jeszcze w/s x D. Olewiński vs ofiarowanie Bóstwa Pana naszego

Trafiłem dzisiaj na definicję Eucharystii ze starego katechizmu:

Sanctissima Eucharistia, quasi bona gratia vel gratiarum actio, est divinissimum Redemptoris donum et fidei mysterium, in quo sub speciebus panis et vini ipsemet Iesus Christus continetur, offertur, sumitur, sacrificium simul et Sacramentum novæ Legis.

"Najświętsza Eucharystia, jakby dobra łaska lub dziękczynienie, jest najbardziej boskim darem Odkupiciela i tajemnicą wiary, [tajemnicą] w której pod postaciami chleba i wina sam Jezus Chrystus jest zawarty, ofiarowany i przyjmowany, [Eucharystia to] zarówno ofiara jak i sakrament Nowego Prawa".

Nowy katechizm ma podobną myśl:
1367 Ofiara Chrystusa i ofiara Eucharystii są jedną ofiarą. "Jedna i ta sama jest bowiem Hostia, ten sam ofiarujący - obecnie przez posługę kapłanów - który wówczas ofiarował siebie na krzyżu, a tylko sposób ofiarowania jest inny...".  "A skoro w tej Boskiej ofierze, dokonującej się we Mszy świętej, jest obecny i w sposób bezkrwawy ofiarowany ten sam Chrystus, który na ołtarzu krzyża ofiarował samego siebie w sposób krwawy, ofiara ta jest naprawdę przebłagalna"

Ten, który jest obecny pod postaciami chleba i wina, Ten sam jest także ofiarowany. To, że ofiarowany jest cały Chrystus, to jedno, natomiast konkomitancja odpowiada na pytanie: jak jest ofiarowany. Ciało i krew wprost, dusza i bóstwo przez i dzięki i pod tym względem, że są zjednoczenie z ciałem i krwią. Innymi słowy, tak samo jest ofiarowany jak jest obecny i jak jest przez nas przyjmowany. Oddzielić cokolwiek z tego, co jest w Chrystusie od bóstwa byłoby zerwaniem unii hipostatycznej. Gdyby Jego ciało nie było związane z bóstwem (bez zmieszania i bez rozerwania) nie moglibyśmy tego ciała adorować, tylko przez związek z bóstwem ciału Chrystusa przysługuje kult adoracji, kult przysługujący Trójcy Świętej, taki kult, który nie przysługuje nawet NMP.

Mała refleksja w przerwie pozdrowienia

Bóg przemawia do nas ludzkim językiem więc być może podobnie do nas przemawia "naszą" logiką. Tak samo jak w NT mowa o czterech narożnikach ziemi, padaniu gwiazd na ziemię itp - dziś wiemy że planeta nie ma żadnych narożników a gwiazda jest tak wielka, że lekko wchłonęłaby Ziemię bez śladu.

Nadal Pańskié wyjaśnienié jest niedoskonałé. Wracając do mojego przykładu ze skrzydłem, to tak, jakby Pan na poważnie napisał: "w ST Bóg ma skrzydła, więc jest porównany do samolotu". W Piśmie Świętym jest mowa o krańcach ziemi albo spadających gwiazdach, bo:
1) są miejsca, gdzie się kończy ziemia, a zaczyna woda;
2) gwiazdy — to znaczy małé, białé kropki na niebie (a także αστερες κομηται, czyli "gwiazdy z włosami") — czasem spadają;
tymczasem Pan (szkoła nauczyła, rozumiém) przeniósł na dwadzieścia wieków daléj w przeszłość terminy, któré zrobiono z tych słów pewnie gdzieś pod koniec II tysiąclecia po Chrystusie: "ziemia" jako "kula ziemska"; "gwiazda" jako współczesny termin astonomiczny.

Chyba mało ścisłe twierdzenie więc chyba klątwą nie jest obłożone?

Zrozumienié i przetłumaczenié formuły "αναθεμα εστω" ("niech będzie anathemą") to dla nas ważny problem. Ja Panu powiadam, że lepiéj to rozumieć jako "zostawcie go", a nie jako "niech będzie wyklęty"; oczywiście pamiętając, że anathematyzuje biskup. Ładny przykład użycia pokrewnégo czasownika znalazłem u Ireneusza (za anglikańskim wydaniém):

Ει ουν καθ ον ειρηκαμεν τροπον, ενια των ζητηματων αναθησωμεν τω θεω, και την πιστιν ημων διαφυλαξομεν, και ακινδυνοι διαμενουμεν, και πασα γραφη δεδομενη ημιν απο θεου συμφωνος ημιν ευρεθησεται, και αι παραβολαι τοις διαρρηδην ειρημενοις συμφωνησουσι, και τα φανερως ειρημενα επιλυσει τας παραβολας, και δια της των λεξεων πολυφωνιας εν συμφωνον μελος εν ημιν αισθησεται...

Jeśli komuś potrzeba lekkiégo argumentu, że anathema to to samo, co exkommunika (a nie żadné przekleństwo), to tén pontyfikał, którégo nam zakazano, dzieli exkommunikację na trzy stopnie i anathema jest najwyższym (za tą stroną):

Notandum, quod triplex est excommunicatio, videlicet, minor, major, et anathema.

Trafiłem dzisiaj na definicję Eucharystii ze starego katechizmu:

Sanctissima Eucharistia, quasi bona gratia vel gratiarum actio, est divinissimum Redemptoris donum et fidei mysterium, in quo sub speciebus panis et vini ipsemet Iesus Christus continetur, offertur, sumitur, sacrificium simul et Sacramentum novæ Legis.

"Najświętsza Eucharystia, jakby dobra łaska lub dziękczynienie, jest najbardziej boskim darem Odkupiciela i tajemnicą wiary, [tajemnicą] w której pod postaciami chleba i wina sam Jezus Chrystus jest zawarty, ofiarowany i przyjmowany, [Eucharystia to] zarówno ofiara jak i sakrament Nowego Prawa".

Można odważniéj manipulować interpunkcją:

Najświętsza Eucharystja ([brzmi] jak "dobra łaska" albo "dziękczynienie")...

Oczywiście poprawna jest ta druga propozycja — ευχαριστια to dziękczynienié.

Można odważniéj manipulować interpunkcją:

Tu nie chodzi o nadawanie jakichś znaczeń, ta "dobra łaska" to się pojawia przynajmniej u św. Tomasza, czyli zapewne jest w tekstach patrystycznych, znaczenie etymologiczne słowa eucharistia: eu - dobry, charis - łaska,
eucharisteo - to znaczy dziękuję, czyli po łacinie gratiarum actio - po naszemu dziękczynienie

Na marginesie: Jeśli chodzi o Boże skrzydła, ramię, oblicze etc. - to są metafory, jest to środek dużo słabszy niż analogia.

Jeśli chodzi o anatemę i ekskomunikę, zależy czy mówimy o formule ekskomunikowania, czy o skutku ekskomunikowania. Jeśli o formule, to nazywano to klątwą (etymologicznie to znaczy mówić słowa z mocą sprawczą, w dalszym znaczeniu używać formuły, która skutkuje czymś złym - w tym wypadku złem jest wyłączenie z Kościoła, słowo anatema to znaczy zarówno dar wotywny (miano je zawieszać w świątyniach, dlatego mówiono, że anatematyzowany jest niejako "zawieszony"), w dalszym znaczeniu było to rozumiane jako złorzeczenie, albo jakakolwiek przysięga związana z jakimś złem - np. Dz 23,14).
Pan, Panie ahmed mówi o skutku tej formuły, to znaczy odłączeniu, wyłączeniu, ze wspólnoty Kościoła.
Sama formuła anathema sit jest wzięta ze św. Pawła: Gal 1, 8-9. Słowo anatema jest często używane w Piśmie Świętym.