Modlitwa Jezusowa- hezychazm

 Być może słyszeli Państwo o tej formie modlitwy. Jest ona praktykowana głównie przez grekokatolików i prawosławnych, a że przez grekokatolików, to jest to modlitwa również katolicka, a ponad to powstała ona w czasie, gdy istniało w zasadzie tylko jedno wyznanie- katolickie. Tą modlitwę odkryłam mniej więcej wraz z odkryciem liturgii bizantyjskiej, a potem trydenckiej. I wiele mi ona pomaga, choćby w walce ze złymi myślami. Tu jest więcej o tej modlitwie: http://hezychazm.republika.pl/  http://www.forum.cerkiew.net.pl/viewtopic.php?f=5&t=38&p=77&hilit=modlitwa+jezusowa&sid=b3c125919e69e7d6a1ac5b5f865652bb#p77   http://www.forum.cerkiew.net.pl/viewtopic.php?f=8&t=316&p=1272&hilit=modlitwa+jezusowa&sid=b3c125919e69e7d6a1ac5b5f865652bb#p1272

A tu nagle słuchając wczoraj w RM audycji o sektach i okultyzmie s. Michaela Pawlik skrytykowała łączenie tej modlitwy z oddechem i że to może zmieniać funkcje organizmu, powiedziała o tym, jak o mantrze. Byłam i jestem nadal tym bardzo zdziwiona. Nie praktykuję tej modlitwy wraz z techniką oddechową( zdarzało mi się to kilka razy, ale teraz nie), bo wiem, że można tu się pogubić, skupiając bardziej na ciele, ale odmawiam samą formułę po kilkadziesiąt razy, na takiej zasadzie jak różaniec, bo i to jest wschodni różaniec! Czy taka modlitwa jest czymś złym? Czy doszukiwanie się tu mantry nie jest przesadą? Rozmawiałam z księdzem na ten temat, który sam się tak modli i mówił, że praktyka oddechowa jest dla mnichów i ludzi mających dobrych kierowników duchowych, właśnie, żeby z tego nie zrobić sobie jogi czy czegoś takiego, bo to NIE MA Z JOGĄ NIC WSPÓLNEGO właśnie, ale dla ludzi świeckich, jak ja- modlitwa Jezusowa sama jako powtarzanie wezwania "Panie, Jezu Chryste,Synu Boga żywego, zmiłuj się nade mną grzesznikiem!" jak najbardziej może być stosowana.

Wiedzą coś Państwo o tym? Jakieś opinie?

http://gloria24.pl/ksiazki/opowiesci,pielgrzyma-489-56639.html

Bardzo skuteczna ta modlitwa.

Też tak myślę. Dlaczego zatem wczoraj padła taka opinia? Przejmować się nią, czy nie?

Co do oddechu to faktycznie może przyjść skojarzenie z duchowością orientalną. A sama modlitwa to taka mantra, jak i Różaniec. Nie uważam, aby tą opinią należało się przejmować. No chyba, że nasi bracia grekokatolicy przez te wszystkie lata od czasów unii maczają palce w okultyzmie (czy innej rzeczy sugerowaną przez ową siostrę).

Otóż to Myślę, że siostra po prostu nie doczytała na ten temat, albo spotkała się z jakąś wypaczoną formą tej modlitwy lub typowym palamizmem, a nie hezychazmem Nie mniej w innych sprawach się z nią zgadzam.

"transowy" / "mantrowy" aspekt ok!


zniszczyć śfjat.

  O co chodzi, bo nie rozumiem...

Mnie ten temat jakoś przelotnie interesował jako egzotyka, właściwie przy czytaniu o starowiercach. Ale jak zobaczyłem to zagadnienie tu, na forum, to postanowiłem jeszcze się wgłębić - akurat znalazłem taką książkę:
http://www.znak.com.pl/kartoteka,ksiazka,1422,tytul,Hezychazm.%20Zapomniana%20tradycja%20modlitewna
i zaczynam powoli czytać. Zasadniczo interesują mnie konkrety, jak właśnie ta sprawa łączenia modlitwy z oddechem, używanych formułek etc. A jak się okazuje, hezychazm to jakaś ogólna koncepcja zatracenia się w świecie i stanięcia... ponad nim?

Sporo o hezychazmie jest w książce o. Tomasa Spidlika "Modlitwa według tradycji chrześcijańskiego wschodu". Nie chodzi o rozmycie się w świecie- wręcz przeciwnie- o integrację osoby i spotkanie z osobowym Bogiem Wieczorem więcej napiszę

Może błędnie ująłem to "rozmycie", właśnie o integrację chodzi. Zresztą, więcej będę mógł powiedzieć po lekturze.

polecam kultowe już "Opowieści pielgrzyma" kilkakrotnie wznawiane przez wyd. W drodze. Naprawdę proste i piękne, uduchowione teksty, oparte na Filokalii  (patrz tekst poniżej p. Kyllyana - właśnie o to chodzi).

A sama modlitwa to taka mantra, jak i Różaniec.

Może kolega sobie doczyta, co to jest mantra, na jakiej zasadzie działa i jaka jest róznica między mantrą a modlitwa.

A kleżanka cabbage antagonizując palamizm i "prawdziwy" hezychazm też strzeliła kulą w płot

Modlitwa Jezusowa[21], której warunkiem było wewnętrzne duchowe skupienie i która miała doprowadzić do całkowitego wyciszenia, osiągnięcia bezgranicznego wewnętrznego spokoju (hezychii) umożliwiającego przyjęcie daru kontemplacji, stała w centrum duchowości hezychazmu[22]. Hezychaści mówią o trzech stopniach w praktykowaniu modlitwy Jezusowej. Modlitwa ustna (słowna) ma miejsce wówczas kiedy asceta kieruje swój wysiłek na ciągłe posiadanie modlitwy Jeuzsowej w ustach i w umyśle. Modlitwa rozumna (duchowa) charakteryzuje się tym, że umysł zajęty czynieniem ciągłej modlitwy skupia się na imieniu Jezusa i dzięki temu uwalnia się od ciągłego błądzenia, a zaczyna rozmyślać o Bogu. Modlitwa serca, będąca najdoskonalszą formą modlitwy, ma miejsce wówczas, gdy przenika wewnętrzną naturę człowieka i dzięki niej imię Jezusa Chrystusa przebywa stale w sercu człowieka. Praktyka tej ostatniej modlitwy była mocno związana z zasadniczą żywotną funkcją człowieka – z oddychaniem. Poprzez nieustanną modlitwę i pamięć Jezusową mnisi – hezychaści doświadczali prawdziwej obecności Chrystusa wewnątrz swojej natury; obecności, której realność jest doświadczana w życiu sakramentalnym. Nie może tu być mowy o żadnym wyobrażeniu, Chrystus jest udzielany niezależnie od jakichkolwiek wyobrażeń. Nie może być tu też mowy o żadnym symbolizmie. Według hezychastów widzenie światłości, które może stać się udziałem człowieka nie jest żadnym symbolem, żadnym wizjonerstwem czy też wyobrażeniem, ale Objawieniem Boga, tak prawdziwym jak prawdziwe było objawienie Boskości, przebóstwionego ciała Chrystusa podczas Przemienienia na górze Tabor. Światłość Taboru staje się dostępna człowiekowi. Św. Grzegorz z Synaju mówi, że „prawdziwe oglądanie światłości jest modlitwy prawdziwym działaniem”[23]. Dzięki modlitwie czystej i doskonałej, jak nauczali hezychaści, dostąpimy zjednoczenia z Bogiem i oglądania Jego chwały[24], ponieważ „na firmamencie modlącego się serca wschodzi Chrystus ... oświecając je”[25]. Oglądanie światłości Taboru nie narusza dogmatu niepoznawalności Boga, „którego nikt nigdy nie widział i widzieć nie może”. Istota Boga w swojej absolutnej transcendencji jest niepoznawalna, ale Boskość staje się dostępna i można ją poznać dzięki obecności w świecie niestworzonych boskich energii. Dlatego duchowe życie hezychastów, którego celem jest oglądanie Boga, jest organicznie związane z patrystyczną teologią przebóstwienia.........              
Ks. Jerzy Tofiluk

http://www.psd.edu.pl/txt/wplywhezychazmu.htm
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/ziemia_serca.html

Właśnie przyszła mi książka Ramy Coomaraswamy "The Invocation of the Name of Jesus: As Practiced in the Western Church". Z tego, co widzę, to jest to w głównej mierze antologia materiałów zaczerpniętych z pism różnych świętych (formalnie) i ogólnie nabożnych ludzi Zachodu.

W hezychazmie, jeśli wierzyć np. książce Jeana-Yvesa Leloupa, oddech jest oczywiście ważny, tak samo ważna jest postawa. Aczkolwiek nie są one absolutnie kluczowe. W sumie kluczowa jest chyba repetycja - i to nawet bardziej od "wewnętrznego zaangażowania" czy "przeżywania", bo - jak tłumaczy autor - ostatecznie my, niedoskonali, jedynie to możemy dać na pewno, a wszelkie nasze skupienie czy rozmyślanie będzie i tak niedoskonałe (naturalnie nikt go nie zabrania).

A że oddech i pozycja ciała wpływają na organizm i mogą wywoływać "jakieś" stany? Obawiam się, że np. nocne czuwanie, pielgrzymka na kolanach pod kamienistą górę, długotrwały post czy odmówienie całości Różańca pod rząd ileś razy - też mogą.

***

W ogóle wątek sprzed siedmiu lat... Siedmiu i pół roku. Jak to śpiewał jeden zespół rockowy: "Tworzyliśmy tę historię, a nasza walka trwa" o/ Ciekawostka: jeden z dyskutantów po serii przemian wewnętrznych przedzierzgnął się z nadziei młodej, niszowej prawicowej awangardy w entuzjastę lewicy gospodarczej, obyczajowej i wszelakiej, sympatyka klimatów razemkowych, pro-migranckich i marksistowskich tudzież nowo-lewicowych. Bez jakiegokolwiek już przedrostka "kato-"... 

Benedyktyni tynieccy pracują nad wydaniem polskiego tłumaczenia "Filokalia" czyli "Dobrotolubije".

Patrząc na ich stronę http://filokalia.pl/ widzę, że całość ma mieć 5 tomów.

Tymczasem jak się czyta "Opowieści pielgrzyma", to tam zawsze jest mowa o "Dobrotolubije" jako jednej książce, którą pielgrzym wszedzie nosił ze sobą. Skąd ta różnica w objętości?

Podobno takie "Filokalia", jakie mam np. ja - to tylko wycinek pełnej wersji.

Zresztą, to bez znaczenia: tak czy inaczej przecież "Filokalia" to wybór z pism różnych Ojców Kościoła i innych świątobliwych mężów. Co za różnica, zawsze można sięgnąć do samych źródeł. Uzbiera się i więcej tomów.