Jeszcze o FSSPX, jurysdykcji, SWK etc.

Tylko na wsiach ludzie siedzieli "przywiązani do adresu". W mieście przemieszczali się za pracą tak samo jak teraz. To jest wyższa konieczność, na to nie ma rady, obowiązek pracy i utrzymania rodziny to obowiązek stanu. Pod nowym adresem jest nowa parafia i nowy proboszcz, i nowi współparafianie, tak to funkcjonowało. Oczywiście, że współczesność zatomizowała nas niesamowicie, ale nie jest prawdą, że parafianin pozostaje anonimowy. Proszę pogadać z księżmi parafialnymi - znają tych, którzy praktykują w parafii. Przynajmniej z widzenia. Wiedzą kto przychodzi na sumę, kto po południu, kto sam, kto z rodziną, kto się spowiada, kto daje na tacę, kto chce się żenić i chrzcić dzieci w parafii, kto nie. Wikariusze podobnie jak proboszcz, mimo że częściej ich przenoszą. I parafianie znają się między sobą - i z kościoła, z Mszy, i z sąsiedztwa. I wytwarza się rodzaj presji wspólnotowej i pomocy wspólnotowej, która pomaga wytrwać w praktykach chrześcijańskich.
Dziś podległość terytorialną zachowano wyłącznie dla księży - proboszcz ze Starachowic nie może se wybrać, że będzie podlegał biskupowi Rio de Janeiro. My świeccy możemy łazić gdzie dusza zapragnie i spędzić całe życie poza kontrolą pasterza i wspólnoty parafialnej. Tylko czy wychodzi nam to na dobre? Czy mamy odpowiednią konstytucję duchową, by sami sobie pasterzować? By sami rozeznawać wolę Bożą?
Niech Pan przypadkiem nie myśli, że piszę to z punktu widzenia ciotki parafialnej, etap intensywnej integracji z parafią mam już za sobą, dziś, jak rasowe dziecko swoich czasów siadam se w nawie w kąciku i tyle mnie widzieli. Ale WIEM, mam świadomość, bo znam życie parafialne od podszewki, że jestem pod opieką. Że księża wiedzą, iż tu jestem, istnieję, że kojarzą mnie, że pamiętają o mnie w modlitwie jak o każdym innym parafianinie.