Pius X wielki reformator.

Na niezależna. pl spotkałem dziś taki temat;

http://niezalezna.pl/56314-watykan-pius-x-konserwatysta-czy-reformator

Wpisałem się tam jako ember (po węgiersku = człowiek).

No więc, jak było z Piusem X? Wielki reformator?

Niezalezna zwykle jest niezależna od sensu. Czy tylko ja mam wrażenie, że o. Ardura nie bardzo wie, co mówi:

- Pius X był właśnie reformatorem. Miał on nie tylko jakieś pomysły, ale także silną wolę, by je zrealizować. Tak właśnie było z reformą prawa kanonicznego. To za jego pontyfikatu powstał pierwszy Kodeks Prawa Kanonicznego, promulgowany w 1917 r. Pius X zreformował również Kurię Rzymską. Była to jej pierwsza poważna reforma od XVI wieku. Zreformował też liturgię, muzykę liturgiczną. Jeśli chodzi o duszpasterstwo, propagował Akcję Katolicką, zadbał o katechizację dzieci, młodzieży i dorosłych. Zajął się formacją księży, zreformował seminaria. Zakres jego reformatorskiej działalności był bardzo szeroki. A co do dziś jest bardzo aktualne, to wczesna Komunia Święta. Papież pozwolił przystępować do Komunii od siódmego roku życia, co zresztą zmieniło szyk inicjacji sakramentalnej, umieszczając ją przed bierzmowaniem. Jeszcze raz chciałbym podkreślić: Papież ten nie tylko proponował reformy, ale konsekwentnie wprowadził je w życie – powiedział o. Ardura.

1. KPK - zainicjowane przez PX ale oglosil go BXV
2. reforma liturgji - ??
3. reforma muzyki liturgicznej - poniekąd można się zgodzić
4. "Papież pozwolił przystępować do Komunii od siódmego roku życia, co zresztą zmieniło szyk inicjacji sakramentalnej, umieszczając ją przed bierzmowaniem." - znowu wtopa, bo KPK17 rekomenduje wczesne bierzmowanie
5. no i ani słowa o modernistach.

Ten tekst na Niezależnej jest ze strony RW:

http://pl.radiovaticana.va/news/2014/06/12/watykan:_historycy_odkrywaj%C4%85_piusa_x,_konserwatysta_czy_reformator/pol-806580

Można powiedzieć, że był reformatorem ale we właściwym tego słowa znaczeniu, był obrońcą katolickich zasad i wprowadzał to w życie. To był prawdziwy monarcha, który rządził Kościołem. Instaurare omnia in Christo - Odnowić królestwo Chrystusa, wszystkie dziedziny życia prywatnego, rodzinnego i powszechnego, a szczególnie religijnego, prowadzić do Chrystusa jako Króla – oto dewiza św. Piusa X. "Odnowić wszystko w Chrystusie" przez przygotowanie Kodeksu Prawa Kanonicznego, który świecił jasnością ustaw i poleceń Kościoła; przez Intronizację Najświętszego Serca Chrystusa Króla w rodzinach, w których panują Jego przykazania, Jego prawda, Jego miłość.

Polecam bardzo dobry artykuł, gdzie wiele można przeczytać o Piusie X.

Dlaczego święty Pius X jest patronem Bractwa
(...)
http://www.piusx.org.pl/zawsze_wierni/artykul/683

2. reforma liturgji - ??

Owszem, i to dość radykalna reforma: Divino afflatu i Ab hinc duos annos.

2. reforma liturgji - ??

Owszem, i to dość radykalna reforma: Divino afflatu i Ab hinc duos annos.

Wprawdzie brewiarz to księga liturgiczna, ale w potocznym języku, zwłaszcza uwzględniając specyfikę czytelników, akurat tu powinno się precyzyjnie powiedzieć: reformował brewiarz a nie: reformował liturgję.

Mnie jednak drodzy forumowicze chodzi(ło) o rzecz oczywistą;
Co za perfidna manipulacja. My o tym wiemy gdyż znamy na miarę naszych potrzeb historię Kościoła,
lecz przeczyta to młody Jasio i jaki wniosek?
- czepiają się reform SWII a sam Pius X wielkim reformatorem był. (confer; "a w Ameryce biją murzynów")
Si non e vero, e ben trovatto.

Wprawdzie brewiarz to księga liturgiczna, ale w potocznym języku, zwłaszcza uwzględniając specyfikę czytelników, akurat tu powinno się precyzyjnie powiedzieć: reformował brewiarz a nie: reformował liturgję.

Reformy brewiarza wierni nawet nie zauważyli, ale reformę kalendarza (rezygnacja z "trydenckiej" hierarchii obchodów) już tak. Przecież Pius X dał nam "zielone niedziele"!

Zrobiłem małe porównanie dot. kalendarza dla diecezji polskich. Sprawdziłem, jak wyglądał obchód liturgiczny 31 kolejnych niedziel roku od Wielkanocy począwszy. Oba roczniki wybrałem losowo.

1) Przed Piusem X: tylko w 7 z 31 niedziel faktycznie odprawiano Mszę i oficjum z niedzieli; w pozostałe - Mszę i oficjum o jakimś Świętym Pańskim.
2) Po Piusie X: 25 niedziel "niedzielnych" i tylko 6 o Świętych Pańskich.

Zgadzam się oczywiście, że tekst na Niezależnej jest mocno tendencyjny i wiadomo "co autor miał na myśli".

Jendak faktem jest, że Pius X sporo zmienił w kalendarzu liturgicznym, a miał nawet ochotę na więcej: planował np. ustalić datę Wielkanocy i tym samym zlikwidować święta ruchome, ale to nie przeszło.

No i jeszcze trzeba dodać, że to właśnie Pius X nieszczęśliwie  wymyślił participatio actuosa (aktywne uczestnictwo).

participatio actuosa[/i] (aktywne uczestnictwo).

Przyznaję się do swojej ignorancji w tej sprawie gdyż nic o tym "nieszczęśliwym wymyśleniu" nie wiem.

Uważam, że ... jeśli wierny wyuczy się dobrze łaciny, rozumie to co słyszy i to co ma w mszaliku to taka participatio actuosa
jest jak najbardziej pochwały godna. Nie odnosi się to jednak do zrewolucjowanego NOMu sprawowanemu "po naszemu".

Kard. Ratzinger pisze, że "po Soborze Watykańskim II powstało wrażenie, że w sprawach liturgii papież może właściwie wszystko, szczególnie jeśli działa w imieniu soboru powszechnego. Ostatecznie w świadomości Zachodu idea odgórności liturgii, która nie jest podatna na dowolne jej "robienie", w dużym stopniu zanikła".
Tymczasem już w reformach św. Piusa X były już pewne zalążki zasad, które potem rozwinął abp Bugnini:

– przekonanie, że należy się pozbyć "niepotrzebnych powtórzeń", co bardziej zdecydowanie zaczęto wprowadzać od 1955 r.;
– przekonanie, że (jak to ujmie konstytucja o liturgii II SW) "należy wziąć pod uwagę współczesne warunki życia, w których znajdują się przede wszystkim osoby oddane pracom apostolskim". W bulli Divino afflatu wspomniano o postulatach, aby "quoad posset, revocaretur consuetudo vetus recitandi per hebdomadam totum Psalterium, ita tamen ut clero, in sacri ministerii vinea ob imminutum operariorum numerum iam gravius laboranti, non maius imponeretur onus".
– wprowadzenie (jako nowości) odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych w obrzędzie I Komunii, co rozszerzono potem na Wigilię Wielkanocną i dodano odnowienie przyrzeczeń kapłańskich we Mszy Krzyżma w Wielki Czwartek.

Wreszcie we wspomnianej bulli Divino afflatu mówi się, że reforma Brewiarza jest tylko pierwszym krokiem do całościowej reformy liturgii: "nemo non videt, per ea, quae hic a Nobis decreta sunt, primum Nos fecisse gradum ad Romani Breviarii et Missalis emendationem sed super tali causa proprium mox Consilium seu Commissionem, ut aiunt, eruditorum constituemus". Tak więc reformatorzy z l. 60 i 70 XX w. mogli się na nią powoływać, że rzekomo to, co oni proponują, jest owym obiecywanym spełnieniem zapowiedzi.

Większość założeń reformy św. Piusa X była całkiem słuszna, ale pod warunkiem, że za rozwijanie tych założeń nie wezmą się moderniści potępieni przez tegoż Papieża. Tak się jednak nie stało. Moim zdaniem ruch liturgiczny przeobraził się w schronienie dla modernistów i stopniowo pośród słusznych postulatów zaczęto promować wątpliwe nowości, będące – wbrew deklaracjom – raczej wizjami jego prominentnych działaczy, niż rzetelnym powrotem do źródeł (Komunia na stojąco, kapłan zwrócony do ludu, głośne odmawianie modlitw, rozumienie czynnego uczestnictwa coraz bardziej w sferze zewnętrznej).
Zresztą w gruncie rzeczy podobnie było i z konstytucją o liturgii Vaticanum II. Teoretycznie było możliwe jej całkiem tradycyjne wprowadzenie w życie, gdyby np. poprzestano na rycie Mszy z 1965 r.

No i jeszcze trzeba dodać, że to właśnie Pius X nieszczęśliwie  wymyślił participatio actuosa (aktywne uczestnictwo).

Na stronie tej:

http://www.catholicliturgy.com/index.cfm/FuseAction/ArticleText/Index/65/SubIndex/120/ArticleIndex/35

... pewien ks. rozprawia o muzyce sakralnej i napisał tak:

"(...) Pope Pius X called for it in his motu proprio, Tra le sollecitudini , published in 1903, when he said that "the faithful assemble to draw that spirit from its primary and indispensable source, that is, from active participation in the sacred mysteries and in the public and solemn prayer of the Church."


Żeby Piusowi X przypisywać wymysł aktywnego uczestnictwa w liturgii, to trzeba przeczytać całe  motu proprio Tra le sollecitudini, a nie tylko ze wstępu zdanie czy dwa.

"(...) Powszechna jednak naprawa złego jest jeszcze w dalekim polu. Idąc za naszym doświadczeniem osobistym i uwzględniając bardzo liczne skargi, odebrane ze wszystkich stron w tym krótkim czasie, jaki upłynął, odkąd podobało się Panu, wynieść niską osobę Naszą do najwyższej godności Rzymskiego Pontyfikatu, nie zwlekając dłużej, uważamy za swój pierwszy obowiązek, podnieść niezwłocznie głos, by zganić i potępić wszystko, co w sprawowaniu świętych obrządków i w śpiewaniu kościelnego "Officium" nie zgadza się z przepisami kościoła. Ażeby według gorącego życzenia mego prawdziwy duch chrześcijański na nowo pod każdym względem zakwitnął i zachował się u wszystkich wiernych, głównie starać się trzeba o świętość i powagę świątyni, w której wierni na to właśnie się zbierają, by ducha tego zaczerpnąć z jego pierwszego i koniecznie potrzebnego źródła, jakim jest czynne uczestnictwo w najświętszych tajemnicach, tudzież w publicznej i uroczystej modlitwie kościoła. (...)

Proszę czytać całość:

http://introibo.pl/dokumenty/pius12_3.html

Żeby Piusowi X przypisywać wymysł aktywnego uczestnictwa w liturgii, to trzeba przeczytać całe  motu proprio Tra le sollecitudini, a nie tylko ze wstępu zdanie czy dwa.

A o co Pani znowu chodzi? Ten ton wyższości z jakim Pani raczy przemawiać nie jest już nawet irytujący, ale staje się zwyczajnie śmieszny. Przypomina mi on smerfa Ważniaka. Skądże Pani wiedzieć, ile przeczytałem?

Czy to sie Pani podoba, czy nie, Pius X w "Tra le sollicitudini" po raz pierwszy wprowadził do języka Kościoła "aktywne uczestnictwo", co zostało podchwycone przez ruch liturgiczny, ze wszystkimi nieszczęśliwymi następstwami. Ja nie mówię, że Pius X jest odpowiedzialny za późniejsze wypaczenia tej idei, ale idee mają to do siebie, że raz wypuszczone w świat nigdy nie umierają, a tylko się przepoczwarzają.

W wielu anglojęzycznych książkach z lat 20-tych i 30-tych na temat liturgii często pojawia się inny cytat z Piusa X, "Do not pray at the Mass, pray the Mass".  Nie znam jego pochodzenia, ale amerykański ruch liturgiczny w tych czasach uważał to niemal za swoje motto.

Pius X był więlkim reformatorem - w odróżnieniu od Pawła VI.

A o co Pani znowu chodzi?

O nic mi nie chodzi, po prostu wypowiedziałam się w temacie wątku. 

W wielu anglojęzycznych książkach z lat 20-tych i 30-tych na temat liturgii często pojawia się inny cytat z Piusa X, "Do not pray at the Mass, pray the Mass".  Nie znam jego pochodzenia, ale amerykański ruch liturgiczny w tych czasach uważał to niemal za swoje motto.

Ja też nie znam, ale roztrząsali tu:

http://forums.catholic.com/showthread.php?t=58400&page=2

... nie napisali skąd cytat 

@ jp7

Tak, był reformatorem ale we właściwym tego słowa znaczeniu, był obrońcą katolickich zasad.

Często mam wrażenie, że Pius X był ostatnim papieżem, który rozumiał, czym jest modernizm i wiedział, jak mu się przeciwstawić. Później (kiedy wybuchły wojny światowe i sytuacja międzynarodowa mocno się skomplikowała) wybierano dyplomatów, a zwalczanie moderny przestało być priorytetem.