Teologia sutanny

Polecam uwadze Czytelników 2 teksty o zgromadzeniach żeńskich.
Dawno żadna relacja nie nie poruszyła mnie tak, jak ten artykuł o znieważaniu zakonnic:
http://www.przewodnik-katolicki.pl/nr/aktualnosci/pingwin_tez_czlowiek.html

Byłam w sklepie. Kucnęłam, by obejrzeć coś na dolnej półce. Przechodziła grupka młodych chłopców. I nagle jeden z nich podbiegł do mnie i z wielką agresją zrzucił mi welon. Wszyscy zaczęli się śmiać i uciekli. A ja? Podniosłam go i założyłam z powrotem. Czułam się okropnie. To było jak obnażenie mojej godności, mojej kobiecości.

Nie dość, że kobietę maltretuje, to jeszcze osobę duchowną. A potem idzie to to do kościoła po bierzmowanie, bo katolicki ślub trzeba mieć i w niczym nie żałuje tej strasznej zniewagi.

I tutaj mocno tendencyjny tekst, ale jeden fragment mnie zaciekawił:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TD/bonowicz_siostry.html

Jednak najbardziej dotyka ją sposób traktowania sióstr poza zgromadzeniem, szczególnie przez księży. "Z bólem serca muszę powiedzieć, że (...) w wielu wypadkach siostry są niedoceniane i używane raczej jako siła robocza. (...) Sam fakt pracy w kuchni czy w pralni w niczym nie przeszkadza naszemu charyzmatowi, ale jeśli są jakieś potrzeby ważniejsze w Kościele, to trzeba się nimi zająć. Jeżeli jakiś księżulek domaga się, by codziennie prać mu koszulę, to niech pomyśli, by zmieniał ją tak często, jak by sam sobie prał. Nie można sobie stwarzać potrzeb tylko dlatego, że ktoś inny za mnie to robi. (...) Na pewno bardziej uczuciowo podchodzimy do rzeczywistości i jeśli ktoś nas przygniata i poniża, to część sióstr myśli, że trzeba to wszystko przyjmować. Są to konsekwencje tego, że przez długi czas nie uczono sióstr odróżniać posłuszeństwa od bycia poniewieraną i tłamszoną."

Parę słów komentarza. Pierwszy tekst przedstawia środowisko krakowskie. Centrum jest obstawione zakonami żeńskimi, są s. Felicjanki na Smoleńsku (o których m.in. mówi drugi tekst), Wizytki na Biskupiej (przez ulicę sąsiadują z YMCĄ, czyli zdaje się masonami), Sercanki na Garncarskiej, Dominikanki na Gródku, Prezentki na św. Jana. Muszę przyznać, że dużo łatwiej spotkać siostrę zakonną w habicie gdziekolwiek w Centrum, niż zakonnika na Placu Wszystkich Świętych, gdzie są 2 klasztory - Franciszkanów i Dominikanów. Nie wiem, co się dzieje z zakonami męskimi, ale chyba im się w głowach przewraca. Jezuici chyba zupełnie odpadli: w rejonach kościoła św. Piotra i Pawła oraz Kopernika  sutanny nigdy nie widziałem sutanny, a tu albo tam jestem prawie codziennie. Dominikanie robią mnóstwo fajnych rzeczy:
http://www.beczka.krakow.dominikanie.pl/
ale na ulicach ich nie uświadczysz. Franciszkanie i Kapucyni jeszcze się trzymają, ale jak słyszę co robią na pielgrzymkach, to zaczynam wątpić.
Za to zakonnice żeńskie zawsze w habitach, pełna dyscyplina i stąd chyba nienawiść na ulicach i drwiny księży.
Często bywam w kościele Felicjanek, widuje sporo młodych zakonnic więc raczej nie mają problemu z powołaniami. Mają tam wspaniały ołtarz (jedyny wzniesiony po soborze który mi się autentycznie podoba). Siostry zakonne klękają i uderzają głową o ziemię przed tabernakulum, czego nie widziałem w żadnym, ze znanych mi zakonów męskich. Prowadzą też przedszkole, więc gdy dzieci zobaczą coś takiego, to szacunek Eucharystii zostanie im na całe życie.
Gdy wiedzę jak się modlą i pracują, to rozumiem na czym polega ciężar, ale i piękno powołania. A zakony męskie? Fajnie pogadać mądrze w regionalnej telewizji czy gazecie, chodzić z pielgrzymki na pielgrzymkę i pewnie na brak powołań,ale i opuszczeń zgromadzenia te nie narzekają. Jest też przesławny Dominikański Ośrodek Liturgiczny, ale ryt dominikański znalazł schronienie u Dominikanek, a kapłan jedzie aż z Łodzi. Sancta Maria ad Nives ora pro nobis!

Jeszcze słowo o sutannie. Słyszałem z paru źródeł, że księża w sutannach są notorycznie zaczepiani przez żebraków. Może koszula z koloratką dodaje im powagi, wyglądają bardziej wykwintnie i elegancko jak biznesmeni, więc może dlatego preferują ten strój?

Dominikanie robią mnóstwo fajnych rzeczy:
http://www.beczka.krakow.dominikanie.pl/
ale na ulicach ich nie uświadczysz.

Tak trochę obok tematu, ale przypomniała mi się pewna anegdota, usłyszałem ją w latach '90 w Radiu Mariackim (ówczesnym krakowskim radiu diecezjalnym). Opowiadał ją sam bohater zdarzenia, młody dominikanin. Otóż pewnego dnia szedł w habicie przez Rynek Główny, a było to w pierwszy dzień wiosny, na Rynku było mnóstwo przebierańców. No i nagle podchodzi do niego jakaś dziewczyna i mówi: "Fajne masz przebranie"
Notabene, w czasach gdy jeszcze metropolitą był ks. kardynał Macharski, można go było spotkać wieczorami spacerującego po Rynku, zawsze w sutannie, takiej zwykłej, księżowskiej. Ale rzeczywiście taki widok kapłana nawet w Krakowie jest rzadkością, już prędzej można spotkać księdza w stroju "krótkim".

Wydawało by się, że wieś Warszawa zlaicowana, ale tam kapłani w sutannie to norma, w stroju krótkim czasem się trafią.... (dziś nawet Pan Jezus szedł ulicą mojej Pragi)...

Nie przesadzajmy - w Krakowie można spotkać wielu księży w sutannach, nawet z pasami.

Księża raczej chodzą w sutannach, mój wpis odnosił się do zakonów.
Zauważyłem pewną prawidłowość występująca u kleryków: chodzą grupkami albo w sutannach, albo w garniturach, i rzadko tylko trafiają się pojedyncze wyjątki od tej reguły. Wychodzi na to, że wiele zależy, kto będzie twoim znajomym w seminarium. Ale chyba jednak sutanny maja przewagę

Świat dobry i świat zbuntowany przeciw Bogu 
abp Wielgus
o sutannie od 44 minuty
http://www.youtube.com/watch?v=fjctZJL9GYQ

Brazylijscy księża


Uploaded with ImageShack.us

Skoro już przy łyżwach jesteśmy: http://wdtprs.com/blog/2011/02/winona-mn-annual-sspx-seminarianpriest-hockey-game/

Uploaded with ImageShack.us

A kojarzą państwo reklamę "Stella Artois" z Zamachowskim? ("Ice-skating priests").

Z NRL:
http://www.nowyruchliturgiczny.pl/2013/08/kardyna-giuseppe-siri-o-sutannie.html

Przedstawiamy roboczą wersję tłumaczenia kilku fragmentów z znanych i cenionych rozważań o kapłaństwie arcybiskupa Genui, Giuseppe kardynała Siri (A Te sacerdote, vol II, Casa Mariana, 1987, ss. 67-73).

Pragnę zwrócić uwagę na problem, który staje się naglący, mianowicie ten, który dotyczy stroju kościelnego. (...) W rzeczywistości bierzemy udział w coraz większej dekadencji stroju kościelnego (...), który mocno wpływa, a czasami [nawet] urabia w psychikę tego, który go nosi... [ponieważ] to jest pierwsza rzecz jaką widzi [wstając rano] i którą zdejmuje [kładąc się spać]... w rzeczywistości strój [ten] przywołuje przynależność [do Boga], [dualizm] ducha i ciała, godność [kapłaństwa]. Stwarza on granice dla działań, nieustannie przypomina o tych granicach, utrzymuje barierę wstydliwości, dobrego imienia, własnej powinności, publicznego rozgłosu.

A kojarzą państwo reklamę "Stella Artois" z Zamachowskim? ("Ice-skating priests").

Piwa?

A kojarzą państwo reklamę "Stella Artois" z Zamachowskim? ("Ice-skating priests").

Piwa?

Ano.

Belgijskie. Ale sa lepsze. Szczególnie warzone przez Trapistów. Mniam

Belgijskie. Ale sa lepsze. Szczególnie warzone przez Trapistów. Mniam

To mi się kojarzy z "królami przeklętymi" i pierwszym wyjazdem na zachód. Od Akwizgranu aż po Paryż tylko to jedno piwo na każdej oberży.

Belgijskie. Ale sa lepsze. Szczególnie warzone przez Trapistów. Mniam

Stella Artois to zwykły sieciowy lager, więc trudno mówić, aby był jakoś szczególnie dobry. Piwa trapistów są rzeczywiście niezłe.

Patrzę na mojego proboszcza, który w samych tylko bokserkach biega po terenie przykościelnym, widocznym z ruchliwej ulicy, okolicznych domów i bloków, i kosi trawę; myślę też o innych kapłanach, tych którzy czasem po kilka dni gościli u nas w domu, a żaden z domowników bez sutanny ich nie widział. Przypomina mi się tez proboszcz, którego spotykałem w dzieciństwie, znajomy dziadka. Jeździliśmy na jego wiejska parafię w odwiedziny, a on widząc z daleka zbliżający się samochód, wyciągał sutannę z roboczych spodni i ściągał fartuch, beret zamieniał szybko na biret, który miał w kieszeni sutanny - z reguły zastawaliśmy go przy wywożeniu gnoju, albo podawaniu paszy czy innych pracach gospodarskich - i tak wyszykowany witał się z nami. Może ta druga postawa była pewnym nadużyciem, ale na pewno bliższa była wyrażaniu prawdy o kapłaństwie: strój kapłański nie jest dodatkiem, jak mundur, dla żołnierza. On wyraża to, co zmienia się w człowieku przyjmującym święcenia. Nie jest to tylko dodanie nowej doskonałości, jak w przypadku szlifów oficerskich, ale zmiana istotna, tak wielka, że stale powinna być, także przez strój, przypominana. i noszacemu go i temu, którzy na niego patrzą

Arkadiusz Robaczewski