Błędy i wypaczenia "Mszału Rzymskiego dla diecezji polskich"

Przygotowanie darów:
"Benedíctus es, Dómine, Deus univérsi, quia de tua largitáte accépimus panem, quem tibi offérimus, fructum terrae et óperis mánuum hóminum: ex quo nobis fiet panis vitae. Benedíctus Deus in saecula." -> (...) Tobie go przynosimy (...)

"Ite missa est" -> Idźcie w pokoju Chrystusa

Ite missa est w dosłownym tłumaczeniu znaczyłoby chyba: Idźcie, zostaliście posłani (zostałeś posłany)?

Confiteor: "...et vos fratres..." = "...i was bracia i siostry..."

W kolekcie o św. Wojciechu:

propugnator fidei = który głosił naszym przodkom wiarę (tak było już w "Mszale łacińsko-polskim" z 1968 r.)

Ło matko, takich rożnych błędów jest wiele.

często irytujemy sie, dlaczego w niedziele słyszymy II me.

A to wynik tego, że jakiś inteligent od Niemców skopiował przeróbkę polegającą na tym, że wspomnienia tajemnicy dnia na niedziele i święta, które dotąd były tylko w Kanonie Rzymskim (i w oryginale łacińskim tylko tam są), znalazły się nagle w II i III ME sugerując, że można ich używać w niedziele i święta. Co nie jest - szczególnie jak o II ME idzie - prawdą.

W kanonie rzymskim są dziwne tłumaczenia:
"uti accepta habeas, et benedicas haec dona, haec munera, haec sancta sacrificia illibata" - po polsku: abyś przyjął i pobłogosławił te święte dary ofiarne"

@ Woland
"Czesto irytujemy sie, dlaczego w niedziele slyszymy II ME"
Wiekszosc uzytkownikow tego forum nie uczestniczy w novusie tylko stara sie chodzic na Msze sw.
W ten sposob unika irytacji i nie psuje sobie niedzieli.

"sursum corda
HABEMUS ad Domine"
"..WZNOSIMY je do Pana"

"sursum corda
HABEMUS ad Domine"
"..WZNOSIMY je do Pana"

A gdzie tu błąd? Po łacinie to zdanie jest elipsą: "Mamy [wzniesione] do Pana".

Abp Nowowiejski pisze tak:

"Potem celebrans w dalszym ciągu mówi: Sursum corda. Jest to starożytna formuła liturgiczna przypominająca słowa św. Pawła: Quae sursum sunt, quaerite i Jeremiasza proroka: Levemus corda nostra cum manibus ad Dominum in caelos. Formułę tę znajdujemy już u św. Cypriana, u św. Augustyna, Chryzostoma i w liturgiach wschodnich. Wypowiadając ją, celebrans podnosi ręce, jak gdyby chciał z psalmistą wołać: "Kto mi da skrzydła jako gołębicy, a będę latał i odpoczywał" przed tronem Bożym. Na to wezwanie lud w najdawniejszych czasach odpowiadał: Habemus ad Dominum (sc. corda nostra elevata), bo zaprawdę w tej solennej chwili (tj. modlitwy dziękczynnej i konsekracji) należy mieć serca wzniesione ku Bogu, a nie ku ziemi i doczesnym jej sprawom; układ tej formuły jest grecki: Echomen pros ton Kyrion".

[Msza święta], Warszawa 2001, cz. 1, str. 759

"sursum corda
HABEMUS ad Domine"
"..WZNOSIMY je do Pana"

A gdzie tu błąd? Po łacinie to zdanie jest elipsą: "Mamy [wzniesione] do Pana".

W czasie. Odpowiedź łacińska mówi o czynności dokonanej, polska o wykonaniu jej w odpowiedzi na wezwanie.

Najlepiej - Mamy je ku Panu.
vel -  Mamy je do Pana.

Najlepiej - Mamy je ku Panu.
vel -  Mamy je do Pana.

Po polsku to nie brzmi dobrze. Literalne tłumaczenie nie zawsze jest najlepsze.

A gdzie tu błąd? Po łacinie to zdanie jest elipsą: "Mamy [wzniesione] do Pana".

W czasie. Odpowiedź łacińska mówi o czynności dokonanej, polska o wykonaniu jej w odpowiedzi na wezwanie.

Po polsku i po łacinie jest czas teraźniejszy. Nie habuimus tylko habemus. "Wznosimy" wcale nie musi oznaczać czynności jeszcze niedokonanej, ale również coś w rodzaju: "Wznieśliśmy je i wciąż wznosimy do Pana". Problem w tym, że w języku polskim nie ma dokładnego odpowiednika dla angielskiego Present Perfect, który chyba najlepiej wyrażałby to zdanie ("We have lifted them up to the Lord"). "Mamy wzniesione ku Panu" oddaje sens oryginału, ale po polsku nie brzmi zbyt dobrze.

"W górę serca" nie jest wezwaniem do czynności jednorazowej, tylko ciągłej. Inna jest odpowiedź na "Otwórzcie zeszyty" – "Mamy otwarte" = "Otworzyliśmy", a inna jest odpowiedź na "Patrzcie przez okno" – "Patrzymy".

Formuła wzbudzenia intencji z "Przygotowania do Mszy".


Missale Romanum, editio typica tertia, r. 2002:

Ego volo celebráre Missam, et confícere Corpus et Sánguinem Dómini nostri Iesu Christi, iuxta ritum sanctæ Románæ Ecclésiæ, ad laudem omnipoténtis Dei totiúsque Cúriæ triumphántis, ad utilitátem meam totiúsque Cúriæ militántis, pro ómnibus qui se commendavérunt oratiónibus meis in génere et in spécie, et pro felíci statu sanctæ Románæ Ecclésiæ.


Mszał rzymski dla diecezji polskich (nie mam mszału, cytuję za "Liturgią Godzin", która z niego bierze):

Chcę sprawować Najświętszą Ofiarę i dokonać przeistoczenia chleba i wina, aby się stały Ciałem i Krwią naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Pragnę to uczynić według obrządku świętego Kościoła rzymskiego, na chwałę Boga wszechmogącego i całego Kościoła triumfującego, na pożytek mój i całego Kościoła pielgrzymującego i za wszystkich, którzy się polecali moim modlitwom.

Skąd oni wzięli owe Curia? O ile pamiętam, przez lata przeglądania brewiarzów, rytuałów, mszałów i modlitewników ani razu nie widziałem takiego określenia. Zawsze Ecclesia i Kościół tudzież "lud twój święty".

Krąży po necie wersja z "ecclesia" bez podania źródła, ale w mszałach i modlitewnikach wszędzie widzę "curia". Nie wiem, jak stara jest ta formuła. Pierwszy odpust zyskała za Grzegorza XIII.

Znaczeniowo, "curia" nie jest daleko od czeladki ("familia") z "Hanc igitur".