liturgia u "byłych anglikanów"

Zaciekawiony, jak wygląda Msza u tzw. byłych Anglikanów, o których było głośno przy okazji konstytucji apostolskiej Anglicanorum Coetibus, wyszukałem kilka nagrań (wszystkie są z USA) i postanowiłem się nimi podzielić.
Ryt, jak się okazuje, nie jest jednolity, gdyż niektóre parafie istniały na długo przed AC.

Portland, stan Oregon
https://www.youtube.com/watch?v=sBdAhl9u62k
(modlitwy u stopni! ostatnia ewangelia!)

San Antonio, stan Texas - Wielki Czwartek
https://www.youtube.com/watch?v=IImqaTGhMFQ

NOM po łacinie w tym samym kościele
https://www.youtube.com/watch?v=FBvvWsYovy8

Baltimore, stan Maryland
https://www.youtube.com/watch?v=EdnOJ-LaZZQ
asperges po angielsku

Mimo większych lub mniejszych nomizmów i anglikanizmów ogólne wrażenie jest bardzo pozytywne.
Właściwie nie potrzeba robić żadnej "reformy reform". Wystarczy przetłumaczyć "Anglican Use" na inne języki i wprowadzić go w miejsce NOMu.

Tylko ze dla niektorych to bedzie juz za duzo (bo dziwny kierunek itd) a dla drugich wciaz za malo (bo jakiekolwiek odstepstwo od KRR jest zdrada Pana Boga).
Moj bardzo skromny poglad jest taki, ze dopoki sie nie zmieni kierunku celebracji (nawet zostawiajac obecny mszal), nie ma szans na jakakolwiek wyjscie z liturgicznego kryzysu.

Początkiem wszysstkiego jest zmiana kierunku i wyłączenie mikrofonów.

W Polsce chyba już łatwiej byłoby zmienić kierunek celebracji niż wyłączyć mikrofony. O trzech dieslach na ołtarzu, "dwójeczce" oraz ogłoszeniach, podziękowaniach, i życzeniach dłuższych niż Liturgia Słowa z Eucharystyczną razem wziętych nie wspomnę.

Co ciekawe w Portland nie ma żadnej grupy anglokatolików - Msza ta (przez 3-kapłanów z Kanady - była odprawiana na zaproszenie tamtejszego Arcybiskupa Alexandra Sampla. Nb. kapłani ci do Kościoła przeszli nie z mainstreemowego Kościoła Episkopalnego, a z Traditional Anglican Communon (czyli wspólnoty tzw. anglikanów kontynuujących).
Co do samej liturgii postaram się coś więcej napisać. W maju byłe nawet w "prokatedrze" anglokatolickiej w Londynie na Soho: http://www.ordinariate.org.uk/groups/london-central.html - przegladałem mały samozdatowy Mszalik i chciałem sobie go wziąć (albo kupić), ale niestety nie można było.
W każdym razie ich liturgia jest modułowa - taki NOM z możliwością dodania lub zastąpienia elementami z Mszy Trydenckiej oraz rytu Sarum - to tak pokrótce.

W Polsce chyba już łatwiej byłoby zmienić kierunek celebracji niż wyłączyć mikrofony.

Widziałem w życiu tylko jedną parafię bez mikrofonu na posoborowym ołtarzu - u x. Kneblewskiego, ale i tam wrócił.

A co do kierunku, to mnie zastanawia że przecież przy różnego rodzaju nabożeństwach - litaniach, różańcach itp. kapłan najczęściej klęczy "ad orientem" przed ołtarzem, i nikomu to jakoś nie przeszkadza, a msza, bezpośrednio przed albo bezpośrednio po, z niezrozumiałych powodów musi, musi, musi być "odwrotnie".

Co do sprawowania Mszy wiernych ad Orientem to nawet Max Thurian był za tym:

Niezależnie od architektonicznego wystroju kościoła należy zawsze brać pod uwagę dwa następujące, uzupełniające liturgię aspekty: dialog w czasie liturgii słowa sprawowanej twarzą w twarz oraz kontemplatywna orientacja liturgii Eucharystii. Często cała celebra rozgrywa się jako przemówienie i dialog, w czym nie ma już miejsca na adorację, kontemplację i ciszę. Stałe "oko w oko" celebransów z wiernymi ukierunkowuje wspólnotę na samą siebie. Natomiast dobra i właściwa celebra, która zdaje sobie sprawę z pierwszeństwa ołtarza, dyskretnej służby celebransa, z orientacji wszystkich na Pana i na adorację Jego Obecności przedstawionej w symbolu i urzeczywistnionej w Sakramencie, nadaje liturgii ten wymiar kontemplatywny, bez którego popada ona w niebezpieczeństwo tego, że się będzie wydawać nużącym przedstawieniem religijnym, bezużyteczną zbiorową krzątaniną lub rodzajem rozwlekłej litanii. [...]
Ołtarz stoi więc w centrum uroczystości liturgicznej. Powinien on być tak zbudowany i przyozdobiony, by przyciągał ku sobie spojrzenia i wywoływał podziw, tak jak w świątyni jerozolimskiej złoto ołtarza chlebów pokładnych czy ołtarza kadzenia podkreślało chwałę Pana. [...] Bukietów kwiatów należy unikać; te można poustawiać gdzie indziej, ale nie na ołtarzu. Skąd wziął się ten ostatni konformizm z dwoma świecami po jednej stronie i bukietem kwiatów po drugiej? Ołtarz i przedmioty służące celebrowaniu Eucharystii powinny wywoływać podziw wobec piękna, które całą istotę skłania do adoracji wspaniałości Boga. Ołtarz jest mianowicie znakiem dla Pamiątki Ofiary krzyżowej, stołem uczty eucharystycznej, symbolem grobu, który Zmartwychwstały pozostawił pusty. Tam, gdzie tradycja pozostawiła nam przecudne ołtarze na tylnej ścianie apsydy, można by tę okoliczność uwzględnić i tak podzielić celebrę, żeby celebrans w czasie liturgii słowa był zwrócony do zgromadzonych, podczas gdy od przygotowania darów aż do "Amen" zamykającego kanon wszyscy razem byliby zwróceni ku ołtarzowi. To rozwiązanie należy uznać za lepsze niż ustawianie drugiego, przenośnego ołtarza; takie ołtarze są to często małe stoły albo pudła, czasem nawet meble zrobione z przezroczystego plastyku, by nie zakrywać artystycznych walorów pierwotnego ołtarza. Ustawienie ołtarza musi zawsze służyć pięknej i godnej celebrze eucharystycznej. [...]
Niekiedy utrwalił się niedobry zwyczaj ustawiania sedile bezpośrednio za ołtarzem: dochodzi w ten sposób do sytuacji stałego bycia celebransa i wiernych "naprzeciw" siebie, podczas całej Mszy świętej, tak że wspólnota liturgiczna ma tylko siebie samą na widoku, przez co utrudnione jest kontemplatywne zorientowanie całej adorującej wspólnoty - w eschatologicznym oczekiwaniu Pana - na tym miejscu, które symbolizuje obecność Pana. Najpilniejszym zadaniem, jakie stoi dziś przed liturgią Kościoła, jest uporządkować wszystko w ten sposób, by - tak dalece jak to tylko jest możliwe - sprzyjało to kontemplatywnej adoracji Boga, który się swojemu ludowi objawia w słowie i w sakramentach. Celebransi spełniają przy tym funkcję pokornych i dyskretnych sług Boga.

http://www.kkbids.episkopat.pl/uploaded/a9/II%20liturgia.pdf

Mikrofony nie są takie złe. znam przypadek pewnego proboszcza, który zrezygnował z probostwa, bo wierni się skarżyli, że mówi cicho i niewyraźnie.

Bokotematycznie (zresztą już kiedyś o tym pisałem). Nie róbmy zagadnienia z mikrofonu. Jeśli jest potrzeba to należy go użyć. Problemem jest jednak często fakt, swoistego "ubóstwiania" mikrofonu. I z tym należy walczyć.

Jeśli jest potrzeba to należy go użyć.

Wie pan, jakoś od wygnania z Raju ludzie nie widzieli potrzeby. Wybudowali kamienne okręgi, kamienne góry (ziguraty i piramidy), Świątynię na Syjonie, Delfy, Panteon, Circus Maximus, Wielki Meczet w Kordowie, Opactwo Kluniackie, Aję Zofię, Kościół na Watykanie i Wszystkich Świętych na Grzybowie, największa świątynia Warszawy i mój kościół parafialny.
A tu na początku wieku XX Kościół wyszedł z kościoła na błonia i w czasach cywilnych zaczął odprawiać święte tajemnice na dworze. I zaczęło się elektryczne nagłośnienie. Potem Obór i mikrofony wprowadzono do kościołów.

W każdym razie ich liturgia jest modułowa - taki NOM z możliwością dodania lub zastąpienia elementami z Mszy Trydenckiej oraz rytu Sarum - to tak pokrótce.

Czyli ichniejszy mszał to jest powtórka z Ordo 1967