IOTA UNUM - na gorąco

3. Gdy autor pisze o tym co sie właściwie dzieje w Kościele po soborze V2 to jest NIESTETY mętny, niejednoznaczny i często jego wywód sprawia na mnie wrażenie modernistycznego

Pamiętam, że odniosłem podobne wrażenie. Brak kropki nad "i" i zajęcie bardziej krytycznego i  jednoznacznego stanowiska. Pamiętajmy jednak kiedy książka powstała. Teraz spojrzenie mamy szersze. Owoców jest więcej.

Ten brak kropki nad i to bardzo dobrze rozumiem i przecież i tu na forum on obowiązuje. Część osób ja sedewakantyści dostawili ją z przytupem - moim zdaniem błędnie. Nie brak kropki mi nie przeszkadza - przeszkadza mi udawanie, że ją stawia, zamiast maksymalnie od strony teologicznej naswietlić co się da i wskazać, czego naświetlić nie daje rady. Ta cecha jest jedną z cech modernizmu: każdy próbuje w swej dziedzinie dokonac TOE (theory of everything). Niestety tak się nie da i czasem trzeba sobie powiedzieć: nie rozumiem tego. Dam przykład. Na str. 253. jest zdanie:

"A Kościół ma obowiązek nie tylko utrzymywać zasady, ale również je rozwijać, powściągając ducha nowiości przez ducha zachowawczego,..."

Po pierwsze historycznie jest to wątpliwe i doktrynalnie fałszywe. Historia pokazuje, że doktryna rozwijała się nie tyle z wewnętrznej zasady tylko jako odpór herezjom - czyli z logicznego punktu widzenia, gdyby nie herezje to doktryna by się nie rozwijała (bo po co?), a doktrynalnie błędne, gdyż obowiązek ten jest co najwyżej warunkowy (jako właśnie istniejący w czasie ataków). Ten sympatyczny dodatek o duchach jest błędny dlatego, gdyż Kościół winien kierować się prawdą a prawda nie ma ducha ani nowości ani zachowawczego.

Ale bardzo ciekawie uwypukląną myślą jest - bardzo mi się podobająca - myśl, że człowiek jako istota stworzona nie jest absolutnie w(w scisłym znaczeniu) kreatywny. Brzmi to paradoksalnie, ale rzuca moim zdaniem trafne światło na dzisiejszą kulturę wszelakiej kreatywności - jako "będziecie jako Bóg". Nawet przebiegło mi przez głowę, że to było istotą grzechu pierworodnego.

Ależ z spostrzeganiem złych owoców autor problemów nie ma - ma problem z usytuowaniem ich od strony teologicznej. Zadanie to - zgadzam się - jest bardzo trudne. Pamietajmy jednak, że autor był zawodowym teologiem - zrobił doktorat w wieku w 1927 roku - zatem miał kolosalne mozliwości badawcze. Nie tak jak my: między pracą i rodziną.

Czy zaistnieje kiedykolwiek szansa zakupu IOTA UNUM normalnie, bezproblemowo, w księgarniach, choćby tych diecezjalnych?

W diecezjalnych — wątpię, ja miałem bardzo duże problemy żeby w Warszawie kupić „normalnie” „Ducha Liturgii”, a co dopiero byłoby z książką odnoszącą się krytycznie do posoborowia. Mile natomiast zaskoczyła mnie obecność „Ioty…” na wystawie księgarni akademickiej na Krakowskim Przedmieściu.

Ducha normalnie można było kupić na Miodowej... Pewnie potem się skończyły

"Duch liturgii" we Wrocławiu cały czas jest w księgarni archidiecezjalnej w obu wydaniach ( tym albumowymi tym zwykłym )

.  „Stat veritas” to ostatnie dzieło Romana Ameria, wydane już pośmiertnie; dzieło, do którego przywiązywał wagę szczególną. Jest to zbiór komentarzy, czyli uwag, jakie nasunęły się mu podczas lektury „Tertio Millenio Adveniente”. Te komentarze w formie „glos” były apelem skierowanym przede wszystkim do najwyższych władz kościelnych w związku z powszechną apostazją szerzącą się w katastrofalnym tempie w Kościele na skutek błędnych nauk, szczególnie zaś pseudoekumenizmu.

[Antyk, 2011]

Wlaśnie skonczyłem lekturę.
Jestem pod wiekszym wrazeniem niz po przeczytaniu Iota Unum. Romano Amerio chyba juz nie wytrzymał bełkotu plynącego od samegoJ-P ll. Nie wytrzymał i umarł. To książka opracowana post mortem.

Kupczenie doktryną, mieszanie porzadkow milosci i wiary. Po przeczytaniu kazdej glosy czytelnik traci nadzieję związaną z posoborową hierarchią.To puste cymbały i wydmuszki. W pewnym momencie prof Amerio pisze: tak oni zmienili religię.
W Iota Unum autor na zimno analizował ale chyba gryzł sie w język. W Stat Veritas pisze jak jest.
Ciekaw jestem Panstwa opinii, wspomnien z lektury.

Też odniosłem wrażenie, że w "Stat Veritas" Amerio mówi o wiele bardziej bezpośrednio, podczas gdy w "Iota Unum" momentami zdaje się zatrzymywać  tuż przed dotknięciem sedna sprawy, jakby ćwiczył samokontrolę czy też autocenzurę...

Nie rozumiem tylko, dlaczego "Stat Veritas" została jakby chłodniej przyjęta niż "Iota Unum" i jest mniej znana - np. nie ukazał się jeszcze przekład angielski (przynajmniej nie słyszałem o takim), stąd moi anglojęzyczni znajomi zazdroszczą mi, że mogłem przeczytać po polsku. Może to dlatego, że teraz, kiedy mamy za sobą Franciszkowe ekscesy, mało kogo już obchodzą herezje z  "Tertio Millenio"?