KRR w filmie

https://m.youtube.com/watch?v=DDunLEl9LkY
https://m.youtube.com/watch?v=F9relpYVChw

W obydwu filmach fragmenty mszy świętej, wystawienia Najśw. Sakramentu i sakramentu małżeństwa pochodzące z czechosłowackiego serialu F.L. Vék z lat 1970/71 o czeskim odrodzeniu narodowym.
Zauważyłem tam parę interesujących rzeczy:
- oprócz muzyki organowej można tam zobaczyć również instrumenty smyczkowe oraz dęte (moim zdaniem do liturgii zupełnie niepasujące), czy na tamten czas (końcówka XVIII w., początek XIX) było to nadużycie liturgiczne czy może było to dopuszczalne?
- w pierwszym fragmencie na stopniach ołtarza klęczy więcej niż dwóch ministrantów; czy jest to jakiś inny sposób służenia, w którym ministranci podobnie jak w NOMie dzielą się funkcjami? Obecnie na KRRach w mszach bez kadzidła zasadniczo służy dwóch a reszta stoi przy siedzeniach w prezbiterium - podział istnieje tylko na zasadzie lewy czy prawy. Ciekawe są również ich stroje, mają bowiem oni kapturek i sutannę, których kolory chyba nie są zmienne zgodne z szatami kapłana (ciężko stwierdzić, film czarno-biały). Teraz na KRR do służby nosi się czarne sutanny jak te xiężowskie, ale raczej jest to zwyczaj przejęty z Zachodu.
- od połowy drugiego filmu jest scena ślubu. W KRR obecnie jest tak, że wszystkie części pozostałych sakramentów, w których wierni mówią, są w języku narodowym - czy może być to wymysł ruchu liturgicznego? Tutaj natomiast młodzi nie przysięgają sobie, tylko kapłan odmawia nad nimi jakąś modlitwę a potem od razu się całują (co chyba do czasów posoborowia nie miało miejsca w przypadku ślubów), przy czym może być to efekt cięć filmu, gdzie pominięto przysięgę,
- czwarte moje spostrzeżenie jest szczególikiem, ale zwróciłem uwagę na to, jak Czesi wymawiają łacinę: robią to niemalże identycznie jak Polacy poza tym, że „q” nie wymawiają „kw” tylko „ku”.

- w pierwszym fragmencie na stopniach ołtarza klęczy więcej niż dwóch ministrantów; czy jest to jakiś inny sposób służenia, w którym ministranci podobnie jak w NOMie dzielą się funkcjami?

To wynika po prostu z tego, że współcześnie zapanowała minimalna interpretacja rubryk wzięta z przedsoborowych niepolskich podręczników (poparta przez Świętą Kongregację Obrzędów), a nie z przedsoborowéj polskiéj rzeczywistości:

Profesor: Ja też sądzę, że zamiast wyciągać na wierzch fakta odosobnione, szerszego znaczenia nie mające, lepiejby pomówić o zwyczajach czy nadużyciach ogólniejszej natury, przy odprawianiu Mszy św. napotykanych. Ot, powiedz kolego, dlaczego to dziś do Mszy usługiwało ci aż dwóch chłopaków?
Wikary: Dziwne pytanie: dwóch przyszło, dwóch służyło!
Profesor: Nie, mój kochany, taka odpowiedź mnie nie zadowala. Trzeba ci wiedzieć, że skoro żadna zewnętrzna uroczystość nie usprawiedliwia czy to większej ilości ministrantów, czy większej ilości światła na ołtarzu, trzeba się podczas Mszy czytanej kontentować jednym tylko ministrantem i dwiema świecami. Wykroczenie przeciw temu porządkowi rzeczy zostało jeszcze w XVII. stuleciu, jako abusus zganione dygnitarzom kapitulnym i kanonikom, tem mniej więc godziłoby się zwykłemu kapłanowi prawa tego nie zachowywać.

"Ilu przyszło, tylu służyło" — taką odpowiedź dostałem kiedyś na pytanié o przedsoborowé realja. Mańkowski w przypisie powołuje się na dekret ŚKO z 19 VII 1659. Jeśli chodzi o twardé źródła, to konkretné liczby są w Ceremonjale Biskupim w odniesieniu do Mszy uroczystéj oraz cichéj biskupa; więc trzeba mieć na względzie, że nie wypada, żeby proboszcz cieszył się liczniejszą assystą, niż biskup.
To, który ministrant ma wziąć ampułkę, to decyzja autora tego albo innégo ceremonjału, bez znaczenia oraz bez podparcia w opisach Mszy we mszale.

Ciekawe są również ich stroje, mają bowiem oni kapturek i sutannę, których kolory chyba nie są zmienne zgodne z szatami kapłana (ciężko stwierdzić, film czarno-biały). Teraz na KRR do służby nosi się czarne sutanny jak te xiężowskie, ale raczej jest to zwyczaj przejęty z Zachodu.

Profesor: Przejdźmy do innej kwestyi. Zwyczaj powszechny w kraju naszym pozwala na to. by ministranci na czas nabożeństwa przywdziewali komże na zwykłe ubranie. jest to mojem zdaniem coś wstrętnie brzydkiego i nie wiem prawdziwie, czy poza krajem naszym i poza naszymi kościołami gdziekolwiek na kuli ziemskiej coś podobnego widzieć się daje. Wolę już ministranta bez komży zupełnie. A jednak, zdaje mi się, nie zawsze trudno byłoby zaopatrzyć kościół w kilka sukienek dla chłopców, jużto kolorowych, jużto czarnych, przerobionych choćby ze starych sutan księży proboszczów i wikaryuszów. Kościelnemu też należałoby sprawić jakieś długie ubranie do wyłącznego użytku w kościele.

Tak więc problem zakładania komży do spodni (straszliwy upadek obyczajów: chodzić w spodniach przy ołtarzu!) istniał już na początku XX wieku.
Zamieszczę jeszcze fragment posoborowégo polskiégo Ceremonjału Biskupiégo (z podtytułem: "dostosowany do zwyczajów diecezji polskich", ale szczęśliwie nie do końca ):

65. Szatą liturgiczną wspólną dla wszystkich szafarzy wyświęconych i ustanowionych jakiegokolwiek stopnia jest alba, przepasana na biodrach paskiem, jeżeli nie jest uszyta w taki sposób, że przylega do ciała nawet bez paska. Jeżeli alba nie osłania dokładnie zwykłego stroju koło szyi, przed przywdzianiem alby należy nałożyć humerał. Alby nie można zastępować komżą, nawet nałożoną na sutannę, wtedy gdy wkłada się ornat lub dalmatykę albo gdy zamiast ornatu czy dalmatyki używa się samej stuły.
Komżę zawsze należy nakładać na sutannę.
Akolici, lektorzy oraz inni świeccy posługujący mogą ubierać albę lub inną szatę prawnie zatwierdzoną.

- czwarte moje spostrzeżenie jest szczególikiem, ale zwróciłem uwagę na to, jak Czesi wymawiają łacinę: robią to niemalże identycznie jak Polacy poza tym, że „q” nie wymawiają „kw” tylko „ku”.

Myli się Pan, oni qu wymawiają właśnie jako [kv], a nie, jak Polacy, [kf] (specyfika polskiéj phonetyki odróżniająca nas od słowiańskich sąsiadów). Wymowa v w tej pozycji różni się jednak od zwykłéj. Proszę posłuchać tutaj. Poza tym to włoska wymowa jest rzadkim regjonalizmem, znacznie odbiegającym od historycznéj średniéj.

Panie Ahmed a ma pan wiedzę jak to było z wymową w Stanach w XIX wieku?

W Stanach w XIX w. używano takiej samej wymowy jak i w ówczesnej Anglii,  qu zawsze wymawiano jako /kw/.

Proszę opisać cały ten system. Jest to szalenie ciekawe!

Panie Ahmed a ma pan wiedzę jak to było z wymową w Stanach w XIX wieku?

Nie wiém więcéj, niż napisano w Internecie; ale w Internecie napisano, że tradycyjna angielska wymowa była cudowna (tutaj anglojęzyczna wiki, ale może lepiéj przejrzeć tén artykuł).

My mamy własny problem z niedouczeniém polskiéj wymowy, więc z potrzeby chwili (wczesna trzecia dekada XXI wieku) przypomnę, że "u" wymawiamy tradycyjnie jak polskie "w" (często w rzeczywistości "f") w takich grupach:
— -ngu- (sanguis, unguere);
— -qu- (aqua, coquere);
— -su- (suadere, suavis; nie dotyczy: suus!).

Myli się Pan, oni qu wymawiają właśnie jako [kv], a nie, jak Polacy, [kf] (specyfika polskiéj phonetyki odróżniająca nas od słowiańskich sąsiadów). Wymowa v w tej pozycji różni się jednak od zwykłéj. Proszę posłuchać tutaj. Poza tym to włoska wymowa jest rzadkim regjonalizmem, znacznie odbiegającym od historycznéj średniéj.

No tyle, że oni jak byk w podlinkowanym fragmencie śpiewają: "et antikłum dokumentum, novo cedat ritui"!

No tyle, że oni jak byk w podlinkowanym fragmencie śpiewają: "et antikłum dokumentum, novo cedat ritui"!

Ja tam słyszę antikwum; nie antikfum ani nie antikłum.

A dobra, ważne, że ładnie śpiewają i ich wymowa jest spójna, nie tak jak czasem na KRR-ach bywa, że celebrans intonuje np.: "Gloria in eszczelsis Dio" a organista z chórem odśpiewują w dalszej części: "kwi sedes ad dexteram Patris". Chociaż to nie najgorsze celebracyjne buble, da się jeszcze przeżyć.
Tam o szczególiki czeskiej wymowy nie będę się kłócić.

Bublem jest gdy ktoś udaje Włocha.

Troszkę, najlepiej stosować wymowę odpowiednią dla swojej szerokości geograficznej. Dlatego msze FSSPX brzmią nieco dziwnie, bo stosują oni wymowę włoską, ale z polskim akcentem, co daje bardzo dziwny vibe.