Samotnośc tradycjonalisty.

..... a właściwie powinienem zatytułować ten wątek - "Nasze rodziny".

Zdaję sobie sprawę, że w/w watek dotyczy w pewnym sensie naszej sfery prywatności i nie liczę na wielki odzew.
Interesuje mnie kwestia w jakiej mierze nasze poglądy w sprawach wiary i Kościoła podzielają nasi członkowie rodzin - rodzice, żony i mężowie, rodzeństwo i najbliżsi.
Odważę się na szczerość i podzielę się z Państwem wiadomością, że w moim przypadku - żona, tak - wierząca, jednak w sprawach nas interesujących absolutnie obojętna, praktykująca w zależności od duchowej koniunktury na zasadzie jak trwoga to do Boga. Syn - też jakoś ostatnio w wierze "wyletniał" i przejmuje postawę mamy choć to absolwent liceum katolickiego. Rodzeństwa nie posiadam. Rodzice dawno pomarli.  Reszta otoczenia - mierne zainteresowanie.
Czuję się trochę osamotniony. A wy drodzy przyjaciele?

Tak, całkowicie się z Panem zgadzam Panie Fidelisie, mam bardzo podobne odczucia.
Wszelkie próby rozmowy na podobne tematy z bliższą czy dalszą rodziną, zakończyły się jak dotąd  całkowitym fiaskiem, może z wyjątkiem mojego brata, który jest jednak dość daleko w tej chwili od Kościoła, ale wydaje mi się jeszcze najlepiej rozumie sytuację. Czasami z zewnątrz widać więcej i lepiej. Żona? Lepiej nie mówić No cóż, nadzieje pozostaje  pokładać w trzyletnim synku, zobaczymy 

Tylko wspomnieć termin "ortodoksja", "bractwo", "Spustoszona winnica", "ks. Karol" lub coś podobnego - płachta na byka dla niektórych...

--edit--
Poniższe terminy Pana Wiedholda zaliczają się do "lub coś podobnego" i też są płachtą na byka.

Tylko wspomnieć termin "ortodoksja", "bractwo", "Spustoszona winnica", "ks. Karol" lub coś podobnego - płachta na byka dla niektórych...

Dlatego może lepiej wspominać: "reforma reformy", "Summorum Pontificum", "Duch Liturgii", "Benedykt XVI".

Właśnie... płachta na byka. I posądzenie o przynależność do sekty.
Zastanawiające jest to, że kiedyś to kobiety (matki, żony) były tymi osobami, które najbardziej dbają o religijne życie rodziny. Teraz jest różnie, nie uogólniam, ale... Wystarczy na przykład zobaczyć statystyki forum - stosunek ilości mężczyzn do kobiet. Proszę nie pomyśleć tylko, że uważam zarejestrowanie na Forum Krzyż za wyłączny wskaźnik zainteresowania wiarą.
A w rodzinach - cóż... Większość kryzysu w Kościele nie zauważa, choć akurat w mojej najbliższej rodzinie tak nie jest. Mam dwóch braci i obaj są na tym forum. Moja żona obojętna też raczej nie jest.
 Ale w dalszej rodzinie, i mojej, i żony, są zarówno "letni Katolicy", jak i apostaci, heretycy, działacze (-czki raczej) tzw. "Odnowy..." i, niestety, "wojujący ateiści". Pełny "przegląd". A w jakimkolwiek stopniu zainteresowanych Tradycją i pragnących ją poznać - naprawdę nie ma. Przykro to stwierdzić, ale to nas traktuje się jak dziwaków, nawet nie heretyków, bo słowo to dawno wyszło już z użycia.
 A Papież ? No cóż, obecny Papież nie jest jakoś autorytetem. Ale co w tym dziwnego, skoro w kościelnych kazaniach, w TV, a przede wszystkim w świadomości "ludu", ciągle papieżem jest Jan Paweł II.

..... a właściwie powinienem zatytułować ten wątek - "Nasze rodziny".

Zdaję sobie sprawę, że w/w watek dotyczy w pewnym sensie naszej sfery prywatności i nie liczę na wielki odzew.
Interesuje mnie kwestia w jakiej mierze nasze poglądy w sprawach wiary i Kościoła podzielają nasi członkowie rodzin - rodzice, żony i mężowie, rodzeństwo i najbliżsi.
Odważę się na szczerość i podzielę się z Państwem wiadomością, że w moim przypadku - żona, tak - wierząca, jednak w sprawach nas interesujących absolutnie obojętna, praktykująca w zależności od duchowej koniunktury na zasadzie jak trwoga to do Boga. Syn - też jakoś ostatnio w wierze "wyletniał" i przejmuje postawę mamy choć to absolwent liceum katolickiego. Rodzeństwa nie posiadam. Rodzice dawno pomarli.  Reszta otoczenia - mierne zainteresowanie.
Czuję się trochę osamotniony. A wy drodzy przyjaciele?

Nie jest Pan w swoich odczuciach osamotniony. Coś za coś.Nie zawsze mamy zrozumienie u najbliższych. Żonę mam wierzącą ale po ludowemu, czyli dla niej kościół to ten co zawsze do niego chodziła i nie ważne co jest sprawowane i jak.Pełne zrozumienie u syna,częściowe u córki i absolutny brak u żony i mojej matki oraz pozostałej rodziny.Syn jest ministrantem i już oznajmił proboszczowi że bywa u ,,lefebrystów". Wiem że ta nazwa jest przez tradycjonalistów lekko obraźliwa, ale proszę o zrozumienie z powodu potoczności tego określenia.Radzę sobie tak,że od czasu do czasu bywam w Przeoracie a poza tym daję świadectwo innym jak i mój syn.Proboszcz zareagował że tak powiem ze zrozumieniem ale nie obeszło się bez oklepanych ostrzeżeń do syna.
W przeoracie jest dużo archiwalnych i tanich numerów ,,Zawsze Wierni" z tekstami aktualnymi i dzisiaj. Pieniędzy człowiek ma ile ma alen ie przechodzę obojętnie tylko biorę czytam sam i posyłam każdemu kto się nawinie. Ostatnio nawet kościelnemu z mojej parafii z którym jestem na Ty.Ktoś powie że to kropla w morzu potrzeb, ale na razie mogę tylko tyle.Najlepszym przykładem Katolika nie jestem dlatego nie mam wielkich sukcesów, ale może kiedyś coś wykiełkuje.

Ja mam wielkiego sojusznika w Mamie. Reszta rodziny nie czyni mi zadnych problemow. Czasem nawet pytaja mnie o rozne teologiczne wyjasnienia.
Wsrod bliskich rowniez wszyscy wiedza i nikt nie potepia (ci, co potepiali, dawno poszli w odstawke). Ludzie respektuja moja wiare i moj sposob praktykowania jej, nie namawiaja do zlego, nie wydziwiaja, zadaja pytania, interesuja sie, czasem dziela sie jakas refleksja na temat nowinek w Kosciele i prosza o opinie z punktu widzenia tradycjonalizmu.
Nie mialam tez nigdy zadnych klopotow w parafii, az do zmiany ekipy.
Generalnie - nie jest zle.
Powiedzialabym raczej, ze od czasu odejscia od parafii bardziej doskwiera mi "samotnosc wierzacego", niz "samotnosc tradycjonalisty".

Ten temat idelanie trafił w moje ostatnie przemyślenia. Samotność to moje drugie imię. Ani pośród rodziców, rodzeństwa ani pośród większości znajomych nikt nie rozumie o co mi chodzi. A ja tu wydziwiam z łaciną , ornatami, jakąś starą Mszą, lefebrami. Przecież można normalnie do parafii chodzić i wrócić spokojnie na obiadek i spędzić jak miliony Polaków niedzielę przed telewizorem. O ile rodzina przywyczaiła się że znikam na całe niedziele (obiad w niedziele jadam srednio raz na 2,3 m-ce) a znajomi traktują to jako dziwactwo które mogą zaakceptować problem pojawia się gdy człowiek poznaje osobę z którą chcę tworzyć związek. Zwłaszcza gdy ta osoba albo jest obojętna religijnie albo jest z obozu przeciwnego. Już przerabiałem wariant drugi, teraz przerabiam pierwszy. Wtedy pojawiają się problemy. Z drugiej strony nie mam zamiaru rezygnować z zaangażowania w Tradycję i Mszę bo to dla mnie najważniejsza rzecz ani też nikogo zmuszać. Co tu począć? Chyba lepiej być samotnym dla Chrystusa i Kościoła niz otoczonym ludzmi dla świata.

W mojej najbliższej rodzinie wszyscy jesteśmy uzależnieni od MT. W dalszej może nie występuje entuzjazm ale nie krytykują, czasem pojawią się na Mszy Św. jak zamawiam intencję za zmarłych rodziców. Sistra, która nie mieszka w tym samym mieście zawsze z nami chodzi kiedy nas odwiedza. Kilka zaprzyjaźnionych osób też się uzależniło, chociaż chciałabym żeby było ich znacznie więcej.
Ponieważ jestem osobą nie pracującą zawodowo i moja praca polega na wychowaniu dzieci, dbaniu o męża i o dom, mam czas, żeby zadbać o życie religijne najbliższych. Dużo czytam a potem podrzucam temat do dyskusji lub zachęcam do czytania, mam czas na spokojną modlitwę.

Nie jestem fanem wątków "AA" ale powiem krótko. W moim otoczeniu nikogo specjalnie nie interesuje kwestia: tridentina/nom. Owszem, pojedynczym osobom związanym z ruchawkami gotuje się pod przykrywką ale zaciskają grzecznie zęby. Z biegiem czasu, przeczytanych pozycji, przedsoborowy beton wiąże coraz mocniej. Brakuje mi na pewno zorganizowanego (parafia) środowiska tradycyjnego. Przyjemnie by było porozmawiać o dzieciach, wypiekach i szkole.
Wybieram się do kancelarii parafialnej po kwitek - zgoda na I Komunię poza parafią -. No to wtedy będę miał co napisać...

"samotnosc wierzacego", niz "samotnosc tradycjonalisty".

b. trafna uwaga. Myślę, że wszyscy czujemy bardziej "samotność wierzącego" niż tradycjonalisty. Znajoma Luteranka mówi mi: "w naszym kraju nie mogę publicznie powiedzieć, że wierzę Chrystusowi, bo zostanę zakwalifikowana jako czubek".
W zderzeniu ze światem wrogim Kościołowi nasza sytuacja jest i tak o niebo lepsza od aktywistów soboruchowych. Nasze radykalne wypowiedzi są dla niewierzących bardzo interesujące. Ciekawi ich krytyka posoborowia i odcięcie się od sabacików lednicowych. Przecież to te sabaciki są współczesną figurą Kościoła dla letniaków i ateistów. Czują szacunek dla wiedzy i racjonalnej (rzymskiej) analizy. Z soborowiem niby wojny nikt nie prowadzi ale też szacunku specjalnego nie żywi.

..... a właściwie powinienem zatytułować ten wątek - "Nasze rodziny".

Zdaję sobie sprawę, że w/w watek dotyczy w pewnym sensie naszej sfery prywatności i nie liczę na wielki odzew.
Interesuje mnie kwestia w jakiej mierze nasze poglądy w sprawach wiary i Kościoła podzielają nasi członkowie rodzin - rodzice, żony i mężowie, rodzeństwo i najbliżsi.
Odważę się na szczerość i podzielę się z Państwem wiadomością, że w moim przypadku - żona, tak - wierząca, jednak w sprawach nas interesujących absolutnie obojętna, praktykująca w zależności od duchowej koniunktury na zasadzie jak trwoga to do Boga. Syn - też jakoś ostatnio w wierze "wyletniał" i przejmuje postawę mamy choć to absolwent liceum katolickiego. Rodzeństwa nie posiadam. Rodzice dawno pomarli.  Reszta otoczenia - mierne zainteresowanie.
Czuję się trochę osamotniony. A wy drodzy przyjaciele?

Podbijam. Żonę mam pobożną,  prezentuje raczej "katolicyzm kremówkowy",  do formy a przede wszystkim (co dla mnie ważniejsze) do tradycyjnej doktryny przekonać nie potrafię. Rodziców i brata raczej przekonałem i przekabaciłem na "tradycjonalizm".

Akurat osób wypowiadających się w wątku to nie dotyczy, więc napiszę uwagę ogólną:

Wielokroć spotkałem się z tem, że tacy "samotni tradycjonaliści" wypowiadali różne bardzo surowe uwagi względem konwenansów, jakie powinny przestrzegać wszyscy tradycjonaliści: ubiory dla mężczyzn, dla kobiet, mantylki, praktyki religijne itp itd.

Wskazywali, że ci, którzy do ich reguł się nie stosują, są jakimis gorszymi katolikami. A własnych rodzin nie byli w stanie skłonić do przestrzegania jakichkolwiek zasad religijnych ... Ani zwłaszcza do choćby takiego "letniego tradycjonalizmu"

W oczach mojej najbliższej rodziny "opuściłem się", bo nie chodzę na Mszę do kościoła parafialnego, że w sekcie jakiejś jestem, że jednak "polska Msza, to polska Msza". Generalnie brak zrozumienia, choć mamie ostatnio podrzucam co ciekawsze książki, czy artykuły - czasami coś przeczyta

W zderzeniu ze światem wrogim Kościołowi nasza sytuacja jest i tak o niebo lepsza od aktywistów soboruchowych. Nasze radykalne wypowiedzi są dla niewierzących bardzo interesujące. Ciekawi ich krytyka posoborowia i odcięcie się od sabacików lednicowych. Przecież to te sabaciki są współczesną figurą Kościoła dla letniaków i ateistów. Czują szacunek dla wiedzy i racjonalnej (rzymskiej) analizy. Z soborowiem niby wojny nikt nie prowadzi ale też szacunku specjalnego nie żywi.

Mam bardzo podobne spostrzezenia.

Pare dni temu jestem u znajomych, w tle telewizja. Jakas tam durna debata o roli kobiet w swiecie, czy cos podobnego. Nagle kumpel wskazuje mi jedna z gosci programu, i mowi "widzisz, to radykalna katoliczka". Powiedzial to w dobrej wierze, wiedzac ze jestem katolikiem. Odpowiadam mu, ze bardzo wystrzegam sie wspolczesnych francuskich "radykalnych katolikow", zwlaszcza tych zapraszanych do publicznych debat. Kumpel wytrzeszcza oczy, wiec tlumacze, ze wiekszosc z nich to posoborowi uzurpatorzy i najemnicy rozpirzajacy Kosciol od wewnatrz, walczacy z doktryna i Tradycja innowiercy. Kolega patrzy na mnie troche sceptycznie, a w dwie minuty pozniej "radykalnie katolicka" pani polityk wyglasza kwestie w stylu "Bardzo szanuje pania Veil, bylo dla mnie wielkim zaszczytem spotkac sie z nia i wysluchac jej opinii nt. aborcji", i kolega mowi "acha, juz rozumiem". (Simone Veil, jesli ktos jej nie zna, to feministka i autorka prawa dopuszczajacego aborcje we Francji.)

Dalo to pretekst do gremialnej dyskusji, a konstatacja kolegi byla m/w taka, ze dotad myslal, iz obluda, lawiranctwo i nieokreslonosc jest nieodlaczna cecha katolicyzmu, gdy tymczasem okazuje sie, ze niektorzy reprezentanci Kosciola, chocby i w sutannach, niekoniecznie wyznaja katolicyzm.

Dla nas moze to i truizm, ale dla ludzi z zewnatrz, zwlaszcza niewierzacych - nie. Oni rozumuja prosto - Kosciol to dla nich instytucja czysto ludzka, czyli jest taka, jak ludzie, ktorzy ja reprezentuja. Nie biora pod uwage niezgodnosci postawy tych ludzi z doktryna Kosciola, bo tej doktryny nie znaja. Tym samym posoborowe idiotyzmy stanowia dla nich wizytowke Kosciola. Ludzie karmieni sa mitami przez telewizje i inne media, nie maja bladego pojecia ani o tym czym jest Kosciol, ani o tym czym jest jego doktryna. Oceniaja go czysto po ludzku, stawiajac w rankingu partii politycznych czy jakichs stowarzyszen spolecznych. Takim ludziom trzeba tlumaczyc, ze Kosciol to jednak cos innego niz banda zlodziei, ktora go zaatakowala od wewnatrz. No i trzeba obalac mity.

W najbliższej rodzinie moje zainteresowanie tradycyjną liturgią jest traktowane jako niegroźne hobby. Co najwyżej czasem zapytają, czy nie szkoda mi wydawać pieniądze na kupowane namiętnie książki o tematyce religijnej. Na uczelni raczej nie apostołowałem, nieliczne osoby które wiedziały o moim zamiłowaniu do dawnego rytu traktowały to raczej obojętnie.  Potencjalne kandydatki na towarzyszkę życia podchodziły do sprawy różnie. Co ciekawe, te obojętne religijnie bardziej życzliwie niż zaangażowane w posoborowe ruchy. Od dziewczyny będącej w OwDŚ dowiedziałem się, że jestem sekciarzem-faryzeuszem, któremu pycha nie pozwala otworzyć się na Miłość...

Nie mam zamiaru rezygnować z zaangażowania w Tradycję i Mszę bo to dla mnie najważniejsza rzecz ani też nikogo zmuszać. Co tu począć? Chyba lepiej być samotnym dla Chrystusa i Kościoła niz otoczonym ludzmi dla świata.

Pod tym zdaniem pana Jedama podpisuję się dwoma rękami.