[Franciszek] Evangelii Gaudium

Ja jej nie widzę. Te 2 teksty są o czymś innym: Pius XII mówi o heretykach, a Franciszek o niechrześcijanach.

- ks. Grzegorz Michalczyk, duszpasterz środowisk twórczych.

Zwracam uwagę na tego księdza. W zasadzie poglądami nie odbiega od księdza Lemańskiego ale stosuje o niebo skuteczniejszą taktykę "pokorne ciele dwie matki ssie" i jak widać skutecznie awansuje.

Najlepiej zwalić wszystko na tłumaczy. [...] Ciekawe jak wersja językowa ukaże się w Acta Apostolicae Sedis i będzie uznana za oficjalną.

Wersja oficjalna adhortacji Evangelii gaudium jest w języku włoskim (nie hiszpańskim).
Okazuje się, że polski przekład punktu 222, który nie był dość jasny, jest doskonale zgodny z wersją opublikowaną w AAS.
Inaczej mówiąc: to nie była wina tłumaczy.

222. Vi è una tensione bipolare tra la pienezza e il limite. La pienezza provoca la volontà di possedere tutto e il limite è la parete che ci si pone davanti. Il “tempo”, considerato in senso ampio, fa riferimento alla pienezza come espressione dell’orizzonte che ci si apre dinanzi, e il momento è espressione del limite che si vive in uno spazio circoscritto. I cittadini vivono in tensione tra la congiuntura del momento e la luce del tempo, dell’orizzonte più grande, dell’utopia che ci apre al futuro come causa finale che attrae. Da qui emerge un primo principio per progredire nella costruzione di un popolo: il tempo è superiore allo spazio.
http://www.vatican.va/archive/aas/documents/2013/acta-dicembre2013.pdf

Ten punkt 222 jest w rozdziale III. Dobro wspólne i pokój społeczny i jest przetłumaczony tak:

222. Istnieje dwubiegunowe napięcie między pełnią a ograniczeniami. Pełnia budzi wolę posiadania wszystkiego, a ograniczenia są ścianą, która przed nami wyrasta. «Czas», pojmowany w sensie szerszym, czyni odniesienie do pełni jako formy otwierającego się przed nami horyzontu, a chwila jest wyrazem granicy, przeżywanej w wyznaczonej przestrzeni. Obywatele żyją w napięciu między sytuacją chwili a światłem czasu, szerszego horyzontu, utopią, która otwiera nas na przyszłość i pociąga jako ostateczna racja. Stąd wyłania się pierwsza zasada postępu w budowaniu ludu: czas jest ważniejszy niż przestrzeń.

http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/dokumenty/adhortacje-franciszek/art,1,adhortacja-apostolska-evangelii-gaudium,strona,5.html


A ja wcale tego nie rozumiem, o co tu chodzi

To już jest to poprawione (wg angielskiego przekładu) tłumaczenie. Pierwotne było takie:

222. Istnieje dwubiegunowe napięcie między pełnią i granicą. Pełnia budzi wolę posiadania wszystkiego, a granica jest ścianą, która przed nami wyrasta. «Czas», pojmowany w sensie szerszym, czyni odniesienie do pełni jako formy otwierającego się przed nami horyzontu, a chwila jest wyrazem granicy, przeżywanej w wyznaczonej przestrzeni. Obywatele żyją w napięciu między sytuacją chwili a światłem czasu, szerszego horyzontu, utopią, która otwiera nas na przyszłość i pociąga jako ostateczna racja. Stąd wyłania się pierwsza zasada postępu w budowaniu ludu: czas przewyższa przestrzeń.

http://krzyz.nazwa.pl/forum/index.php/topic,8113.msg177449.html#msg177449

Z tym moim nierozumieniem nie jestem odosobniona.