Młody ateista na rozdrożu.

Wyobrażam sobie (jak to zwykle ja, z moją bujna wyobraźnią), że mam 25 lat, wychowany zostałem w rodzinie ateistycznej i że ..... nagle tracę
wiarę w ten durny materialistyczny ateizm i odczuwam duchową potrzebę przylgnięcia do religii i wiary w Boga.
Poszukuję. Chrześcijaństwo - najbliższe mojej europejskiej kulturze. Ale, które i jakie? Protestanci porozbijani na kawałki i katolicy.
Ci ostatni też - tradycyjni i modernistyczni, kłócący się nawzajem. Kryzys ostatnio przechodzą. Tam także zdaje się nie ma jedności.
Może islam? Tam też  konserwatyści i bardziej liberalni moderniści, choć religia doktrynalnie prościutka i łatwa.
Buddyzm? Hinduizm? Inne? Tez kuszą. Dzwoneczki, kadzidełka, mantra, kwiatki i .... nirwana.

Quid faciam miser? - co mam czynić biedny?

Doradźcie zagubionemu ateiście. 

 

Religia pokoju ostatnio jest modna, we Francji ponoć najwięcej konwertytów pochodzi z rodzin kompletnie ateistycznych.

Dla ścisłości - ateista to chyba nie konwertyta bo tu o żadnej konwersji (zmiany wyznania mowy być nie może ) chyba ze przyjmiemy ateizm za wyznanie.

Dzwoneczki dzwoneczkami, ale, wyobrazam sobie, ze jesli chcialbym w religii znalezc dla siebie drogowskaz, to na pewno w takiej, ktora mowi jasno i prosto, a ludzia ja wyznajacy czynia to ofiarnie i bezkompromisowo.  Nic dziwnego, ze to wlasnie islam przyciaga, niestety, tylu konwertytow.

.

[...]
Doradźcie zagubionemu ateiście.   

Jeżeli Pana nie "dotknie" jakieś światło z wysoka to ciężko będzie.
Może katolicyzm przedsoborowy? Dla dzisiejszego świata ostry, rygorystyczny, prawie nie do zaakceptowania, jednocześnie logiczny jak go się pozna. Ale bez przewodnika to jazda bez trzymanki, cienko to widzę.

[...]
Doradźcie zagubionemu ateiście.   

Jeżeli Pana nie "dotknie" jakieś światło z wysoka to ciężko będzie.

Niech się Pan do mnie nie zwraca bo mnie już to światło dawno dotknęło. Chodzi o tego 25-latka poszukującego Wiary.
A jak za przewodnika znajdzie się świadek Jehowy? Lepszy rydz niż nic, nawet jeśli zmurszały?

[...]
Doradźcie zagubionemu ateiście.   

Jeżeli Pana nie "dotknie" jakieś światło z wysoka to ciężko będzie.

Niech się Pan do mnie nie zwraca bo mnie już to światło dawno dotknęło. Chodzi o tego 25-latka poszukującego Wiary.
A jak za przewodnika znajdzie się świadek Jehowy? Lepszy rydz niż nic, nawet jeśli zmurszały?

Jehowici za mało wiarygodni som, no chyba, że ten młodzian zapatrzyłby się w jakąś niebrzydką jehowitkę płci przeciwnej. Ja stawiałbym bardziej na charyzmatyków różnych odłamów (to dla poszukujących emocji), samozwańcze "kościoły" pseudochrześcijańskie i buddyzm (to dla ambitnych i "wyżej urodzonych").

Mam dobrego kolegę, który to przezywał "w realu". Wybrał luteranizm, bo nie mógł zaakceptować/ zrozumieć katolickiej etyki seksualnej. A wydawałoby się, że Dekalog i Ewangelię mamy wspólne ...
Ma tak już od ok. 35 lat ...

Pan jako katolik powinien dać jedną odpowiedź i ewentualnie pomóc w realizacji.

Co Pan powie przed Bogiem, jak zaproponuje temu człowiekowi "cokolwiek" innego?

Generalnie - wiara i duchowość nie może polegać na uczuciach i emocjach, od tego trzeba zacząć. Jeżeli wystartuje się z poziomu potrzeby "poczucia" czegoś, to ten człowiek szybko popłynie w różne śmieci.

Podobny problem (odkrywania, dochodzenia do wiary) znajdujemy w autobiograficznej książce Thomasa Mertona, "Siedmiopiętrowa Góra".
Młody, pogubiony Merton też słyszy głos i poszukuje. Kończy w klasztorze trapistów gdzie pisze wspomnienia.
Nieznającym tej pozycji gorąco ją polecam. Ciekawa lektura na długie jesienne wieczory.

Sądzę również, że dałoby się sporządzić taką listę lektur dla początkujących, poszukujących wiary byłych ateistów.
 

Podobny problem (odkrywania, dochodzenia do wiary) znajdujemy w autobiograficznej książce Thomasa Mertona, "Siedmiopiętrowa Góra".
Młody, pogubiony Merton też słyszy głos i poszukuje. Kończy w klasztorze trapistów gdzie pisze wspomnienia.
Nieznającym tej pozycji gorąco ją polecam. Ciekawa lektura na długie jesienne wieczory.

Sądzę również, że dałoby się sporządzić taką listę lektur dla początkujących, poszukujących wiary byłych ateistów.

Przypomniało mi się, jak będąc wieku owego młodzieńca czytałem z zapałem "Niebo w płomieniach" Jana Parandowskiego. Wprawdzie jest to rzecz o dojrzewaniu i stawianiu pytań wobec wiary, ale miałem świadomość, że "Podczas Powstania Warszawskiego stracił w płomieniach swoje archiwum literackie i całą niewydaną twórczość", w tym drugą cześć opisującą powrót na łono kościoła...
Na pytania ktoś mądry mógłby spróbować udzielić odpowiedzi. Ich stawianie świadczy jednak dobrze o przebiegu procesu religijnego, o przechodzeniu od wiary dziecka do wiary dojrzalszej...

@vita.romana

Ja po lekturze "Niebo w płomieniach" (któż nie czytał tego z zapałem?) zawsze miałem Parandowskiego za ateistę. O jego powrocie na łono Kościoła nie wiedziałem.
Cóż, forum uczy. Nie wiedziałem. Dziękuję.

Zdaje się wyłaniać temat; jakie książki polecałbym poszukującemu Wiary?
Na pewno nie Stary Testament i lekturę Biblii od początku. Każdy wymięknie po Genesis.

Może "Ortodoksja" Chestertona?

Zdaje się wyłaniać temat; jakie książki polecałbym poszukującemu Wiary?
Na pewno nie Stary Testament i lekturę Biblii od początku. Każdy wymięknie po Genesis.

Biblię - pewnie że tak, ale troszkę w innej formie: Żywot i Bolesna Męka Pana Naszego Jezusa Chrystusa i Najświętszej Matki Jego Maryi wraz z Tajemnicami Starego Przymierza wg. bł. Anny Katarzyny Emmeric.