
u mnie herbata, to herbata, a nie cherbata, jak to się mówi w Warszawie...

Jeśli ktoś mówi: widzę tą kobietę - to nieświadomie cofa się 1000 lat wstecz W języku polskim zawsze był to błąd. [/b]

Ma pan rację. "Lubię tą książkę" to błąd najpospolitszy, który trafia się nawet ludziom światłym. Zaimek wskazujący od "ta" w bierniku brzmi "tę", więc; widzę tę kobietę, ale chwalę się; tą kobietą. (narzędnik). Dlatego wolimy tę przedsoborową Mszę.
Dotykamy tu kwestii puryzmu językowego. W tej materii jestem bardzo elastyczny.

Jeszcze jedno; tu na forum spotykam formy trybu przypuszczającego pisane osobno, a więc; uczestniczył by, modlił bym się. Jeśli się nie mylę (a polonistą nie jestem) powinniśmy pisać je łącznie, a więc; modliłbym się... by poprzez tę modlitwę.....

Oj, oj, widzę, ze wątek robi się bardzo filologiczny. W to mi graj! Czyż polski nie jest piękny? W to mi graj! Co za wspaniały idiom! W to mi graj! Który język to ma?

O ile mnie pamięć nie zawodzi, to z przymiotnikowym biernikiem w rzeczownikach r.ż. spotkałam się u Słowackiego <...>

chodzi o tego słynnego kuzyna Czeskiego? :DD

znawcy językowi po tym właśnie błędzie, który zdarza mi się wciąż popełniać, rozpoznają, że nie jestem stąd

Dziwne. W Warszawie mówi tak 99% ludzi Zresztą chyba w całej Polsce

a, może ma Pani rację, w każdym razie osoby z Beskidu Sądeckiego to zauważają

U nas coraz rzadziej słychać odmianę żeńskich form nazwisk: Nowakowa coraz częściej to po prostu p. Nowak, dawno nie słyszałem, by o dziewczynce z rodziny "Nowaków" mówiło się Nowakówna. Także forma "państwo Cieślak", "państwo Nowak" bez końcówki "-owie" obija mi się o uszy częściej niż kiedyś. Nie wiem, jak to jest np. u naszych południowych sąsiadów z odmianą nazwisk - czy u nich też jest tendencja do nieodmieniania nazwisk?

Skoro forum katolickie: mój kolega poproszony w klasie III szkoły podstawowej o napisanie skaramentów, napisał jako piewrszy: hżezd.

Słychać to też na Mszy w czasie odczytywania intencji albo wypominek.

o, to mi przypomniało o czymś
słyszę równie często (chodzi o formę gramatyczną, słowa są przykładowe) "Panie Boże, proszę Cię za moim dziadkiem, daj mu zdrowie", jak i "proszę Cię za mojego dziadka, daj mu zdrowie"

jak dla mnie, to obie formy brzmią dość dziwacznie, ale w Piśmie Świętym stoi np:

"(Flm 1,10-12) proszę cię za moim dzieckiem - za tym, którego zrodziłem w kajdanach, za Onezymem. Niegdyś dla ciebie nieużyteczny, teraz właśnie i dla ciebie, i dla mnie stał się on bardzo użyteczny. Jego ci odsyłam; ty zaś jego, to jest serce moje, przyjmij do domu!"

czy mogę poprosić o komentarz znawców tematu?

Słychać to też na Mszy w czasie odczytywania intencji albo wypominek.

o, to mi przypomniało o czymś
słyszę równie często (chodzi o formę gramatyczną, słowa są przykładowe) "Panie Boże, proszę Cię za moim dziadkiem, daj mu zdrowie", jak i "proszę Cię za mojego dziadka, daj mu zdrowie"

jak dla mnie, to obie formy brzmią dość dziwacznie, ale w Piśmie Świętym stoi np:

"(Flm 1,10-12) proszę cię za moim dzieckiem - za tym, którego zrodziłem w kajdanach, za Onezymem. Niegdyś dla ciebie nieużyteczny, teraz właśnie i dla ciebie, i dla mnie stał się on bardzo użyteczny. Jego ci odsyłam; ty zaś jego, to jest serce moje, przyjmij do domu!"

czy mogę poprosić o komentarz znawców tematu?

Znawcą tematu nie jestem, ale wyczucie językowe każe przyjąć mi formę proszę za mojego dziadka, za kogo? co? jeśli w ogóle przyjmiemy prosić za jako formę poprawną. To już pytanie do prof. Miodka.
To że w Pismie świętym stoi jw. - to nie argument. Stoi tak w polskim przekładzie, a przekładów jest wiele, a jak stoi w oryginale?  Zresztą kwestia przyimków i ich logiki jest tak luźna i otwarta, że....mądry dziadek Zamehof wymyślił jeden uniwersalny "je". Jesli masz wątpliwości w Esperanto/cie - użyj "je".

I jeszcze jeden uniwersalny błąd; ten chłopiec - widzę go, ta kobieta - widzę ją, to dziecko - widzę je.... a często słyszę: widzę go. (dla rodz. nijakiego)
To dziecko je i widzę je jak je. Ładny kalambur językowy.

U nas coraz rzadziej słychać odmianę żeńskich form nazwisk: Nowakowa coraz częściej to po prostu p. Nowak, [...]

A czy odmiana: pan Nowak - pani Nowakowa nie jest - jeśli nie błędem, to jakąś językową niekonsekwencją ?
Czy raczej nie powinno to wyglądać w taki sposób: pan Nowak - pani Nowak, pan Nowakow - pani Nowakowa ?

Tak na marginesie: kiedyś na wykładzie usłyszałem anegdotkę o tym, że gramatykę wynalazł szatan. Odmienił Boga przez liczby.

Czy raczej nie powinno to wyglądać w taki sposób: pan Nowak - pani Nowak, pan Nowakow - pani Nowakowa ?

Nie, od Nowakow byłoby Nowakowowa. Tak jak od Romanow - Romanowowa.

Zasada jest taka jak w tworzeniu przymiotników od imion własnych, czyli dodanie "owy/a". Np. tron piotrowy czy piotrowa tiara od Piotr. To są nazwiska przymiotnikowe i dlatego odmieniają się jak przymiotniki.

Ciekawostką jest to, że kiedyś w polszczyźnie były też męskie formy: Nowaków, Romanów, Piotrów etc. dzisiaj występuje to bardzo rzadko, np. nazwisko "znanego" pana - Jacyków

Oj, oj, widzę, ze wątek robi się bardzo filologiczny. W to mi graj! Czyż polski nie jest piękny? W to mi graj!

Ojczyzna Polszczyzna.

Kubuś Puchatek dostał swoją teczkę z IPN-u.
Po zapoznaniu się z zawartością, idzie przez las tuląc garnek miodu i myśli sobie tak:
- Tygrys donosił, no tak, parszywy nierób, niebieski ptak,
- po Prosiaczku też mogłem się tego spodziewać. Przecież Prosiaczek to zwykła świnia,
- ale ty Miodku...

Jesli masz wątpliwości w Esperanto/cie - użyj "je".

To dziecko je i widzę je jak je. Ładny kalambur językowy.

Szczególnie w Esperanto
Same wątpliwości... )

Zastanawiam się nad szczytem błędu ortograficznego w polskim. Chyba; rzułf = zółw. Może ktoś wymyśli inne... tchórz = thusz?

óżont - nie wiem, czy było
jedna z dzielnic Bielska-Bialej: Chaucnuff