Nowości na blogu Krusejdera - http://przedsoborowy.blogspot.com

(ks.) Jacek Międlar rozpoczyna walkę z celibatem

http://przedsoborowy.blogspot.com/2017/06/ks-jacek-miedlar-rozpoczyna-walke-z.html

Ksiądz może rozpoczyna, ale Jacek Międlar prowadzi ją już dłużej.

http://www.katolik.pl/celibat-zrodlem-wypaczen-,24443,416,news.html

[ co prawda Jacek Międlar, mężczyzna, misjonarz św. Wincentego a Paulo, student V roku teologii w Krakowie; zainteresowania: Biblia, polityka, wspinaczka sportowa; motto: "Deo et Patriae semper Fidelis" tylko zadaje pytania... ;-) ]

z tego wywiadu:

W relacji do problemu powołań, nasuwa się problem wystąpień z kapłaństwa. Po zaznajomieniu się z życiorysami eks-księży odnoszę wrażenie, że głównym powodem rezygnacji była samotność, później wypełniona obecnością u boku kobiety. Dotykamy tutaj problematyki "braku", który czymś trzeba uzupełnić. Jeżeli nie kobieta, to co?

Pytanie o brak jest bardzo trudnym pytaniem dotyczącym najgłębszych warstw ludzkiej osobowości i duchowości. Pokolenia kapłanów w tym braku widzą pewne upodobnienie do Chrystusa, nie tylko w wymiarze celibatu, ale w wymiarze Krzyża. Ten brak powinien kapłana otwierać na głęboką relację z Bogiem. Jeżeli nie ma takiej relacji, to nie ma autentycznego przeżywania celibatu. Większość księży, którzy porzucili kapłaństwo, a znam ich wielu, szczerze powiedziałoby, że gdyby solidnie się modlili, odmawiali codziennie brewiarz, adorowali Jezusa w Najświętszym Sakramencie, to nie doszłoby do takiej sytuacji w ich życiu.

http://przedsoborowy.blogspot.com/2017/07/amiaca-wiadomosc-ks-jacek-miedlar-ogasza.html

Z wdzięcznością pamiętamy o decyzji Ojca Świętego Benedykta XVI, który dokładnie 10 lat temu wydał motu proprio liberalizujące dostęp do tradycyjnej formy rytu rzymskiego.

http://przedsoborowy.blogspot.com/2017/07/x-lat-summorum-pontificum.html

Jak Bergoglio zwolnił kardynała Müllera
http://przedsoborowy.blogspot.com/2017/07/jak-bergoglio-zwolni-kardynaa-mullera.html

Coraz częściej dowiadujemy się o odejściach z kapłaństwa bardzo młodych stażem prezbiterów. Gdyby pozbierać informacje z całej Polski, ujmując zarówno członków instytutów tradycjonalistycznych jak i kapłanów diecezjalnych (birytualnych oraz konserwatywnych doktrynalnie, choć celebrujących tylko Novus Ordo), okazałoby się, że w dwu - trzech ostatnich latach straciliśmy przynajmniej kilkunastu takich młodych kapłanów.

To jest przerażające.

http://przedsoborowy.blogspot.com/2017/09/efekt-benedykta-xvi.html

Znam pewnego kapłana. Konserwatywny doktrynalnie (względnie), oczytany, z charyzmą, lubiany. I już się uczył KRR (poproszony o to przez grupkę tradsów)... Niestety po pewnym czasie miał dość tzw. "tradsów". Zraził się bardzo mocno. Zaprzestał kontaktów z nimi, zaprzestał nauki KRR.
O ile zrozumiałem z rozmów z nim, to miał dość ich krytykanctwa, ciągłego czepialstwa, ataków na papieża (np. "wyzywanie go od antychrystów"), itd. Jeżeli to mają być owoce tego ruchu, to on nie chce brać w tym udziału. A wręcz zaczął się dopatrywać w tym ruchu konia trojańskiego, który chce podważyć zaufanie wiernych do biskupów, itp.

Podobnie może być z niektórymi tradi-kapłanami. Nie widzą owoców, a jeżeli widzą, to owoce typu... jak powyżej. I zaczynają wątpić w sens tego "ruchu", w sens swojego "tradi-charyzmatu". Jeden porzuci "tradi-charyzmat", inny pójdzie dalej i porzuci sutannę.

No i...? Jak wniosek? Mój wniosek jest taki: tradsi muszą się jeszcze wiele nauczyć jeśli chodzi o dyplomację, kulturę (w innym wątku ktoś ostatnio napisał o księżach: "chamidła ze święceniami"), życzliwość, wyrozumiałość, uśmiech.

@ P. Marc

Nie podzielam.
Gdyby ograniczyć kontakt z "tradsami" do internetu to może rzeczywiście. Ale... Przez jakieś 7 lat kontakt z "tradsami" był dosyć rzadki (głównie w Poznaniu i w Warszawie), plus częstszy w internecie (co widać po tym ile mam wiadomości). Jedną "tradsującą" rodzinę znałem lepiej i trochę innych sporadycznie. Zdarzały się różne "odchyły". Ktoś był "nawiedzony" (odpowiedniki dzisiejszych tradycjonujących "intronizatorów") któś lekko nienormalny, ktoś nadmiernie "zapalony", ktoś nieco bufoniasty... Ale to raczej nie wyrastało ponad wady widoczne również gdzie indziej. Najgorsze co można było spotkać to ludzi, którzy widzieli rzeczywisty kryzys Kościoła ale nie widzieli swoich bliższych problemów, np. rodzinnych (albo widzieli, ale nie chcieli im zaradzić), jednak i tacy ludzie nie epatowali raczej chamstwem na zewnątrz.
Po święceniach częstszy kontakt z "tradsami" zaczął być poza interentem. Nauka tridentiny i pojedyncze celebracje niedaleko od Warszawy, poznanie kilku środowisk (części środowiska warszawskiego, Zielonka, Sochaczew, siostry FI, Bractwo Przedmurza) i pobyt na Ars Celebrandi. Trochę się bałem jak tam jechałem bo myślałem czy to nie będzie towarzystwo bufoniaste i... Nie było. Do podobnego wniosku prawdopodobnie doszedł redaktor Sękowski z "Gościa Niedzielnego", który napisał artykuł pt. "Tradsi ni gryzą" (niejako w przeciwieństwie do wcześniejszego artykułu red. Macury, który pisał o niedobrych tradycjonalistach na forach internetowych). Potem znowu zdarzały się pojedyncze spotkania, a ostatnio pobyt w Białymstoku - gdyby wstawić tam jakiegoś krytyka "tradsów" nie mówiąc mu przez pewien czas, że to właśnie "tradsi" to pewnie by się zdziwił wśród kogo jest. Zupełnie nieprzystające do owej czarnej legendy.

w innym wątku ktoś ostatnio napisał o księżach: "chamidła ze święceniami"

Smutne, ale zdarzają się. Nie tylko "tradsi" o tym Panu powiedzą. I może "szkoda", że to nie tacy odchodzą. Ale cóż... Zawsze można się nawrócić. Natomiast jakiego używa się języka - należy nad tym panować. Nie wydaje mi się, żeby "tradsi" tu byli jakimś wyróżnikiem.
I jak wszędzie również wśród "tradsów" zapewne mogą zdarzyć się chamidła.

A co do internetu... Nie mam fejsbuka ale jak patrzę na komentarze na jakiś publicznych profilach to rzeczywiście dużo tam agresji. I nie chcę "usprawiedliwiać", ale to chyba pewna cecha portali społecznościowych i for. Mam wątpliwości czy gdzie indziej akurat jest tak dużo gorzej... W każdym razie jest to pewna przestrzeń gdzie każdy powinien nad sobą pracować - przy czym trzeba zaznaczyć, że dodatkowo nie wiadomo ile tutaj trolli, ile piszących na rauszu, czy też innych anomalii...

Na swój sposób Pana rozumiem bo pewnie słucha Pan od różnych osób, że "Tradsi to, tradsi tamto...". Ja też co jakiś czas, ale właśnie ostatnio tłumaczę, że w życiu to się nie sprawdza.

A znając księdza, którego odejście zainspirowało p. Krusejdera do napisania tego artykułu, to nie wydaje mi się, żeby miał on takie przejścia jak przez Pana opisane, ale trudno mi mówić za niego. Kilka razy byłem w każdym razie na jego Tridentinach i towarzystwo raczej było grzeczne.

Widać, różne są doświadczenia. Ten kapłan, o którym pisałem, trafił być może na grupkę odstającą od średniej-reprezentatywnej. Ja być może też tak bardzo często trafiałem.

Szczerze mówiąc - najlepiej czuję się w towarzystwie dziadków i babć w moherowych beretach, klepiących różaniec w pierwszych ławkach w kościołach, słuchających Radia Maryja... Wydaje mi się że oni są najbliżej Tradycji, choć na msze w KRR nie chodzą...
Tutaj świadectwo Piotrka, który w dużym stopniu dzięki takim babciom się nawrócił:
https://www.youtube.com/watch?v=PawDzqGCIsc

Znam pewnego kapłana. Konserwatywny doktrynalnie (względnie), oczytany, z charyzmą, lubiany. I już się uczył KRR (poproszony o to przez grupkę tradsów)... Niestety po pewnym czasie miał dość tzw. "tradsów".

A ten ksiądz to się uczył odprawiać Mszę dla tradsów czy dla Pana Boga?
W mojej parafii zaraz po wojnie był jeszcze niemiecki proboszcz, który odbudowywał kościół parafialny. Któryś z pozostałych Niemców zagadnął go: "Für wen bauen Sie, Herr Pfarrer? für die Polen?" (Dla kogo ksiądz proboszcz buduje? dla Polaków?). Proboszcz odpowiedział: "Für den Herrgott" (Dla Pana Boga).
Osoby nawiedzone bywają nie tylko wśród tradsów, a ponieważ nie mają takich zahamowań jak inni, potrafią zająć księdzu mnóstwo czasu, np. propagując jakieś objawienia albo przekonując do swojej wizji liturgii czy wystroju kościoła. Z tym się trzeba pogodzić, ale nie przenosić zachowań tych bardziej widocznych i czasami uciążliwych jednostek na całe wspólnoty parafialne czy duszpasterstwa; próby generalizacji bywają często zwodnicze.

Coraz częściej dowiadujemy się o odejściach z kapłaństwa bardzo młodych stażem prezbiterów. Gdyby pozbierać informacje z całej Polski, ujmując zarówno członków instytutów tradycjonalistycznych jak i kapłanów diecezjalnych (birytualnych oraz konserwatywnych doktrynalnie, choć celebrujących tylko Novus Ordo), okazałoby się, że w dwu - trzech ostatnich latach straciliśmy przynajmniej kilkunastu takich młodych kapłanów.

To jest przerażające.

http://przedsoborowy.blogspot.com/2017/09/efekt-benedykta-xvi.html

Jak to kilkunastu?

Odeszli do cywila. Przecież "pisze"

Przecie rozumie. Skąd wziął tylu?

Jestem pewien, że jest ich znacznie więcej niż kilkunastu w paru ostatnich latach