Missale Defunctorum 1938 r. - jakie zmiany nanieść?

Wszedłem w posiadanie Missale Defunctorum z 1938 r. i w związku z tym chciałbym się dowiedzieć jakie zmiany muszę w nim nanieść, aby był kompatybilny z aktualnymi rubrykami? Przy okazji chciałbym się dowiedzieć jakie są zmiany w Mszy requiem w stosunku do "zwykłej"? Wydaje mi się, że wiem ale chce się upewnić aby nic nie pominąć.

1. W mszach za zmarłych, przed spowiedzią powszechną nie mówi się psalmu Judica me, Deus; po wygłoszeniu antyfony Introibo ad altare Dei i odpowiedzi ministranta Ad Deum, qui laetificat, etc., mówi się Adjutorium nostrum, spowiedź powszechną i wszystko pozostałe, jak wyżej. Gdy celebrans rozpoczyna Introit przy ołtarzu, nie żegna się znakiem krzyża, ale wyciąga prawą rękę i czyni go nad mszałem, jakby kogoś błogosławił. Nie mówi się Gloria Patri, ale po psalmie powtarza się Requiem aeternam. Nie mówi się Gloria in excelsis, ani Alleluja, ani Jube Domine, benedicere, ani Dominus sit in corde meo, ani nie całuje się mszału na końcu, ani nie mówi się Per evangelica dicta. Nie mówi się Credo. Nie błogosławi się wody przed wlaniem do kielicha, ale odmawia się modlitwę Deus, qui humanae substantiae, etc. Gdy celebrans umywa ręce na końcu psalmu Lavabo inter innocentes, nie mówi się Gloria Patri. Na Agnus Dei nie mówi się miserere nobis, ale w jego miejscu mówi się dona eis requiem; nie mówi się też dona nobis pacem za trzecim razem, ale w jego miejscu mówi się dona eis requiem sempiternam, nie uderza się też w piersi. Nie mówi się pierwszej modlitwy przed Komunią, czyli Domine Jesu Christe, qui dixisti Apostolis tuis, etc., ani nie przekazuje się znaku pokoju. Na końcu nie mówi się Ite, missa est, ani też Benedicamus Domino, lecz Requiescant in pace. Nie udziela się błogosławieństwa, ale po modlitwie Placeat, całuje się ołtarz i mówi się, jak wyżej In principio erat Verbum, etc. Wszytko inne, jak zwykle.
2. W mszach uroczystych nie okadza się ołtarza na Introit, a subdiakon, po skończonym czytaniu Epistoły, nie całuje dłoni celebransa ani nie otrzymuje błogosławieństwa. Diakon nie prosi o błogosławieństwo, ani nie całuje dłoni celebransa, ani nie świeci się świec na Ewangelię, ani nie trzyma się kadzidła, ale dwóch akolitów bez świec stoi, jeden po prawej, drugi po lewej stronie diakona, trzymając Ewangeliarz. Nie okadza się Księgi, ani celebransa na końcu, ani nie podaje się Księgi do ucałowania. Dary na ołtarzu okadza się, jak wyżej, okadza się również tylko celebransa, nikogo innego. Subdiakon nie trzyma pateny za plecami celebransa, ale klęczy po stronie Epistoły podczas Podniesienia Najświętszego Sakramentu, okadzając go. Ministranci, gdy podają coś celebransowi, nie całują jego dłoni, ani tego, co mu podają.
3. Jeśli rozdaje się świece, rozdaje się je po czytaniu Epistoły i trzyma się zapalone w czasie Ewangelii, w czasie podniesienia Najświętszego Sakramentu i po Mszy, jeśli ma miejsce absolucja. Jeśli mówi się kazanie, mówi się je na końcy mszy, przed absolucją.

https://docs.google.com/file/d/0B4_xHxezC4Pzb1hoUmctbWdUSmVGeTVYVXJjUWNpQQ/edit?pli=1

Poniżej zebrane wyjątki z różnych artykułów, wiele kwestii powtarza się:

Msze żałobne. Jak dotąd formularz Mszy żałobnej 1., 2., 3. klasy za kapłana będzie brany z Dnia Zadusznego (pierwszy formularz) z odpowiednią modlitwą. Stąd przy Mszy rocznicowej rubryka dodaje – „qui non sunt sacerdotes”. Gdy odprawia się w ogólnej intencji za zmarłych, bierze się Mszę św. cotidiana z modlitwą Fidelium, dwie pozostałe modlitwy opuszcza się. Gdy po Mszy św. jest „absolucja” przy katafalku lub całunie, opuszcza się wtedy we Mszy św. ostatnią ewangelię.
Podczas pogrzebu śpiewa się na początku i na końcu całą antyfonę Exsultabunt i Ego sum.
W sobotę, gdy jest Oficjum o Matce Bożej in sabbato, niedozwolona jest Msza żałobna cotidiana (4. klasy), chociaż to jest dzień liturgiczny 4. klasy. Może ona bowiem być odprawiana tylko w ferie 4. klasy (n. 423), ale nie w innym dniu liturgicznym 4. klasy, jak ta właśnie sobota. Kodeks Rubryk rozróżnia Msze wotywne 4. klasy, które są dozwolone nie tylko w ferie, lecz i w dni liturgiczne 4. klasy (n. 387).

* * *

1) Msze żałobne są ściśle dostosowane do wymagań Kodeksu Rubryk. Tak więc „Missa cotidiana” ma tylko orację Fidelium, tj. obecnie trzecią, z poprzedzającą ją rubryką: „Si Missa applicetur pro certis defunctis, dicitur oratio conveniens, ut infra inter orationes diversas [pro defunctis]; si applicetur pro defunctis in genere, vel designatio ignoretur, dicitur sequens oratio”.
2) Pewne zmiany wprowadza nowy Mszał odnośnie do absolucji i egzekwii, ponieważ stare rubryki nastawione były na cmentarz przykościelny. Zmiany te nie wymagają jednak szczegółowego opisu, gdyż w naszej diecezji według prawa zwyczajowego już od dawna mają zastosowanie. Nowością dla nas jest tylko przepis, że odtąd należy zaśpiewać całą antyfonę Ego sum przed Benedictus oraz to, że po Benedictus można inne psalmy z Officium defunctorum zaśpiewać, jeżeli droga na cmentarz jest zbyt długa. Antyfonę Ego sum powtarza się jednak dopiero przy grobie, po czym następuje ewentualne poświęcenie grobu. Drugą innowacją jest rubryka, że cały obrzęd czy to przy absolucji „ad tumulum”, czy przy pogrzebie, kończy się wersykułem Anima eius et animæ omnium fidelium defunctorum... (w Dniu Zadusznym natomiast opuszcza się i ten wersykuł). Odpada więc psalm De profundis z antyfoną Si iniquitates i następujące potem preces z oracją, które dziś należy odmówić w drodze do zakrystii.

* * *

Gdy kapłan w czytanej żałobnej Mszy św. codziennej po modlitwie mszalnej pro uno defuncto (nr 9) pragnie zmówić jeszcze drugą modlitwę, również za jednego, ale innego zmarłego, albo gdy po modlitwie pro una defuncta (nr 10) pragnie zmówić jeszcze drugą modlitwę, również za jedną, ale inną zmarłą, wtedy w pierwszym przypadku używa jako drugiej modlitwy nr 10, zmieniając rodzaj żeński na męski, a w drugim przypadku używa modlitwy nr 9, zmieniając rodzaj męski na żeński.
W czasie pogrzebu antyfonę Ego sum mówi się całą nie tylko po, lecz także przed Benedictus (podobnie jak w modlitwach brewiarzowych).

* * *

Różne oracje za zmarłych
W tym dziale zniesiono dotychczasową orację nr 5 Pro Diacono Cardinali, qui in ordine presbyteratus non fuerit constitutus z tej prostej przyczyny, że wg Kodeksu Prawa Kanonicznego diakon nie może być Kardynałem („Ephemerides Liturgicæ” (1961), s. 422), a nie dlatego, że modlitwa ta „jest identyczna z modlitwą nr 9 Pro uno defuncto.
Pogrzeb i tzw. absolucja żałobna
1) Mszał Rzymski zawiera też te obrzędy żałobne, które następują po Mszy, zwłaszcza pogrzebowej. Znany już nowy przepis o śpiewaniu całej antyfony Ego sum nie tylko po, lecz także przed Benedictus, należy rozciągnąć – na mocy analogii – również na antyfonę Si iniquitates i Exsultabunt przed psalmem De profundis i Miserere.
2) W Mszach żałobnych ostatnią ewangelię opuszcza się także wtedy, gdy tzw. absolucja: a) odbywa się przy całunie; b) jest odprawiana (oczywiście zgodnie z przepisami) nie przez tego celebransa, który odprawiał Mszę św. (por. „Ephemerides Liturgicæ” (1961), s. 256).

https://docs.google.com/file/d/0B4_xHxezC4PzZXc3TlpwcjNiN2c/edit?pli=1