Żydzi - starsi bracia czy kuzyni?

Polecam lekturę i zapraszam do dyskusji

http://www.stacja7.pl/article/3157/Nar%C3%B3d+wybrany.+Bracia%2C+ojcowie%2C+kuzyni

1. "Starszych braci" wymyślił najprawdopodobniej Andrzej Towiański i Mickiewicz tylko zapożyczył od niego to sformułowanie będąc pod przemożnym wpływem Mistrza. O błędach towiańszczyzny jest tutaj.
2. Żydzi to, Żydzi tamto. Nie ma czegoś takiego jak scentralizowany judaizm, poszczególne wspólnoty są w miarę niezależne, co widać w komentarzach rabinów i historyków w artykule. Jeśli jakiś rabin "dialoguje" to reprezentuje on tylko i wyłącznie siebie, no może jeszcze jakiś ogół swojej lokalnej wspólnoty, ale bardzo łatwo znaleźć pokaźną liczbę tych, którzy w takich spotkaniach nie uczestniczą i odrzucają takie praktyki.

3. <<To jest jednak poważne nieporozumienie. Papież Jan Paweł II w encyklice „Redemptoris missio” wyraźnie stwierdza, że „dialog międzyreligijny należy do misji ewangelizacyjnej Kościoła”.
To mój ulubiony fragment tej encykliki. Myśl Jana Pawła nt. konieczności dialogu można chyba sparafrazować tak: należy dotrzeć także do tych, którzy wiedzą czym jest Kościół, ale odrzucają jego naukę: pastorów, rabinów, batiuszek itp. Ale jak to praktycznie zrobić? Przerywać ich nabożeństwa? Stać pod ich świątynami i nawracać? Wywoła to gniew i oburzenie, a skuteczność będzie zerowa, stwórzmy więc dialog. Dla Jana Pawła II i Benedykta XVI odległym celem dialogu miało być właśnie nawrócenie, w myśl zasady, że prawda wyzwala. Nikt nigdy nie sprecyzował jednak jakie są granice dialogu i chyba stąd te wszystkie nadużycia. Franciszek jest jezuitą i pewnie brał udział w tworzeniu Norm uzupełniających do Konstytucji SJ. W tychże normach działalność misyjną dzieli się na misje właściwe, ekumenizm i dialog, przy czym stwierdza się, że celem dialogu nie jest nawracanie, a uzasadnieniem tego jest przypis kierujący właśnie na encyklikę Redemptoris Missio. To taki komentarz do nie tak dawnej dyskusji nt. prozelityzmu i bezsensowności dialogu, która toczyła się m.in. tu:
http://krzyz.nazwa.pl/forum/index.php/topic,7585.msg173666.html#msg173666
W tym punkcie nauka Franciszka różni się od nauki bł. Jana Pawła, śmiem powiedzieć, że nawet dość znacznie.
A Redemptoris Missio? Rozumiem ją tak jak autor artykułu, ale czy w praktyce takie rozumienie obowiązuje? RM jest teraz jak Humani generis czy Mortalium animos, niby wszystkie obowiązują, ale jak spojrzeć na praxis, to mało co z tych encyklik zostało. Rację mają ci, którzy mówią, że nowe dokumenty szybciej się starzeją niż stare.

działalność misyjną dzieli się na misje właściwe, ekumenizm i dialog, przy czym stwierdza się, że celem dialogu nie jest nawracanie

No cóż, jakiś advocatus diaboli mógłby rzec, że w takim razie mieć pretensje do dialogu iż nie jest misją właściwą to tak, jak mieć pretensje, że na koncercie orkiestry symfonicznej odbywa się granie muzyki, a nie wykład monograficzny z teorii zbiorów. Inna rzecz, że byłoby to trochę naciągane tłumaczenie, bo przecież można zapytać: czemu (w szczególności w kontekście skończonego czasu, jakim dysponujemy) ma służyć poświęcanie czasu na luźne rozmówki ("dialog"), skoro nie nawróceniu drugiej strony (choćby i pośrednio, bonusowo, długoterminowo etc.)? 

W sensie religioznawczym można by mówić przenośnie, że judaizm współczesny i chrześcijaństwo są rodzeństwem (wywodzącym się od tego samego przodka), ale wtedy to raczej chrześcijanie byliby starszymi braćmi żydów, bo współczesny judaizm powstał w reakcji, w opozycji do chrześcijaństwa.

Co do Mickiewicza to chodziło mu chyba raczej starszeństwo Żydów w sensie narodowym, a nie religijnym; zresztą Towiański też pisał o "braterstwie Izraela z młodszą bracią, człowiekiem późniejszym, nowymi narodami":
http://www.ekumenizm.pl/content/article/20051105001329873.htm

Inna rzecz, że byłoby to trochę naciągane tłumaczenie, bo przecież można zapytać: czemu (w szczególności w kontekście skończonego czasu, jakim dysponujemy) ma służyć poświęcanie czasu na luźne rozmówki ("dialog"), skoro nie nawróceniu drugiej strony (choćby i pośrednio, bonusowo, długoterminowo etc.)? 

Jestem za włączeniem dialogu do działań ewangelizacyjnych;) Pierwszy powód dialogowania już wymieniłem: stworzenie platformy umożliwiającej dotarcie z Ewangelią do ludzi, którzy inaczej nie byliby osiągalni. Innym celem powinno być ukazanie prawdy o wierze katolickiej takiej jaka ona jest. Wiedza wielu innowierców o Kościele to zbiór stereotypów i uprzedzeń, które stosunkowo łatwo naprostować, i chyba temu miał służyć ów dialog. Osobiście mogę podać tylko jeden przykład tak dialogującej osoby: x. prof. Chrostowskiego, redaktora bodaj jedynego na posoborowym rynku podręcznika apologetycznego, działacza różnych gremiów katolicko-żydowskich, który wypada z obiegu, gdy trzeba zająć wyraźne stanowisko (vide konflikt na żwirowisku).