"Forma nadzwyczajna"... czyli Gość Niedzielny zadziwiająco dobrze o KRR

Dzięki bardzo Panie Bartku. A co z sakramentami? Logiczne wydaje się że można.

Z tym pytaniem zapraszam do wątków:
http://krzyz.nazwa.pl/forum/index.php/topic,396.0.html
http://krzyz.nazwa.pl/forum/index.php/topic,1439.0.html

Każdy jednak, kto miał w ręku jakikolwiek numer "Christianitas" wie, że FSSPX stanowi margines zainteresowań redakcji pisma.

Za to o bajeczkach niejakiego Tolkiena - skolko ugodno .

"bajeczki niejakiego Tolkiena" to szczytowe osiągnięcie katolickiej literatury pięknej XX wieku

J.R.R Tolkien, według relacji własnego wnuka, był zatwardziałym tradsem stawiającym czynny opór posoborowym reformom

Simon Tolkien:
I vividly remember going to church with him [J.R.R.] in Bournemouth. He was a devout Roman Catholic and it was soon after the Church had changed the liturgy from Latin to English. My grandfather obviously didn’t agree with this and made all the responses very loudly in Latin while the rest of the congregation answered in English. I found the whole experience quite excruciating, but my grandfather was oblivious. He simply had to do what he believed to be right. He inherited his religion from his mother, who was ostracised by her family following her conversion and then died in poverty when my grandfather was just 12. I know that he played a big part in the decision to send me to Downside, a Roman Catholic school in Somerset.

Czy był zatwardziałym tradsem, to na pewno nie wynika z tych słów. Na takiej zasadzie to pani Wanda Półtawska byłaby "lefebvrystką". 

O Tolkienie było tak:

"John Ronald Reuel Tolkien

"Żywo pamiętam, jak chodziłem z dziadkiem do kościoła w Bournemouth. Dziadek był oddanym katolikiem, a chodziliśmy razem na msze niedługo po tym, jak Kościół wprowadził w miejsce liturgii łacińskiej, liturgię w języku angielskim. Mój dziadek oczywiście nie pogodził się z tym i na cały głos odpowiadał podczas mszy po łacinie, podczas gdy reszta wiernych modliła się po angielsku. Bardzo mnie to denerwowało, ale mój dziadek wcale na to nie zważał. Czynił po prostu to, co uważał za słuszne."

http://czytaj.elendili.pl/2007/07/22/upragniona-msza-jrr-tolkiena/


i tu:
http://krzyz.nazwa.pl/forum/index.php/topic,6053.msg123550.html#msg123550

Czy był zatwardziałym tradsem, to na pewno nie wynika z tych słów. Na takiej zasadzie to pani Wanda Półtawska byłaby "lefebvrystką". 

Według relacji jego rodziny, przyjaciół oraz historyków piszących jego biografie był zdegustowany posoborowymi reformami, szczególnie nie odpowiadały mu zmiany w liturgii i fałszywie pojmowany ekumenizm.

Każdy jednak, kto miał w ręku jakikolwiek numer "Christianitas" wie, że FSSPX stanowi margines zainteresowań redakcji pisma.

Za to o bajeczkach niejakiego Tolkiena - skolko ugodno .

"bajeczki niejakiego Tolkiena" to szczytowe osiągnięcie katolickiej literatury pięknej XX wieku

... dla dzieci ... zapomniał Pan dodać.

A zna pan dla dorosłych "szczytowe osiągnięcie katolickiej literatury pięknej XX wieku"? Zero ironii.

A zna pan dla dorosłych "szczytowe osiągnięcie katolickiej literatury pięknej XX wieku"? Zerio ironii.

Chętnie bym poznał pozycje z góry listy rankingowej. Szczerze.

Każdy jednak, kto miał w ręku jakikolwiek numer "Christianitas" wie, że FSSPX stanowi margines zainteresowań redakcji pisma.

Za to o bajeczkach niejakiego Tolkiena - skolko ugodno .

"bajeczki niejakiego Tolkiena" to szczytowe osiągnięcie katolickiej literatury pięknej XX wieku

... dla dzieci ... zapomniał Pan dodać.

Dla wszystkich. Jak każda wielka literatura.

Każdy jednak, kto miał w ręku jakikolwiek numer "Christianitas" wie, że FSSPX stanowi margines zainteresowań redakcji pisma.

Za to o bajeczkach niejakiego Tolkiena - skolko ugodno .

"bajeczki niejakiego Tolkiena" to szczytowe osiągnięcie katolickiej literatury pięknej XX wieku

... dla dzieci ... zapomniał Pan dodać.

"Sillmarillion" jest dla dzieci? Zasadniczo wielka brytyjska literatura dziecięca jest w równym stopniu dla dorosłych. Dotyczy to w równym stopniu Kubusia Puchatka, co Narnii, Śródziemia i Harrego Pottera

"bajeczki niejakiego Tolkiena" to szczytowe osiągnięcie katolickiej literatury pięknej XX wieku

... dla dzieci ... zapomniał Pan dodać.

Bajeczką to jest "Harry Potter", na dodatek prymitywną i infantylną.

Ale film co jak co, profesjonalnie zrobiony, a w połączeniu z muzyką i klimatem super się ogląda. Co nie zmienia faktu, że przy Tolkienie to syf. Nawet na wikipedii piszą, że Rowling się pluła do Narnii Lewisa, za jej seksistowski wymiar, więc pewnie zazdrosna.

... dla dzieci ... zapomniał Pan dodać.

A zatem dzieciak zemnie, gdyż uwielbiam wręcz Tolkiena