Droga liturgii

NOM na najbliższy czas może pozostać. Musimy jedynie pracować nad jego ,,potrydentyzowaniem”; gdzie się da. Moim zdaniem Tradycja sama się odbuduje. Prosty schemat: starsi księża celebrują NOM, młodsi KRR i podrajcowany NOM (w większości przypadków), starsi księża nie będą żyli wiecznie, wiec ci co są obecnie młodsi będą edukować następne pokolenie (uff!,dużo pisania ).Może za jakieś 40, 50 lat doczekamy się tradycyjnego papieża? Pan Bóg jeden wie.

Wariant jeden i pół. Nowi święci tak ale i z tym ostrożnie, prefacje nie.

Na starym forum była podobna ankieta. Myślę, że warto porozmawiać ponownie na ten temat.

Dlaczego brakuje propozycji pre55 oraz pre1911?

To i może jeszcze prekonstantyńskiej  ?

Na starym forum była podobna ankieta. Myślę, że warto porozmawiać ponownie na ten temat.

Dlaczego brakuje propozycji pre55 oraz pre1911?

A czym one różniły się (oprócz braku św. Józefa w Kanonie i w pre1911 braku możliwości odpowiadania przez ludzi) od tego z 1962 roku?

Wielki i Święty Tydzień, kalendarz, plikaty. Przed PX oficjum, nuty, rytuał.

Wielki i Święty Tydzień, kalendarz, plikaty. Przed PX oficjum, nuty, rytuał.

A, to akurat wiedziałem;D Myślałem, że czymś jeszcze

Wielki i Święty Tydzień, kalendarz, plikaty. Przed PX oficjum, nuty, rytuał.

Pominąłeś reformę rubryk z 61-égo (bodajże); a więc: "pre55" to także konieczność powtarzania po cichu przez celebransa Lekcji i Ewangelii odśpiéwywanych przez subdjakona i djakona. Przypuszczam, że przeciętny biskup na Soborze Watykańskim II hasło usuwania zbędnych powtórzeń (SC 50) mógł zrozumieć jako dalszé cięcia w tym kiérunku, to znaczy usunięcié obowiązku powtarzania śpiewów chóru (antyphony i śpiewy miedzylekcyjné z części zmiennych, stałé: Kyrie, Gloria, Credo, Agnus Dei).

Reforma rubryk to także, że tak mało po polsku rzeknę, legalizacja rubrycystyczna półśrodka-kantaty. Starsze rubryki traktują o Mszy prywatnéj i uroczystéj (z djakonem i subdjakonem), marginalnie ledwie wzmiankując coś pośredniégo.

Z nieistotnych kwiatków można dorzucić kommemorację przez Ostatnią Ewangelję.

Wielki i Święty Tydzień, kalendarz, plikaty. Przed PX oficjum, nuty, rytuał.

Pominąłeś reformę rubryk z 61-égo (bodajże); a więc: "pre55" to także konieczność powtarzania po cichu przez celebransa Lekcji i Ewangelii odśpiéwywanych przez subdjakona i djakona. Przypuszczam, że przeciętny biskup na Soborze Watykańskim II hasło usuwania zbędnych powtórzeń (SC 50) mógł zrozumieć jako dalszé cięcia w tym kiérunku, to znaczy usunięcié obowiązku powtarzania śpiewów chóru (antyphony i śpiewy miedzylekcyjné z części zmiennych, stałé: Kyrie, Gloria, Credo, Agnus Dei).

Reforma rubryk to także, że tak mało po polsku rzeknę, legalizacja rubrycystyczna półśrodka-kantaty. Starsze rubryki traktują o Mszy prywatnéj i uroczystéj (z djakonem i subdjakonem), marginalnie ledwie wzmiankując coś pośredniégo.

Z nieistotnych kwiatków można dorzucić kommemorację przez Ostatnią Ewangelję.

O tym akurat też wiedziałem Myślałem, że czymś jeszcze bardziej Chociaż, swoją drogą (przynajmniej tak mi się wydaje) jak raz byłem na mszy solennej, to celebrans powtarzał lekcję i Ewangelię, mimo, iż odprawiał wg. mszału z 1962 roku.

Myślałem, że czymś jeszcze bardziej

Jeszcze warto dodać, że tradycyjnie się klęczało w chórze w dni postné do Pax Domini sit semper vobiscum, a w sześćdziesiątce-dwójce do Pater noster (punkt 521c w rubrykach ogólnych po reformie).

Sześćdziesiątka-dwójka stosuje trochę inny alphabet. Wyjaśnię szérzéj:
a) historyczny alphabet łaciński, także nadal przez całé (całé!) średniowieczé: "adiutorium", "qui uiuis" (u/V to różné kształty jednéj litery; "j" pojawiło się jako warjant "i" na końcu wyrazu);
b) chyba renesansowy, obecny we mszałach potrydenckich: "adjutorium", "qui vivis" (wprowadzenié rozróżnień i/j oraz u/v);
c) współcześnie stosowany, do mszału wprowadzony chyba wraz z reformą rubryk: "adiutorium", "qui vivis" (usunięto rozróżnienié i/j, któré nikomu nie przeszkadzało, chyba, jak ktoś chciał sobie skrócić do "adjutorjum"; utrzymano rozróżnienié u/v w kształcie sprzecznym z wieloma lokalnymi wymowami).
Wydaje mi się, że jeszcze coś z pisowni, ale nie chcę ludzi przedwcześnie posądzać, więc jak się potwiérdzi, to jeszcze napiszę.

Chociaż, swoją drogą (przynajmniej tak mi się wydaje) jak raz byłem na mszy solennej, to celebrans powtarzał lekcję i Ewangelię, mimo, iż odprawiał wg. mszału z 1962 roku.

A zna Pan jakiéś podręczniki do liturgii napisané w latach 1961-1965? Wszystko, co czytamy, napisano wcześniéj.