Intencja przy udzielaniu sakramentów

[Problemem jest czy intencja może być w tym wypadku sprzeczna z działaniem.

Jeśli nie może być sprzeczna z działaniem, to po co wymóg intencji do ważności? Wystarczyłby sam kontekst działania i niezależnie od intencji sakrament by się dokonywał.

No, ale nawet w myśl obrońców tezy o kontrintencjach, gdy nie ma ani intencji ani kontrintencji zachodzi "Ecclesia supplet". Więc w tym przypadku sam kontekst, bez aktualnej intencji wystarcza
Sprawa jest nie taka prosta, a ja sam nie jest całkowicie przekonany do tego co piszę. Poprostu sobie głośno myślę

Praktycznie rzecz biorąc, żeby nie było tylko o ś.p. Abp. Lefebvre i JE. Kard. Lienarcie, dodać należy, że praktycznie niemal cały polski episkopat I Rzeczpospolitej przynależał do masonerii, w zasadzie prawie oficjalnie rzecz można. Nie ma natomiast żadnych przesłanek, by twierdzić, że przynależność kogokolwiek do masonerii wpływała na wadę intencji podczas udzielanych sakramentów. Nie ma też żadnych przesłanek by twierdzić w związku z tym o nieważności którychkolwiek z nich.

Nie ma natomiast żadnych przesłanek, by twierdzić, że przynależność kogokolwiek do masonerii wpływała na wadę intencji podczas udzielanych sakramentów. Nie ma też żadnych przesłanek by twierdzić w związku z tym o nieważności którychkolwiek z nich.

Co z tego, że nie ma przesłanek? Jeśli uznamy, że wewnętrzna kontrintencja skutkuje nieważnością to niczego nie możemy być pewni, nawet własnego chrztu.

Jeśli uznamy, że wewnętrzna kontrintencja skutkuje nieważnością

Czyli to jest tylko hipoteza?
To znaczy, że: a) nie da się wzbudzić kontrintencji; b) da się wzbudzić, ale nie skutkuje to nieważnością; c) da się wzbudzić, ale nie skutkuje to nieważnością, gdy kontrintencja jest wewnętrzna (tzn. – jak rozumiem – nie przejawia się niczym na zewnątrz).

Trzeci raz piszę, że problem nie polega na tym, czy intencja jest konieczna, bo to wszyscy wiemy. Problemem jest czy intencja może być w tym wypadku sprzeczna z działaniem. W przypadku grzechu nie może, bo nie mogę sobie zasymulować, że zdradzam żonę z kochanką.

Papież Aleksander VIII potępił twierdzenie: "Ważny jest chrzest udzielony przez szafarza, który wykonuje wszystkie zewnętrzne obrzędy i zachowuje formę sakramentu, wewnątrz jednak w sercu swoim postanawia (dosł. resolvit): nie zamierzam [dokonać] tego, co czyni Kościół."

I słusznie, bo to jest teza jansenistyczna, że wystarczy tylko spełnić zewnętrzne czynności, a Bóg niejako nagnie wolę celebrującego kapłana.

Trzeci raz piszę, że problem nie polega na tym, czy intencja jest konieczna, bo to wszyscy wiemy. Problemem jest czy intencja może być w tym wypadku sprzeczna z działaniem. W przypadku grzechu nie może, bo nie mogę sobie zasymulować, że zdradzam żonę z kochanką.

Papież Aleksander VIII potępił twierdzenie: "Ważny jest chrzest udzielony przez szafarza, który wykonuje wszystkie zewnętrzne obrzędy i zachowuje formę sakramentu, wewnątrz jednak w sercu swoim postanawia (dosł. resolvit): nie zamierzam [dokonać] tego, co czyni Kościół."

O, to jest trop w naszych rozważaniach! Czyli jednak mogę nie mieć racji Czemu zatem Kościół tak "lekko" podchodzi do święceń udzielanych przez masonów? Ktoś wyżej napisał, że uznaje się je za ważne. Pytania się mnożą jak króliki. Za słaby na to jestem

... że praktycznie niemal cały polski episkopat I Rzeczpospolitej przynależał do masonerii, w zasadzie prawie oficjalnie rzecz można. ...

Skłonny jestem przypuszczać, że "nie wiedzieli co czynią", poza pojedynczymi może osobami.

Czemu zatem Kościół tak "lekko" podchodzi do święceń udzielanych przez masonów? Ktoś wyżej napisał, że uznaje się je za ważne.

Bo żeby zarzucić, że ktoś miał kontrintencję, trzeba mieć uzasadnione podejrzenia.
Do podania w wątpliwość ważności sakramentów potrzebne jest jakieś uzewnętrznienie intencji szafarza, które by wskazywało, że nie chce on czynić tego, co czyni Kościół.
Co jednak nie znaczy, że jeśli taka kontrintencja się nie ujawni, sakrament będzie ważny.

Po pierwsze Pan Bóg w ogóle nie jest "związany sakramentami". Jest całkowitym Suwerenem w udzielaniu łaski komu chce i jak Mu się to podoba. Po drugie sakramenty są tzw. "zwykłymi kanałami łaski" de facto "widzialnymi znakami niewidzialnej łaski". Nie oznacza to że nie może być "niezwykłych kanałów łaski". Po trzecie wreszcie nie ma żadnego powodu zakładać, ze mason musi mieć "kontrintencję". Wszędzie tam zaś, gdzie takie powody nie zachodzą i nie są wyrażone, domniemywa się ważność sakramentu. Inaczej byłaby to czysta schizofrenia, gdyby domniemywać nieważność.

nie ma żadnego powodu zakładać, ze mason musi mieć "kontrintencję".

Święte słowa. Ktoś, kto mówi, że przez sam fakt bycia masonem musi się mieć kontrintencję, zakłada coś, co dopiero trzeba udowodnić.

Podobny wątek (o tym, że abp Lefebvre był wyświęcony przez masona, i o rzekomej nieważności takich święceń) był już 4 lata temu na forum:
http://krzyz.nazwa.pl/forum/index.php/topic,1439.msg78090.html#msg78090

I słusznie, bo to jest teza jansenistyczna, że wystarczy tylko spełnić zewnętrzne czynności, a Bóg niejako nagnie wolę celebrującego kapłana.

Potepiona przez Kosciol katolicki teza synodu w Pistoi.

Intencja lub jej brak przejawiaja sie w akcie zewnetrznym, gdzie symulacja nie jest mozliwa. Np. jesli usiadlem przed komputerem, to zbedna jest dyskusja czy mialem intencje usiasc przed komputerem, bo sam fakt, ze siedze przed komputerem o tym swiadczy. Gdybym [wczesniej] nie mial intencji usiasc przed komuterem, to bym [teraz] przed nim nie siedzial. Natomiast w akcie wewnetrznym, gdzie uczynek jest czyms wiecej niz suma skladowych, intencji nie da sie stwierdzic na podstawie aktow zezwnetrznych. Wykonanie gestow zewnetrznych jest co najwyzej przeslanka do przypuszczenia, ze akt wewnetrzny zaistnial.

A czy mógłby ktoś podać jakąś dobrą literaturę odnośnie sakramnetologii(najlepiej sprzed lat 60. XX w) bądź wymienić teologów, którzy optowali za tezą, iż święcenia biskupie uzupełniają pozostałe świecenia?

Życiorys św. Ambrożego wielkiego z Mediolanu (doktora Kościoła). Sakrę biskupią otrzymał tuż (2 tygodnie)  po... chrzcie.