To, że sedewakantyści uznają Piusa XII a póżniejszych papieży nie uznają jest tylko arbitralną decyzją (nie mówię, że złą czy głupią, tylko arbitralną). Modernizm i herezje wdzierały się do Kościoła stopniowo. Można zarzucić to i owo nawet np. Piusowi X, a niektórzy powiedzą nawet, że już w Odrodzeniu było czuć swąd szatana...Pytanie "od kiedy papieże zaczęli błądzić" jest z tej samej kategorii jak "od ilu drzew zaczyna się las". Normalny człowiek nie potrafi dać odpowiedzi na to pytanie, ale ustawodawca już potrafi: "lasem w rozumieniu ustawy jest grunt o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną". Sedecy są więc jak ustqwodawca
Pius XII: Prawdziwa reforma?https://theradtrad.blogspot.com/2015/10/pius-xii-true-reform.html
While most of the emerging traditionalist movement used pre-Pius XII (not necessarily "pre-1955"), a strange Gallican tendency preferred early Paul VI and eventually settled on 1962. The Fraternity of St. Pius X's preference for 1962 compelled its descendants in the FSSP, ICRSS, IBP, monastic communities and "indult" Masses to follow suit. The general consensus is that something was wrong with the liturgy before Pius XII and something had to be changed, but not everything; Pius XII changed just enough, Paul VI changed too much. Why?
Cytat: Regiomontanus w Lipca 25, 2023, 00:57:48 amTo, że sedewakantyści uznają Piusa XII a póżniejszych papieży nie uznają jest tylko arbitralną decyzją (nie mówię, że złą czy głupią, tylko arbitralną). Modernizm i herezje wdzierały się do Kościoła stopniowo. Można zarzucić to i owo nawet np. Piusowi X, a niektórzy powiedzą nawet, że już w Odrodzeniu było czuć swąd szatana...Pytanie "od kiedy papieże zaczęli błądzić" jest z tej samej kategorii jak "od ilu drzew zaczyna się las". Normalny człowiek nie potrafi dać odpowiedzi na to pytanie, ale ustawodawca już potrafi: "lasem w rozumieniu ustawy jest grunt o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną". Sedecy są więc jak ustqwodawca Sedecy od dawna posługują się wymiernym kryterium, jakim jest wspomniana wyżej bulla Pawła IV: "Wyznawał herezję przed tym, jak wybrali go papieżem? No to tak naprawdę go nie wybrali".
@KrusejderZapewne był już pan o to wielokrotnie pytany, ale co będzie dalej z „Młotem”? Czy będą jakieś nowe wpisy, czy też może tytuł ostatniego „Żegnajcie dobrzy ludzie…” niesie ze sobą ukryte znaczenie o zakończeniu bloga?Nie chcę wyjść na natrętnego, po prostu mnie to zastanawia.Pozdrawiampapa Pacelli
Czemu nieodwracalne? Przecież są zapisy z jakiego adresu się logowano i resetowano...I jaki jest cel przejmowania prywatnego kanału z filmami z koncertów?
Dlatego w przypadku wszystkich naszych usług zmieniamy okres braku aktywności na kontach Google na 2 lata. Ta zmiana zacznie obowiązywać dzisiaj na każdym koncie Google, które było nieaktywne, czyli nie logowano się na nim ani nie używano go w ciągu ostatnich 2 lat. Nieaktywne konto i znajdujące się na nim treści będą mogły zostać usunięte od 1 grudnia 2023.Co to oznacza dla Ciebie:• Te zmiany dotyczą tylko osób, które nie korzystały ze swojego konta Google od 2 lat lub nie używały go do logowania się w żadnej usłudze Google przez ponad 2 lata.• Zmiany te zaczynają obowiązywać dzisiaj, ale do grudzień 2023 nie usuniemy żadnego konta.• Jeśli uznamy, że Twoje konto jest nieaktywne, to zanim podejmiemy jakiekolwiek działania lub usuniemy z niego treści, wyślemy kilka e-maili z przypomnieniami zarówno na Twój główny adres, jak i na adresy pomocnicze (jeśli zostały przez Ciebie podane). Takie e-maile będą wysyłane co najmniej na 8 miesięcy przed podjęciem jakichkolwiek działań na koncie.• Gdy konto Google zostanie usunięte, nie będzie można ponownie użyć jego adresu Gmail podczas tworzenia nowego konta Google.Co zrobić, aby konto było aktywne?Najprostszym sposobem jest logowanie się na konto Google co najmniej raz na 2 lata. Gdy to zrobisz, uznamy je za aktywne i nie usuniemy go.Inne działania, dzięki którym uznamy konto za aktywne, to między innymi:• czytanie lub wysyłanie e-maili,• korzystanie z Dysku Google,• oglądanie filmów w YouTube,• udostępnianie zdjęć,• pobieranie aplikacji,• używanie wyszukiwarki Google,• korzystanie z funkcji Zaloguj się przez Google w aplikacjach i usługach innych firm.
W drugiej kwestii są dwie podkwestie:- stwierdzenie bycia heretykiem- kwestia skutków prawnych bycia heretykiem dla sprawowanego urzędu. Kanonicznie ważne stwierdzenie bycia heretykiem wymaga zastosowania procedury kanonicznej stosowanej od wieków w Kościele. Polega ona na - postawieniu zarzutów co do konkretnych wypowiedzi czy działań, - daniu możliwości obrony przed zarzutami, - wezwaniu do odwołania heretyckich poglądów,- w razie braku ich odwołania orzeczenie o byciu heretykiem wraz ze skutkami prawnymi, czyli kary exkomuniki wraz z utratą urzędów. Tą procedurę może przeprowadzić tylko władza kościelna, czyli na pewno przyszły, ważnie wybrany papież. Kwestią teologicznie sporną jest, czy podejrzany o herezję sprawujący urząd papieski może zostać pozwany i sądzony przez kolegium biskupów. Prawo Kanoniczne mówi, że "prima Sedes", czyli Stolica Apostolska nie może być sądzona przez nikogo, ale to nie oznacza, jakoby osoba sprawująca urząd papieski nie mogła być sądzona co do prawowierności. Nie ma też jednomyślności wśród teologów w kwestii skutków bycia heretykiem dla piastowania urzędu papieskiego. Jest opinia teologiczna św. Roberta Bellarmin'a, według którego popadnięcie w herezję formalną oznacza automatyczne pozbawienie urzędu. Z drugiej strony jest opinia teologiczna, według której dopiero oficjalne orzeczenie o heretyckości wraz z formalnym pozbawieniem urzędu oznacza, iż dana osoba nie sprawuje ważnie urzędu papieskiego. W tej kwestii nie ma dotychczas rozstrzygającego orzeczenia Magisterium Kościoła. Tym samym wolno prezentować każdy z tych poglądów. Wbrew powszechnej opinii teologów katolickich jest jedynie mniemanie, jakoby bycie heretykiem nie miało żadnego znaczenia dla sprawowania urzędu. Obecna sytuacja jest okazją do reflexji, dyskusji oraz przygotowywania rozstrzygnięcia kwestii. Rozstrzygnięcie musi zostać podjęte przez Magisterium Kościoła, nie przez poszczególnych teologów czy pojedynczych przedstawicieli hierarchii. Duch Święty prowadzi Kościół Chrystusowy do pełnej prawdy poprzez dzieje, także przez trudne i bolesne sytuacje wewnątrz Kościoła. Ważne jest, by nie szukać drogi czy wyjścia na skróty. Kościół jest zbudowany na Piotrze, nie na pojedynczej osobie sprawującej - rzeczywiście czy pozornie - urząd papieski.
Czym różni się ultramontanizm od papolatrii?Katastrofa Soboru Watykańskiego II była spowodowana m. in. fałszywym posłuszeństwem wobec papieża, które nie ma nic wspólnego z ultramontanizmem – wskazuje prof. Roberto de Mattei.Jak przypomina prof. de Mattei termin ultramontanizm powstał w XIX wieku i początkowo cieszył się negatywnymi konotacjami, które nadali mu liberalni katolicy, opowiadający się za zmianami, jakie przyniosła Rewolucja Francuska i za osłabieniem władzy Namiestnika Chrystusa na rzecz episkopatów, co później przełożyło się na postulat kolegialności, a obecnie „synodalności”.Skąd wziął się ulramontanizm?Sama nazwa pochodzi od wyrażenia „za górami” (ultra montes), co odnosiło się do zwierzchniej roli Biskupa Rzymu, który z perspektywy innych krajów stacjonuje za Alpami, w Rzymie. Ultramontanie kładą nacisk na naczelną rolę papieża, wyrażoną przed wiekami w sentencji Roma locuta, causa finita (Rzym przemówił, sprawa zamknięta), przypisywanej św. Augustynowi. Ponadto w poglądach historycznych przeciwstawiają się błędom Rewolucji Francuskiej, która postawiła prawo stanowione przez człowieka ponad prawem naturalnym i Boskim oraz liberalizm ponad prawdą i obowiązkami względem Stwórcy. Znani rzecznicy tego nurtu, których wymienia prof. de Mattei, to Joseph de Maistre czy Juan Donoso Cortés.Jak wskazuje autor artykułu, książka O Papieżu de Maistre'a była niejako zapowiedzią późniejszego dogmatu o nieomylności papieża ogłoszonego przez Sobór Watykański I. Wyrażała ona od dawna zakorzenione w Kościele przekonanie, że Biskup Rzymu korzysta z asystencji Ducha Świętego i kiedy orzeka ex cathedra w sprawach wiary i obyczajów, pozostając w zgodzie z Tradycją apostolską, to przysługuje tym wypowiedziom prawo nieomylności.Spór pomiędzy ortodoksyjnymi i liberalnymi katolikami„Walka między katolikami ultramontańskimi a katolikami liberalnymi rozwinęła się przede wszystkim we Francji w drugiej połowie XIX wieku. (...) Papież Pius IX poparł ruch ultramontane i potępił katolicki liberalizm encykliką Quanta cura i Syllabusem (lub streszczeniem) głównych błędów naszych czasówopublikowany 8 grudnia 1864 r., w 10. rocznicę ogłoszenia doktryny o Niepokalanym Poczęciu. (...) Pięć lat później, kiedy Pius IX ogłosił Sobór Watykański, liberalni katolicy postanowili wyjść na jaw [otwarcie sprzeciwiając się dogmatowi o nieomylności papieskiej]” – wyjaśnia de Mattei.Jak podkreśla włoski historyk, określenie dogmatu, rozwój prestiżu papiestwa i postawa jego obrońców, nie zakończyły problemu liberalnego katolicyzmu, który podważył Boski charakter wiary i samozwańczo przypisał człowiekowi moc do zmiany tego, co Bóg objawił, a co miało wydać tragiczne owoce w latach 60-tych ubiegłego wieku. „Liberalni katolicy zostali pokonani przez I Sobór Watykański, ale po stuleciu stali się protagonistami i zwycięzcami Soboru Watykańskiego II”.Liberalizm tryumfuje na Soborze Watykańskim IINa Soborze powrócił definitywnie odrzucony przez Kościół błąd kolegialistów twierdzących, że władza w Kościele powinna być urządzona na wzór świeckiej demokracji. Nurt ten rozwijali następnie modernistyczni duchowni, tacy jak Yves Congar, którego cytuje prof. de Mattei: „Wierzę, że wszystko, co czyni się, aby nawrócić Włochy z ultramontańskiego politycznego, eklezjologicznego i dewocyjnego stosunku do Ewangelii, będzie również korzyścią dla Kościoła. Dlatego przyjąłem ostatnio wiele zobowiązań w tym zakresie”.„Dewocyjna eklezjologia”, o której pisał o. Congar, to po prostu ewangeliczne przekonanie, że Kościół jest jedyną arką zbawienia i tylko w jedności z Mistycznym Ciałem Chrystusa można osiągnąć życie wieczne. Zwolennikami ortodoksyjnego rozumienia natury i roli Kościoła byli w dobie Soboru Watykańskiego II i po nim, jak przypomina de Mattei, były takie osobistości, jak kardynałowie Alfredo Ottaviani, Ernesto Ruffini czy abp Marcel Lefebvre, późniejszy założyciel Bractwa św. Piusa X.Prof. Roberto de Mattei powołuje się na znanie uznanego pisarza katolickiego, Michaela Daviesa, który twierdził, że „część soborowej katastrofy” była spowodowana fałszywym pojęciem posłuszeństwa papieżowi. Autor przypomina przy tej okazji twierdzenie słynnego ultramontanina, arcybiskupa Westminsteru, kard. Henry'ego Edwarda Manninga, który tłumaczył, że „nieomylność nie jest cechą przynależną osobie [papieża], ale pomocą związaną z urzędem”.Papolatria narodziła się po Vaticanum II„Sobór Watykański I nie naucza, że charyzmat nieomylności jest zawsze obecny w Namiestniku Chrystusa”, lecz jedynie w ściśle określonych okolicznościach i tylko wtedy, gdy utwierdza on prawdy wiary już zawarte w źródłach objawienia. Dlatego też wszyscy, których, jak pisze de Mattei, można by określić współczesnymi „ultramontańskimi tradycjonalistami” słusznie sprzeciwiają się „Vaticanum II i Novus Ordo z szacunkiem i miłością do papiestwa”.Ślepe posłuszeństwo osobie papieża nie zatem nic wspólnego ani z poglądami ultramontańskimi ani z istotą katolicyzmu, a powstały w wyniku przewrotu w Kościele, jakim był ostatni Sobór. „«Papolatria» i «magisterializm» narodziły się po Soborze Watykańskim II: skrajny kult osoby Papieża, który rozwijał się równolegle do upokorzenia papiestwa. Nie ma to nic wspólnego z ultramontanizmem” – podkreśla uczony.
Forum Krzyż
Autor
