Pytania błahe i trywialne

/.../
Myślę, że jeśli bułka była pszenna, to zaszła jej konsekracja (niestety - bo materia niegodziwa, stety - bo nie było konsekracji jednej postaci).

Czy z samej mąki pszennej i wody można wypiec bułkę? Nie, musiały być znaczące dodatki -> wadliwa materia - nie ma sakramentu. A ten hmm szafarz miał właściwą intencję? ATSD czy nadal hostie mogą być wypiekane wyłącznie na ogniu? Pytam bo nie wiem, przed wojną tylko na ogniu można było

Dodatki do pszennej mąki i wody nie czynią materii nieważnej, ale niegodziwą.

Przypadek o. Góry, który zmarł podczas sprawowania Mszy św., przywiódł mi na myśl pytanie co o tym mówią przepisy liturgiczne. Co trzeba zrobić gdy kapłan umrze, zemdleje lub z jakiegoś innego powodu nie będzie mógł kontynuować sprawowania Najświętszej Ofiary? 
Forumowicze, na pewno będą wiedzieć.

Gdzieś czytałem, że jeśli było po konsekracji przynajmniej jednej postaci, Mszę powinien kontynuować inny kapłan. Jeśli przed, to również może kontynuować, pod warunkiem, że nie minęło zbyt wiele czasu. Były też przepisy, że jeśli kapłan, który konsekrował i zachorował jest przytomny, to zastępca ma spożyć jako Komunię połowę hostii, a drugą połową udzielić Komunii choremu...

Mam pytanie: czy w Novus Ordo celebransowi wolno udzielać Komunii św poza prezbiterium? Dziś miałem nieprzyjemną sytuację. Celebrans komunikował poza prezbiterium. Wszyscy przyjmowali stojąc. Poprosiłem, żeby przeszedł do prezbiterium, bo chciałem uklęknąć. Przeszedł, ale ofuknął mnie, że mogłem uklęknąc w miejscu komunikowania.

Mam pytanie: czy w Novus Ordo celebransowi wolno udzielać Komunii św poza prezbiterium?

To jest w ogóle ciekawa kwestia – czy w posoborowych księgach liturgicznych (mszał, rytuał, ceremoniał biskupów) i instrukcjach dotyczących Eucharystii jest gdziekolwiek mowa o miejscu udzielania Komunii?

OWMR w rozdziale V (Urządzenie i wystrój kościoła do sprawowania Eucharystii) milczy na temat balustrady komunijnej (balasek). O samej Komunii mówi tylko tyle:
"Następnie kapłan bierze patenę lub puszkę i podchodzi do przyjmujących Komunię, którzy zazwyczaj zbliżają się procesjonalnie" (nr 160).
http://www.kkbids.episkopat.pl/?id=201#id=224

Podobnie jest w częściach stałych Mszy św.:
"Następnie kapłan bierze patenę lub puszkę, podchodzi do przystępujących do Komunii i każdemu ukazuje hostię".
http://www.ordo.pallotyni.pl/index.php/mszal-rzymski/czesci-stale/95-obrzedy-komunii

W Obrzędach Komunii św. poza Mszą również nie ma mowy (nawet w formie zalecenia), gdzie można udzielać Komunii:
"Następnie [szafarz] bierze naczynie lub puszkę, podchodzi do przystępujących do Komunii świętej i każdemu z nich ukazuje nieco podniesioną Hostię" (nr 34).
http://www.ordo.pallotyni.pl/index.php/sakramenty/kult-eucharystii/1427-obrzedy-komunii-swietej-poza-msza

Że na NOM-ie Komunii można udzielać nie przy balustradzie ołtarza, to raczej nie podlega dyskusji (biorąc pod uwagę wspomniane milczenie ksiąg liturgicznych). Zresztą na "starej" Mszy też można było udzielać jej poza prezbiterium:
http://krzyz.nazwa.pl/forum/index.php/topic,4252.msg185494.html#msg185494.
Poza tym była odpowiedź ŚKO dla diecezji tarnowskiej (Decreta authentica, d. 3086 ad 2, 26 III 1859), że kiedy jest więcej wiernych (np. z okazji odpustu), można w nawie ustawić klęczniki i tam udzielać Komunii:
https://archive.org/stream/decretaauthenti00ritugoog/#page/n466/mode/2up

Kwestia jest tylko w tym, z jakiego powodu kapłan udziela Komunii nie przy balustradzie komunijnej. Jeśli robi to tylko po to, żeby ludzie nie klękali na stopniu oddzielającym nawę od prezbiterium (np. schodzi na poziom nawy), to coś tutaj jest nie tak.

@Andrzej75
Chodziło mi o celebransa, czy może w ogóle opuszczać prezbiterium w czasie Mszy. Moim zdaniem nie, chyba że jest to Msza dialogowana z udziałem dzieci. Tak objaśnia to p.Dextimus. Gdy wprowadzano w mojej parafii  NOM, kazanie mówił z ambony kapłan, który nie sprawował Najświętszej Ofiary. Później ustawiono quasi - ambonkę w prezbiterium i kazanie głosił celebrans.

Kwestia jest tylko w tym, z jakiego powodu kapłan udziela Komunii nie przy balustradzie komunijnej. Jeśli robi to tylko po to, żeby ludzie nie klękali na stopniu oddzielającym nawę od prezbiterium (np. schodzi na poziom nawy), to coś tutaj jest nie tak.

Moim zdaniem tak akurat jest.

Chodziło mi o celebransa, czy może w ogóle opuszczać prezbiterium w czasie Mszy. Moim zdaniem nie, chyba że jest to Msza dialogowana z udziałem dzieci.

W Mszale (Pawła VI) są przewidziane sytuacje, kiedy kapłan może opuścić prezbiterium:
1. na pokropienie w niedziele ("Kapłan bierze kropidło, kropi siebie i usługujących, następnie duchowieństwo i lud. Jeżeli trzeba, przechodzi przez kościół", Mszał: Obrzęd poświęcenia wody i pokropienia wiernych);
2. na homilię – i nie dotyczy to tylko Mszy z udziałem dzieci ("Kapłan, stojąc przy krześle lub na ambonie albo, zależnie od okoliczności, w innym stosownym miejscu, wygłasza homilię", OWMR 136).

Poza tym, jeśli tabernakulum znajduje się poza prezbiterium, to żeby wziąć puszkę z komunikantami, kapłan również musi wyjść poza prezbiterium.
I w końcu zachodzi to, co już wspomniałem, że nigdzie nie jest powiedziane*, GDZIE powinno się albo zaleca się udzielać Komunii św.

* tzn. ja nie przypominam sobie dokumentu, który by o tym mówił wprost; ale może ktoś inny znajdzie taki dokument.

@Andrzej75
Dziękuję za wyjaśnienia.

Od kiedy w Kościele mówi się o braciach odłączonych? Znalazłem ten termin w modlitewniku "Droga do nieba" z 1936 roku.

Ci, którzy są poza Kościołem,
chcą czy nie chcą, są naszymi braćmi

Nade wszystko zachęcamy was, bracia, do miłości nie tylko względem siebie nawzajem, ale także wobec tych, którzy pozostają na zewnątrz, czy to pogan nie uznających jeszcze Chrystusa, czy to odłączonych od nas, czyli tych, którzy wraz z nami uznają Głowę, ale nie chcą należeć do Ciała. Z bólem myślmy o nich jako o naszych braciach. Chcą czy nie chcą, są naszymi braćmi. Nie byliby naszymi braćmi, gdyby przestali wołać "Ojcze nasz".

(...)

Jeśli powiedzą wam: "Dlaczego nas szukacie? Czego chcecie od nas?" Odpowiedzmy: "Jesteście naszymi braćmi". Jeśli powiedzą: "Zostawcie nas w spokoju; nie mamy z wami nic wspólnego". Ale my mamy wiele wspólnego: wyznajemy tego samego Chrystusa, powinniśmy zatem być w jednym Ciele, poddani jednej Głowie.

Z komentarza św. Augustyna, biskupa, do Psalmów (Ps 32,29)

Brewiarz.pl - Godzina czytań z dn. 7.07.2015 r.

W katechizmie kard. Gasparriego jasno stoi, kto to są apostaci,  heretycy,  schizmatycy i ekskomunikowani, żadni tam bracia odłączeni

W encyklice  AD PETRI CATHEDRAM Jan XXIII użył tych słów za św. Augustynem:

Ojcowska zachęta do jedności
(...)
Do wszystkich więc, którzy od Nas są odłączeni przemawiamy jako do braci słowami św. Augustyna: "Czy chcą, czy nie chcą, są braćmi naszymi. Przestaliby nimi być, gdyby przestali mówić: Ojcze nasz" (S. Aug., In Ps. 32, Enarr. II. 29; Migne PL XXVI, 259).

... i na SVII byli bracia odłączeni.

Od kiedy w Kościele mówi się o braciach odłączonych?

W Polsce nie było to raczej zbyt popularne określenie, ale w XIX w. występuje sporadycznie (można sprawdzić w Książkach Google). W tym samym wieku chyba częstsze było we Francji ("frères séparés"), po angielsku też czasami występowało wyrażenie "separated brethren".

Bardzo dziękuję. Modlitewnik został wydany w Raciborzu, jest po niemiecku. Zwrot die getrennten Brüder znalazłem w modlitwie pt. "Gebet um die Wiedervereinigung im Glauben".

Czy mógłby mnie ktoś nakierować na źródło gdzie św. Teresa z Avila pisała o kapłanach (chyba w kontekście spowiedników) dobrych, pobożnych, ale głupich?

Zawsze miałam pociąg do ludzi z nauką, choć niemałą duszy mojej szkodę wyrządzili spowiednicy niedouczeni, ponieważ, prawdziwie uczonych, jakich pragnęłam, nie miałam. Przekonałam się o tym z własnego doświadczenia, że spowiednikowi, jeśli jeno jest kapłanem cnotliwym i świątobliwych obyczajów, lepiej jest nie mieć żadnej nauki niż mieć niedostateczną; bo wówczas ani on nie będzie dowierzał sobie bez poradzenia się takich, którzy mają rzetelną naukę, ani też ja na nim z ufnością zupełną polegać nie będę. Spowiednik naprawdę uczony nigdy mnie w błąd nie wprowadził. I tamci bez wątpienia nie mieli zgoła zamiaru oszukiwać mię, tylko że nie umieli lepiej. Ja zaś sądziłam, że posiadają naukę potrzebną i że jedynym obowiązkiem moim jest wierzyć im, tym bardziej, że rady i decyzje ich były luźne i szeroką mi pozostawiały swobodę. Gdyby mię byli ścieśniali, pewno przy niecnotliwym usposobieniu swoim byłabym sobie poszukała innych. Co było grzechem powszednim, w tym upewniali mię, że żadnego nie ma grzechu. Co było bardzo ciężkim grzechem, to mi podawali za powszedni. Tak wielką stąd szkodę odniosłam, że powinnam, zdaje mi się, wspomnieć tu o tym dla przestrogi drugich, aby ich podobne nieszczęście nie spotkało, bo co do mnie, jasno to widzę, że przed Bogiem żadną mi to nie może być wymówką. Samo to, że rzeczy, na które mi pozwalano, z natury swojej były niedobre, już powinno było od nich mię powstrzymać. Snadź za grzechy moje Bóg to dopuścił, że oni błądzili i mnie w błąd wprowadzali. Ja zaś w błąd wprowadzałam wiele innych, powtarzając im to, co od tamtych słyszałam.

http://www.voxdomini.com.pl/duch/mistyka/tw/ks-z/ks-z-01.htm

Dziękuję bardzo!