Bp Kiernikowski głosi herezje neońskie

Powtarza się pan. I gdzie tu herezja?

Hipoteza :"Sola Scriptura" jest nie tylko niezgodna z Nauczaniem Kościoła, ale i ze ZDROWYM ROZSĄDKIEM. Skrutacja jest częścią herezji "Sola Scriptura"

Hipoteza :"Sola Scriptura" jest nie tylko niezgodna z Nauczaniem Kościoła, ale i ze ZDROWYM ROZSĄDKIEM.

Prawda

Skrutacja jest częścią herezji "Sola Scriptura"

Nie widzę związku.  Pan zresztą tez nie jest go w stanie wskazać.

Skrutacja jest częścią herezji "Sola Scriptura"

Nie widzę związku.  Pan zresztą tez nie jest go w stanie wskazać.

A co w ogóle pan widzi?
A wie pan co to jest skrutacja i skąd pochodzi?

W seminarium siedleckim pod płaszczykiem remontu niezgodnie z Zaleceniami Episkopatu i niezgodne z konstytucja o Liturgii Świętej














http://podlasie24.pl//wiadomosci-diec.-siedlecka-remont-kaplicy-w-siedleckim-seminarium-3e45.html
http://podlasie24.pl/wiadomosci-diec.-siedlecka-remont-kaplicy-siedleckiego-wyzszego-seminarium-duchownego-3d5a.html


SZTUKA

Instrukcja Episkopatu Polski o ochronie zabytków i kierunkach rozwoju sztuki kościelne - (16 IV 1966)


Jednym z przejawów życia Kościoła jest sztuka sakralna, wyrażająca misterium chrześcijaństwa i zwiastująca je światu. Jej dawne i współczesne dzieła stanowią patrimonium Ecclesiae, a zarazem skarb kultury ogólnoludzkiej. Ten skarb powierzony jest opiece duchowieństwa i wiernych.
Episkopat Polski, świadomy swej odpowiedzialności za zachowanie dóbr kultury, stworzonych w ciągu tysiąclecia chrześcijaństwa w naszym kraju i za dalszy rozwój sztuki kościelnej zgodnie z uchwałami Soboru Watykańskiego II, przedkłada duchowieństwu następujące wskazania i przepisy, które są wyrazem troski o dawną i nową sztukę kościelną.

1. W świecie współczesnym każda dziedzina życia wymaga przygotowania naukowego, fachowości i kompetencji. Stąd też poszczególne diecezje posiadają powołane przez ordynariuszów Komisje Sztuki Kościelnej, których zadaniem jest wydawanie w imieniu ordynariusza obowiązujących decyzji odnośnie do wszelkich inwestycji budowlanych i artystycznych.

2. Projekty jakiejkolwiek budowy, przebudowy, rozbudowy, czy adaptacji kościołów i kaplic, tak diecezjalnych jak i zakonnych; wszelkie zamierzenia konserwacyjne, projekty polichromii, ołtarzy, obrazów, rzeźb, witraży i całego wyposażenia kościelnego (stacje Drogi Krzyżowej, chrzcielnice, ambony, konfesjonały, ławki, prospekty organowe, urządzenia oświetleniowe, klimatyzacyjne oraz projekty szat i naczyń liturgicznych) muszą być przed rozpoczęciem prac przedłożone do zatwierdzenia Komisji Diecezjalnej Sztuki Kościelnej przy Kurii Biskupiej, która w każdym wypadku służy też zainteresowanym pomocą i radą. Opracowanie projektów powinno nastąpić po wstępnym uzgodnieniu kompozycyjnym i tematycznym z Komisją szkiców dyskusyjnych, przez co uniknie się niepotrzebnych nieporozumień i kosztów. Podobnie i kosztorysy zamierzonych inwestycji zamierzonych inwestycji wymagają zatwierdzenia Kurii Biskupiej.

3. Jeśli zamierzone prace dotyczą obiektu zabytkowego, należy w myśl państwowej ustawy o ochronie dóbr kultury uzyskać zgodę na ich wykonanie ze strony Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

4. Rządcom kościołów przypominamy, że nie są oni właścicielami, lecz tylko stróżami i opiekunami dzieł sztuki sakralnej, znajdującymi się w obiektach powierzonych ich pieczy. Dlatego w żadnym wypadku nie wolno im najmniejszych nawet dzieł sztuki (jak np. zniszczone obrazy, figury, tzw. świątki, lichtarze, stare księgi, zegary) przenosić do innych kościołów, zabierać z sobą na inną placówkę, sprzedawać lub darowywać. Dzieła takie należy zabezpieczyć przed kradzieżą i zniszczeniem, a jeśli ich stan nie pozwala na ekspozycję w kościele, trzeba przechowywać je w odpowiednim pomieszczeniu jako zalążek ewentualnego muzeum parafialnego, lub też przekazać muzeum diecezjalnemu.

5. Sztuka sakralna jest świadectwem, dawanym żywemu Bogu przez ludzi żyjących we wszystkich czasach. Stylem kościelnym był i musi pozostać każdorazowy styl danej epoki: stąd uchybieniem prawdzie byłoby tworzenie współcześnie w stylach minionych epok. Dotyczy to zarówno powstawania nowych obiektów sakralnych, jak i rozbudowy i uzupełnienia wystroju obiektów zabytkowych. Do kościołów zabytkowych nie należy wstawiać sprzętów imitujących dawny styl, lecz sprzęty nowoczesne, ale sharmonizowane z zabytkowym wnętrzem.

6. Wszystkie poczynania w dziedzinie budownictwa i wystroju kościoła muszą uwzględnić potrzeby kultu i czynnego uczestnictwa w nich wiernych. Stąd też uwydatnione i podkreślone być muszą: ołtarz, ambona i chrzcielnica, jak tego domaga się soborowa Konstytucja o świętej liturgii.

7. Każdy kościół jest czymś niepowtarzalnym, stąd powinien on być traktowany indywidualnie. Nie można umieszczać w nim szablonowych obrazów, figur, stacji Drogi Krzyżowej itp. Każda rzecz powinna być zaprojektowana dla konkretnego kościoła i wykonana przez dobrego artystę.

8. Art. 124 Konstytucji o św. liturgii przypomina z naciskiem, by nie dopuszczać do wnętrz kościelnych dzieł bezwartościowych, przeciętnych i nieoryginalnych, oraz takich, które by swoją formą lub treścią obrażały zdrowy zmysł religijny. Mecenat Kościoła zawsze korzystał ze współpracy utalentowanych i wybitnych twórców. Jest rzeczą niepokojącą, że dziś często dzieje się inaczej: pomijanie prawdziwych artystów (w tej mierze także i twórców ludowych), powoduje zalew naszych kościołów przez seryjnie produkowane dzieła bez wartości artystycznych.

9. Wprowadzenie jakichkolwiek zmian we wnętrzu kościelnym (np. wzniesienie stałego ołtarza versus populum co wymaga specjalnego zezwolenia ordynariusza) nie może w żadnym wypadku być okazją do niszczenia zabytków. Wszelkie adaptacje należy przeprowadzać z należytą rozwagą i pod fachowym kierownictwem, po każdorazowym uprzednim uzgodnieniu z Diecezjalną Komisją Sztuki Kościelnej.

10. Wielkim niebezpieczeństwem dla powagi i świętości Domu Bożego jest skradająca się do naszych świątyń źle zrozumiana nowoczesność. Polega ona z jednej strony na usuwaniu pięknych i wartościowych przedmiotów jako przestarzałych, zamiast poddania ich fachowym zabiegom konserwatorskim, z drugiej zaś strony na umieszczeniu rzeczy nowych wprawdzie, lecz bezwartościowych. Dochodzi do tego wprowadzenie do wnętrza kościelnego różnych tkanin i wątpliwych estetycznie efektów, niezgodnych z duchem i tradycją Kościoła, jak np. elektryczne, czy sprężynowe świece ołtarzowe, układanie z żarówek monogramów, aureol czy obramowań wizerunków świętych, niewłaściwe stosowanie światła bezpośredniego, szczególnie jarzeniowego, zawieszanie ołtarzy różnymi draperiami i flagami, rozwieszanie transparentów z hasłami, posługiwanie się w celach dekoracyjnych papieroplastyką itp. Doceniając znaczenie hasła czy plakatu, widzimy jego miejsce co najwyżej w kruchcie lub przedsionku kościoła.

11. Zgodnie z postanowieniami Konstytucji o św. liturgii pragniemy, by nowoczesne dzieła sztuki sakralnej, dla których otwieramy nasze kościoły, wniosły w nie ducha ewangelicznej prostoty, prawdy i piękna. Unikając fałszywego przepychu i blichtru będącego świadectwem złego smaku, Kościół wychodzi naprzeciw estetycznej wrażliwości współczesnego człowieka, do którego najsilniej przemawia to, co proste i autentyczne.

12. Nowoczesną dekorację kościelną musi cechować powściągliwość i umiar, tak pod względem formy jak i treści. Dekoracja ta nie może w żadnym wypadku odwracać uwagi od ołtarza i stanowić konkurencji dla swiętych obrzędów. Polichromia, oszczędna w stosowaniu kompozycji figuralnych czy symbolicznych, które łatwo deprecjonują się i powszednieją, musi zaiwerać jednolity, logiczny i teologicznie poprawny program ikonograficzny. Nie może on być przypadkowym i chaotycznym zlepkiem scen i postaci.

13. Art. 125 Konstytucji o św. liturgii nakazuje, by wizerunki święte przeznaczone dla kultu umieszczono w umiarkowanej liczbie i w odpowiednim porządku, by nie budziły zdziwienia wiernych i nie sprzyjały mniej poprawnej pobożności.

14. Centralne miejsce w nowym wnętrzu kościelnym powinien zajmować krucyfiks, czy inne wyobrażenie Chrystusa. Nie wszystkie wizerunki, przydatne w duszpasterstwie muszą być umieszczane na stałe, można je eksponować na odpowiednim cokole, np. w prezbiterium, tylko w czasie okolicznościowych nabożeństw. W ten sposób można uniknąć przeładowania wnętrza świątyni nie zawsze aktualnymi obrazami czy rzeźbami.

15. Ponieważ Consilium ad exsequendam constitutionem de S. Liturgia zapowiada wydanie dalszych szczegółowych wskazań, dotyczących urządzeń nowych i adaptowania dawnych kościołów do nowych potrzeb liturgicznych, zaleca się dużą powściągliwość w podejmowaniu nieodwołalnych nieraz decyzji odnośnie do ostatecznego rozplanowania wnętrz kościelnych. W wielu przypadkach roztropnie będzie poprzestać na rozwiązaniach prowizorycznych, byleby one były estetyczne i odpowiadały powadze miejsca.

16. Do najtrudniejszych należy zagadnienie usytuowania ołtarza i tabernakulum. W świetle dotychczasowych doświadczeń i otrzymanych wskazówek, wydaje się nie ulegać wątpliwości, że na ołtarzu versus populum nie powinno znajdować sie tabernakulum. Nie może ono być również umieszczone za plecami celebransa, ani też przed ołtarzem, czy to na osobnej kolumnie, czy też na drugiej niższej mensie, tworzącej całość z ołtarzem ofiarnym.
Umieszczenie Najświętszego Sakramentu w osobnej kaplicy, czy w bocznym ołtarzu jest dozwolone, pociąga jednak za sobą pozbawienie nawy głównej tej charakterystycznej właściwości świątyni katolickiej, jaką stanowi obecność Chrystusa Eucharystycznego. Jednym z lepszych rozwiązań jest umieszczenie tabernakulum, wyakcentowanego odpowiednią dekoracją plastyczną, obok ołtarza głównego. Dzięki temu zostaje podtrzymana ideowa i realna więź między eucharystyczną Ofiarą i Obecnością, i nie ma trudności z rozdzielaniem Komunii św. i odprawianiem nabożeństw paraliturgicznych z wystawieniem Najświętszego Sakramentu.

Gniezno, dnia 16 kwietnia 1966 roku.

+Kazimierz Józef Kowalski
Przewodniczący Komisji ArtystycznoKonserwatorskiej

+Stefan Kardynał Wyszyński
Prymas Polski

Konstytucja o Liturgii Świętej by 2SV

Dlatego w tej dziedzinie Ojcowie Soboru postanowili, co następuje:

123. Kościół nie uważał żadnego stylu za swój własny, lecz stosownie do charakteru i uwarunkowań narodów oraz potrzeb różnych obrządków dopuszczał formy artystyczne każdej epoki, tworząc z biegiem wieków skarbiec sztuki, który z całą troską winien być zachowywany. Także sztuka współczesna wszystkich narodów i regionów może się swobodnie rozwijać w Kościele, byle z należną czcią i szacunkiem służyła świątyniom i obrzędom liturgicznym. Wówczas będzie ona mogła dołączyć swój głos do tego wspaniałego hymnu chwały, jaki w minionych wiekach najwięksi artyści wyśpiewywali na cześć katolickiej wiary.

124. Niech w popieraniu i otaczaniu opieką prawdziwej sztuki kościelnej ordynariusze mają na uwadze raczej szlachetne piękno, aniżeli wyłącznie okazałość. Odnosi się to również do szat liturgicznych i zdobnictwa.
Biskupi niech czuwają, aby stanowczo nie dopuszczać do kościołów i innych miejsc świętych takich dzieł sztuki, które nie licują z wiarą, obyczajami i chrześcijańską pobożnością oraz obrażają uczucia religijne czy to z powodu nieodpowiedniej formy, czy też niskiego poziomu artystycznego, przeciętności lub naśladownictwa.
Przy budowie świątyń należy troskliwie dbać o to, aby były przystosowane do sprawowania liturgii oraz ułatwiały wiernym czynny w niej udział.

125. Należy stanowczo zachować zwyczaj umieszczania w kościołach wizerunków świętych celem oddawania im czci przez wiernych, wszakże w umiarkowanej ilości i we właściwym porządku, aby nie wzbudzały uwielbienia w chrześcijańskim ludzie i nie sprzyjały wypaczaniu pobożności.

126. Przy ocenie dzieł sztuki niech miejscowi ordynariusze zasięgają opinii diecezjalnej Komisji Sztuki Kościelnej, a w razie potrzeby innych wybitnych znawców, jak również komisji, o której mowa w art. 44, 45, 46.
Niech ordynariusze troskliwie czuwają, aby nie przechodziły w obce ręce ani nie niszczały sprzęty kościelne lub cenne przedmioty, jako że są ozdobą domu Bożego.

127. Niech biskupi osobiście lub przez odpowiednich kapłanów, którzy odznaczają się umiłowaniem i znajomością sztuki, otaczają opieką artystów, aby w nich wpajać ducha sztuki kościelnej i świętej liturgii.
Celem kształcenia artystów zaleca się zakładanie szkół lub akademii sztuki kościelnej w tych krajach, w których okaże się to potrzebne.
Wszyscy zaś artyści, którzy kierując się twórczym natchnieniem, pragną się przyczyniać do szerzenia chwały Bożej w Kościele świętym, niech zawsze pamiętają, że chodzi tu o pewnego rodzaju naśladowanie Boga Stwórcy i o tworzenie dzieł służących kultowi katolickiemu, zbudowaniu wiernych i pogłębieniu ich pobożności oraz formacji religijnej.

Remont kaplicy seminaryjnej dobiega końca
Remont Kaplicy w Wyższym Seminarium Duchownym w Opolu Nowym dobiega końca. Do zamontowania zostało tylko Tabernakulum i Droga Krzyżowa, które obecnie przygotowywane są we Włoszech.

Remont kaplicy seminaryjnej dobiega końca

Remont Kaplicy w Wyższym Seminarium Duchownym w Opolu Nowym dobiega końca. Do zamontowania zostało tylko Tabernakulum i Droga Krzyżowa, które obecnie przygotowywane są we Włoszech.





- W kaplicy seminaryjnej skupiliśmy się na prezbiterium. Na podłodze został położony marmur. Została wykonana mozaika Chrystusa Pantokratora. Powstał nowy ołtarz oraz nowa ambonka, które są wykonane z jednego kamienia. Parkiet został wycyklinowany. Wykonywaliśmy prace budowlane: prostowanie, układanie gładzi tynkowej na ściany. Poprawiliśmy także oświetlenie. W tej chwili czekamy już tylko na Drogę Krzyżową i Tabernakulum – powiedział dyrektor ds. Gospodarczych w Wyższym Seminarium Duchownym w Opolu Nowym ks. Paweł Kobiałka.

Prace trwają od połowy lipca ubiegłego roku. Koszt remontu wynosi około pół miliona zł. Fundusze zebrało Bractwo św. Judy Tadeusza.

LB/Siedlce [ja]

http://podlasie24.pl//wiadomosci/diec.-siedlecka/remont-kaplicy-seminaryjnej-dobiega-konca-58e2.html

Proponuję wpisywać komentarze na w/w stronie.

http://podlasie24.pl/wiadomosci/diec.-siedlecka/biskup-siedlecki-w-audycji-spokojnie-to-tylko-rozmowa-5859.html

Biskup Siedlecki w audycji „Spokojnie to tylko rozmowa”
2011-01-12 11:25:00 Artykuł czytany 1407 razy


7 stycznia gościem audycji Grzegorza Skwarka „Spokojnie to tylko rozmowa” był Ksiądz Biskup Zbigniew Kiernikowski. Niedawna medialna wrzawa wokół listu o. Ludwika Wiśniewskiego do hierarchów Kościoła skłoniła Biskupa Siedleckiego do tego, by podzielić się swoimi refleksjami na temat problemów i wyzwań jakie stoją przed Wspólnotą Kościelną.


Na wstępie rozmowy Ksiądz Biskup zaznaczył, że o liście o. Wiśniewskiego dowiedział się w grudniu 2010r., z informacji medialnych. Podkreślił jednocześnie, że choć nie podziela wszystkich zawartych w tym dokumencie spostrzeżeń, wiele spraw w nim poruszonych to autentyczne problemy Kościoła w Polsce. W związku z tym potrzebna jest refleksja w łonie Kościoła, która musi dokonywać się zarówno w gronie duszpasterzy, jak i wiernych.

Ks. Bp. Kiernikowski zwrócił uwagę na to, że nie jest jego zamiarem odnoszenie się bezpośrednio do wszystkich zagadnień poruszonych w liście o. Wiśniewskiego. Zasugerował jednak, że najpoważniejsze i najpilniejsze problemy Kościoła Katolickiego w Polsce wiążą się z pewnego rodzaju niedopasowaniem.

- Obecny model Kościoła w Polsce nie zawsze jest adekwatny do wyzwań rzeczywistości, jaka powstała po upadku bloku komunistycznego. Uważam, że nie w dostatecznym stopniu przeniknięty jest on duchem Ewangelii, a zbyt mocno tkwi  w tradycji. W tradycji trzeba bowiem umieć rozróżnić to co jest dla niej konstytutywne i nieodzowne, od tego co ma charakter czasowy, przygodny, wtórny. W tym kontekście niezwykle ważny jest Sobór Watykański II, który chciał odświeżyć relację z tym co było w Kościele oryginalne, z łaciny origo znaczy wszak pochodzenie, a więc z tym, skąd pochodzi rzeczywistość kościelna- zaznaczył Pasterz Kościoła Siedleckiego.

Ksiądz Biskup podkreślił również, że po 1989r. zniknął jasno określony wróg Kościoła. Jednak o wiele bardziej niebezpieczne niż fizyczna represja jest prześladowanie ideologiczne, które posługuje się pozornym dobrem, ukrywa się za szyldem haseł postępu, godności i wolności człowieka. Z drugiej strony nieumiejętność dostrzeżenia na czym polega nowa sytuacja Kościoła, uporczywe trzymanie się schematów z poprzedniej epoki prowadzi czasem do niewłaściwych reakcji ze strony wiernych i kapłanów.

Posłuchaj całej rozmowy z Biskupem Siedleckim:

[/b]



 

http://podlasie24.pl/wiadomosci/diec.-siedlecka/biskup-siedlecki-w-audycji-spokojnie-to-tylko-rozmowa-5859.html

Biskup Siedlecki w audycji „Spokojnie to tylko rozmowa”
2011-01-12 11:25:00 Artykuł czytany 1407 razy


7 stycznia gościem audycji Grzegorza Skwarka „Spokojnie to tylko rozmowa” był Ksiądz Biskup Zbigniew Kiernikowski. Niedawna medialna wrzawa wokół listu o. Ludwika Wiśniewskiego do hierarchów Kościoła skłoniła Biskupa Siedleckiego do tego, by podzielić się swoimi refleksjami na temat problemów i wyzwań jakie stoją przed Wspólnotą Kościelną.


Na wstępie rozmowy Ksiądz Biskup zaznaczył, że o liście o. Wiśniewskiego dowiedział się w grudniu 2010r., z informacji medialnych. Podkreślił jednocześnie, że choć nie podziela wszystkich zawartych w tym dokumencie spostrzeżeń, wiele spraw w nim poruszonych to autentyczne problemy Kościoła w Polsce. W związku z tym potrzebna jest refleksja w łonie Kościoła, która musi dokonywać się zarówno w gronie duszpasterzy, jak i wiernych.

Ks. Bp. Kiernikowski zwrócił uwagę na to, że nie jest jego zamiarem odnoszenie się bezpośrednio do wszystkich zagadnień poruszonych w liście o. Wiśniewskiego. Zasugerował jednak, że najpoważniejsze i najpilniejsze problemy Kościoła Katolickiego w Polsce wiążą się z pewnego rodzaju niedopasowaniem.

- Obecny model Kościoła w Polsce nie zawsze jest adekwatny do wyzwań rzeczywistości, jaka powstała po upadku bloku komunistycznego. Uważam, że nie w dostatecznym stopniu przeniknięty jest on duchem Ewangelii, a zbyt mocno tkwi  w tradycji. W tradycji trzeba bowiem umieć rozróżnić to co jest dla niej konstytutywne i nieodzowne, od tego co ma charakter czasowy, przygodny, wtórny. W tym kontekście niezwykle ważny jest Sobór Watykański II, który chciał odświeżyć relację z tym co było w Kościele oryginalne, z łaciny origo znaczy wszak pochodzenie, a więc z tym, skąd pochodzi rzeczywistość kościelna- zaznaczył Pasterz Kościoła Siedleckiego.

Ksiądz Biskup podkreślił również, że po 1989r. zniknął jasno określony wróg Kościoła. Jednak o wiele bardziej niebezpieczne niż fizyczna represja jest prześladowanie ideologiczne, które posługuje się pozornym dobrem, ukrywa się za szyldem haseł postępu, godności i wolności człowieka. Z drugiej strony nieumiejętność dostrzeżenia na czym polega nowa sytuacja Kościoła, uporczywe trzymanie się schematów z poprzedniej epoki prowadzi czasem do niewłaściwych reakcji ze strony wiernych i kapłanów.

Posłuchaj całej rozmowy z Biskupem Siedleckim:

[/b]

No tak, a neoni to nie postępowcy??

Kiedyś proboszcz sąsiedniej parafii próbował tak urządzić prezbiterium ale ludzie zaczęli protestować i się wycofał. Czy nie można postąpić podobnie z pomysłami drogiego Księdza Biskupa?

Kiedyś proboszcz sąsiedniej parafii próbował tak urządzić prezbiterium ale ludzie zaczęli protestować i się wycofał. Czy nie można postąpić podobnie z pomysłami drogiego Księdza Biskupa?

Obawiam się, że nic to nie da i sprawa jest już raczej przesadzona

U tego wyniosłego biskupa owszem.

U tego wyniosłego biskupa owszem.

Czy jest wyniosły tego nie wiem, natomiast słyszałem, że jest bardzo konsekwentny i gorliwy w tym co robi

Podczas odpustu w Kodniu odniosłem nienajlepsze wrażenie.

Podczas odpustu w Kodniu odniosłem nienajlepsze wrażenie.

A może się pan tym wrażeniem tak dokładniej podzielić??

Kiedyś proboszcz sąsiedniej parafii próbował tak urządzić prezbiterium ale ludzie zaczęli protestować i się wycofał. Czy nie można postąpić podobnie z pomysłami drogiego Księdza Biskupa?

Obawiam się, że nic to nie da i sprawa jest już raczej przesadzona

I czego óno rechoce?

P.S. A ten się śmieje, kto się śmieje ostatni.