Pokolenie samolubów - Uwagi na marginesie "ewangelizacji przez ekshibicjonizm"

"W tym właśnie kontekście należy rozumieć fenomen „ewangelizacji przez dawanie świadectwa”. Nie chodzi w niej bynajmniej o jakąkolwiek ewangelizację, tylko o wariant freudowskiej psychoterapii, której prawdziwym, choć nie zawsze uświadamianym sobie przez nieszczęsnych ekshibicjonistów celem, jest ich samoakceptacja i pragnienie akceptacji przez innych. Kobieta opowiadająca przed kamerą, z iloma mężczyznami uprawiała seks chce przestać określać samą siebie i by inni przestali ja określać przez pryzmat jej rozwiązłego wcześniejszego życia. Powoływanie się na spowiedź i powtarzane w kółko zapewnienie że „przecież Bóg ją kocha” ma służyć odrzuceniu świadomości własnego zła i niedoskonałości, by móc samorealizować się i dążyć do szczęścia i dobrego samopoczucia jako żona, matka, „normalna kobieta”. Publiczne opowiadanie o swoich sprawach intymnych jest dalekim echem zarówno protestanckiej instytucji spowiedzi publicznej, jak i spowiedzi indywidualnej na kozetce u psychoanalityka. Wspomniana na początku tekstu koncentracja na tematach genitalnych to także echo freudyzmu. Adepci „ewangelizacji przez dawanie świadectwa” oczekują tak naprawdę akceptacji i poklasku dla siebie, a ich motywem jest chęć wyparcia własnej brzydoty i zła, nie mieszczących się w ich wizji samych siebie jako części szczęśliwego, przepełnionego radością życia i samorealizującego się me generation."

www.konserwatyzm.pl/artykul/11842/pokolenie-samolubow

Bardzo dobry tekst.
Te modne w ostatnich czasach "świadectwa" zwykle są niesmaczne i niestrawne, głównie ze względu na quasipornograficzny ekshibicjonizm.

Madrymi słowami opisane to co mój "chłopski rozum" zawsze mi podpowiadał.
Byłem kilka razy świadkiem takich "wynurzeń" zwanych świadectwami i zawsze wzbudzało to we mnie uczucie zażenowania, zniesmaczenia, az po obrzydzenie doprowadzając w końcu do całkowitego odrzucenia i negowania autentyczności takich aktów.
Zawsze wtedy przypominał mi sie wierszyk z dzieciństwa - "Cos dla Ciebie ta zabawa nie jest zdrowa. Idź ty lepiej koziołeczku szukać swego Pacanowa..." i wiałem, szukac dalej
Po tego typu "świadectwach" (nie tylko o tematyce seksualnej) moje drogi z dana grupa rozchodziły sie na wieki, a stopa moja po otrząsnieciu się z pyłu nigdy wiecej tych progów nie przekroczyła.

Problem z różnymi "świadectwami" (tekielistycznymi, post-alkoholowymi, post-seksualnymi, post-sektowymi etc.) jest też taki, że to są materiały nacechowane ogromną dozą subiektywizmu i często autorstwa osób mocno pogiętych psychicznie przez życie. Tworzy się z tego taka próba dowodzenia słuszności katolicyzmu i niesłuszności nie-katolicyzmu na podstawie jakichś efektów psycho-fizyczno-"życiowych" wywieranych przez te dwa światy czy dwie doktryny. Zwykle to jest mniej więcej tak: "w domu rodzinnym nie miałem ciepła i miłości ......... zacząłem uciekać w narkotyki / pornografię / alkohol / muzykę rockową / sektę hinduistyczną ......... byłem na dnie, wszystko wydawało mi się pustką ......... ale Pan mnie dotknął i teraz, po dwóch odsiadkach i trzech próbach samobójczych ewangelizuję młodzież hip-hopem". Oczywiście trochę spłycam i nie chcę być niemiły dla osób, które naprawdę "różne rzeczy przeżyły", ale słuszności katolicyzmu powinno się dowodzić na gruncie teologii, filozofii etc., a nie na gruncie tego, że Kościół pośrednio kogoś wyciągnął z rynsztoka. Na przykład różni zielonoświątkowcy też wyciągają i mają pełno takich, co to "narodzili się na nowo" - i samo w sobie niczego to nie dowodzi.

Co gorsza, to jeśli chodzi o osoby rozchwiane psychicznie, to stosunkowo łatwo można pewno znaleźć "świadectwa odwrotne" - w stylu: "wstąpiłam do zakonu i padłam ofiarą terroru przełożonych", "zostałem księdzem i zobaczyłem, jaka to zgnilizna", "od ciągłego myślenia o grzechu popadłem w obsesje i skrupuły, teraz się od tego uwolniłem, moje życie jest żywe, pełne, radosne, bez religii i stałych doktryn" etc. To też niczego nie dowodzi o katolicyzmie, ale pokazuje, że skupianie się na ekstremalnych przeżyciach i powikłanych drogach życiowych to słaba metoda dowodzenia czegokolwiek.

Jak się z Jasiowi wbija do głowy "Moralność pani Dulskiej" - to Jan będzie ekshibicjonistą....