Nowa Wiosna Kościoła (post-)soborowego

Skali odnowy wiary nie mierzy się w liczbach.

Tak jakby ilość musiała kolidować z jakością. A już św. Grzegorz Wielki tak mówił o odpowiedzialności biskupów za wszystkie powierzone sobie dusze:

"Jest coś, najdrożsi bracia, co niezmiernie mnie gnębi w życiu pasterzy Kościoła. ... Powierzeni nam porzucają Boga, a milczymy. Leżą w niegodziwościach, a nie wyciągamy ręki, aby ich karcić. Codziennie gubią się z powodu licznych występków, a obojętnie na to patrzymy, iż idą do piekła". (Homilia 17)

To do kompletu kard Schonborn:
http://www.fronda.pl/news/czytaj/tytul/kardynal_mowi,_co_powinno_sie_zmienic_w_kosciele__24691

– Skali odnowy wiary nie mierzy się w liczbach – stwierdził kard. Schönborn w wywiadzie dla katolickiego dziennika „Avvenire”. -  To, że 50 czy 70 lat temu o wiele więcej ludzi uczęszczało na Msze niż dziś,  wcale nie oznacza, że ówczesna wiara była silniejsza niż współczesna – powiedział arcybiskup Wiednia.
- Przy pracy nad odnową wiary nie chodzi o ilość, nie chodzi o sam wzrost liczby odwiedzających kościół, liczy się jakość – podkreślał  hierarcha.  Jego zdaniem dane statystyczne są ważnymi, ale nie decydującymi czynnikami pozwalającymi ocenić wielkość kryzysu wiary.

To do kompletu kard Schonborn:
...

Czyba, że J.Em chodziło o:
"Postęp w niszczeniu przez nas Kościoła mierzy się nie tylko w liczbie apostazji, ale też w ogólnym spadku poziomy wiary"...

Przecież ci ludzie uprawiają dialektykę marksistowską w czystej formie. Bocheński tak scharakteryzował ten sposób myślenia:

Gdybyś powiedział, że ludzie sowieccy mieszkają w starych chałupach, pełnych robactwa, skłamałbyś, mimo że przeważnie tak jest. Jeśli natomiast mówisz, że ludzie sowieccy mieszkają w nowych, pięknych domach, mówisz prawdę, pomimo że w rzeczywistości niewielu mieszka tak dzisiaj. Widzieć w dniu dzisiejszym to, co będzie jutro — to widzieć dialektycznie.

To wszystko przypomina sytuację ze starej anegdoty, gdy na każdym piętrze drapacza chmur słychać było głos spadającego ze szczytu nieszczęśnika: Nie jest źle , bo jeszcze tak daleko do ziemi!

Widac, ze kard. Schonborn dobrze sobie przyswoil Lenina. "Lepiej mniej, ale lepiej". To swieta prawda, tylko ze Leninowi chodzilo o funkcjonowanie organizacji partyjnej, a nie o zbawienie duszy. IMHO lepiej, zeby do Nieba poszlo 50% ludzi sredniej wiary niz 5% swietych na Ziemi.

Widac, ze kard. Schonborn dobrze sobie przyswoil Lenina. "Lepiej mniej, ale lepiej".

W dodatku to, że "mniej", to widać jak na dłoni, natomiast z "lepiej" to już sprawa mocno dyskusyjna...

http://spiritu-corde-practice.blogspot.com/2010/05/kto-posiad-ducha-soboru.html
http://www.blogpowszechny.pl/2010/05/30/kto-posiadl-ducha-soboru
Kolejny jezuita (i naturalista!?) stosuje swoistą dialektykę:

Ten Duch [soboru] jest przede wszystkim Duchem jedności. Ducha jedności dobrze widać w stylu postępowania Ojców Soborowych. Starano się bardzo, aby każda decyzja soborowa została przyjęta maksymalną ilością głosów, a najlepiej jednogłośnie. Tak próbowano sformułować teksty, by każdy uczestnik Soboru mógł siebie w nich odnaleźć (stąd ich niejednoznaczność – Sobór ma jednak wytyczać „gramatykę dyskursu”, a nie podawać sztywne, „ jedynie słuszne” rozwiązania). Był w tym szacunek dla Bożego Ducha w drugim człowieku, nawet gdy proporcje opcji teologicznych i kościelno-politycznych były bardzo nierówne. Wierzono, że także w tym, co mówi mała grupa Ojców jest cząstka prawdy i warto, by znalazła swój wydźwięk w oficjalnym tekście.

Można w ten sposób udowadniać, że jakiś człowiek znajduje się w stanie znakomitym i wspaniałym, bo aż unosi się nad ziemią a to zupełnie nie ważne, że ma stryczek na szyi.
Tłumaczenie dla opornych: Prawda jest jednoznaczna (tzn. leży tam, gdzie leży). Opisywanie prawdy słownictwem wieloznacznym prowadzi do jej rozmywania, a nie ujednolicania. Skoro duch soboru rozmywał prawdę, nie może być on Duchem Świętym, gdyż Duch Święty sam jest prawdą.
Wsparcie Ducha Świętego w czasie soborów jest faktem, ale biskupi muszą chcieć z tego wsparcia skorzystać.

Dla miłośników pięknej ambientowej muzyki liturgizującej, z nawiązaniami do Apokalipsy i kalendarza Majów... Krakowska Jesień u św. Anny.

http://muzyka.onet.pl/galerie/unsound-2012-julia-holter-tim-hecker-i-oneohtrix-p,5281545,12950469,galeria-mala.html

Znalazłem w wrześniowym numerze KnC, odpowiedź na temat skłonu głowy w NOM. Podaję pytanie ministranta i odpowiedź x. dr Stanisława Szczepańca, konsultora Komisji KEP ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Specjalizuje się w teologii liturgii oraz posługiwaniu świeckich w liturgii. Nie ukrywam, że trochę mnie to zaskoczyło.

Pytanie:
"Już 10 lat służę w bazylice, w której tabernakulum znajduje się w głębi prezbiterium. Czasami podczas uroczystych celebracji trzeba przejść z jednej strony prezbiterium na drugą, należy wtedy oddać cześć Najświętszemu Sakramentowi w tabernakulum bądź ołtarzowi. Księża opiekunowie od pewnego czasu uczą, że należy kłaniać się zawsze do ołtarza "bo tabernakulum nie powinno tam być". Odkąd zacząłem interesować się liturgią i głębiej rozumieć gesty liturgiczne, uważam, że powinno się przyklękać w stronę tabernakulum, bo Jezus jest tam zawsze. Po rozmowach z księdzem zawarliśmy umowę, że od początku Mszy św. do "modlitwy wiernych" oddajemy cześć w stronę tabernakulum, od modlitwy nad darami do Komunii św. w stronę ołtarza i po Komunii ponownie w stronę tabernakulum. Czy tak jest poprawnie?"

Odpowiedź x. Szczepańca:
"Drogi Janku!
Kiedy po Soborze Watykańskim II zdecydowano, że ołtarz, przy którym sprawowana jest Najświętsza Ofiara, ma być przesunięty bardziej w stronę ludzi, powstało pytanie o sposób przyklękania, gdy ktoś przechodzi między ołtarzem a tabernakulum. Pytanie to stawiają od lat kapłani i animatorzy liturgiczni, ale i ministranci, a odpowiedź nie jest wcale łatwa. Spotykają się tu bowiem dwa elementy. Z jednej strony przepis liturgiczny, określony przez Stolicę Apostolską, z drugiej - osobista pobożność poszczególnych osób. Ci, którzy rozumieją przepis, podany przez Kościół, nie mają problemu. Trudniej się do niego dostosować jednak tym, którzy go nie rozumieją. Sam jesteś przykładem tego, że problem istnieje. Kapłani ci tłumaczą, że przechodząc na drugą stronę kościoła w czasie Mszy kłaniamy się, a nie przyklękamy, ale ty uważasz, że trzeba przyklękać, gdyż w tabernakulum obecny jest Jezus. Przepis liturgiczny jest jasny: jeżeli zaś w prezbiterium jest tabernakulum z Najświętszym Sakramentem, kapłan, diakon i inni usługujący przyklękają po przyjściu do ołtarza i przed odejściem od niego, nie zaś podczas samej celebracji Mszy św. (OWMR 274). W poprzednim Ogólnym wprowadzeniu do Mszału Rzymskiego nie było tego dodatku "o nieklękaniu podczas samej celebracji Eucharystii". Dlaczego dodano ten zapis? Myślę, że po to, by jeszcze wyraźniej zwrócić uwagę na prawdę o wielorakiej obecności Chrystusa podczas celebracji Eucharystii. On jest obecny nie tylko w Najświętszym Sakramencie, lecz także w kapłanie, w zgromadzonych wiernych i głoszonym słowie. Ukłon oddajemy w stronę ołtarza, ale swoją intencją ogarniamy także zgromadzonych ludzi. Wyznajemy wiarę w prawdziwą obecność Pana pośród nas i oddajemy Mu hołd. Kościół określił, że formą czci wobec Chrystusa jest w tym przypadku skłon."

Co Państwo sądzą o tej wypowiedzi x. Szczepańca?

Część księży w czasie celebracji Eucharystii przechodząc przed tabernakulum używa skłonu ze względów praktycznych. Wyłącznie. Pisanie, że Pan Jezus jest w czasie Mszy Świętej "nie tylko w Najświętszym Sakramencie, lecz także w kapłanie, w zgromadzonych wiernych i głoszonym słowie" i dlatego przed Najświętszym Sakramentem należy się tylko ukłonić wypływa z kompletnej nieznajomości sakramentologii. Pan Jezus nie jest obecny w wiernych czy kapłanie tak jak w Eucharystii, w której jest po prostu ukryty pod postaciami. W Eucharystii Pan Jezus znajduje się "rzeczywiście, prawdziwie i substancjalnie". Ani w wiernych, ani w kapłanie ani w słowie nie jest Pan Jezus w taki sposób obecny. Ani wierni ani kapłan nie przemieniają się substancjalnie w Chrystusa. Por. http://www.tradycja.koc.pl/CcT_Najsw_Sakr.html

Coż, widac jak na dłoni rozmywnie wiary w rzeczywistą obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.

W zachodnich krajach już prawie połowa katolików nie wierzy w rzeczywistą obecność. Takie tłumaczenie jakie podał ksiądz doktor wcale ne pomaga w umocnieniu tej wiary.

Coż, widac jak na dłoni rozmywnie wiary w rzeczywistą obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.

W zachodnich krajach już prawie połowa katolików nie wierzy w rzeczywistą obecność. Takie tłumaczenie jakie podał ksiądz doktor wcale ne pomaga w umocnieniu tej wiary.

Niestety. A mnie jako posługującego do NOM, boli to, że muszę za przeproszeniem "olewać" Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, a skłaniać się do pustego (sic!) ołtarza, zamiast oddać cześć żywemu Bogu obecnemu w tabernakulum. Staram się robić na przekór i skłaniać się też w stronę tabernakulum, ale nie spotyka się to z przychylnością kapłanów w mojej parafii.

Irlandia: rekordowa liczba katolików

Liczba katolików w Irlandii wzrosła do rekordowego poziomu 3 mln 860 tys. – wynika ze spisu powszechnego przeprowadzonego przez Główny Urząd Statystyczny tego kraju. Jednak odsetek członków Kościoła katolickiego w irlandzkim społeczeństwie zmalał w wyniku ekspansji innych religii oraz ateizmu. Obecnie wynosi on 84 proc.
Eksperci podkreślają, że katolików w Irlandii jest więcej przede wszystkim dzięki otwarciu tamtejszego rynku pracy na obywateli nowych państw członkowskich Unii Europejskiej. Od 2004 r. na „zieloną wyspę” przybyły m.in. setki tysięcy Polaków.
Najliczniejszą grupę poza katolikami stanowią osoby nie wyznające żadnej religii. Jest ich ponad 277 tysięcy. Liczba irlandzkich ateistów od 1991 r. zwiększyła się czterokrotnie.
Wśród Irlandczyków są też m.in. muzułmanie (49 tys.), prawosławni (45 tys.), zielonoświątkowcy (14 tys.) oraz hinduiści (10 tys.).

Za: Radio Watykańskie.

http://gloria.tv/?media=356701
Czy ten gest Biskupa to znak liturgiczny?