Pytania liturgiczne błahe i trywialne (KRR)

No ale co w takim razie ze śpiewem Agnus Dei podczas którego ministranci dzwonią i to wiele razy (w sumie 6) gdy kapłan w tym czasie odmawia 3 razy "Domine non sum dignus"?

My na ogół zdążymy skończyć przed dzwonkami.

No ale co w takim razie ze śpiewem Agnus Dei podczas którego ministranci dzwonią i to wiele razy (w sumie 6) gdy kapłan w tym czasie odmawia 3 razy "Domine non sum dignus"?

W Drohiczynie dzwonią tylko jeden raz po każdym "Domine Non Sum Dignus" , ciekawe dlaczego? czy to jest zgodne z MR 1962?

I tak i nie.
Nie, bo rubryki milczą na temat dzwonienia na "Domine Non Sum Dignus." Dzwoni się krótko przed rozpoczęciem Komunii wiernych, aby dać im znak do przygotowania się. Ale nie ma określonego konkretnego momentu.
Tak, bo jest to zgodne ze zwyczajem: dzwoniono na 2 sposoby: 1+1+1 lub 1+2+3. Ten drugi jest bardzo charakterystyczny i pewnie dlatego się upowszechnił.

N. 45 RG:
Świętami własnymi kościoła (...) są:
(...)
b) święto Tytułu, jeżeli są konsekrowane lub przynajmniej uroczyście poświęcone (1. klasy);

Załóżmy, że mamy kościół pod tytułem śś. Piotra i Pawła.
Czy "święto Tytułu" to tylko i wyłącznie dzień 29 czerwca?
Czy także: In Conversione S. Pauli Ap. (25.01), Cathedræ S. Petri Ap. (22.02), In Commemoratione S. Pauli Ap. (30.06)?

Tylko 29. czerwca. Odpust obchodzi się tylko w główne święto świętego lub tajemnicy, jakiej kościół jest dedykowany. Np. jeśli mamy parafię Narodzenia NMP, to odpust jest tam tylko 8. września a nie w każde święto maryjne. Nota bene istnieją kościoły pod wezwaniem Nawrócenia Św. Pawła, i wtedy mają odpust w styczniu, a czerwcu nie.

Pytanie w nawiązaniu do niedawnej (wg kalendarza juliańskiego) bizantyjskiej wigilii Epifanii z jej obrzędem błogosławieństwa wody: czy gdzieś w Polsce 5 stycznia wieczorem odbywa się jej łaciński odpowiednik, o którym mowa tutaj: https://rorate-caeli.blogspot.com/2010/01/blessing-of-epiphany-water.html?

W wielu parafiach w Polsce normą jest błogosławieństwo wody w dzień 6 stycznia, razem z kredą i kadzidłem.

Wiadomo może, czy jego tekst ma cokolwiek wspólnego z tym, który zatwierdzono pod koniec XIX wieku i który bywa używany w miejscach, gdzie celebruje się Mszę Wszechczasów? Tamten w sprytny sposób rozwiązuje kwestię tego, że z jednej strony oto zapożyczyliśmy ze Wschodu rzeczony zwyczaj, a z drugiej – u nas sama Epifania skupia się nie na chrzcie Pańskim, tylko na wizycie Trzech Mędrców: otóż śpiewa się tam antyfonę, która mówi o wszystkich trzech głównych wydarzeniach epifanijnych, tj. o Mędrcach, chrzcie i weselu w Kanie, a samo błogosławieństwo nie ma odniesień do Jordanu (w końcu dla nas właściwą porą do tego byłby 13 stycznia czy też wieczór przed tym dniem), niesie za to ogólny wydźwięk antydiaboliczny.

To tylko mszal trydencki skupia się na magach.  W oficjum jest wszystko. Podobnie w dawniejszych gradualach mamy kilka alleluja po sobie rozważające trzy objawienia. Tak samo sekwencje.

"Servite Domino" juz w przedsprzedaży u Benedyktynów Tynieckich.

I już zamówiona książka,  znaczy się "Servite Domino", jest.
Całość sprawia znakomite wrażenie pod względem okładki, papieru oraz ogólnie rzecz biorąc edytorskim.
Gratulacje dla Autora i jego współpracowników,  jak też oo. Benedyktynów.
Co do treści będziem się wgłębiać

Niektórzy kapłani FSSPX (widziałem dwóch, nie wiem jak inni) w Niedzielę Palmową i Wielki Piątek czytają Pasję wyłącznie po polsku. Czy taką praktykę da się wybronić na gruncie jakichkolwiek przepisów?

Art. 6 Summorum Pontificum:

Art. 6. Podczas mszy odprawianych w obecności ludu zgodnie z Mszałem bł. Jana XXIII, czytania mogą odbywać się w języku narodowym, zgodnie z wydaniami zatwierdzonymi przez Stolicę Apostolską.

Art. 6 Summorum Pontificum:

Art. 6. Podczas mszy odprawianych w obecności ludu zgodnie z Mszałem bł. Jana XXIII, czytania mogą odbywać się w języku narodowym, zgodnie z wydaniami zatwierdzonymi przez Stolicę Apostolską.

A ten przepis nie odnosił się czasem tylko do Mszy czytanych?

Napisał pan o kapłanach czytających Pasję, więc zrozumiałem, że chodziło o liturgię recytowaną, a nie śpiewaną.