Collectanea Theologica 1967-1976

=====
W dwóch wątkach znalazłem linki do autorskiej strony
z zeszytami Biuletynu Odnowy Litergicznej.
http://ikaku.fm.interia.pl/bol.html
i - myślę - nadaje się do wydzielenia, bo rozjaśnia trochę "mroki starożytności NOM-u".
=====

Otworzyłem na pierwszy z brzegu i:

Znane są „kłopoty” z krzyżem na ołtarzu „versus populum”.
Jak go ustawić i jaki ma być, aby nie zasłaniał celebransa? W którą stronę ma być zwrócony Korpus Chrystusa?

A zaraz:

Przepis Kodeksu rubryk (Nr 527) ... w zasadzie obowiązuje nadal.

By dojść do wniosku:

Z tego prawa należy korzystać...

Jakiego? No właśnie. Dextimus na KNO pisze o wandalach w kurii, ale wynika z tego, że był... jeden!
całość: http://ikaku.fm.interia.pl/bol67-1a.html#163a

W naszej seminaryjnej bibliotece są wszystkie numery tego periodyku, ciekawych rzeczy można się dowiedzieć czytając biuletyny liturgiczne poszczególnych wydań. W jednym z nich zastanawiano się w jaki sposób odprawiać Mszę Św wobec wystawionego Najświętszego Sakramentu przodem do ludzi, po czym stwierdzono iż takich Mszy już najpewniej nie będzie się odprawiać. Ogólnie po lekturze biuletynów zamieszczonych w CT można dojść do dwóch wniosków, Bogu dzięki że nie wszystko o czym tam pisano z planów "odnowy" zostało zrealizowane (przy lekturze niektórych artykułów włos jeżył się na głowie), a zarazem szkoda, że niektóre plany co do kształtu reformy nie zostały wcielone w życie.

Prawdziwe "archiwum rewolucji". Wielu ciekawych rzeczy można się dowiedzieć wprost ze źródeł. 

Arcyciekawa strona. Można zanleźć masę kwiatków takich jak np.:

Oracje nowego Mszału stanowią prawdziwy skarbiec modlitw. Jest ich 1600. W odniesieniu do poprzedniego Mszału stanowi to liczbę podwójną. Zostały zachowane prawie wszystkie dotychczasowe modlitwy, ale przy wielu z nich zaistniała konieczność takiego przepracowania, by wyrażeniowo harmonizowały z teologią Soboru Watykańskiego II i odnową liturgiczną.

(http://ikaku.fm.interia.pl/bol71-2.html#77)

Czyli dla reformatorów nie było wątpliwosci: VII to nowa teologia, nowe modlitwy z nią "harmonizują", a stare nie. 

Ale skoro tak, to należało wyraźnie powiedzieć, że nowa teologia unieważnia starą, i dokładnie wyszczególnić  w których punktach. A najlepiej oglosić listę anatem potepiających konkretne błędy starej teologii.

Czyli dla reformatorów nie było wątpliwosci: VII to nowa teologia, nowe modlitwy z nią "harmonizują", a stare nie. 

Nie harmonizuje, ale tylko "wyrażeniowo"

Mnie bawi najbardziej podejście "odnowa"  - cokolwiek nie zrobimy - zawsze wyjdzie odnowa - widać uważali ówczesną Mszę świętą za dno totalne...

[...] widać uważali ówczesną Mszę świętą za dno totalne...

... i miernotę. To widać  np. w artykule http://ikaku.fm.interia.pl/bol67-2.html#167, gdzie napisano:

Wobec prostoty, przejrzystości, jednolitości kanonu Hipolita czy św. Bazylego kanon rzymski przedstawia raczej miernotę.

... i miernotę. To widać  np. w artykule http://ikaku.fm.interia.pl/bol67-2.html#167, gdzie napisano:
Wobec prostoty, przejrzystości, jednolitości kanonu Hipolita czy św. Bazylego kanon rzymski przedstawia raczej miernotę.

Żal, że kolejny "odnowiciel" wyleciał przez te słowa z Kościoła...

Co do artykułu z powyższego linka: autor powinien być zadowolony, że kanon nie ma wzmianki o Duchu Świętym jako sprawcy przeistoczenia, wszak to w trędzie powrotu do źródeł, anafory powstałe przed końcem III wieku nie posiadały jeszcze nauki o Duchu Świętym, jak np Kanon Rzymski, co jest jedynie dowodem na jego pochodzenie z czasów początków Kościoła. (Swoją drogą oryginalny Kanon Rzymski w Missale Romanum 2002 także nie posiada wzmianki o Duchu Świętym, w polskiej wersji Kanonu w obecnie używanym Mszale z 1986 taka wzmianka została włączona na prośbę episkopatu Polski)

Pierwsze co samodzielnie znalazłem:

Redaktorem niniejszego Biuletynu jest ks. Franciszek Blachnicki

Mnie to osobiście wiele tłumaczy.

Pierwsze co samodzielnie znalazłem:

Redaktorem niniejszego Biuletynu jest ks. Franciszek Blachnicki

Mnie to osobiście wiele tłumaczy.

Mnie to osobiście bardzo smuci (jako byłego oazowicza i sympatyzującego z tym ruchem). Gdzieś w tym biuletynie jest artykuł ś+p ks. Franciszka o miejscu ołtarza i krzyża, gdzie indziej jest też o językach narodowych. To co uderza, to niezwykła fascynacja skalą "odnowy" choćby w Niemczech i życzenie by w Polsce czym prędzej "nadganiać zaległości".

Mam wrażenie, że "odnowiciele" nie mieli złej woli, jeno zachłystnęli się "przemianą", bez jakiegokolwiek zastanowienia nad efektami. Ten biuletyn to jest chyba najsmutniejszym świadectwem "szału" jaki miał miejsce podczas tzw. reformy liturgicznej po SVII.