Głos dziecka, głosem Boga

   Przy okazji innego wątku, przypomniała mi się scena sprzed kilku miesięcy.

   Mieliśmy uroczystość rodzinną która zaczęła się obecnością na Mszy św. (niestety wg NOM). Moja pociecha była wówczas po raz pierwszy na NOM. Ciotka, zadowolona, że dziecko wreszcie poszło na „normalną” Mszę, pyta:

   — To czym się różni ta dzisiejsza Msza od tej, na którą chodzisz z tatusiem? — [w domyśle: „tyłem i po łacinie”]

   — [milczenie]

   — No, jak się modlimy na tej Mszy co z tatą chodzisz, a jak na tej co byliśmy dzisiaj? —[wszyscy oczekują odpowiedzi „tam po łacinie, a tu po polsku”]

   — Z tatusiem jak chodzę - modlimy się do Pana Boga, a dzisiaj - do księdza.

Cały się zaczerwieniłem ze wstydu, że - kto jak kto - ale ja, kurczę, tradycjonalista, i tak źle wyuczyłem własne dziecko. Ale potem pomyślałem, że coś w tym jest...

))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Bomba:)

Dzieci potrafią być logiczne aż do bólu. Serdeczne gratulacje i +++.

P.S. A Ciocia dostała to co jej się należało skoro chciała wbić klina  w Rodzinę. Mam już swoje lata ale do dziś pamiętam jak próbowano mnie testować stawiając niezręczne pytania. Brrr.

Rzeczywiście dzieci potrafią być bardzo szczere, oraz same pewnie nie wiedząc bardzo mądre... 
I czasami można z nich brać przykład jeśli chodzi o wiarę.
Spotkałem się z historią, iż dziecko podchodzi do Komunii Świętej, klęka, ksiądz podchodzi, mówi "Ciało Chrystusa", a dziecku księdzu odpowiada: "przecież wiem" 
Jak dla mnie dobre świadectwo wiary, nawet u malucha z drugiej klasy podstawówki...