Poszukuje informacji odnośnie stosunku papieży (Pawła VI, Jana Pawła II i Benedykta XVI) do praktyki tzw. "Komunii Świętej na rękę", jest dużo stereotypów ale z faktami gorzej...
W przypadku Pawła VI można się odwołać do Memoriale Domini (i tyle?), odnośnie Jana Pawła II jest cała masa opinii na poziomie "podobno uważał, że...", a Benedykt XVI widać co robi (Komunia na klęcząco i do ust) ale czy jako papież lub kardynał wypowiadał się kiedykolwiek w tej sprawie?
Liczę na to, że bardziej oczytani i zaznajomieni z tematem forumowicze pomogą aby zebrać trochę faktów.
Witam
http://krzyz.katolicy.net/index.php/topic,728.msg22672/topicseen.html#msg22672
tu ma pan co Obecny papież Benedykt XVI myślał o Komunii św. jak był kardynałem Oraz :
KATECHIZM ŚW. PIUSA X ''VADEMECUM KATOLIKA''
IMPRIMATUR Kuria Diecezjalna Sandomierska Nr.458/06. Sandomierz, 22 maj 2006 r. Edward Frankowski, Wikariusz Generalny Ks. Zygmunt Gil, Kanclerz Kurii
Nihil obstat: Ks Profesor. dr. hab. Józef Krasiński, Sandomierz, 15 maja 2006 r.
O Sposobie przystępowania do Komunii Świetej
47. Jak powinniśmy się zachowywać przyjmując Komunię Świętą?
Komunię Świętą
powinniśmy przyjmować KLĘCZĄC lekko unieść głowę, pobożnie skupić spojrzenie na przenajświętszej Hostii, wystarczająco otworzyć usta i nieco wysunąć język.
50. Co należy zrobić, gdy Hostia święta przyklei sie do podniebienia?
Gdy Hostia święta przyklei się do podniebienia, wówczas należy ją odkleić z pomocą języka ,
ALE NIGDY NIE MOŻNA UŻYWAĆ DO TEGO CELU PALCÓW”.Źródła cytatów z książki pod tytułem ”O wielkiej Miłości Pana Jezusa do nas w Najświętszym Sakramencie” autor ks. Władysław Seweryn. IMPRIMATUR Za zgodą Kurii Metropolitalnej w Częstochowie z dn. 21.06.1999 r. L.dz. 456/99 Wikariusz Generalny
Ks. Prałat Marian Mikołajczyk :
“Rytuał Rzymski po konstytucji Piusa XII tak uzupełnił wskazówkę dla kapłana: “Przeto często będzie upominał lud, z jakim przygotowaniem przystępować do tak Boskiego Sakramentu: Składa się na nie: wiara, pobożność i skromność w ubieraniu, aby po uprzedniej spowiedzi i
zachowaniu postu eucharystycznego wszyscy na obu kolanach z pokorą uwielbiali Najświętszy
Sakrament i z szacunkiem Go przyjmowali, Jeśli chodzi o mężczyzn, o ile możliwe, niech przystępują do stołu Pańskiego oddzielnie od niewiast” (Rit. Rom., t.V, c I, 3)”.
“Proboszczowie przez wszystkim i kaznodzieje przy każdej sposobności według Apostoła (2 Tm 4, 2) niech przepowiadają, nalegają, proszą, karzą, by niewiasty nosiły ubiór, który by tchnął wstydliwość i był ozdobą i ochroną cnoty i niech upominają rodziców, by nie pozwalali córkom ubierać się nieskromnie...”Dziewczęta i kobiety, które się nieprzyzwoicie ubierają, nie powinny być dopuszczone do stołu Pańskiego i do godności matek chrzestnych przy sakramencie Chrztu i Bierzmowania. W niektórych przypadkach nie należy im nawet pozwolić na wejście do kościoła” (AAS XXII, p. 26)”.
Liturgika czyli Wykład Obrzędów Katolickiego Kościoła
Podręcznik do nauki Religii dla uzytku młodzieży
ułożył Magister Teologii świątobliwy Ksiądz D. Bączkowski b. prefekt szkół Kijowskich
wydanie czwarte Warszawa Druk Piotra Laskauera, Nowy - Świat 41 rok 1914
Approbatur
Żytomiriae di 8 decembr. 1903 an.
Pro Episcope
Protonotarius Apostolicus
Praelatus A. Kruszyński
Nr. 3210. L.S.
Fung. mun. secretarii
Canonicus Paulus Korvin Kamieński.
"Kładąc zaś do ust wiernym Komunię świętą, kapłan czyni Hostyą mały krzyży przypominając, iż jest ona Ciałem i Krwią Zbawiciela. Wszystkie te słowa mówią się po łacinie, są bowiem liturgiczną forma sakramentu.
Corpus Domini nostri Iesu Christi custodiat animam tuam in vitam aeternam. Amen (Ciało Pana naszego Jezusa Chrystusa niechaj strzeże duszy Twojej na żywot wieczny. Amen) . - mówi kapłan wierny nie odpowiada Amen.
Podczas udzielania przez kapłana Komunii św.
wierni KLĘCZĄ na znak POKORY i BIJĄ SIĘ trzykrotnie w piersi dla wyrażenie skruchy i żalu za grzechy. Następnie podchodzą po kolei do kratek. KLĘKAJĄ i tak przyjmują Komunię
świętą".
Co do Jana Pawła II :
1.“Inaestimabile donum”, Instrukcja w sprawie niektórych norm dotyczących kultu Tajemnicy Eucharystycznej,
3.04.1980 r.
10. Wierny, zakonnik
lub świecki, upoważniony jako szafarz nadzwyczajny Eucharystii, może rozdzielać komunię św. jedynie wtedy, gdy nie ma kapłana, diakona lub akolity, gdy kapłanowi stoi na przeszkodzie choroba, podeszły wiek lub gdy liczba komunikujących jest tak wielka, ze przedłużałaby się zbytnio Msza św.(20). Należy więc zganić postawę tych kapłanów, którzy choć obecni prze celebrze, wstrzymują się od udzielania Komunii św., zostawiając ten obowiązek świeckim.
11. Kościół zawsze żądał od wiernych szacunku i czci wobec Eucharystii w chwili, gdy ją przyjmują.
Gdy chodzi o sposób przystępowania do Komunii św., wierni mogą ją przyjmować zarówno w
postawie klęczącej jak i stojącej, stosownie do norm ustalonych przez konferencję Episkopatu. Kiedy wierni przyjmą Komunię św. klęcząc, nie wymaga się od nich żadnego innego znaku czci wobec Najświętszego Sakramentu, ponieważ samo klęczenie wyraża akt uwielbienia. Kiedy natomiast przyjmują Komunię św. na stojąco winni - podchodząc procesjonalnie do ołtarza - uczynić akt czci zanim przyjmą Najświętszy Sakrament; powinni to uczynić w odpowiednim miejscu i w taki sposób, by nie zakłócić porządku w przystępowaniu do Komunii św.(21).
20. Św. Kongr. Dla Kultu Bożego, Instr. Immensae caritatis, nr 1.
21. Św. Kongr. Rytów, Instr. Eucharisticum mysterium, nr 34; por. Institutio generalis Missalis Romani, nr 244, c; 246, b; 247, b.
Rzym, Wielki Czwartek, dnia 3 kwietnia 1980 r.
Instrukcja niniejsza, przygotowana przez Świętą Kongregację dla Sakramentów i Kultu Bożego, została zatwierdzona dnia 17 kwietnia 1980 r. przez Ojca Świętego Jana Pawła II, który potwierdzając ją swoją powagą zarządził, by została opublikowana i by była przestrzegana przez wszystkich, do których się odnosi. JAMES R. Kard. KNOX Prefekt Virgilio Noè Sekretarz Sekcji Kultu Bożego
“Redemptionis Sacramentum” z 25.03.2004 r. Instrukcja Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, o tym, co należy zachowywać, a czego należy unikać w związku z Najświętszą Eucharystią.
91. Przy udzielaniu Komunii świętej należy pamiętać, że „święci szafarze nie mogą odmówić sakramentów tym, którzy właściwie o nie proszą, są odpowiednio przygotowani i prawo nie zabrania im ich przyjmowania”177. Stąd każdy ochrzczony katolik, któremu prawo tego nie zabrania, powinien być dopuszczony do Komunii świętej. W związku z tym nie wolno odmawiać Komunii świętej nikomu z wiernych, tylko dlatego, że na przykład chce ją przyjąć na klęcząco lub na stojąco.
“92.
Chociaż każdy wierny zawsze ma prawo według swego uznania przyjąć Komunię świętą do ust178,
jeśli ktoś chce ją przyjąć na rękę, w regionach, gdzie Konferencja Biskupów, za zgodą Stolicy Apostolskiej, na to zezwala, należy mu podać konsekrowaną Hostię. Ze szczególną troską trzeba jednak czuwać, aby natychmiast na oczach szafarza ją spożył, aby nikt nie odszedł, niosąc w ręku postacie eucharystyczne. Jeśli mogłoby zachodzić niebezpieczeństwo profanacji, nie należy udzielać wiernym Komunii świętej na rękę179.93. W celu uniknięcia niebezpieczeństwa upadku konsekrowanej hostii lub jakiegoś jej fragmentu, podczas Komunii wiernych należy używać pateny180.
155. Oprócz szafarzy zwyczajnych istnieje prawnie ustanowiony akolita, który z ustanowienia jest nadzwyczajnym szafarzem Komunii świętej również poza sprawowaniem Mszy. Ponadto, jeśli przemawiają za tym motywy prawdziwej konieczności, biskup diecezjalny zgodnie z przepisami prawa256 może do tej posługi wyznaczyć również innego wiernego świeckiego jako szafarza nadzwyczajnego albo jednorazowo (ad actum), albo na czas określony, wykorzystując w tym celu stosowną formułę błogosławieństwa. Jednakże nie jest wymagane, aby owo wyznaczenie miało formę liturgiczną; jeśli jednak ją ma, w żaden sposób nie może się ono upodobnić do obrzędu święceń. W szczególnych i nieprzewidzianych przypadkach na jednorazowe wypełnienie tej funkcji zgody może udzielić kapłan, który przewodniczy celebracji eucharystycznej257.
156. Funkcja ta winna być pojmowana zgodnie z jej nazwą, która brzmi „nadzwyczajny szafarz Komunii świętej”, nie zaś „specjalny szafarz Komunii świętej” ani „nadzwyczajny szafarz Eucharystii”, ani też „specjalny szafarz Eucharystii”. Te ostatnie nazwy rozszerzają znaczenie tej funkcji w sposób nieodpowiedni i niewłaściwy.
157. Jeśli w sytuacji zwyczajnej obecna jest wystarczająca liczba wyświęconych szafarzy, również do rozdawania Komunii świętej, nie należy wyznaczać nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. W takich okolicznościach ci, którzy byliby wyznaczeni do tego rodzaju posługi, nie powinni jej wykonywać. Należy potępić postępowanie tych kapłanów, którzy, choć sami uczestniczą w celebracji, powstrzymują się jednak od udzielania Komunii, powierzając to zadanie świeckim258.
158. Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej będzie bowiem mógł udzielać Komunii jedynie w przypadku braku kapłana lub diakona, albo kiedy kapłan napotyka trudności z powodu choroby lub podeszłego wieku lub innej ważnej przyczyny albo gdy jest tak wielka liczba wiernych przystępujących do Komunii, że sama celebracja Mszy zbytnio by się przeciągnęła259. Należy to jednak rozumieć w ten sposób, że w żadnym przypadku wystarczającą przyczyną nie będzie nieznaczne przedłużenie, oceniane w świetle zwyczajów i kulturowego kontekstu miejsca.
177. KPK, kan. 843 § 1; por. Kan. 915.
178. Por. Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 161.
179. Kongr. ds. Kultu Bożego i Dysc. Sakram., Dubium, „Notitiae” 35 (1999) ss.160-161.
180. Por. Mszał Rzymski, Ogólne wprowadzenie, nr 118.
256. Por. KPK, kan. 230 § 3.
257. Por. Św. Kongr. ds. Dysc. Sakram., Instr. Immensae caritatis, nr 1: AAS 65 (1973) 264; Paweł. VI, List apost. motu proprio Ministeria quaedam, 15 sierpnia 1972: AAS 64 (1972) 32; Missale Romanum, Appendix III: Ritus ad deputandum ministrum sacrae Communionis ad actum distribuendae, p. 1253; Kongr. ds. Duchowieństwa i inne, Instr. Ecclesiae de mysterio, art. 8 § 2: AAS 89 (1997) 871.
258. Por. Św. Kongr. ds. Sakram. i Kultu Bożego, Instr. Inaestimabile donum, nr 10: AAS 72 (1980) 336; Pap. Komisja ds. Autent. Interpr. KPK, Responsio ad propositum dubium, 11 lipca 1984: AAS 76 (1984) 746.
259. Por. Św. Kongr. ds. Dysc. Sakram. , Instr. Immensae caritatis, nr 1: AAS 65 (1973) 264-271, tu 265-266; Pap. Komisja ds. Autent. Interpr. KPK, Responsio ad propositum dubium, 1 czerwca 1988: AAS 80 (1988) 1373; Kongr. ds. Duchowieństwa i inne, Instr. Ecclesiae de mysterio, Wskazówki praktyczne, art. 8 § 2: AAS 89 (1997) 871.
Instrukcję tę, opracowaną na polecenie Ojca świętego Jana Pawła II przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów w porozumieniu z Kongregacją Nauki Wiary, tenże Papież zatwierdził dnia 19 marca 2004 roku, w uroczystość świętego Józefa, oraz nakazał ją wydać, aby niezwłocznie była zachowywana przez wszystkich, do których jest skierowana.
W siedzibie Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, w Rzymie, dnia 25 marca 2004 roku, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego.+ FRANCISZ
KPK z 1983 roku:
O posłudze szafarzy nadzwyczajnych możemy także przeczytać w Kodeksie Prawa Kanonicznego.
Kan. 910 -§ 2. Szafarzem nadzwyczajnym komunii świętej jest akolita oraz wierny, wyznaczony zgodnie z
kan. 230, § 3.
Kan. 230 -§ 3.
“Tam, gdzie to doradza konieczność Kościoła, z braku szafarzy, także świeccy, chociażby nie byli lektorami lub akolitami, mogą wykonywać pewne obowiązki w ich zastępstwie, mianowicie: posługę słowa, przewodniczyć modlitwom liturgicznym, udzielać chrztu
a także rozdzielać Komunię świętą, zgodnie z przepisami prawa”.Papież Jan Paweł II w liście Dies Domini pisze:
Transmisje radiowe i telewizyjne
54. Na koniec ci z wiernych, którzy z powodu choroby, niesprawności lub innej ważnej przyczyny nie mogą wziąć udziału w Eucharystii, winni dołożyć starań, aby jak najpełniej uczestniczyć z oddalenia w liturgii niedzielnej Mszy św., najlepiej przez lekturę czytań i modlitw mszalnych przewidzianych na ten dzień, a także przez wzbudzenie w sobie pragnienia Eucharystii97. W wielu krajach telewizja i radio dają możliwość zjednoczenia się z celebracją eucharystyczną w tym samym momencie, gdy jest ona sprawowana w miejscach świętych98. Tego rodzaju transmisje same w sobie nie pozwalają oczywiście wypełnić obowiązku niedzielnego, to bowiem wymaga udziału w zgromadzeniu braci, którzy spotykają się w określonym miejscu, z czym wiąże się też możliwość komunii eucharystycznej. Dla tych jednak, którzy z różnych przyczyn zewnętrznych nie mogą uczestniczyć w Eucharystii i są tym samym zwolnieni z obowiązku niedzielnego, transmisja telewizyjna lub radiowa stanowi cenną pomoc,
zwłaszcza jeśli towarzyszy jej ofiarna posługa nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii, którzy przynoszą ją chorym, a wraz z nią pozdrowienie i solidarność całej wspólnoty. W ten sposób również ci wierni mogą korzystać z obfitych owoców niedzielnej Mszy św. oraz przeżywać niedzielę jako prawdziwy "dzień Pańskie i "dzień Kościoła". 97 Por. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 1248, § 2; KONGR. NAUKI WIARY, List Sacerdotium ministeriale (6 sierpnia 1983), III: AAS 75 (1983), 1007.
98 Por. PAPIESKA KOMISJA DS. ŚRODKÓW SPOŁECZNEGO PRZEKAZU, Instr. Communio et progressio (23 maja 1971), ren. 150-152. 157: AAS 63 (1971), 645-646. 647.
W Watykanie, dnia 31 maja 1998, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, w dwudziestym roku mego Pontyfikatu.
JAN PAWEŁ II, PAPIEŻ
Jan Paweł II w Liście apostolskim Dominicae Cenae:
Stół Chleba Pańskiego
“Powinniśmy pamiętać o tym, szczególnie my, Kapłani Kościoła Rzymskiego łacińskiego, który do obrzędu święceń dołączył w ciągu wieków praktykę namaszczania rąk Kapłana. W niektórych krajach przyjęła się praktyka Komunii świętej na rękę. Praktykę taką postulowały poszczególne Konferencje Episkopatów i na ich wniosek zyskała ona zatwierdzenie Stolicy Apostolskiej. Dały się jednak słyszeć głosy o rażących wypadkach nieposzanowania Najświętszych Postaci, co bardzo obciąża nie tylko osoby bezpośrednio winne takiego postępowania, ale również Pasterzy Kościoła, którzy jakby mniej czuwali nad zachowaniem się wiernych względem Eucharystii. Zdarza się także, że czasem nie bierze się pod uwagę wolnego wyboru tych, którzy mimo pozwolenia na udzielanie Komunii świętej na rękę, pragną przyjmować ją bezpośrednio do ust. Trudno więc o tych wszystkich bolesnych sprawach nie wspomnieć w kontekście niniejszego listu.
Pisząc to, w niczym nie chcę dotknąć tych osób, które w praktykę przyjmowania Chrystusa eucharystycznego "na rękę" - tam gdzie została ona zatwierdzona - wkładają ducha najgłębszej czci i pobożności. Nie należy jednakże zapominać o podstawowym urzędzie Kapłanów, którzy w czasie święceń zostali konsekrowani, aby reprezentowali Chrystusa Kapłana: dlatego też ich ręce, tak jak ich słowa i ich wola, stały się bezpośrednim narzędziem Chrystusa. Właśnie dlatego, tzn. jako szafarze Eucharystii, oni mają główną i całkowitą odpowiedzialność za Święte Postacie: ofiarują te Święte Postacie uczestnikom zgromadzenia, którzy pragną je przyjąć. Diakoni mogą tylko zanosić na ołtarz dary ofiarne wiernych i rozdawać je, gdy zostaną już konsekrowane przez Kapłana. Jakże wymowne zatem, chociaż późniejsze, jest w naszych święceniach łacińskich namaszczenie rąk, jak gdyby tym właśnie rękom potrzebna była szczególna łaska i moc Ducha Świętego! Dotykanie Świętych Postaci, podejmowanie ich własnymi rękami jest przywilejem tych, którzy mają święcenia, co wskazuje na czynny udział w szafarstwie Eucharyst
ii. Wiadomo, że Kościół może dać takie uprawnienie pewnym osobom poza Kapłanami i Diakonami, czy to akolitom spełniającym swoją posługę, zwłaszcza, gdy przygotowują się do święceń Kapłańskich, czy innym osobom świeckim, gdy zachodzi po temu prawdziwa potrzeba, ale zawsze po odpowiednim przygotowaniu”.
List Dominicae Cenae, 24 lutego 1980 Tu papież Jan Paweł II sam mówi że mógł popełnić błędy:
“Chciałbym poprosić o przebaczenie - w imieniu własnym i was wszystkich, czcigodni i drodzy Bracia w biskupstwie - za wszystko, co z jakiejkolwiek motywacji i z powodu jakiejkolwiek ludzkiej słabości, niecierpliwości, zaniedbania,
w wyniku także jakiejś stronniczej, jednostronnej lub błędnej interpretacji ustaleń Soboru Watykańskiego II, mogło wywołać zgorszenie i niepokój w kwestii dogmatu i czci należnej temu wielkiemu Sakramentowi.
I proszę Pana Jezusa, byśmy unikali w przyszłości w naszym traktowaniu tego świętego Misterium wszystkiego, co mogłoby osłabić i zamącić w jakikolwiek sposób uczucie czci i miłości u naszych wiernych”.
To by było na tyle.