Jan Paweł II świętym

Jak zegar będzie wskazywał 0000000000000 to będzie szał 

Niech się pan nie smuci.

W czasie najbliższych Światowych Dni Młodzieży będzie można uruchomić zegar ponownie. Trzeba będzie tylko dołożyć ze trzy zera na końcu i już będzie go można przemianować na Zegar Długu.

http://breviarium.blogspot.com/2014/01/nowa-swiecka-tradycja.html

No dokładnie

W styczniu 2014 wydanie (nr 372) w Courrier de Rome, ks. Jean-Michel Gleize, profesor eklezjologii w seminarium św Piusa X w Ecône, opublikował badanie zatytułowane "Jan Paweł II: nowy święty dla Kościoła".  Po przypomnieniu, że kanonizacja jest nieomylna, zapytał on: "Czy nowa kanonizacja jest wiążąca dla wszystkich katolików? "i" Jan Paweł II może zostać kanonizowany?". Cytuje wypowiedzi polskiego papieża do luteranów, anglikanów, prawosławnych, żydów i muzułmanów, a także jego wypowiedzi na temat wolności religijnej.

Ciekawe badanie, pewne fragmenty:

http://www.dici.org/en/documents/the-dilemma-presented-by-john-paul-iis-canonization/

http://www.laportelatine.org/vatican/sanctions_indults_discussions/30_septembre_2013/14_02_2014_dilemme_canonisations_gleize_dici.php

Kazanie tego księdza staje się coraz bardziej aktualne (( http://www.youtube.com/watch?v=Pu5k7HfrYSQ

Artykuł ks. Gleize zalinkowany powyżej opisuje różnorakie dylematy, jakie przyniesie kanonizacja, ale omija "metaproblem", który jest u ich źródła.
Ten "metaproblem" to sposób myślenia i wizja Kościoła, jaką dzielą praktycznie wszyscy współcześni katolicy, wyjąwszy garstkę tradycjonalistów.

Weźmy np. przytoczoną w artykule historię męczennika Edmund Campiona, który odmówil modlitwy z anglikanami. Jan Paweł II nie miał nic przeciwko modlitwom z anglikanami, więc mamy sprzeczność. Tyle tylko, że współczesny Kościół mówi: Edmund Campion zrobił to, co było słuszne wtedy,  w XVI w. Teraz Kościół dostosował się do nowych realiów, więc teraz jest jak najbardziej OK modlić się z anglikanami.  No i sprzeczność znika.

Od czasów SWII takie myślenie stało się normą. Dlatego nie jest możliwa nawet szersza dyskusja w sprawie kanonizacji Jana Pawła II, bo nie ma z kim dyskutować: prawie wszyscy myślą tak, jak w powyższym przykładzie.

Podsumowując: my tu sobie wylewamy smutki, a tam poleją się szampany w godzinę 00:00.

Artykuł ks. Gleize zalinkowany powyżej opisuje różnorakie dylematy, jakie przyniesie kanonizacja, ale omija "metaproblem", który jest u ich źródła.
Ten "metaproblem" to sposób myślenia i wizja Kościoła, jaką dzielą praktycznie wszyscy współcześni katolicy, wyjąwszy garstkę tradycjonalistów.

Weźmy np. przytoczoną w artykule historię męczennika Edmund Campiona, który odmówil modlitwy z anglikanami. Jan Paweł II nie miał nic przeciwko modlitwom z anglikanami, więc mamy sprzeczność. Tyle tylko, że współczesny Kościół mówi: Edmund Campion zrobił to, co było słuszne wtedy,  w XVI w. Teraz Kościół dostosował się do nowych realiów, więc teraz jest jak najbardziej OK modlić się z anglikanami.  No i sprzeczność znika.

Od czasów SWII takie myślenie stało się normą. Dlatego nie jest możliwa nawet szersza dyskusja w sprawie kanonizacji Jana Pawła II, bo nie ma z kim dyskutować: prawie wszyscy myślą tak, jak w powyższym przykładzie.

I tak, i nie. Często przywołuję przykład św. Edmunda i innych męczenników "wewnątrzchrześcijańskich" w rozmowach ze zwolennikami pseudoekumenizmu. Św. Edmund został kanonizowany dopiero przez Pawła VI jako wzór wiary dla naszych czasów i ten fakt wydaje się być rozstrzygający.

Dopuszczam możliwość zarówno schizmy Franciszka jak i FSSPX. Przykładowo, Franciszek kanonizuje JP2 i dopusci do Komunji św. rozwodników pozostających w związkach cudzołożnych a kapłani FSSPX wciąż będą go wymieniać w Kanonie Mszy jako papieża.

Przykładowo, Franciszek kanonizuje JP2 i dopusci do Komunji św. rozwodników pozostających w związkach cudzołożnych a kapłani FSSPX wciąż będą go wymieniać w Kanonie Mszy jako papieża.

No pewnie, a czemu nie? Orwell to nazwał dwójmyśleniem, a Wałęsa "byciem za, a nawet przeciw". Wszyscy to namiętnie praktykujemy już teraz, tylko w różnym stopniu. Dwójmyślenie to druga natura współczesnego człowieka. Życie bez bez odrobinki dwójmyślenia w  XXI wieku byłoby nieznośne 

Dwójmyślenie to ja obserwuję tu na forum.

Dopuszczam możliwość zarówno schizmy Franciszka jak i FSSPX. Przykładowo, Franciszek kanonizuje JP2 i dopusci do Komunji św. rozwodników pozostających w związkach cudzołożnych a kapłani FSSPX wciąż będą go wymieniać w Kanonie Mszy jako papieża.

Schizofrenia 

Przykładowo, Franciszek kanonizuje JP2 i dopusci do Komunji św. rozwodników pozostających w związkach cudzołożnych a kapłani FSSPX wciąż będą go wymieniać w Kanonie Mszy jako papieża.

No pewnie, a czemu nie? Orwell to nazwał dwójmyśleniem, a Wałęsa "byciem za, a nawet przeciw". Wszyscy to namiętnie praktykujemy już teraz, tylko w różnym stopniu. Dwójmyślenie to druga natura współczesnego człowieka. Życie bez bez odrobinki dwójmyślenia w  XXI wieku byłoby nieznośne 

Zgadzam się niestety, taka to rzeczywistość nam nastała ...

Po przypomnieniu, że kanonizacja jest nieomylna

To jest jedynie teza teologiczna, bynajmniej nie jednomyslna.

czy poza FSSPX w historii Kościoła zdarzały się jakieś poważne głosy przeciwko tej tezie ?

"Poza FSSPX"? A kto z FSSPX jest przeciw nieomylnosci kanonizacji? Dlatego wlasnie takim zonkiem dla nich sa kanonizacje posoborowe.

http://www.bibula.com/?p=73935 za Gajowym Maruchą, wyjątki:

Oficjalna strona FSSPX, DICI, proponuje alternatywne rozwiązanie. Jego punktem centralnym jest stwierdzenie, iż kanonizacje [dokonywane po II Soborze] nie noszą znamion nieomylności z powodu niedopełniania trzech warunków: procedury, kolegialności i cnót heroicznych.

Ponieważ akty dokonywanych współcześnie beatyfikacji i kanonizacji nie są zgodne z Tradycją Kościoła, nie mogą rościć sobie pretensji do nieomylności.

Pod pewnymi względami wyniesienie kogoś na ołtarze zostało zredukowane do poziomu okazywania powszechnego uznania ulubionym przez lud postaciom popkultury – coś w rodzaju kościelnego Oscara.

Zasada niesprzeczności się kłania: Skoro nie jest o.k., to znaczy, że zabrakło nieomylności ((*)), a jeśli zabrakło, to trzeba się zastanowić dlaczego.