Historycznie i teologicznie istnieją trzy „filary” katolicyzmu: Pismo Święte, Tradycja i Magisterium. Wszystkie są konieczne; wszystkie są wzajemnie powiązane; i żadna z nich nie jest absolutna w tym sensie, że może być uważana za większą pod każdym względem niż inne. Każdy jest pierwszy, ale w inny sposób. Jest wśród nich niemal trynitarna perichoresis lub circumincessio .Protestanci wywyższają Pismo do tego stopnia, że zaprzeczają lub pomniejszają pozostałe dwa. W rezultacie nawet Pismo Święte jest w nich ostatecznie zepsute.Prawosławni natomiast wywyższają Tradycję do tego stopnia, że negują powszechne Magisterium i autorytet nauczycielski w Kościele, a nawet niektóre nauki wyrażone w Piśmie Świętym (np. nauczanie o małżeństwie i rozwodzie). Ale co oznacza ich oddanie Tradycji, jeśli niektórzy z ich najbardziej szanowanych teologów mogą zaakceptować uniwersalizm, antykoncepcję i homoseksualne „małżeństwo” (jak najwyraźniej robi to Kallistos Ware)? Nieuporządkowane przywiązanie do „Tradycji” może, jak na ironię, doprowadzić do jej anulowania.Ale najbardziej interesująca jest trzecia grupa: nazwę ich katolikami redukcyjnymi (chociaż można by powiedzieć magisterialnymi lub hiperpapalistycznymi itp.). Wywyższają oni Magisterium i w praktyce urząd papieski ponad Pismo Święte oraz Tradycję aby stało się jedyną zasadą dzięki której poznajemy prawdę. Staje się ono w pewnym sensie pełnią prawdy tak aby nigdy nie było możliwe zakwestionowanie twierdzeń Magisterium (jak np. rozdział 8 Amoris Laetitia lub zmiana nauczania o karze śmierci w Katechizmie ) na podstawie Pisma i Tradycji. Podobnie jak z zachowaniem pozostałych dwóch grup, tak i z tą przesadna egzaltacja Magisterium kończy się anulowaniem Magisterium poprzednich papieży i soborów. Zmienia się to w „Magisterium chwili”, tak jak protestanccy kaznodzieje którzy skutecznie przywłaszczają sobie Biblię lub prawosławni z ich selektywnym przywłaszczeniem Tradycji bez żadnych wskazówek dotyczących tego, co jest a co nie jest podlegające zmianie w Tradycji.
Prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów w rozmowie z brytyjskimi mediami zaatakował krytyków reformy liturgicznej, dokonanej na zlecenie Soboru Watykańskiego II. Zdaniem kard. Roche tradycjonaliści powinni zastanowić się, czy są katolikami, czy raczej bliżej im do… protestantów. W rozmowie z brytyjskim tygodnikiem „The Tablet” i amerykańskim „National Catholic Reporter” następca kard. Roberta Saraha stwierdził, że ci, którzy krytycznie odnoszą się do wprowadzonej reformy, a nawet „uparcie sprzeciwiają się temu, co Kościół faktycznie zadekretował”, muszą postawić sobie pytanie: „Czy naprawdę jestem katolikiem, czy raczej protestantem?”. Kardynał oparł swoje twierdzenie na wątpliwym założeniu, że sobór „jest najwyższym prawodawstwem, jakie istnieje w Kościele” i każdy, kto się z nim nie zgadza stawia się na uboczu wspólnoty wierzących.
Forum Krzyż
Autor
