Jak to jest z tą Mszą, święceniami i FSSPX?

Niestety uważam, że skutki dokumentów w tym względzie wydanych przez Pawła VI "niegdyś Papieża odwiecznego Rzymu" są bardzo poważne, bowiem podważają nauczanie Kościoła na temat siedmiu święceń niższych.

Prosze o cytat z Pawla VI, ktory podwaza nauczanie Kosciola w tej dziedzinie. Nie o jakies supozycje czy imputowanie intencji, ale o twardy cytat, ktory moglby byc podstawa anatemy.
Ja rowniez jestem zdania, ze nowy porzadek swiecen w Kosciele lacinskim jest bezsensowny i szkodliwy, ale przeciez nie o tym rozmawiamy, ale o "podpadnieciu" Pawla VI przez cytowany kanon, nieprawdaz ?

Co do traktowania w praktyce osób posiadających niższe święcenia lub subdiakonat ( który jest święceniem wyższym )  to wszak nowy KPK 1983 wyraźnie określa , że duchownym jest się od święceń diakonatu ( zupełnie inaczej niż w CIC  1917 - od tonsury ) i w ogóle nie mówi nic o święceniach niższych czy subdiakonacie.
W świetle nowego KPK 1983 zatem są to "osoby świeckie"

Dlatego napisalem "197 - 1983". Traktowanie minorzystow i subdiakonow od wydania MQ do nowego KPK

Status tonsurowanych, minorzystow i subdiakonow po wydaniu nowego KPK to zupelnie inny temat. Zabieralem glos na ten temat kilkakrotnie na FK np. w watku o tonsurze.

Christus Rex

http://krzyz.katolicy.net/index.php/topic,1439.msg70673.html#msg70673

Odniosę się do swoich słów powyżej (pozostawiam papieży w spokoju).

W seminariach profesorowie wykładowcy itd, cisną klerykom, zakonnikom i zakonnicom oraz świeckim na WSD i WT do głów jako naukę Kościoła dokumenty SW II (dla mnie herezje wolności religijnej) dla państwa błąd i to poważny, który wiedzie do herezji, a ponadto bezsprzecznie jest grzechem śmiertelnym, jeśli ktoś nie przyjmuje potępień syllabusa i Quanta Qura Piusa IX i rozgłasza je, popiera itd.

Więc pytam się dlaczego biskupi,kardynałowie nic nie robią (pomijam papieża), a może ja jestem za głupi, oni wszyscy są nieświadomi i uważają wolność religijną SW II za dobrą i pożyteczną ba to wszystko jest ok są usprawiedliwieni, tylko jacyś tam tradycjonaliści bredzą, że jest be, więc jeśli państwo mówią, że jest to błąd no to z tego co wiem to w seminariach i zakonach naucza się dokumentów soboru jako dobrych i ok, więc naucza się błędów, które wiodą do herezji i są grzechami, bo naucza się tez już wcześniej przez Kościół potępionych.
(patrz w linku powyżej).

Co do święceń niższych i wyższych jak znajdę to zamieszczę nauczanie św. Tomasza z Akwinu w tej kwestii

   

Chodzi o zagadnienia 34-40 z Suplementum Sumy Teologicznej (nota bene nei autorstwa sw. Tomasza, ale jego uczniow) ? Calosc w tomie 31 polskojezycznego wydania Veritasu. http://www.katedra.uksw.edu.pl/suma/suma_indeks.htm

Co to wniesie do dykusji o tym czy Pawel VI neguje swiecenia nizsze podpadajac tym samym pod w/w kanon ?

Chodzi o zagadnienia 34-40 z Suplementum Sumy Teologicznej (nota bene nei autorstwa sw. Tomasza, ale jego uczniow) ? Calosc w tomie 31 polskojezycznego wydania Veritasu. http://www.katedra.uksw.edu.pl/suma/suma_indeks.htm

Co to wniesie do dykusji o tym czy Pawel VI neguje swiecenia nizsze podpadajac tym samym pod w/w kanon ?

A może mi pan wyjaśnić jak w prawie wszystkich seminariach świata (wyłączam tradycyjne których jest mało) naucza się błędów SW II czyli jego dokumentów o wolności religijnej itd, i uważa się je za dobre to, gdzie są pasterze Kościoła 
Bo ja tego nie pojmuje chyba jak pisałem za głupi jestem lub tępy

Nie wiem czy o to chodzi jak znajdę to zamieszczę. św. Tomasz i jest to jego autorstwa wyjaśnia, że św. niższe i wyższe też są konieczne i niezbędne i wyjaśnia dlaczego jest ich 7 a nie np. 3 lub 9

Wrócę gdy Pan Bóg będzie chciał i x. Laguerie uzna, że to już czas na powrót. Nie znacie dnia ani godziny.

Skoro Ksiądz przyjął święcenia po novemu, to czy ma Ksiądz też święcenia egzorcystatu, czy będzie Ksiądz uzupełniał? Na czym właściwie polega ten pobyt w Czile?
A dokąd Ksiądz wróci, na powrót do Wrocławia?

Skoro Ksiądz przyjął święcenia po novemu, to czy ma Ksiądz też święcenia egzorcystatu, czy będzie Ksiądz uzupełniał?

Swiecenia wyzsze zawieraja w sobie swiecenia nizsze wiec Wielebny swiecenia egzorcystatu posiada i nie ma czego uzupelniac.

Nie wiem czy o to chodzi jak znajdę to zamieszczę. św. Tomasz i jest to jego autorstwa wyjaśnia, że św. niższe i wyższe też są konieczne i niezbędne i wyjaśnia dlaczego jest ich 7 a nie np. 3 lub 9

Jesli nie o to, to zapewne o komentarze do Piotra Lombarda, ktorych po polsku nie znam. Ponawiam pytanie : co to wniesie do dyskusji o Pawle VI w kontekscie w/w kanonu ?

A może mi pan wyjaśnić jak w prawie wszystkich seminariach świata (wyłączam tradycyjne których jest mało) naucza się błędów SW II czyli jego dokumentów o wolności religijnej itd, i uważa się je za dobre to, gdzie są pasterze Kościoła 

Bo jest kryzys w Kosciele.

Skoro Ksiądz przyjął święcenia po novemu, to czy ma Ksiądz też święcenia egzorcystatu,

Nie przyjmowałem takowych święceń, bo jak Pan dobrze wie, nie ma ich w nowym pontyfikale.

czy będzie Ksiądz uzupełniał?

Nie. Nie praktykuje się takich rzeczy. Pełny dzban nie jest w stanie pomieścić jeszcze jednego litra.
 

Na czym właściwie polega ten pobyt w Czile?

Na pomocy starszemu księdzu w jego pracy duszpasterskiej.

A dokąd Ksiądz wróci, na powrót do Wrocławia?

To pytanie nie jest do mnie. Pełne kompetencje w tej sprawie ma tylko x. Laguerie. Po za tym najpierw trzeba postawić pytanie: Kiedy? Wcale nie jest znana data mojego powrotu do Polski. Może za kilka miesięcy, może za rok albo za kilkadziesiąt lat.

Nie przyjmowałem takowych święceń, bo jak Pan dobrze wie, nie ma ich w nowym pontyfikale.

czy będzie Ksiądz uzupełniał?

Nie. Nie praktykuje się takich rzeczy. Pełny dzban nie jest w stanie pomieścić jeszcze jednego litra.

Gdzieś mi się o uszy obiło, że w nowym rycie nie ma święceń egzorcystatu i gdy ksiądz lub zakonnik zostaje wybrany na egzorcystę diecezjalnego, to biskup musi mu te święcenia uzupełnić... Cóż, muszę uzupełnić braki wiedzy.

Myślałem, że Ksiądz jest w seminarium IDP i przechodzi intensywną formację.

Tak samo jak nie wiem, dlaczego ksiądz Laguerie był "proboszczem" w parafii św. Mikołaja i dlaczego odszedł z FSSРX - może źle szukam, a od dawna mnie to zastanawia.

Gdzieś mi się o uszy obiło, że w nowym rycie nie ma święceń egzorcystatu i gdy ksiądz lub zakonnik zostaje wybrany na egzorcystę diecezjalnego, to biskup musi mu te święcenia uzupełnić... Cóż, muszę uzupełnić braki wiedzy.

To jest zupełnie inna sprawa i dotyczy nie władzy święceń tylko jurysdykcji. Egzorcystą w pełnym tego słowa znaczeniu jest biskup i on swoją władzą dzieli się z kapłanem, którego deleguje do tej posługi. Nie są to ceremonia święceń, tylko akt prawny. Przed soborem też to istniało.
Natomiast kleryk egzorcysta nie może wykonywać egzorcyzmu większego.

Myślałem, że Ksiądz jest w seminarium IDP i przechodzi intensywną formację.

Czegóż mógłbym się nowego dowiedzieć w seminarium? 
Oczywiście należy zaznaczyć, że nie jestem inkardynowany do IBP i jestem na trzechletnim okresie próby, tak bym ja miał okazję poznać IBP i IBP mógł poznać mnie.

Tak samo jak nie wiem, dlaczego ksiądz Laguerie był "proboszczem" w parafii św. Mikołaja i dlaczego odszedł z FSSРX - może źle szukam, a od dawna mnie to zastanawia.

x. Laguerie został usunięty z FSSPX podobnie jak x. Aulagnier.

To znaczy kleryk egzorcysta co może konkretnie robić, a czego nie może w zakresie sprawowania egzorcyzmów?

Prosze o cytat z Pawla VI, ktory podwaza nauczanie Kosciola w tej dziedzinie. Nie o jakies supozycje czy imputowanie intencji, ale o twardy cytat, ktory moglby byc podstawa anatemy.
Ja rowniez jestem zdania, ze nowy porzadek swiecen w Kosciele lacinskim jest bezsensowny i szkodliwy, ale przeciez nie o tym rozmawiamy, ale o "podpadnieciu" Pawla VI przez cytowany kanon, nieprawdaz ?

Proszę "cytat"...prawda, że ciekawy ? Uroczy rzekłbym  :


"PAWEŁ VI
LIST "MOTU PROPRIO"
MINISTERIA QUIDAM



Wprowadzające nową dyscyplinę w odniesieniu do tonsury, święceń niższych i subdiakonatu w Kościele Łacińskim
Pewne urzędy dla należytego sprawowania kultu Bożego i dla posługiwania Ludowi Bożemu stosowanie do potrzeb zostały ustanowione przez Kościół już w najdawniejszych czasach; przez nie zalecano wiernym odpowiednio do różnych okoliczności pełnienie posług świętej liturgii oraz miłości. Powierzenia tych funkcji dokonywano często specjalnym obrzędem, za pośrednictwem którego wierny otrzymawszy błogosławieństwo Boże był włączony do określonej klasy czy stopnia dla pełnienia pewnego obowiązku kościelnego.

Niektóre z tych funkcji, związane ściślej ze sprawowaniem liturgii zostały wkrótce uznane za instytucje poprzedzające przyjęcie święceń hierarchicznych, tak iż ostiariat, lektorat, egzorcystat i akolitat nazywano w Kościele łacińskim święceniami niższymi przez wzgląd na subdiakonat, diakonat i prezbiterat, które zostały nazywane święceniami wyższymi, i były one z reguły choć nie wszędzie, zastrzeżone dla tych, którzy wstępowali przez nie do kapłaństwa.

Ponieważ jednak nie zawsze istniały te same święcenia niższe i wiele funkcji z nimi związanych, podobnie jak to zdarza się również obecnie wykonywali świeccy, wydaje się rzeczą stosowną zbadać tę praktykę i dostosować ją do potrzeb współczesnych, tak aby to, co w tych urzędach stało się nieaktualne, pominąć, to co pożyteczne zatrzymać, jeśli zaś coś konieczne, wprowadzić, jak również określić, czego należy wymagać od kandydatów do święcenia hierarchicznego.

W czasie przygotowań do Soboru Watykańskiego II wielu pasterzy Kościoła wnosiło prośby, aby zreformować święcenia niższe i subdiakonat. Sobór zaś, aczkolwiek nic w tej sprawie nie postanowił, ustalił pewne zasady, które otworzyły drogę do rozwiązania tej kwestii i nie ulega wątpliwości, że wydane przez Sobór normy odnoszące się do ogólnej i uporządkowanej odnowy liturgii(1) obejmują także to, co dotyczy posług w zgromadzeniu liturgicznym, tak aby samo uporządkowanie sprawowania ukazało, że w Kościele istnieją różne stopnie i posługi(2). Ponadto Sobór Watykański II postanowił, że "w sprawowaniu liturgii każdy spełniający swą funkcję, czy to duchowny, czy świecki, powinien czynić tylko to i wszystko to, co należy do niego z natury rzeczy i na mocy przepisów liturgicznych"(3).

Z tym postanowieniem zaś wiąże się ściśle to, co nieco wcześniej zostało napisane w tej samej Konstytucji: "Matka Kościół bardzo pragnie, aby wszystkich wiernych prowadzić do pełnego, świadomego i czynnego udziału w obrzędach liturgicznych, którego domaga się sama natura liturgii. Na mocy chrztu lud chrześcijański rodzaj wybrany, królewskie kapłaństwo, naród święty lud nabyty, (1 P 2, 9; por. 2, 4 - 5) jest uprawniony i zobowiązany do takiego udziału. To pełne i czynne uczestnictwo całego ludu trzeba mieć dokładnie na uwadze przy odnowieniu i pielęgnowaniu świętej liturgii. Liturgia bowiem jest pierwszym i niezastąpionym źródłem, z którego wierni czerpią ducha prawdziwie chrześcijańskiego. Dlatego duszpasterze w całej swej działalności pasterskiej powinni gorliwie dążyć do osiągnięcia takiego udziału przez należyte urabianie wiernych"(4).

Wśród szczególnych funkcji, które należy zachować i dostosować do współczesnych potrzeb, znajdują się te, które zwłaszcza z posługami Słowa i Ołtarza są ściślej związane i nazywają się w Kościele łacińskim lektoratem, akolitatem i subdiakonatem; wypada je tak utrzymać i dostosować aby odtąd istniały dwie funkcje, mianowicie: lektora i akolity obejmującego również zadania subdiakona. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby oprócz powszechnych urzędów Kościoła łacińskiego Konferencje biskupie prosiły Stolicę Apostolską o utworzenie innych, których ustanowienie we własnym regionie uważałaby ze szczególnych względów za konieczne lub bardzo pożyteczne. Do tych należą np. funkcje ostariusza, egzorcysty i katechety(5), jak też inne funkcje zlecone tym, którzy zostali powołani do dzieł miłości, tam gdzie ta posługa nie jest powierzona diakonom.

Bardziej odpowiada prawdzie i współczesnej umysłowości,aby posługi, o których wyżej, nie były nadal nazywane święceniami niższymi, aby ich powierzanie nie nazywało się "święceniem" lecz "ustanowieniem", aby za duchownych we właściwym znaczeniu uważać tylko tych, którzy przyjęli diakonat. W ten sposób lepiej także uwidoczni się różnica między duchownymi a świeckimi, między tym, co jest właściwe i zastrzeżone duchowny ma tym, co może być zlecone wiernym świeckim; dzięki temu jaśniej ukaże się obustronna racja jak "kapłaństwo... powszechne wiernych i kapłaństwo urzędowe czyli hierarchiczne, chociaż różnią się istotą a nie stopniem tylko, są sobie jednak wzajemnie przyporządkowane; jedno i drugie bowiem we właściwy sobie sposób uczestniczy w jednym kapłaństwie Chrystusowym"(6). Wszystko zatem dokładnie rozważywszy, po zasięgnięciu opinii biegłych oraz rady Konferencji biskupich i uwzględnieniu ich zdania, jak również po naradzeniu się z Naszymi Czcigodnymi Braćmi członkami właściwych Świętych Kongregacji i powagą Naszą Apostolską postanawiamy to co następuje, znosząc - jeśli i o ile zachodzi potrzeba - przepisy dotychczas obowiązują cego Kodeksu Prawa Kanonicznego, i tym Pismem promulgujemy.

I. Tonsury od tego czasu nie udziela się; włączenie zaś do stanu duchownego zostaje związane z diakonatem,

II. Święcenia, które dotychczas nazywały się niższymi, mają być odtąd nazywane posługami (ministeria).

III. Posługi mogą być powierzane wiernym świeckim, tak iż przestają być zastrzeżone do kandydatów do sakramentu kapłaństwa.

IV. Są dwie posługi, które należy zachować w całym Kościele łacińskim, po zastosowaniu do współczesnych potrzeb, mianowicie lektora i akolity. Funkcje, które dotychczas należały do subdiakona, powierza się lektorowi i akolicie i stosownie do tego nie będzie odtąd w Kościele łacińskim wyższego święcenia subdiakonatu. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, aby akolita mógł być według uznania Konferencji biskupiej nazywany gdzieniegdzie również subdiakonem.

V. Lektor jest powołany do właściwej mu funkcji czytania słowa Bożego w zgromadzeniu liturgicznym.

Dlatego winien czytać lekcje z Pisma św. (nie zaś Ewangelię) we Mszy i innych świętych czynnościach; w braku psalmisty, ma recytować psalm międzylekcyjny; gdzie nie ma diakona lub kantora, powinien zapowiadać intencje modlitwy powszechnej; ma prowadzić śpiew i kierować uczestnictwem Ludu wiernego; przygotowywać wiernych do godnego przyjmowania sakramentów. Może również - jeśli zachodzi potrzeba czuwać nad przygotowaniem innych wiernych, którzy czytają Pismo św. w czynnościach liturgicznych na podstawie tymczasowego zlecenia. Aby zaś bardziej odpowiednio i doskonalej pełnił tę funkcje winien gorliwie rozważać Pismo św.

Lektor, świadomy przyjętego urzędu, powinien dokładać wszelkich starań i korzystać z odpowiednich środków, aby coraz pełniej zdobywał szczere i żywe umiłowanie oraz poznanie Pisma św.(7) i w ten sposób stawał się doskonalszym uczniem Pana.

VI. Akolita jest powołany, aby wspierał diakona i posługiwał kapłanowi. Do niego należy troska o służbę ołtarza, pomaganie diakonowi i kapłanowi w sprawowaniu liturgii, zwłaszcza Mszy; ponadto należy do niego, jako do szafarza nadzwyczajnego, udzielanie Komunii św., ilekroć szafarze, których wymienia kan. KPK, są nieobecni lub nie mogą tego uczynić z powodu choroby, podeszłego wieku lub innej funkcji duszpasterskiej, albo ilekroć liczba wiernych przystępujących do świętego Stołu jest tak wielka, że odprawianie Mszy by się przeciągało. W tych samych nadzwyczajnych okolicznościach można mu zlecić wystawienie Najśw. Sakramentu Eucharystii do publicznej adoracji wiernych, a następnie schowanie, jednak bez udzielenia ludowi błogosławieństwa. Może również - o ile zachodzi potrzeba - zajmować się przygotowaniem innych wiernych, którzy na mocy czasowego upoważnienia pomagają kapłanowi lub diakonowi w czynnościach liturgicznych, nosząc mszał, krzyż, świece itd. lub wykonując inne podobne funkcje. Funkcje te akolita wypełni godniej, jeżeli będzie uczestniczył z coraz większą żarliwością w Eucharystii, karmił się nią i zdobywał doskonalsze jej poznanie.

Akolita przeznaczony w szczególny sposób do służby ołtarza, powinien nauczyć się wszystkiego, co należy do kultu Bożego i starać się zrozumieć wewnętrzne i duchowe znaczenie tego, tak aby codziennie ofiarował się Bogu i był dla wszystkich przykładem powagi i szacunku w świątyni, jak również obejmował szczerą miłością mistyczne Ciało Chrystusa czyli Lud Boży, zwłaszcza zaś upośledzonych i chorych.

VII. Urząd lektora i akolity według czcigodnej tradycji Kościoła jest zastrzeżony mężczyznom.

VIII. Aby ktoś mógł być dopuszczony do uzyskania tych funkcji wymagane są:

a) prośba dobrowolnie napisana i podpisana przez aspiranta złożona Ordynariuszowi (Biskupowi, a w kleryckich instytucjach doskonałości wyższemu przełożonemu), do którego należy jej przyjęcie;

b) odpowiedni wiek i szczególne przymioty, określone przez Konferencją biskupią;

c) mocne postanowienie wiernej służby Bogu i posługiwania ludowi chrześcijańskiemu.

IX. Posługi zleca Ordynariusz (Biskup, a w kleryckich instytutach doskonałości wyższy przełożony) obrzędom liturgicznym "o ustanowieniu lektora", i "ustanowieniu akolity", który ma być opracowany przez Stolicę Apostolską.

X. Pomiędzy powierzeniem funkcji lektora i akolity należy zachować odstępy czasu, określone przez Stolicę Świętą albo przez Konferencje biskupie, o ile tym samym osobom zleca się obie funkcje.

XI. Kandydaci do diakonatu i kapłaństwa mają obowiązek przyjąć funkcje lektora i akolity jeśli wcześniej ich nie przyjęli, i przez pewien czas sprawować je, aby lepiej przygotować się do przyszłych posług odnoszących się do Słowa i Ołtarza. Dyspensowanie od przyjęcia funkcji dla tych kandydatów jest zastrzeżone Stolicy Świętej.

XII. Zlecenie funkcji nie daje prawa do utrzymania lub wynagrodzenia ze strony Kościoła.

XIII. Obrzęd powołania na lektora i akolitę zostanie opublikowany w najbliższym czasie przez odpowiednie Dykasterium Kurii Rzymskiej.

Normy te zaczynają obowiązywać od dnia 1 stycznia 1973 roku. Wszystko zaś, cokolwiek zostało przez Nas tym Pismem wydanym z własnej woli postanowione nakazujemy uważać za ważne i obowiązujące, bez względu na jakiekolwiek przeciwne przepisy.

Dane w Rzymie u św. Piotra dnia 15 sierpnia, w uroczystość Wniebowzięcia Najśw. Maryi Panny, 1972 roku, dziesiątego Naszego Pontyfikatu.

PAULUS PP. VI"

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pawel_vi/motu/ministeria_quaedam_15081972.html

Proszę "cytat"...prawda, że ciekawy ? Uroczy rzekłbym 

a mógłby Pan pokazać, gdzie papież podważa wcześniejsze nauczanie.

Przylaczam sie do prosby.

Dla ulatwienia : jesli dogmatem jest zdanie "X jest czarne", to herezja jest zdanie "X nie jest czarne" lub "X jest biale" etc.
Prosze zatem o zdanie, w ktorym Pawel VI twierdzi, " prócz kapłaństwa nie ma w Kościele katolickim innych święceń - wyższych i niższych" ewentualnie o zdanie stanowiace przeslanke sylogizmu, z ktorego wynika taka konkluzja przy pomocy jednej przeslanki rozumowej.
Jesli takiego zdania nie ma, to machanie w/w knonem stanowi tluczenie grochem o sciane. Na szczescie delegacja FSSPX na rozmowy w Watykanie przygotowana jest lepiej, bo inaczej wystawili by sie na posmiewisko. Atakujmy posborowie tam, gdzie sie naprawde podklada, a jest tego caliem sporo. Jak na razie otwiera pan same falszywe fronty.

Przylaczam sie do prosby.

Dla ulatwienia : jesli dogmatem jest zdanie "X jest czarne", to herezja jest zdanie "X nie jest czarne" lub "X jest biale" etc.
Prosze zatem o zdanie, w ktorym Pawel VI twierdzi, " prócz kapłaństwa nie ma w Kościele katolickim innych święceń - wyższych i niższych" ewentualnie o zdanie stanowiace przeslanke sylogizmu, z ktorego wynika taka konkluzja przy pomocy jednej przeslanki rozumowej.
Jesli takiego zdania nie ma, to machanie w/w knonem stanowi tluczenie grochem o sciane. Na szczescie delegacja FSSPX na rozmowy w Watykanie przygotowana jest lepiej, bo inaczej wystawili by sie na posmiewisko. Atakujmy posborowie tam, gdzie sie naprawde podklada, a jest tego caliem sporo. Jak na razie otwiera pan same falszywe fronty.

Christus Rex

Czyli dekret o Wolności religijnej przeczy 3 dogmatom, a Paweł VI podpisując dokumenty soboru (o wolności religijnej i resztę) przyczynił się do podważenia tych dogmatów o których już
pisałem tu:

http://krzyz.katolicy.net/index.php/topic,1439.msg70673.html#msg70673

Więc proszę mi to wytłumaczyć, sam pan pisał, że DH "Nie znaczy to, ze mozna ja przyjac poniewaz jest sprzeczna z MOU.
To oczywiste, ze jest sprzeczna ze stala i niezmienna praktyka Kosciola. To dodatkowy argument na rzecz niepoprawnosci teologicznej tej doktryny" więc i sam papież przeczy stałej i niezmiennej praktyce Kościoła i MOU jeśli potwierdza dokumenty SW II potwierdza je też Jan Paweł II i obecny papież Benedykt XVI, a mam nadzieję, że raz na zawsze dekretem nieomylnym rostrzygnie tą kwestię.


Jedynym wyjściem jest tylko nie przyjmowanie tych dokumentów Kościół nie podał tej nauki wiernym do wierzenia tylko oznajmił im tę naukę bo żadne dokumenty SW nie są nieomylne a na pewno nie o wolności religijnej i o ekumenizmie, ale ponadto wiodą one do błędów i herezji dla mnie są heretyckie, tylko że papieże nic nie zrobili, aby nie nauczano tych błędów w seminariach i zakonach, przecież sam Jan Paweł II mówił że posłuszeństwo soborowi jest posłuszeństwem Duchowi św.
Redemptor Hominis i przemówienie do Świętego Kolegium zrelacjonowane w "Documentation Catholique", n. 1975, pp. 1002-3.

to więc jak Duch św. asystował na soborze, skoro Pius IX i inni papieże (Pius VII, Grzegorz XVI) nieomylnie potępili wolność religijną

List "Cum te" do arcybiskupa Marcela Lefebvre'a, 11 października 1976, opublikowany w "Notitiae", nr 12, 1976.

"Nie masz żadnego prawa by powoływać się na rozróżnienie między doktrynalnym a pastoralnym charakterem, które ma być podstawą dla akceptowania jednych dokumentów Soboru Watykańskiego II i odrzucania innych. Prawdą jest, że nie wszystkie kwestie rozstrzygane podczas soborów wymagają akceptacji tego samego rodzaju; tylko to, co Sobór zatwierdzi w swoich "definicjach" jako prawdę wiary albo jako związane z wiarą wymaga naszego przylgnięcia z wiarą. Niemniej jednak, reszta także stanowi część uroczystego magisterium Kościoła, które powinno być ufnie przyjęte i szczerze praktykowane przez każdego katolika" .

Reszta jaka reszta, jest uroczystym magisterium, skoro prawdy wiary mamy przyjąć z wiarą, a reszta to uroczyste magisterium tego typu stwierdzenia Pawał VI też nie są żadną miarą wiążące w sumieniu no bo jeśli tak no to DH jest uroczystym nauczaniem Kościoła św.
 
Jest jeszcze mnóstwo zdań Pawła VI i Jana Pawła II które są dość kiepskie, ale nie będę już ich cytował

Co ma dekret o wolnosci religijnej do zniesienia swiecen nizszych ?!?