Wydział Kultury przy KC Forum Krzyż

Panie rysiu, ja też lubie Dunikowskiego, przez wiele lat, prawie codziennie przechodziłem obok Józefa Dietla. Pyta pan dlaczego itd. Ja panu odpowiem. Dlatego, że to bardzo dobre rzemiosło jest, a Japonczycy doceniają dobrą robote. Niech pan spojrzy na rówiesnika Dunikowskiego, niejakiego Brancusiego. Nie oglądał się na obowiązujące mody i tryndy, a bardziej na własne korzenie i wykombinował słupy. Dlatego świat zna Brancusiego, a Dunikowskiego tylko fachowcy. Absolutnie sie z panem zgadzam, bo trudno z tym dyskutować. Przebija sie i nadaje ton ten pierwszy, czasami niekoniecznie technicznie lepszy od następców ale to on przechodzi do historii. Z tym Metrem to była ciekawsza sprawa, niekoniecznie artystyczna. Pan sobie przypomni kto to sfinansował.

Panie rysiu, ja też lubie Dunikowskiego, przez wiele lat, prawie codziennie przechodziłem obok Józefa Dietla. Pyta pan dlaczego itd. Ja panu odpowiem. Dlatego, że to bardzo dobre rzemiosło jest, a Japonczycy doceniają dobrą robote. Niech pan spojrzy na rówiesnika Dunikowskiego, niejakiego Brancusiego. Nie oglądał się na obowiązujące mody i tryndy, a bardziej na własne korzenie i wykombinował słupy. Dlatego świat zna Brancusiego, a Dunikowskiego tylko fachowcy. Absolutnie sie z panem zgadzam, bo trudno z tym dyskutować. Przebija sie i nadaje ton ten pierwszy, czasami niekoniecznie technicznie lepszy od następców ale to on przechodzi do historii. Z tym Metrem to była ciekawsza sprawa, niekoniecznie artystyczna. Pan sobie przypomni kto to sfinansował.

Myślę, że Dunikowski po prostu w tym Paryżewie był krócej. Gdyby został, a obracał się z Picassem & co. to kto wie?
Brancusi to chyba przyszedł z Rumunii do Paryża na piechotę. Może nie do końca ale był bez kasy i szedł. Śpiewał w Cerkwii prawosławnej w Paryżu...zabrał z Rumunii taki bagaż kultury, że rzucił świat na kolana. Moja ulubiona to Murzynka blond


a Dunikowskiego - tchnienie:

Co ciekawe u Brancusiego, to w Rumunii niczym specjalnie sie nie wyrózniał. On tę Rumunie odnalazł dopiero po opuszczeniu Rumunii. Do ciekawych wniosków do prowadzi. Fajne wykłady miał o nim o. Andrzej Kłoczowski, i za te wykłady go cenie. Historyk sztuki z pierwszego zawodu. Potem było tylko gorzej.

Jak o Dunikowskim mowa, to faktycznie Dietl mu się bardzo udał. Natomiast warszawski pomnik żołnierza I Armii jest dość dziwny: powinien przecież przedstawiać żołnierza z Mosinem względnie pepeszą, a tymczasem on trzyma coś, co wygląda na AK-47 ze składaną kolbą, którego I armia mieć nie mogła, bo pojawił się dopiero grubo po wojnie. No, ale artystom wszystko wolno -