Dyktatura relatywizmu - Prof. Roberto de Mattei

Dyktatura relatywizmu - Prof. Roberto de Mattei

wykład wygłoszony podczas VII Kongresu Konserwatywnego w Krakowie-09.10.2010r.
cz.1.
http://www.youtube.com/watch?v=0cJ9WIyuMao
cz.2
http://www.youtube.com/watch?v=3mlirKLAwmA
cz.3
http://www.youtube.com/watch?v=WEzYpXN8-Jo
cz.4
http://www.youtube.com/watch?v=FGhzfbcWR4U
cz.5
http://www.youtube.com/watch?v=qAvmeSWXuAw
cz.6
http://www.youtube.com/watch?v=Ur9191G9B-8

******

Autor:    Roberto de Mattei
ISBN:    978-83-61344-06-3
Rok wydania    2009
Liczba stron:    136
Oprawa    miękka
Format:    125 x 195 mm

Opis książki:
Marsz w kierunku totalitaryzmu rozkłada się na trzy etapy. Pierwszym jest negacja istnienia prawa i prawdy obiektywnej, czego konsekwencję stanowi zrównanie dobra i zła, grzechu i cnoty. Drugim – instytucjonalizacja dewiacji moralnych objawiająca się w przemianie prywatnej niegodziwości w publiczną cnotę. Trzecim wreszcie – wprowadzenie ostracyzmu społecznego i prawnej karalności dobra.
Do tego momentu właśnie doszliśmy. Żyjemy w społeczeństwie hołdującym swoistemu antydekalogowi, w którym dozwolone jest wszystko poza publicznym deklarowaniem wierności zasadom porządku naturalnego i chrześcijańskiego.
Jest to zarazem ostatni moment, aby przeciwstawić się dyktaturze relatywizmu.

Roberto De Mattei (ur. 1948) jest wiceprezydentem Włoskiej Narodowej Rady Badań Naukowych, kieruje katedrą historii nowożytnej na Uniwersytecie Cassino. Ponadto jest założycielem i przewodniczącym Centrum Kulturalnemu Lepanto – stowarzyszenia katolików świeckich w obronie cywilizacji dziedzictwa chrześcijańskiego oraz redaktorem naczelnym prestiżowego włoskiego miesięcznika „Radici Christiane”.
Autor wielu książek, w tym wydanej w Polsce biografii Plinia Corrêi de Oliveiry, pt. Krzyżowiec XX wieku. Prof. De Mattei specjalizuje się w historii Europy XVI i XX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem idei religijnych i politycznych tego okresu. Jest autorem licznych publikacji, książek i artykułów naukowych przetłumaczonych na wiele języków.

Tak rekomenduje tę książkę Red. Sławomir Skiba, red. naczelny dwumiesięcznika "Polonia Christiana":

Dyktatura relatywizmu to w swych ostatecznych konsekwencjach odrzucenie światła rozumu i wzgardzenie łaską Bożą. Po drodze rezygnuje się najpierw z wiary i praw Boskich, potem praw wpisanych w ludzką naturę, by wreszcie pozbyć się samej filozofii, która stawia pytania o prawdę i sens bytu. Tak rodzi się na naszych oczach największy w historii totalitaryzm ze swym podstawowym zakazem stawiania pytań. Nie ma w tym żadnej przesady, a kto zechce się o tym przekonać i poznać ów proces, aby móc stawić mu czoło poprzez zdarcie z niego maski tolerancji, ten powinien koniecznie przeczytać książkę profesora Roberto De Mattei.

http://prohibita.pl/21,Roberto-de-Mattei-Dyktatura-relatywizmu.html

******

Wykład prof. Roberto de Mattei wygłoszony podczas III Międzynarodowego Kongresu
"Katolicy i Polityka - szanse i zagrożenia" w WSKS i M w Toruniu (26-27.11.2010 r.)

Katolicy w XXI w. - zaangażowanie polityczne i teologia historii

prof. Roberto de Matei - wiceprezes Włoskiej Narodowej Rady Badań Naukowych, European University of Rome, Włochy
http://www.radiomaryja.pl/audycje.php?id=23772
słuchaj
http://www.radiomaryja.pl/dzwieki/2010/11/2010.11.27.mattei.mp3
zapisz
http://www.radiomaryja.pl/download.php?file=2010.11.27.mattei&d=2010-11-27

Streszczenie wykładu:
Wykład składa się z dwóch części: I. Filozofia polityczna Ewangelii; II Teologia historii chrześcijańskiej. W części pierwszej prof. de Mattei ukazuje najpierw, w jaki sposób doszło do historycznego rozdzielenia sfery publicznej i prywatnej, a w ślad za tym oddzielenia polityki i moralności. Bardzo ważnym zadaniem współczesnych katolików jest naprawienie tego historycznego błędu i dokonanie nowego zharmonizowania między sfera publiczną a prywatną. Kościół ma prawo wypowiadać sie na tematy religijne i moralne, które dotyczą człowieka, zarówno w jego życiu prywatnym, jak i publicznym. Ten punkt jest bardzo ważny, ponieważ dzisiaj także wśród katolików istnieje tendencja politycznego kompromisu w sprawach zasadniczych. Przeciw tej tendencji, której czasem poddają się także duchowni, Benedykt XVI przypomina nie tylko o istnieniu "absolutnych wartości moralnych", które nigdy, w żadnym przypadku, nie mogą być przekraczane, ale także o prawie Kościoła do formułowania takich pryncypiów moralnych, nawet w materii politycznej. Filozofia polityczna Ewangelii opiera sie na maksymie "Oddajcie Bogu co boskie, Cesarzowi, co cesarskie": jest to sentencja, która zakłada rozróżnienie, ale nie oddzielenie pomiędzy dwoma sferami, publiczną i prywatną, i ich harmonię opartą na podstawach wspólnego fundamentu etycznego i metafizycznego. Katolik winien zatem walczyć o to, by społeczeństwo w życiu publicznym uznało wartość prawa moralnego oraz porządku naturalnego i chrześcijańskiego. Kościół nie posiada siły politycznej, ekonomicznej lub medialnej, by przeciwstawiać sie światu. Jedyną bronią, która dysponuje jest prawda religijna i moralna, której jest stróżem. Ona pozwala mu rościć sobie pretensje do osądzania ludzi i społeczeństw w imię prawa boskiego i naturalnego, którego strzeże.

Część druga wykładu stanowi prezentację teorii historii chrześcijańskiej. Tak jak dla chrześcijanina nie istnieje polityka oddzielona od moralności i metafizyki, tak też nie istnieje dla niego historia oddzielona od teologii. Człowiek powołany został przez Boga do stanu nadprzyrodzonego i nie istnieje, ani nie może istnieć, prawdziwe poznanie człowieka poza Objawieniem. Taka teologia historii zakłada nie tylko istnienie dobra i zła, ale też ludzi, ruchów i prądów, które w historii działają za lub przeciw dobru, albo inaczej postuluje istnienie, obok Kościoła, jego nieprzyjaciół - antychrześcijaństwa. Po upadku komunizmu, ostatniego wielkiego "konstrukcyjnego marzenia" XX w., współczesny horyzont charakteryzuje powiew nihilistycznego relatywizmu. Ten nihilizm stanowi prawdziwą istotę antychrystianizmu, który nie polega na tym, co zamierza zbudować, ale na tym co zamierza zniszczyć. Dzisiaj strategia rewolucyjna polega na przemienianiu kościołów nie na muzea ateizmu, jak w epoce sowieckiej, ale w hotele i supermarkety oraz na równoczesnym ofiarowaniu alternatywnej odpowiedzi na potrzebę sacrum, zwielokrotniając budowy meczetów i minaretów w imię fałszywej religii. Nowe wcielenie znajduje ona dzisiaj w propozycji religii mahometańskiej. Islam staje się komunizmem dwudziestego pierwszego wieku, proponując na nowo Zachodowi, w nowych terminach, wymiar mesjański i pseudo-religijny dwudziestowiecznego totalitaryzmu. Odpowiadając na wrodzoną człowiekowi potrzebę sacrum, islam proponuje jej surogat, nie żądając żadnego realnego poświęcenia. Islam jest religią prymitywną, ale wspieraną przez niektóre najbogatsze państwa i przez OCI, Międzynarodową Konferencję Islamską, instytucję, która zrzesza 58 krajów muzułmańskich, które starają się wspierać Islam na świecie, podczas gdy Europa usuwa korzenie chrześcijańskie ze swojej konstytucji i sankcjonuje przestępstwo "islamofobii". Otchłań dzieli religię chrześcijańską i muzułmańską, nie tylko z racji muzułmańskiego odrzucenia idei Trójcy Świętej, ale też z powodu materialistycznej koncepcji wieczności, która charakteryzuje Islam. Islam, z racji swego materializmu i hedonizmu, jest bliższy komunizmowi i relatywizmowi niż Chrześcijaństwu. Możemy powiedzieć, że jeśli komunizm Marksa przenosił raj na ziemię, to religia Mahometa przenosi ziemskie przyjemności do raju. Jeśli komunizm był świecką religią, to Islam ze swej strony sekularyzuje raj. W obu przypadkach, komunizmu i Islamu, stajemy wobec koncepcji całkowicie różnej niż propozycja duchowej tradycji chrześcijaństwa. Wobec wyzwań prezentowanych przez dyktaturę relatywizmu i Islamu, który każdego dnia zdobywa nowe terytoria, katolicy mają prawo i obowiązek proponować filozofię polityczną i teologię historii opartą na trwałych zasadach ich Tradycji, w przekonaniu, że tylko w tej Tradycji, żywej, bo odnawiającej się codziennie w bezkrwawej Ofierze Krzyża, jest przyszłość ludzkości. Katolicy muszą odzyskać waleczną koncepcję Chrześcijaństwa, w przekonaniu, że pomiędzy dobrem i złem, między prawdą i kłamstwem, między Kościołem i jego wrogami nie ma kompromisu i niemożliwy jest rozejm, ale tylko antagonizm i walka. Ta walka skończy się dopiero przy końcu czasów. Jedną z przyczyn przegranej katolików w drugiej połowie dwudziestego wieku była utrata wizji Kościoła walczącego i teologii historii, którą ona zakłada.