Płock

Tradycyjny ślub wraz z Mszą świętą lewitowaną w płockiej bazylice katedralnej:
http://www.nowyruchliturgiczny.pl/2010/09/slub-i-tradycyjna-msza-sw-w-pockiej.html

Tutaj jeszcze o tym samym: http://www.plocek.pl/pl,84,238,wydarzenia,kosciol,,3251,,,plock.html

Dobrą rzeczą według mnie było to że wyższą asystę stanowił kler diecezjalny a nie księża z tradycyjnych instytutów.

Tutaj jeszcze o tym samym (...)

Jak również w wersji papierowej serwisu Plocek.pl czyli w bezpłatnym tygodniku "Extra Wiadomości Plocek.pl" (dawniej znanym jako Extra Płock) i to na pierwszej stronie.

Temat numeru!
W sobotę w płockiej katedrze para płocczan po raz pierwszy od wielu lat wzięła ślub w rycie trydenckim. Od wtorku 28 września szukaj naszego tygodnika!

SUKCES

SUKCES

To się okaże dopiero jakieś 25 lat po ślubie...   

SUKCES

To się okaże dopiero jakieś 25 lat po ślubie...   

Bedzie sukces gdy wnuki tez beda tradsami

Co to jest "msza lewitowana"?

Może jestem jakiś niedouczony ale dotychczas słyszałem jedynie o
mszy uroczystej,
mszy z asystą,
mszy z asystą wyższą
mszy z asystą lewitów
mszy z diakonem i subdiakonem.

nie slyszal kolega nigdy o unoszeniu sie diakona nad posadzka prezbiterium?
w latach 20. XV wieku to bylo bardzo czeste zjawisko...

nie slyszal kolega nigdy o unoszeniu sie diakona nad posadzka prezbiterium?

Trzeba zaznaczyć, że może to robić tylko w ściśle wyznaczonych momentach

Czym się różnią duchacze od tradsów:
Jedni lewitują na Mszach, a drudzy mają Msze lewitiwane. 

Czym się różnią duchacze od tradsów:
Jedni lewitują na Mszach, a drudzy mają Msze lewitiwane. 

Dobre!!! 

wracając do tematu, kurczaki nieładnie tak w artykule kobitce wypominać wiek, to nie po polsku trochę. Poza tym jest SUCCESS.

Pomijając żarty, a odpowiadając koledze Maswerkowi, w tym pojęciu chodzi o asystę lewitów (diakona i subdiakona), dlatego "msza lewitowana".

Gość Niedzielny Płock 43/2010 (31-10-2010)

felieton
Ks. Jarosław Tomaszewski
duszpasterz w Płocku, studiuje teologię duchowości

By sukno nie trzeszczało

Mam od dłuższego czasu nieodparte wrażenie, że zdrowa doktryna wiary Kościoła w Polsce zaczyna przypominać – odwołam się tu do literackiej metafory – postaw sukna, które napięte w sprzecznych kierunkach, nie pęka jeszcze, ale niebezpiecznie trzeszczy, pojękując głośniej i głośniej. Z jednej strony ciągną tradycjonaliści, dowodząc, że reformy Vaticanum II poszły w niezamierzonym kierunku i czym prędzej należy zawrócić w liturgii do łaciny, starych rytuałów, stawiając znów księdza plecami do ludu. Drwią sobie z tych planów supergwiazdy religijnej popkultury, wynosząc z kościołów całe zakrystie, aby Msze św. odprawiać niczym koncerty, koniecznie poza murami świątyń, na stadionach, parkingach, plażach. Dla odmiany złoszczą się ortodoksi, składając grzecznie ręce na kolanach, sztywni w pierwszych rzędach kościelnych ławek, czytający Tomasza z Akwinu, bez którego wiara to, ich zdaniem, odpust na prowincji. Pokazują ich palcami poszukiwacze cudów, interpretatorzy duchowych snów i zaśnięć, rozeznający: przeżyj to sam! A na przyczepkę napinają sukno wyznawcy moralnego laksizmu, którzy głoszą: teraz takie czasy, to i sumienie trzeba przeflancować na nowe. Nie byłoby może w tym jeszcze zgorszenia, bo różnorodność to także bogactwo Kościoła, gdyby nie rozliczne niejasności, półcienie, które zwodzą maluczkich, i nieskrywane antagonizmy, stawiające naprzeciw siebie, na ubitej ziemi, nawet dawnych przyjaciół. I co tu się dużo oszukiwać – pierwsze trzeszczenia naddartego sukna doktryny posłyszeliśmy już również na płockim Mazowszu. Nie można więc czekać, aż pęknie. Myślę, że czas najwyższy zaprosić wszystkich chrześcijan, którym od pytań huczy w głowach, do braterskiego dialogu. Odpowiedzi w archiwach i skarbcu Kościoła jest przecież tak wiele – w zdrowej teologii, w dogmatyce i w praktycznym, głębokim, realnym podjęciu życia duchowego. Dlatego już od listopada (w pierwszą sobotę miesiąca) na płockich Podolszycach w parafii Świętego
Krzyża regularnie czekamy na wszystkich, którzy chcieliby swoje chrześcijaństwo nie tylko mocno przeżywać, ale także logicznie pojąć i rozsądnie stosować w życiu wewnętrznym. Listopadowa sesja będzie poświęcona głębi modlitwy różańcowej; po Mszy o 18.00 odbędzie się konferencja, a następnie dyskusja i chwila wspólnej modlitwy. Kolejna sesja, już na progu czasu Adwentu, osnuta będzie wokół umiejętności modlitwy opartej na Piśmie Świętym. Kiedyś pewien ksiądz wrócił zmęczony z lekcji religii w gimnazjum, siadł naprzeciw mnie i ze złością wycedził, cytując cudzą myśl: „Pan Jezus to nauczał rodziców, a ich dzieci błogosławił – kiedy my wreszcie przestaniemy czynić wspak?”.

Źródło

Prymicje w KRR w Płocku
http://www.nowyruchliturgiczny.pl/2012/06/msza-prymicyjna-pock-5.html