Jan Paweł II się biczował?

Skoro było tylu świętych pozostających w małżeństwie do końca życia bez "konsumowania"

Wcale nie bylo ich "tylu". O ile mi wiadomo, sa to przypadki wyjatkowe i dotycza specyficznych malzenstw "ukladanych".

to jednak jakiś inny cel istnieje. Miłość. Jak dla mnie jasne jest, że można się kochać i nie współżyć (chyba, że ktoś tym świętym coś przeciwnego zarzuca), nie zaś na odwrót.

Istnieje milosc rodzicielska, milosc braterska czy siostrzana, milosc blizniego i inne rozne odmiany milosci. Chodzi po tym swiecie pare osob, ktore kocham i z ktorymi nie wspolzyje, wiec zapewne mozna. Tylko co to ma wspolnego z miloscia malzenska?

Absolutnie nie mogę się jednak zgodzić, że każdemu kto nie może współżyć "na pewno o wiele trudniej jest miłość pielęgnować". Może dla niektórych.

Nie moge polemizowac na temat imponderabiliow. Ale natura milosci malzenskiej jest taka a nie inna, i jesli czegos istotnego, wynikajacego z natury malzenstwa, w praktykowaniu tej milosci brakuje, to zakladam, ze praktyka i pozostanie jej wiernym sa trudniejsze, niz w przypadku, kiedy czynniki decydujace o naturze malzenstwa moga byc realizowane. Dla mnie to logiczne. To m/w tak, jakby w milosci miedzy dzieckiem a rodzicem zabraklo kontaktu, jak gdyby matka po urodzeniu dziecka oddala je na wychowanie komus innemu. Brakuje wowczas w praktyce tej milosci czegos istotnego i istnieje ryzyko, ze milosc miedzy matka a dzieckiem nie zostanie prawidlowo uformowana.
Milosc miedzy Kinga a jej mezem nazwalabym miloscia braterska, a nie malzenska. Nie sadze, by bylo wiele osob, ktore potrafia wytrwac w takim pomieszaniu materii.

Co do specyfiki polegającej na przekazywaniu życia: kolejna ciekawostka, bowiem niepłodnośc nie stanowi już przeszkody do zawarcia sakramentu małżeństwa.
Podsumowując: pal licho, że się kochacie, pal licho, czy będziecie chcieli "konsumować" - najważniejsze jest to, żeby mężczyzna był w stanie "złożyć nasienie w pochwie". A jak nie możesz, to żyj sam.

Bo nie chodzi tylko i wylacznie o przekazywanie zycia. Natura poskapila plodnosci, ale Pan Bog moze wszystko - vide przypadek Sary, Anny czy sw. Elzbiety.
A pozycie malzenskie, o ile zgodne jest z wola Boza i otwarte na przekazywanie zycia, samo w sobie, nawet nie konczac sie przekazaniem zycia, jest z pewnoscia bardzo istotnym spoiwem milosci malzenskiej, ludzie staja sie jednym cialem, co cementuje i jednosc ducha.

Tak więc jeśli osoba nie będąca impotentem zawrze związek małżeński i np. po tygodnu stanie się impotentem (a co za tym idzie - nie może podjąć współżycia) - to nie ma problemu!

Jak to nie ma problemu, jest problem ;) Udzielajacy sobie nawzajem sakramentu malzenstwa nie znaja przyszlosci i nie wiedza, ze czeka ich ten problem. Skoro jednak Pan Bog dopuscil ten problem w malzenstwie, to widac ma co do tych malzonkow jakies specjalne plany.

Wiem że istnieją t.zw. "białe małżeństwa" i ok niech będą. Ale gorzej jest gdy jedna strona na drugiej to wymusza.
Wracając do biczowania to nie wiem czy Panu Bogu sprawia radość taka forma pokuty?

Wiem że istnieją t.zw. "białe małżeństwa" i ok niech będą. Ale gorzej jest gdy jedna strona na drugiej to wymusza.
Wracając do biczowania to nie wiem czy Panu Bogu sprawia radość taka forma pokuty?

Wydaje mi sie, ze niektorzy uwazaja, ze w ten sposob odejma mak Chrystusowi.
Uwazam, to za blad i grzech pychy.

Wole smucic sie Męką CHrystusa i cieszyc z Jego ZMartwychwstania. WOle dziekowac Mu i, ewentualnie, przepraszac.

Wracając do biczowania to nie wiem czy Panu Bogu sprawia radość taka forma pokuty?

A Męka Jezusa Chrystusa sprawiła radość Panu Bogu?

Niech Pan nie porównuje śmierci krzyżowej Pana Jezusa do biczowania jakiegoś pokutnika( być może z zaburzeniami) tudzież innych form pokuty cielesnej.

A głębiej wniknąć Pan nie potrafi?

Potrafię. Ale nie widzę obecnie celu w pokutach cielesnych zadawanych sobie samemu.
Lepiej się modlić, odmawiać różaniec. Życie czasami dostarcza nam cierpień które można ofiarować Panu Bogu.

Ktoś może mieć inne potrzeby niż Pan.

Jeśli chce się bić to proszę bardzo.
Natomiast ja jako spowiednik nie wyraził bym zgody.

Panowie, umartwienia cielesne sa odwiecznym elementem chrzescijanskiej ascezy i nie ma co kwestionowac ich sensownosci.

I tu nie chodzi o porownania skali meki Panskiej z ludzka asceza, ale o to, ze cala asceza, aby byla skuteczna, musi miec oparcie w laczeniu swojej ofiary z Ofiara Chrystusowa, inaczej jest bezwartosciowa. Pan Jezus dal nam przyklad, ze cierpienie jest srodkiem uswiecajacym i zadoscczyniacym, o ile zlozymy je Ojcu wraz z Jego cierpieniem.

Rozumiem, ze dzis szokuje taka forma zadoscczynienia za grzechy, bo jestesmy pokoleniem kultu ciala i niebywalej troski o to cialo. Ale to tylko cialo ponizone, doczesne, splamic je moze jedynie grzech, na pewno nie cielesne umartwienia.

...ale nawet klęczenie na modlitwie z wiekiem staje się nieco bolesne.

Panie Majorze,
wielkim propagatorem pokutnej poraktyki biczowania był św. Piotr Damiani, w swoim czasie przeor klasztoru  Fonte Avellana. To, że w dzisiejszych czasach "nie widzi się sensu" cielesnych praktyk pokutnych, nie powinno chyba nikogo upoważniać do ich sprowadzania do bezsensu. To, że np. współcześni studenci "pokładają się ze śmiechu", źle świadczy tylko o studentach (i chyba nie najlepiej o wykładowcach), a nie o chorobie psychicznej pokutnika, uznanego w dodatku za świętego.
Życie dostarcza wielu cierpień - to prawda, ale czytałem, że po śmierci św. Jana Marii Vianney'a, znaleziono i w jego pokoju narzędzia pokutne.
I jeszcze jedno. Nikt nikogo do takich praktyk nie zmusza, ani ich nie propaguje. Nawet w zakonach. I zawsze zalecana jest roztropność i umiar.

Studenci pokładali się ze śmiechu nie z praktyk pokutnych tylko z tego że akurat Święte z tych omawianych żywotów miały się hobby się nie myć. Podobnie jak św. Bernard. No i oczywiście ze zmuszania mężów do abstynencji seksualnej mimo że jeden cały czas próbował a któraś mówiła żeby przyszedł za jakiś czas. Nie pamiętam która. To chyba jest zwodzenie.
Jeśli ktoś sam chce tak się umartwiać i spowiednik po rozeznaniu da zgodę to ok.
U dawnych redemptorystów Zaalpejskich jest chyba przymus.

Przymus - nie do końca chyba. Po to jest postulat i nowicjat.

To że jest postulat i nowicjat nie znaczy że trzeba do tego typu praktyk przymuszać. Lepiej zostawić to spowiednikowi i prywatnej pobożności.