LINGUA LATINA omnibus.

Myślę, że w tym wypadku lepiej będzie użyć "Bartholomaeus". Ale gdyby zastosować nieprzetłumaczone "Bartosz" też nie będzie źle: nie wszystkie imiona da się zlatynizować. W każdym razie co do etymologii Bartosz rzeczywiście wywodzi się z Bartłomieja (a zatem nie jest imieniem zupełnie samodzielnym, którego łacińskich odpowiedników nie trzeba by szukać).
Oczywiście w starych zapisach łacińskich imię to zapisywano jako "Barthossius".

A dlaczego w takim razie nie "Barthossius"? Jak brzmi wtedy vocativus? Dodam, że chodzi o drugie imię.

Pierwszym imieniem jest "Józef". Spotkałem się z dwoma wersjami: "Ioseph" (ta wersja występuje w Mszale i jest chyba nieodmienna, prawda?) oraz "Iosephus" (wersja używana np. podczas ogłaszania wyboru papieża, jak najbardziej odmienna). Którą należy stosować?

Wygląda na to, że w Mszale "Ioseph" używa się jedynie wobec Oblubieńca NMP, a wobec pozostałych świętych "Iosephus". Ale nadal nie znam odpowiedzi na moje pytanie.

Na świadectwie z diakonatu mam Bartosius

A od którego świętego Patrona?

Rodzice nie brali raczej pod uwagę tego czy jest taki święty. Może dlatego, że chrzczony byłem po soborze.

A dlaczego w takim razie nie "Barthossius"? Jak brzmi wtedy vocativus? Dodam, że chodzi o drugie imię.

Pierwszym imieniem jest "Józef". Spotkałem się z dwoma wersjami: "Ioseph" (ta wersja występuje w Mszale i jest chyba nieodmienna, prawda?) oraz "Iosephus" (wersja używana np. podczas ogłaszania wyboru papieża, jak najbardziej odmienna). Którą należy stosować?

Moim zdaniem vocativus od Barthossius to 'Barthossi', natomiast od odmiennego Iosephus: Iosephe. Też odnoszę wrażenie, że Ioseph nieodmienne stosowane jest bardziej do Św. Józefa, Oblubieńca NMP, ale to tylko moje wrażenie i nie wiem, czy to zwyczaj czy jakaś norma.

Moim zdaniem vocativus od Barthossius to 'Barthossi', natomiast od odmiennego Iosephus: Iosephe.

Też tak sądzę, podobnie jak "Vergilius" - "Vergili". Skoro takie imię w łacinie występuje, to wydaje mi się naturalne użycie go. Ale "Barthossius" czy "Bartosius"? Jest przecież różnica w wymowie.

Natomiast co do "Józefa", to wygląda na to, że w Wulgacie używa się wszędzie imienia "Ioseph" (zarówno w stosunku do Oblubieńca NMP, a jak i patriarchy). Stąd to prawdopodobnie przyjęto w Mszale. Natomiast inni święci Józefowie są już "Iosephus". Podejrzewam więc, że nawet jeśli patronem dziecka jest Oblubieniec NMP, to i tak w formule chrzcielnej używa się formy "Iosephus". Jak Państwo sądzą?

Podejrzewam więc, że nawet jeśli patronem dziecka jest Oblubieniec NMP, to i tak w formule chrzcielnej używa się formy "Iosephus". Jak Państwo sądzą?

W starych metrykach (XVII-XVIII w.) są zapisy typu: "Baptisavi Josephum filium Josephi". Nie przypominam sobie, żeby stosowano nieodmienną formę "Joseph"; też sądzę, że odnoszono ją tylko do św. Józefa.

Ale "Barthossius" czy "Bartosius"? Jest przecież różnica w wymowie.

Jak się wpisze w wyszukiwarkę książek Google "Barthossius" "Bartossius" "Bartosius", to za każdym razem pojawią się odpowiednie publikacje. Jednak, moim zdaniem, najpoprawniejsza latynizacja imienia to "Barthossius" (względnie "Bartossius") - przecież (analogicznie) nazwisko "Długosz" oddaje się jako "Dlugossius", a nie "Dlugosius".

Jak brzmi po łacinie tekst modlitwy: ,, o krwi i wodo, któraś wypłynęła z Najświętszego Serca Jezusowego, jako zdrój miłosierdzia dla nas- ufamy tobie'' bo zawsze kończę koronkę do MB tymi słowami , którą zamierzam odmawiać w tym świętym języku

Znalazłem tylko:
"O sanguis et aqua, ut Cor Iesu, fons ebullierit a nobis misericordiam confido in vobis."

http://pl.scribd.com/doc/147682422/Chaplet-of-the-Divine-Mercy

Ja bym to tak przetłumaczył:

O sanguis et aqua, quae ex Sanctissimo Corde Iesu pro nobis effluxerunt sicut fons misericordiae, confidimus in vobis.

A do Serca Pana Jezusa nie używa się Sacratissimo?

Faktycznie, używa się Sacratissimo. Lepiej więc będzie ...ex Sacratissimo Corde Iesu.

Ciekawe, że w j. polskim nie ma rozróżnienia.

Podejrzewam, że nie ma jakiejś zatwierdzonej po łacinie wersji tej modlitwy. Możliwości przekładu jest dużo.
Dałoby się to też przetłumaczyć np. tak:
O sanguis et aqua, qui effluxistis ex Sacratissimo Corde Iesu ut [sicut] fons misericordiae pro nobis, in vobis confidimus [confidimus in vobis].
Albo:
O sanguis et aqua, qui ex Sacratissimo Corde Iesu effluxistis ut [sicut] fons misericordiae pro nobis, in vobis confidimus [confidimus in vobis].

A najlepiej odmawiać po polsku, łacinę lepiej zostawić dla oficjalnego kultu Kościoła (Mszał, Brewiarz, zatwierdzone litanie, hymny etc.).

Ale czemu in vobis, skoro w wersji polskiej jest 'tobie'?